บทที่ 4

อวี๋เนี่ยนได้โทรศัพท์คุยกับลุงใหญ่เสิ่นเหวินเมื่อไม่กี่วันก่อน และได้นัดหมายเวลาที่จะไปเยี่ยมบ้านเดิมตระกูลเสิ่น

คนตระกูลเสิ่นไม่ได้อยู่ด้วยกัน พี่ใหญ่เสิ่นเหวินกับพี่รองเสิ่นอู่ต่างก็มีบ้านของตัวเองอยู่ข้างนอก ส่วนลูกชายคนเล็กสุดเสิ่นเซียวก็อยู่ต่างประเทศมาตลอด

ในช่วงปีใหม่หรือเทศกาลต่าง ๆ คนตระกูลเสิ่นทั้งหมดจะไปบ้านเดิม ปกติก็มีแค่คุณตากับคุณยายสองคนอยู่ที่นั่น

เมื่อลุงใหญ่คนนี้รู้ว่าอวี๋เนี่ยนมาถึงเมืองหลวง ก็เสนอที่จะจัดการเรื่องเสื้อผ้า การกินอยู่ และการเดินทางให้ ทว่าอวี๋เนี่ยนปฏิเสธความปรารถนาดีของอีกฝ่าย โดยบอกว่าตัวเองจัดการไว้แล้ว แค่นัดหมายเวลาไปตระกูลเสิ่นเท่านั้น

หลังเสิ่นเหวินได้รับสายจากอวี๋เนี่ยน เขาก็รีบโทรศัพท์ไปยังบ้านเดิม บอกพ่อแม่ของเขาเรื่องที่อวี๋เนี่ยนจะมา

น้องสาวคนเล็กตั้งแต่ต้นจนจบได้รับความรักความเอ็นดูจากพ่อแม่ คิดว่าพ่อแม่ก็น่าจะชอบลูกสาวของน้องสาวคนเล็กด้วยเหมือนกัน

ยังแจ้งข่าวให้กับน้องชายเสิ่นอู่และน้องสาวอีกคนเสิ่นจือเยี่ยนรู้ ว่าถ้าพวกเขามีเวลาก็ให้พยายามไปบ้านเดิมด้วย

เป็นครั้งแรกที่อวี๋เนี่ยนมาบ้านตระกูลเสิ่น หนึ่งเพื่อแสดงความต้อนรับ สองเพื่อให้อวี๋เนี่ยนได้รู้จักกับญาติ ๆ เหล่านี้

เสิ่นเหวินคิดไว้ดีมาก แต่น่าเสียดายที่เรื่องราวไม่เป็นไปตามที่หวัง

อวี๋เนี่ยนเรียกแท็กซี่ไปยังย่านวิลล่าของตระกูลเสิ่น ใช่แล้ว เธอไม่มีรถ

ก่อนหน้านี้เคยอาศัยอยู่แต่ในฐานทัพตลอด การเดินทางก็มีคนขับรถให้ พอมาถึงเมืองหลวงช่วงนี้ก็ทำงานอยู่ที่หน่วยงานความปลอดภัยทางไซเบอร์ เลยไม่มีความจำเป็นต้องใช้รถ

ตอนนี้เธอกำลังคิดอย่างจริงจังว่าตัวเองควรจะซื้อรถไหม เพราะเรียกแท็กซี่บ่อย ๆ ดูเหมือนไม่ค่อยสะดวก

ขณะกำลังคิดอยู่ รถก็ได้มาถึงด้านนอกย่านวิลล่าของตระกูลเสิ่น แล้วก็ถูกขวางไว้ที่หน้าประตูใหญ่

พื้นที่แถบนี้แม้ว่าจะใหญ่มาก แต่ก็มีแค่ไม่กี่หลัง แต่ละหลังเป็นคฤหาสน์เดี่ยวและอยู่ห่างกันมาก

แค่เห็นก็รู้เลยว่าราคาสูง ไม่รวยก็ต้องมีฐานะสูงถึงจะอยู่ที่นี่ได้

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่หน้าประตูรู้รายละเอียดเกี่ยวกับบ้านเหล่านี้เป็นอย่างดี หากมีแขกจากด้านนอกมาเยี่ยม ก็จะส่งหมายเลขทะเบียนรถของพวกเขาไปแจ้งล่วงหน้า

พวกเขาไม่เคยเห็นใครมาโดยเรียกแท็กซี่มาก่อน การเดินจากประตูเข้าไป ถึงแม้จะเป็นบ้านหลังที่ใกล้ที่สุด ก็ต้องเดินประมาณครึ่งชั่วโมง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินเข้ามาสอบถามอย่างมีมารยาทมาก

“คุณผู้หญิง จะไปบ้านหลังไหนหรือครับ? ต้องการให้ผมช่วยสอบถามให้ไหม?”

อวี๋เนี่ยนส่ายหน้า ยืนอยู่หน้าประตูอย่างครุ่นคิด เธอได้นัดกับเสิ่นเหวินไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ที่หน้าประตูกลับไม่มีใครมารับ

ดูท่าแล้วคงอยากจะแสดงอำนาจข่มขวัญเธอตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของใครกันแน่?

