บทที่ 6

คราวนี้คงไม่มีใครไปติดใจเรื่องมารยาทของอวี๋เนี่ยนอีกแล้ว กลั่นแกล้งเธอขนาดนี้ ยังมาตระกูลเสิ่นได้อีกก็ไม่เลวแล้ว

เสิ่นเหวินเริ่มไม่เข้าใจแล้ว ตอนแรกพ่อแม่เขาชอบจือเฉียวน้องสาวคนเล็กมากที่สุด แล้วทำไมไม่ชอบอวี๋เนี่ยน?

ต่อให้ไม่ชอบ ก็ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่?

ทำให้เด็กคนหนึ่งลำบากขนาดนี้ ไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย

กวนอี๋เจินกลับรู้ดีในใจว่า น่าจะเป็นฝีมือของน้องสาวสามีอีกตามเคย ผู้หญิงคนนี้ชอบหาเรื่องอยู่แล้ว กับเธอที่เป็นพี่สะใภ้ใหญ่ก็ไม่เว้น

ตอนแรกเป็นเพราะความอิจฉา จึงทำเรื่องไม่ดีกับน้องสาวแท้ ๆ ของเธออย่างเสิ่นจือเฉียวไปไม่น้อย

กวนอี๋เจินเข้าตระกูลเสิ่นตั้งแต่แรก ๆ เรื่องที่หลายคนในตระกูลเสิ่นมองไม่ออก เธอล้วนรู้หมด เพียงแค่ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่นเท่านั้น

ซ้ำอวี๋เนี่ยนยังเป็นลูกสาวคนเดียวของเสิ่นจือเฉียว เสิ่นจือเยี่ยนจึงกลัวว่าเธอจะกลับมาแย่งของที่เป็นของลูกสาวเธอ

ตระกูลเสิ่นนั้น นอกจากบ้านรองที่มีลูกสาวหนึ่งคนแล้ว ก็มีหลานสาวสองคนที่เป็นลูกของเสิ่นจือเยี่ยน ผู้อาวุโสทั้งสองก็ปฏิบัติต่อสองพี่น้องคู่นี้อย่างดีมาตลอด

ตอนนี้มีอวี๋เนี่ยนเพิ่มมาอีกคน พวกเธอจะไม่ร้อนรนได้ยังไง?

ดูจากตอนนี้แล้ว อวี๋เนี่ยนไม่เหมือนแม่ของเธอเลย เสิ่นจือเยี่ยนสู้เธอไม่ได้แน่

เธอสนุกกับการดูเรื่องวุ่นวาย

“คุณตา คุณยาย อวี๋เนี่ยนเสียมารยาทแล้วค่ะ”

อวี๋เนี่ยนพูดเสียงเรียบ ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นยังไง ก็เป็นญาติของแม่เธออยู่ดี แล้วก็แค่ครั้งนี้เท่านั้น

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา สามพี่น้องตระกูลเสิ่นก็มีแววตาที่ซับซ้อน ก่อนจะถอนหายใจออกมา

อวี๋เนี่ยนไม่ได้ทำผิด คนที่เสียมารยาทไม่ใช่เธอ

แต่พวกเขาก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะยังไงเรื่องไม่เข้าท่านี้ ก็เป็นฝีมือของคุณตา คุณยาย และป้าของพวกเขาเอง

เสิ่นเหวินรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง อวี๋เนี่ยนเป็นเด็กดี ยังรู้จักคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมด้วย

ตู้อวิ๋นกลับโกรธจนหน้าแดง พอตำหนิพวกเขาเสร็จ ตอนนี้ก็ออกมาเสแสร้งแสดงบทคนดี คนไม่ดีก็ล้วนกลายเป็นพวกเธอแล้ว

“น้องเนี่ยนเนี่ยน ไม่ใช่ว่าพวกเราลืมส่งคนไปรับเธอเหรอ จำเป็นต้องทำให้ทุกคนไม่สบายใจกันด้วยหรือไง?”

ตู้อินไม่พอใจอย่างมาก แบบนี้เรียกว่าอวี๋เนี่ยนทำตัวเอาแต่ได้ได้ไหม?

อวี๋เนี่ยนไม่ได้สนใจเธอ คนโง่แบบนี้สามารถทำให้ตัวเองถึงที่ตายได้ เอาเรื่องนี้มาเปิดเผยให้ทุกคนรู้กันหมด ดึงผ้ากันอายของผู้อาวุโสทั้งสองออกหมดเสียแล้ว?

สีหน้าคุณตาดูไม่ค่อยดีนัก มองตู้อินอย่างไม่พอใจ ตู้อวิ๋นเลยดึงแขนตู้อินแล้วบีบแรง ๆ บอกใบ้ให้เธออย่าพูดอะไรอีก

ตู้อวิ๋นโกรธแทบตายอยู่แล้ว ไอ้ตัวถ่วงสองตัวนี้นี่ พวกเธอมองนิสัยอวี๋เนี่ยนไม่ออกหรือไง?

