บทที่ 5

อวี๋เนี่ยนเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูบ้านตระกูลเสิ่น ยามที่หน้าประตูเห็นเธอแล้ว จึงเปิดประตูให้

มุมปากของอวี๋เนี่ยนยกขึ้นเล็กน้อย การข่มขวัญครั้งนี้ทำได้ไม่สุดเลยนะ

ไม่นานก็มีชายวัยกลางคนออกมาต้อนรับเธอ บอกว่าตนเองเป็นพ่อบ้านของตระกูลเสิ่น แล้วพาเธอเข้าไปในวิลล่า

อวี๋เนี่ยนมองประเมินเหล่าคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก ในสมองผุดข้อมูลของแต่ละคนขึ้นมา

ท่านผู้เฒ่าชายและท่านผู้เฒ่าหญิงเสิ่น หรือก็คือคุณตาคุณยายของเธอก็อยู่กันพร้อมหน้า รวมถึงป้าใหญ่เสิ่นจือเยี่ยน และลูกสาวของเธอทั้งสองคนด้วย

ลูกสาวคนโตตู้อวิ๋นอายุยี่สิบห้าปี แต่งงานแล้ว ลูกสาวคนเล็กตู้อินโตกว่าอวี๋เนี่ยนหนึ่งปี เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยจิง

คนในห้องรับแขกก็มองสำรวจอวี๋เนี่ยน ไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศเลยอึดอัดขึ้นมาทันที

พ่อบ้านที่ยืนอยู่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ พลางพูดขอโทษซ้ำ ๆ

“ต้องขออภัยคุณอวี๋ด้วยนะครับ เป็นความสะเพร่าของผมเองที่ลืมส่งคนออกไปรับคุณ!”

ไม่เสียแรงที่เป็นพ่อบ้านของตระกูลใหญ่จริง ๆ สายตาเฉียบแหลม พอเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรก็รีบเอ่ยปากขอโทษทันที เพื่อหาทางลงให้ทุกคน

ถ้าเธอเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน คำขอโทษนั่นคงไม่มีแน่ น่าสนใจดีนี่

อวี๋เนี่ยนไม่ได้สนใจพ่อบ้านที่ขอโทษไม่หยุด ในเมื่อตระกูลเสิ่นไม่ต้อนรับเธอ แม้แต่แกล้งทำยังก็ไม่อยากทำเลยด้วยซ้ำ งั้นเธอก็จะให้ความร่วมมือด้วยแล้วกัน

เพิ่งวางอำนาจใส่เธอไปหยก ๆ ยังจะรอให้เธอเป็นฝ่ายทักก่อนอีก ฝันอยู่หรือไง?

พวกเขารู้ดีว่าอวี๋เนี่ยนคือใคร แต่เธอเองเพิ่งมาตระกูลเสิ่นเป็นครั้งแรก จะไม่รู้จักพวกเขาก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

เมื่อมองไปยังอวี๋เนี่ยนที่ยังคงไม่พูดอะไร บรรยากาศก็ยิ่งดูแปลกประหลาดขึ้นไปอีก พ่อบ้านที่เล่นบทพูดคนเดียวก็เริ่มจะปั้นหน้าต่อไม่ไหว

ตอนนี้เอง พี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องคนโตอย่างตู้อวิ๋นก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาอวี๋เนี่ยน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“นี่คือเนี่ยนเนี่ยนสินะ ฉันคือตู้อวิ๋น เป็นลูกพี่ลูกน้องคนโต พ่อบ้านไปทำงานก่อนเถอะ น้องเนี่ยนเนี่ยนไม่ถือสาเรื่องเล็ก ๆ พวกนี้หรอก”

พ่อบ้านถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบออกจากห้องรับแขกไปทันที

อวี๋เนี่ยนมองตู้อวิ๋นเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มแวบหนึ่ง ไม่ได้ตอบรับคำพูดของเธอ ตัดสินใจแทนเธอเก่งจริง ๆ เลยนะ

ตู้อวิ๋นสีหน้าแข็งทื่อ ปกติแล้วไม่ใช่ว่าควรถอยตามสถานการณ์หรอกเหรอ การที่อวี๋เนี่ยนไม่ตอบรับ ทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

อวี๋เนี่ยนมองดูสีหน้าของหลายคน สีหน้าของคุณตากับคุณยายชัดเจนว่าไม่พอใจ ตู้อวิ๋นที่มีสายตาเยาะเย้ย และเสิ่นจือเยี่ยนที่ไม่พอใจที่อวี๋เนี่ยนไม่ไว้หน้าลูกสาวของเธอ

ในช่วงที่บรรยากาศตึงเครียดอยู่นั้น ลานบ้านด้านนอกมีเสียงรถเข้ามา สักพักก็มีคนหลายคนเดินเข้ามา