ขณะที่อวี๋เนี่ยนกำลังคิดอยู่ว่าจะกลับไปดี หรือจะโทรศัพท์หาเสิ่นเหวินดี รถหรูคันหนึ่งก็ขับมาจากด้านหลัง ประตูอัตโนมัติเปิดออก ดูจากลักษณะแล้วน่าจะเป็นผู้อยู่อาศัยที่นี่แน่นอน

รถคันนั้นขับผ่านอวี๋เนี่ยนแล้วจู่ ๆ ก็หยุดลง หน้าต่างรถลดลง หญิงสาวผู้เลอโฉมที่นั่งอยู่เบาะหลังจ้องมองอวี๋เนี่ยนที่ยืนอยู่หน้าประตูตรง ๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงลังเล

“เธอคือลูกของจือเฉียว?”

อวี๋เนี่ยนพยักหน้าหลังได้ยิน ไม่ได้พูดอะไรออกมา ในใจกลับกำลังครุ่นคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร เธอเคยดูข้อมูลของตระกูลเสิ่นแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีคนคนนี้อยู่ในนั้น

ผู้หญิงคนนั้นพอได้ยินก็รีบลงจากรถอย่างตื่นเต้น เดินวนรอบเธอสองรอบอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แล้วก็จับมือเธอไว้แน่น

“หนูชื่อเนี่ยนเนี่ยนใช่ไหม หน้าหนูเหมือนแม่ของหนูมากเลย ทำไมถึงมายืนอยู่หน้าประตูล่ะ? คนตระกูลเสิ่นนี่มันอะไรกัน ทำไมถึงไม่ออกมารับหนู?”

อวี๋เนี่ยนมองหญิงสาวตรงหน้าที่พูดจารัวเร็วอย่างห้ามไม่อยู่ แล้วก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมา จึงลองเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“ป้าเฉิน?”

หญิงสาวผู้เลอโฉมก็คือเฉินชิง ตระกูลเฉินก็อาศัยอยู่ในที่นี่เหมือนกัน พอได้ยินว่าลูกของเสิ่นจือเฉียวจะมา เธอเลยตั้งใจกลับมาดูสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอกันที่หน้าประตู

“ใช่ ๆ ๆ ป้าคือป้าเฉิน หนูยังจำป้าได้ไหม?”

เฉินชิงอายุมากกว่าเสิ่นจือเฉียวห้าปี เสิ่นจือเฉียวตั้งแต่เด็กไม่ค่อยสนิทกับเสิ่นจือเยี่ยนผู้เป็นพี่สาว แต่กลับเหมือนลูกหมาติดตามเฉินชิง คุณหนูของตระกูลเฉินที่เป็นเพื่อนบ้านกัน เธอโตมาแบบคอยตามหลังเฉินชิงต้อย ๆ

เฉินชิงเป็นลูกคนเดียว ในบ้านไม่มี่น้อง จึงมองเสิ่นจือเฉียวเป็นน้องสาวอย่างแท้จริง

ตอนนั้นผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยังล้อเล่นกันอยู่เลย ว่าเสียดายที่ทั้งคู่เป็นผู้หญิง ไม่อย่างนั้นก็คงได้แต่งงานเป็นเครือญาติกัน

เมื่อโตขึ้น เสิ่นจือเฉียวไปเรียนมหาวิทยาลัยต่างถิ่น ส่วนเฉินชิงก็แต่งงานแล้ว

การติดต่อของทั้งสองคนค่อย ๆ ลดน้อยลงไป เมื่อได้ยินข่าวการเสียชีวิตของเสิ่นจือเฉียวในปีนั้น เธอก็รู้สึกเสียใจอยู่หลายวัน

พูดไปแล้วก็น่าขำ แม้ว่าตอนเด็กอวี๋เนี่ยนจะไม่เคยเจอคนในตระกูลเสิ่นเลย แต่กลับเคยเจอป้าเฉินคนนี้ครั้งหนึ่ง

ตอนอวี๋เนี่ยนอายุสี่ขวบ เธอเคยไปเยี่ยมเสิ่นจือเฉียว อวี๋เนี่ยนความจำดี ยังจำเธอได้อยู่

เฉินชิงดึงอวี๋เนี่ยนขึ้นรถ บอกคนขับให้ขับช้าหน่อย แล้วพูดคุยกับอวี๋เนี่ยนตลอดทางไม่หยุด

แม้อวี๋เนี่ยนจะพูดน้อย แต่เธอก็อดทนฟังเฉินชิงพูด และตอบโต้บ้างเป็นระยะ

เธอรู้สึกได้ถึงความจริงใจของเฉินชิง เพราะนี่คือเพื่อนและพี่ที่สนิทที่สุดของแม่เธอ เธอจึงเต็มใจตอบรับความจริงใจนั้นกลับไป