ใช่คนที่พวกเธอควบคุมได้ที่ไหน แถมยังจะไปท้าทายเธออีก

ก็ไม่ดูเลยว่าครอบครัวลุงใหญ่เขามองพวกเธอด้วยสายตาแบบไหน ถ้าทำให้ลุงใหญ่ไม่พอใจ พวกเธอยังจะได้อยู่อย่างมีความสุขหรือ?

“น้องเนี่ยนเนี่ยน ขอโทษด้วยจริง ๆ นะ อินอินพูดไม่เป็น พี่ต้องขอโทษแทนเธอด้วย”

เมื่อเจอกับสายตาเย็นชาของอวี๋เนี่ยน ตู้อวิ๋นก็ไม่อยากคุยกับอวี๋เนี่ยนเลยแม้แต่น้อย

แต่คนของบ้านลุงใหญ่ไม่ออกปากช่วยพวกเธอเลย แม่กับน้องสาวของเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาอีก จึงได้แต่ต้องกัดฟันพูดเอง

“พูดไม่เป็นก็ไม่ต้องพูด”

เสิ่นซิวเฉินส่งเสียงฮึทีหนึ่ง

คุณตาเสิ่นไอเล็กน้อยอย่างอึดอัดเพื่อหยุดการปะทะนี้ ก็ถือว่าเป็นการตอบรับอวี๋เนี่ยน

“อวี๋เนี่ยนเพิ่งมาใหม่ อวิ๋นอวิ๋นกับอินอิน พวกหนูเป็นพี่สาว ดูแลเธอให้มากหน่อยแล้วกัน”

จากการเรียกก็เห็นได้ถึงความใกล้ชิดและห่างเหิน

ตู้อวิ๋นตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“รู้แล้วค่ะคุณตา หนูจะดูแลน้องอวี๋เนี่ยนให้ดีเลย”

ตู้อินมองอวี๋เนี่ยนอย่างท้าทาย คุณตาชอบฉันมากกว่า อวี๋เนี่ยนสีหน้าเรียบเฉย ยังคงมีท่าทีไม่แยแสเหมือนเดิม

เสิ่นเหวินคุยกับคุณตาเรื่องบริษัทเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนเรื่อง เขาไม่กล้าให้พวกเขาพูดเรื่องอวี๋เนี่ยนต่ออีกแล้ว

คุณยายไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ แค่ นั่งหลับตาพักผ่อนอยู่ตรงนั้น ตู้อวิ๋นเดินไปนั่งข้างคุณยายแล้วนวดแขนให้เบา ๆ

จู่ ๆ อวี๋เนี่ยนก็รู้สึกน่าเบื่อขึ้นมาเล็กน้อย คิดว่าจะกลับเลยดีไหม ไม่อยากเสียเวลามาคุยแบบขอไปทีกับคนที่มีความคิดจิตใจต่างกันแบบนี้

ตากับยายที่ไม่ต้อนรับเธออย่างเห็นได้ชัด ป้าใหญ่ที่เต็มไปด้วยเจตนาร้าย ลุงใหญ่ที่พอมีเยื่อใยอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้มากมาย แล้วก็ลุงรองกับน้าเล็กที่ไม่ได้มา

ก็จริงนะ คนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน จะหวังให้มีความผูกพันอะไรกันได้ยังไง ก็เหมือนกับที่เธอมาที่นี่ ก็เป็นแค่ภารกิจที่ต้องทำให้สำเร็จเท่านั้นเอง

แบบนี้ยิ่งดี เธอเองก็ไม่ได้อยากมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาอยู่แล้ว

เสียเวลาอยู่กับเรื่องแบบนี้ ไม่สู้ไปเยี่ยมป้าเฉินคนนั้นยังจะดีเสียกว่า ความรู้สึกของคนเรานี่มันก็แปลกดีเหมือนกัน

เธอที่เป็นคนชอบความสงบ กลับรู้สึกชอบป้าเฉินคนนั้นที่ดูวุ่นวายอย่างไม่มีเหตุผล

ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ พ่อบ้านก็เดินเข้ามาบอกว่าอาหารเตรียมพร้อมแล้ว ขัดจังหวะความคิดวุ่นวายในใจของทุกคน ช่างเถอะ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน

ทุกคนเข้ามานั่งในห้องอาหาร ตระกูลเสิ่นไม่มีธรรมเนียมกินข้าวไม่พูดคุยหรือเข้านอนไม่พูดจาแต่อย่างใด

พี่น้องตระกูลเสิ่นตั้งใจจัดให้อวี๋เนี่ยนกับสองพี่น้องตระกูลตู้นั่งแยกกัน เพื่อจะได้ไม่วุ่นวายเวลากินข้าว

เสิ่นซิวเฉินถามอวี๋เนี่ยน

“น้องเล็ก อายุแบบเธอนี่น่าจะเรียนมหาวิทยาลัยใช่ไหม?”

