บทที่ 44 เจ็บแต่ก็ต้องทนให้ได้

นาเดียเดินมานั่งบนเก้าอี้ชายหาด หยิบเครื่องดื่มขึ้นมากระดกแก้วแล้วแก้วเล่า มองหนุ่มสาวเต้นแร้งเต้นกากันอย่างมีความสุข เจคอปจัดลานเวทีมินิคอนเสิร์ตขึ้นเพื่อสร้างสีสันให้แก่งานเลี้ยง แม้เธอจะพยายามหลบตามองไปทางอื่น แต่ภาพบาดตาตรงหน้าก็ยังคอยทิ่มแทงหัวใจอยู่ร่ำไป

เจคอปยืนโอบรอบเอวบางของญาดาพลางยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มเรื่อยๆ ปล่อยให้หญิงสาวตรงหน้าวาดลวดลายเต้นยั่วเขาเต็มที่ แม้ร่างกายของเจคอปจะอยู่ตรงหน้าผู้หญิงอีกคน แต่ทว่าจิตใจกลับจดจ่ออยู่กับผู้หญิงอีกคนที่เอาแต่นั่งกระดกเครื่องดื่มไม่ยั้ง

“นั่งคนเดียวเหรอครับ” ชายหนุ่มรูปร่างไม่สูงมากเอ่ยทักคนตัวเล็กที่นั่งทอดสายตามองไปยังทะเลมืดมิด เรียกสติคนที่เริ่มอยู่ในอาการมึนเมาให้หันมาสนใจ

“อ๋อค่ะ” นาเดียตอบกลับโดยไม่ได้ใส่ใจมากนัก เธอยังคงยกเหล้าขึ้นดื่มโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ คนมาใหม่จึงถือวิสาสะนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวข้างๆ

“ผมน็อตครับ อยู่แผนกICU เธอล่ะ” เขายิ้มแป้นให้นาเดีย ดูๆไปเขาก็น่ารักดี ไม่ได้มองเธอด้วยสายตาแทะโลมอย่างที่เธอเกลียดด้วย

“นาเดียค่ะ เราอยู่ห้องผ่าตัด” นาเดียส่งยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า ก่อนการสนทนาเล็กๆจะเริ่มต้นขึ้น ชายหนุ่มเป็นคนตลก เขาทำให้นาเดียลืมความทุกข์ไปได้ชั่วขณะ เธอหัวเราะครืนกับมุกตลกฝืดที่เขาเล่า โดยไม่รู้ตัวเลยว่าทุกอิริยาบทอยู่ในสายตาวาวโรจน์ของเจคอป มือหนาขย้ำแก้วจนน้ำข้างในราดใส่ผู้หญิงตรงหน้า

“ว๊ายยยยยยย!” น้ำเย็นจักทำให้ญาดาหยุดเต้นทันที

“เรากลับไปนั่งกันเถอะ เดี๋ยวฉันเช็ดให้” เจคอปรีบเดินจ้ำไปหาร่างบางที่นั่งทำหน้าระรื่นหัวร่อต่อกระซิกกับผู้ชายหน้าอ่อนที่นั่งข้างๆ เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ไม่สนใจญาดาว่าจะเดินตามทันหรือไม่ คนด้านหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทันร่างสูงจนได้

“.......ฮ่ะๆๆๆ นั้นน่ะสิ” นาเดียหัวเราะลั่น ก่อนจะรีบหุบยิ้มเมื่อเห็นสายตาอาฆาตจากผู้ชายอีกคน เจคอปปลายตามองไปอีกทาง ทำเอาผู้ชายร่างเล็กเสียวสันหลังวาบ กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ

“สวัสดีครับผ.อ. เอ่อ...” เขาทำตัวไม่ถูก เมื่อเจคอปยังไม่หยุดจ้องมอง “เชิญผ.อ.นั่งเลยครับ เดี๋ยวผมจะไปเดินเล่นทางโน้น” น็อตยอมลุกอย่างเสียไม่ได้ นาเดียทำได้เพียงก้มหน้าเพราะไม่อยากสบตากับคนที่กำลังโมโหสุดๆ เธอมองตามน็อตไป เธอเองก็อยากจะลุกไปเหมือนกัน เพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาที่ญาดายืนกอดแขนเจคอปไว้แน่น

“มีผัวแล้วก็อย่าร่านให้มันมากนัก”

ทั้งนาเดียและญาดาตกตะลึงกับคำพูดไม่คาดฝันว่าจะได้ยิน นาเดียรู้สึกหน้าชา มือเล็กกำหมัดจนร่างกายสั่นเทิ้ม

“หมายความว่าไงคะผ.อ.” ญาดาแทบสร่างเมา แทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง มองนาเดียที่นั่งทำหน้าเครียดคล้ายจะระเบิดเต็มที

“ฉันหมายถึง เธอคบกับน้องชายฉัน จะคุยกับผู้ชายคนไหนก็ช่วยให้เกียรติเจมส์มาร์ด้วย อย่าเอานิสัยร่านๆมาใช้อีก” เขานั่งลงบนเก้าอี้ด้านตรงข้าม ยังไม่ยอมลดสายตาที่มองร่างบาง นาเดียทั้งเจ็บ ทั้งจุกจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ใจสั่งให้รีบลุกหนีไป แต่ขากลับชาจนไม่สามารถขยับไปไหนได้