อวี๋เนี่ยนเงยหน้าขึ้น อ้อ ครอบครัวลุงใหญ่มาแล้ว

ลุงใหญ่เสิ่นเหวิน ป้าสะใภ้ใหญ่กวนอี๋เจิน และลูกชายทั้งสามของพวกเขาล้วนมากันหมด เห็นได้ว่าให้ความสำคัญกับอวี๋เนี่ยน

พอทั้งครอบครัวเดินเข้าบ้าน ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อยกับบรรยากาศที่แปลกประหลาดและสีหน้าของทุกคน นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน

คุณตาคุณยายพอเห็นหลานชายใหญ่สามคนเดินเข้ามา ใบหน้าถึงได้เผยรอยยิ้มออกมาบ้าง

หลายคนทักทายกันไปแล้ว ป้าสะใภ้ใหญ่กวนอี๋เจินเดินมาหยุดอยู่ข้างอวี๋เนี่ยนแล้วจับมือเธอไว้ ยิ้มพลางพูด

“เผลอแป๊บเดียวเนี่ยนเนี่ยนก็โตขนาดนี้แล้ว ตอนนั้นที่เจอกันยังตัวเล็กนิดเดียวอยู่เลย”

ในที่สุดอวี๋เนี่ยนก็เปิดปาก

“ป้าสะใภ้ใหญ่”

น้ำเสียงเย็นชาไร้ความสนิทสนม กวนอี๋เจินดูไม่ใส่ใจนัก หยิบกล่องกล่องหนึ่งออกมาแล้วส่งให้อวี๋เนี่ยน

“ป้าสะใภ้ให้ ลองดูสิว่าชอบไหม”

อวี๋เนี่ยนเปิดกล่องออก เป็นสร้อยเพชรเส้นหนึ่งที่สวยมาก ดูแล้วน่าจะแพงมาก เธอไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้นัก แต่พอเห็นตู้อินที่อิจฉาจนตาแทบแดง ก็รู้แล้วว่ามันมีค่าแค่ไหน

อวี๋เนี่ยนปิดกล่อง ไม่ได้ปฏิเสธ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ขอบคุณค่ะ ป้าสะใภ้ใหญ่”

ป้าสะใภ้ใหญ่ยิ้มกว้างขึ้น แล้วแนะนำลูกชายทั้งสามของเธอให้กับอวี๋เนี่ยน

ลูกพี่ลูกน้องสามคนต่างก็ให้ของขวัญพบหน้าอวี๋เนี่ยน พี่ชายคนโตเสิ่นซิวจิ่นทำงานเป็นผู้จัดการใหญ่ของเสิ่นกรุ๊ป เขาให้เป็นเช็ค อวี๋เนี่ยนมองยอดเงินแล้วก็คิดว่าค่อนข้างใจกว้างมากเลยทีเดียว

พี่ชายคนรองเสิ่นซิวเหนียนเป็นหมอ ให้ของขวัญอวี๋เนี่ยนเป็นโมเดลร่างกายมนุษย์ขนาดเล็กที่เปล่งประกายแสงสีทอง อวี๋เนี่ยนลองลูบดู โอ้โฮหรูจริง ๆ เหมือนมนุษย์ทองคำตัวเล็กเลย

พี่ชายคนเล็กเสิ่นซิวเฉินดูท่าทางเกเร เหมือนลูกเศรษฐีที่ผลาญเงินพ่อแม่ เขาหยิบกองบัตรออกมาให้อวี๋เนี่ยน อวี๋เนี่ยนรับมาแล้วก็กระตุกมุมปากเล็กน้อย เป็นบัตรสมาชิกของคลับต่าง ๆ

อวี๋เนี่ยนขอบคุณลูกพี่ลูกน้องทั้งสาม ตั้งแต่เข้าบ้านตระกูลเสิ่นมาจนถึงตอนนี้ ก็พูดไปแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น

หลังรับของขวัญจากครอบครัวลุงใหญ่เรียบร้อยแล้ว เสิ่นจือเยี่ยนที่นั่งอยู่บนโซฟายิ้มแหย แล้วพูดว่า

“เนี่ยนเนี่ยนมากะทันหัน เลยไม่ได้เตรียมของขวัญให้ ไว้คราวหน้าจะเอามาให้นะ”

แล้วก็พูดเปลี่ยนเรื่องเหมือนล้อเล่นว่า

“เป็นพี่สะใภ้ใหญ่ที่ฉลาด เตรียมของขวัญไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเรานั่งอยู่ที่นี่นานขนาดนี้ ยังไม่เคยได้ยินเนี่ยนเนี่ยนพูดสักคำเลย!”

ความหมายแฝงก็คืออวี๋เนี่ยนไม่มีมารยาท หน้าเงิน ลูกพี่ลูกน้องชายทั้งสามขมวดคิ้ว ป้าคนนี้ของพวกเขามักจะพูดไม่เข้าท่า นี่พูดอะไรออกมากัน

อวี๋เนี่ยนมองไปที่เสิ่นจือเยี่ยน พูดด้วยน้ำเสียงสองแง่สองง่าม

“คุณคือ?”