อวี๋เนี่ยนชะงักไปเล็กน้อย แล้วตอบว่า

“อีกไม่กี่วันจะไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยแล้ว”

บ้าเอ๊ย ถ้าไม่พูดก็ลืมไปเลย ว่ายังมีเรื่องน่าปวดหัวอย่างไปเรียนมหาวิทยาลัยนี่อีก แค่คิดถึงสีหน้าก็มืดหม่นลงทันที

ตู้อินเห็นสีหน้าอวี๋เนี่ยนเปลี่ยนไป รู้สึกใจชื้นขึ้นมา เห็นท่าทางแบบนี้ของอวี๋เนี่ยนแล้ว ต้องไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่ดีแน่

กระแอมไอเล็กน้อย

“น้องอวี๋เนี่ยน เธอสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยไหนเหรอ? สอบเข้าได้คะแนนเท่าไหร่? บอกมาสิ พี่จะช่วยดูให้”

ตู้อวิ๋นเองก็เอ่ยปาก

“ใช่แล้ว เนี่ยนเนี่ยน อินอินก็กำลังเรียนมหาวิทยาลัยนะ พวกเธออายุใกล้เคียงกัน คงจะมีเรื่องคุยกันเยอะแน่”

อวี๋เนี่ยนมองสองพี่น้องที่ยอมหยุดอย่างหมดคำจะพูด ไม่เข็ดใช่ไหม ไม่รู้ว่าทำไมพวกเธอถึงมีเจตนาเป็นศัตรูกับเธอมากขนาดนี้

“ฉันไม่ได้สอบ”

เหมือนจะไม่รู้ว่าคำพูดที่ตัวเองพูดออกไปมีอิทธิพลมากแค่ไหน อวี๋เนี่ยนยังคงกินข้าวอย่างใจเย็น

ห้องอาหารเงียบสงัดไปชั่วขณะ ตู้อวิ๋นกระตุกมุมปากเล็กน้อย

“น้องเนี่ยนเนี่ยนอย่าล้อเล่นสิ เมื่อกี้บอกว่าจะไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยไม่ใช่เหรอ?”

“อืม มหาวิทยาลัยไม่ดูคะแนน เขาเต็มใจรับฉัน ก็เลยไปแล้วกัน”

อวี๋เนี่ยนมีท่าทีไม่แยแสอะไร พูดอย่างไม่ใส่ใจนัก

มหาวิทยาลัยที่ไหนจะไม่ดูคะแนน มีแต่พวกมหาวิทยาลัยไม่มีชื่อเสียงที่รับเงินแล้วก็เข้าได้เท่านั้นแหละ

สายตาที่เสิ่นซิวเฉินมองเธอค่อนข้างรู้สึกผิดเล็กน้อย ราวกับตำหนิตัวเองที่ไม่ควรพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

เสิ่นซิวเฉินถึงแม้จะดูเป็นคนเจ้าสำราญ แต่ก็ไม่มีเจตนาร้ายอะไร ถือว่าเป็นคนที่บริสุทธิ์ใจที่สุดในตระกูลเสิ่นเลยก็ว่าได้

“เนี่ยนเนี่ยน ให้ลุงใหญ่ช่วยหามหาวิทยาลัยให้ไหม? หรือว่าเธออยากเรียนซ้ำ?”

กวนอี๋เจินมองอวี๋เนี่ยนอย่างเป็นห่วง

อวี๋เนี่ยนส่ายหน้า

“ไม่ต้องหรอกค่ะ”

คุณยายมีสีหน้าซับซ้อน ชั่วขณะหนึ่งดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ ส่วนคุณตาสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ตบโต๊ะเสียงดังทีหนึ่ง

“พูดอะไรออกมา ฉันไม่สนหรอกว่าเธอไปเรียนรู้อะไรที่ข้างนอกมา แต่ในเมื่อมาตระกูลเสิ่นแล้ว ก็ต้องมีกฎเกณฑ์ แก้นิสัยที่ไม่ดีพวกนั้นของเธอซะ เสิ่นเหวิน หาโรงเรียนให้อวี๋เนี่ยนเรียนซ้ำ จะไปเรียนพวกมหาวิทยาลัยไร้ชื่อเสียงแบบนั้นได้ยังไง ตระกูลเสิ่นของฉันจะไม่ยอมเสียหน้าแบบนี้เด็ดขาด”

คำพูดของคุณตาหนักหน่วงอยู่บ้าง นอกจากสองพี่น้องตระกูลตู้ที่ลอบดีใจแล้ว คนอื่น ๆ ต่างมองอวี๋เนี่ยนอย่างกังวลเล็กน้อย