“หึ อย่าว่าเดียเขาแบบนั้นสิคะ เดียมันรักพี่เจมส์จะตายไป เมื่อกี้ก็คงแค่เข้ามาจีบมันเอง ปกติมันก็มีคนเข้ามาจีบตลอดแหละ เดียมันสวย ผิดกับดา ไม่ค่อยมีใครมาจีบหรอกค่ะ” ญาดานั่งลงเบียดตัวเข้าหาร่างหนา มองเขาด้วยสายตายั่วยวนเต็มที่

“ไม่หรอก ฉันว่าเธอเซ็กซี่จะตาย ตรงไปตรงมาดี ฉันชอบ” เจคอปเลื่อนใบหน้าลงคลอเคลียใบหูแดงเถือก คำว่าชอบที่ได้ยินสะกิดแผลใจของผู้หญิงอีกคนเข้าอย่างจัง

“ผ.อ. ขาา ถ้าดาจะขอเรียกผ.อ.ว่า 'พี่เจค' บ้างได้ไหมคะ” ญาดาคลอเคลียซอกคอร่างใหญ่ตอบโดยไม่อายสายตาของคนรอบข้าง เจคอปปลายตามองคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งจนแทบจะกลั้นหายใจ

ตึกตึก ตึกตึก

“คงไม่ได้หรอก สำหรับคนพิเศษเท่านั้น ใช่ไหมครับ น้องเดีย”

ตึกตึก ตึกตึก

ญาดาหน้าชาเล็กน้อย แต่ก็พยายามไม่แสดงอาการ เจคอปรั้งแขนเรียวที่ค่อยๆคลายออกจากรอบคอให้กระชับกอดไว้เช่นเดิม ก่อนเขาจะโอบกอดรอบเอวบางให้แน่นขึ้น

“เมื่อกี้โดนเหล้าหกใส่นี่ มา เดี๋ยวฉันเช็ดให้” พูดจบ เจคอปก็โน้มหน้าลงไปโลมเลียหน้าอกตูมของญาดาต่อหน้านาเดียที่มองอยู่ หญิงสาวช็อคกับภาพตรงหน้า หัวใจเต้นระส่ำสร้างความเจ็บปวดรุนแรงเกินจะทน

“อ๊าาาา ผ.อ.ขาาาาา” ญาดาระบายความซ่านเสียวอย่างลืมอาย

“หนูขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ”

นาเดียรีบลุกออกมาโดยไม่รอฟังคำอนุญาตจากใคร และดูเหมือนสองคนตรงนั้นก็คงไม่มีใครสนใจแล้วว่าเธอจะอยู่หรือจะไป

นาเดียนอนซบหน้าลงบนเตียง ปล่อยให้น้ำตาไหลชะโลมชะล้างบาดแผลและความเจ็บปวดออกจากใจ ได้แต่ปลอบตัวเองว่าควรจะดีใจที่ได้เห็นเพื่อนสมหวัง ญาดาเป็นคนเปิดเผย ร่าเริง สดใส ผิดกับตัวเอง เธอคงทำให้เจคอปรักได้ไม่ยาก แม้จะพยายามคิดแบบนั้น แต่มันก็ยังเจ็บเกินจะทน

“ฮึกๆๆๆ ฮื้ออๆๆๆ หนูเป็นคนพิเศษของคุณได้ใช่ไหม เป็นแค่นั้นก็ยังดี หนูรักคุณ หนูรักพี่นะ...” นาเดียนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนหมดแรง ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ ก่อนจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะความหนาวเย็นจากแอร์ภายในห้อง จึงพบว่าตัวเองเผลอหลับไปทั้งที่ยังอยู่ในชุดว่ายน้ำและเสื้อเชิ้ตของเขา

นาเดียลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมตัวจะเข้านอน เธอกดดูเวลาในโทรศัพท์ เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่เตียงนอนด้านข้างก็ยังไร้วี่แววของเพื่อนรัก ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าญาดาคงอยู่กับเจคอป ป่านนี้ทั้งคู่คงจะกำลัง... ความเจ็บแล่นไปทั่วหัวใจ เธอสลัดความคิดออกจากหัว

ก็เป็นอย่างที่เธอต้องการแล้วนี่ไง จะเสียใจไปทำไมกัน

ชั่วขณะที่นาเดียกำลังจะเคลิ้มหลับ เสียงขลุกขลักที่ประตูก็ทำให้ร่างบางต้องลุกขึ้นมาเปิดโคมไฟหัวเตียง ญาดาคงกลับมาแล้ว

“กลับมาแล้ว...................เหรอ”

ภาพชายหญิงกอดจูบนัวเนียพากันเดินทุลักทุเลเข้ามาภายในห้องทำให้นาเดียนั่งอึ้ง พวกเขาเดินผ่านหน้าเธอไป ตรงไปยังเตียงด้านใน ก่อนจะถลาลงบนเตียง เจคอปกำลังเลื่อนตัวขึ้นทาบทับร่างกายที่กึ่งเปลือยของญาดา มือไม้ของทั้งคู่ลูบไล้ไปบนเรือนร่างของกันและกัน ภาพที่เห็นทำให้เธอช็อคจนลืมหายใจ แม้เธอจะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่การที่ต้องเห็นภาพบาดตาซึ้งๆหน้าแบบนี้ มันหนักเกินกว่าที่หัวใจจะรับไหว

“ช่วยปิดโคมไฟให้ด้วยนะ” เจคอปหันมองหน้าร่างที่ยังคงนั่งหน้าซีดอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัว เขาจึงเอื้อมมือไปปิดสวิสต์โคมไฟเสียเอง