ระยะทางที่ควรใช้เวลาแค่สิบห้านาที กลับขับเกือบครึ่งชั่วโมง ใกล้ถึงบ้านตระกูลเสิ่นโดยไม่รู้ตัวแล้ว จึงเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าจะถามอวี๋เนี่ยน เรื่องที่ทำไมเธอถึงอยู่ข้างนอกคนเดียว

อวี๋เนี่ยนไม่คิดปิดบัง น้ำเสียงชวนให้คิดเล็กน้อย

“อาจจะมีคนไม่ต้อนรับที่หนูมามั้งคะ”

เฉินชิงอารมณ์ร้อน โมโหขึ้นมา

“นี่มันบ้าอะไรกัน ตระกูลเสิ่นไม่ต้อนรับหนูก็กลับบ้านกับป้า เราก็ไม่สนใจพวกเขาหรอก”

อยากให้คนขับรถกลับรถเสียเดี๋ยวนั้นเลย

ตั้งแต่หลังจากที่เสิ่นจือเฉียวออกจากบ้าน เฉินชิงก็แทบไม่มีติดต่อกับตระกูลเสิ่น นอกจากเสิ่นจือเฉียวแล้ว เธอก็ไม่ชอบคนที่เหลือในตระกูลเสิ่นเลย

พี่ใหญ่เสิ่นที่เสแสร้ง พี่รองเสิ่นที่โง่เขลา ยังมีเสิ่นจือเยี่ยนที่ขาดสติ ลูกคนสุดท้องของตระกูลเสิ่นก็ยังไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ด้วย ไม่รู้จัก

ในสายตาของเธอ บ้านนี้มีเพียงแค่เสิ่นจือเฉียวเพื่อนรักของเธอคนเดียวที่ปกติ เป็นพวกยีนกลายพันธุ์

ครั้งนี้ที่รู้ว่าอวี๋เนี่ยนกลับมา เธอก็ได้ยินมาจากคนรับใช้ที่บ้าน ซึ่งทุกคนอยู่ในย่านวิลล่าเดียวกัน คนรับใช้ของแต่ละบ้านก็มักมีการติดต่อกันเป็นการส่วนตัว

เฉินชิงมีนิสัยตรงไปตรงมาและอารมณ์ร้อน หลังแต่งงานก็ยังได้รับการเอาใจจากครอบครัวสามี นิสัยไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด

เมื่อรู้ว่าเฉินชิงเป็นห่วงตัวเองจริง ๆ อวี๋เนี่ยนหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ป้าเฉินวางใจเถอะค่ะ ตระกูลเสิ่นยังไงก็ต้องไป พวกเขารังแกหนูไม่ได้หรอก”

เฉินชิงมองอวี๋เนี่ยน รู้ว่าเด็กคนนี้มีความคิดเป็นของตัวเอง แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี อยากไปส่งอวี๋เนี่ยนเข้าไป กลัวว่าเธอจะถูกพวกคนตระกูลเสิ่นกลั่นแกล้ง

อวี๋เนี่ยนปฏิเสธน้ำใจของเฉินชิง และขอให้คนขับรถจอดก่อนถึงบ้านตระกูลเสิ่นเล็กน้อย

บอกว่าจะไปเยี่ยมเธอหลังออกจากบ้านตระกูลเสิ่น ซึ่งโดยนัยแล้วก็หมายความว่าไม่ได้ตั้งใจจะพักอยู่ที่ตระกูลเสิ่น

เฉินชิงเข้าใจความหมายของอวี๋เนี่ยน เด็กคนนี้เป็นคนมีความคิดอ่าน ทำให้เธอวางใจได้บ้าง

เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจเกิดขึ้นภายหลัง อวี๋เนี่ยนจึงไม่อยากให้คนตระกูลเสิ่นรู้ว่าเธอเจอกับเฉินชิงตอนนี้

นึกถึงเมื่อครู่ที่อวี๋เนี่ยนบอกว่าจะไปเรียนที่มหาวิทยาลัยจิง เฉินชิงก็เกิดความคิดขึ้นมา หลังจากแยกกับอวี๋เนี่ยนแล้ว ก็ไม่ได้กลับบ้านแม่โดยตรง แต่สั่งคนขับรถให้กลับรถออกไปเลย

ไม่เสียแรงที่เป็นลูกสาวของจือเฉียว เด็กคนนี้ถูกชะตากับเธอจริง ๆ เธอต้องหาคนหนุนหลังให้อวี๋เนี่ยน จะปล่อยให้ถูกคนอื่นรังแกตอนอยู่ในเมืองหลวงไม่ได้

แม้เธอก็สามารถปกป้องอวี๋เนี่ยนได้ แต่ก็ไม่อาจเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา กลัวจะมีใครไม่รู้ดูตาม้าตาเรือมาล้ำเส้นเข้าให้ ลูกชายของเธอชื่อเสียงไม่ธรรมดา ใช้ได้ผลดีเลยทีเดียว

เฉินชิงคิดอย่างอารมณ์ดี โดยไม่ได้สนใจเลยว่าลูกชายของเธอจะเต็มใจหรือไม่