ประโยคนั้นทำให้เสิ่นจือเยี่ยนหน้าแดงสลับเขียว อวี๋เนี่ยนไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอเป็นใคร แต่ที่เธอพูดแบบนี้ ก็ทำให้รู้สึกเหมือนโดนด่า

ฝีมือดีนี่ เสิ่นซิ่วเฉินเกือบกลั้นขำไม่อยู่ วาทศิลป์แบบนี้ เขาต้องเรียนรู้จากน้องสาวคนเล็กสักหน่อยแล้ว

เสิ่นซิวจิ่นกับเสิ่นซิวเหนียนสบตากัน ดูแล้วลูกพี่ลูกน้องคนนี้ไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ เลย

“ต้องโทษป้าใหญ่เองที่ไม่ได้พูดให้ชัดเจน ครั้งหน้าป้าใหญ่จะซื้อของขวัญมาแก้ตัวให้กับเธอนะ”

เสิ่นจือเยี่ยนพูดเสแสร้ง เน้นคำว่า ‘ของขวัญ’ เป็นพิเศษ

ไม่รอให้อวี๋เนี่ยนตอบ ตู้อินที่นั่งอยู่ด้านข้างก็พูดด้วยน้ำเสียงอิจฉา

“แม่คะ คนเขาก็ได้ของขวัญเยอะแยะแล้ว ไม่ต้องการของเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแม่หรอก จริงไหมน้องสาว?”

คุณชายสามเสิ่นที่ไม่ชอบการกระทำของเสิ่นจือเยี่ยนสองแม่ลูกมาตลอด ในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้ว

“รู้ว่าเป็นของเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เตรียมมาให้มากหน่อยสิ ตระกูลตู้จะล้มละลายหรือไง? ของขวัญสักชิ้นก็ซื้อไม่ไหวเหรอ?”

ตู้อินโกรธจนหน้าแดง ตั้งนานไม่เห็นโผล่มา ตู้อวิ๋นรีบเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ยสถานการณ์อย่างนุ่มนวล

“เนี่ยนเนี่ยนอย่าถือสาเลยนะ อินอินไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอหรอก เธอมันนิสัยเด็กน้อย โดนเราทุกคนตามใจจนเคยตัว อย่าไปถือสาเธอเลย”

อวี๋เนี่ยนพยักหน้าอย่างจริงจังราวกับกำลังฟังเรื่องสำคัญระดับชาติ

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่ถือสาเด็กอย่างพี่อินอินหรอก”

เน้นย้ำคำว่า ‘พี่’ คำนี้ ตู้อวิ๋นรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เป็นอีกครั้งที่รู้สึกว่าอวี๋เนี่ยนไม่เล่นตามกติกา

ไม่เพียงแต่ไม่ยอมถอยตามสถานการณ์ แต่ยังดันทุรังต่ออีกด้วย

เสิ่นซิวเฉินหัวเราะออกมาอย่างไม่ไว้หน้า เสิ่นซิวจิ่นกับเสิ่นซิวเหนียนก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ฉันน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่เนี่ยนเนี่ยน คุณตาคุณยายของเธอเขารอเธออยู่ที่บ้านตลอดทั้งเช้าแล้วนะ เธอไม่ทักทายแม้สักคำเลย เฮ้อ”

เสิ่นจือเยี่ยนที่ถูกทำให้เสียหน้า ต้องรีบกู้สถานการณ์คืน อย่างแรกคืออวี๋เนี่ยนมาช้า ทำให้ผู้อาวุโสต้องรอ อย่างที่สองคือไม่ทักทาย ไม่มีมารยาท

เสิ่นเหวินเมื่อได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง เข้ามานานขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้จักทักทายคุณตาคุณยายอีกเหรอ?

กวนอี๋เจินดึงเขาไว้ ไม่ให้เขาพูดออกมา

เธอรู้สึกว่าไม่ใช่อย่างที่เสิ่นจือเยี่ยนพูด ก็เหมือนกับพวกเขา แม้อวี๋เนี่ยนจะไม่ได้สนิทสนมกับพวกเขามากนัก แต่ก็ยังให้เกียรติและรักษามารยาทอย่างครบถ้วน

“ขอโทษค่ะ กว่าจะเดินเข้ามาก็เสียเวลาอยู่บ้าง”

อวี๋เนี่ยนพูดอย่างไม่ช้าไม่เร็ว น้ำเสียงราบเรียบไม่เปลี่ยน

ดูเหมือนไม่รู้ แล้วก็เหมือนไม่ใส่ใจ เมื่อเหล่าคนบ้านใหญ่ของตระกูลเสิ่นได้ยินคำพูดนี้ ต่างก็มองไปยังคุณตาคุณยายด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

นี่มันอะไรกัน?

คิดจะวางอำนาจใส่อวี๋เนี่ยนงั้นเหรอ?