9. ฉันจะรับผิดชอบเอง

“ออกไป!” ธนัทพูดตวาดไล่แพรพิไลก่อนจะสะบัดมือที่เธอจับไว้ออก

“แพรขอโทษค่ะ แพรไม่รู้ว่าพี่คออ่อน ไปเอาน้ำมาให้พี่ธนัทหน่อยสิ” แพรพิไลหันไปสั่งณดล

ในจังหวะที่ณดลเดินมารินน้ำให้กับธนัทเขาก็ถูกคนของแพรพิไลจับล็อคแล้วลากตัวออกจากห้องไป เพื่อเปิดโอกาสให้เธอได้อยู่กับธนัทสองต่อสอง เครื่องดื่มพิเศษที่เธอเตรียมไว้ให้และธนัทก็ดื่มมันไป มีทั้งแอลกอฮอล์ดีกรีแรงผสมยาปลุกชนิดอ่อนลงไปด้วยและเหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เธอวางไว้ ตั้งแต่การเข้าหาพูดคุยที่ปกรณ์พ่อของเธอเป็นคนชี้แนะแนวทางให้ว่าควรทำอย่างไรและพยายามชวนธนัทดื่มให้ได้เยอะที่สุด ที่ผิดจากแผนไปหน่อยก็คือณดลที่เกาะแกะติดตามธนัทไม่เลิกรา

ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องถูกปิดลงเธอก็ค่อยๆขยับขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของธนัทที่กำลังมึนจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปและส่วนกลางกายที่กำลังแข็งขืนขึ้นจากยาปลุก เธอบดเบียดสะโพกไปมาเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ในกายของธนัทให้ปะทุมากขึ้น มือเรียวยกขึ้นมาลูบไล่แผ่นอกก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของธนัทออกทีละเม็ด

“ออกไปแพร...บอกให้ออกไป!” ธนัทพูดตวาดพร้อมกับพยายามผลักแพรพิไลออก

“พี่ธนัท แพรรู้ว่าพี่ต้องการ เรามามีความสุขด้วยกันเถอะนะคะ” แพรพิไลพูดอ้อนเสียงหวานพลางส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้

“เธอวางยาฉัน…” ธนัทบอกเมื่อรู้ได้ถึงอารมณ์ความปรารถนาที่กำลังพุ่งพล่าน

“ที่แพรทำก็เพราะแพรชอบพี่…”

“เธอมันน่ารังเกียจ”

“ถ้าแพรไม่ทำแบบนี้พี่ก็ไม่มีทางเป็นของแพร ไม่สิ เราก็ไม่มีทางเป็นของกันและกันสักที พี่ธนัทรู้ไหมคะ ว่าแพรชอบพี่มานานแค่ไหนแล้ว ชอบพี่คนเดียวมาตลอด” แพรพิไลพูดความในใจออกมาเพื่อหวังจะให้ธนัทใจอ่อน ก่อนจะพยายามปีนขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวของธนัทอีกครั้ง

“คุณธนัท!! คุณธนัทครับ แฮ่กๆๆ” แต่ก่อนที่แพรพิไลจะได้ทำอะไร ณดลก็พังประตูเข้ามาในสภาพที่เนื้อตัวสะบักสะบอมเพราะพึ่งซัดกับลูกน้องของแพรพิไลที่ลากตัวเขาไปที่ห้องเก็บของและพยายามรุมทำร้าย แต่ด้วยที่เขาเป็นคนตัวใหญ่แรงเยอะทำให้หมัดที่พยายามแกว่งไปมาเพื่อป้องกันตัวเองดันไปซัดเข้าที่หน้าของชายทั้งสองจนน็อคคาที่ไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ณดล…พาฉันไปจากที่นี่” ธนัทพยายามลุกขึ้นและดันตัวแพรพิไลออก

“ไปกันเถอะครับ” ณดลรีบเข้าไปประคองก่อนจะพาเดินออกไป

“แพรไม่ให้พี่ไป พี่ต้องรับผิดชอบแพรสิ”

“เธอต่างหากที่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำกับฉัน” ธนัทพูดขู่ก่อนบอกให้ณดลพาออกไป

“คุณธนัทอดทนไว้นะครับอีกนิดเดียว” ณดลบอกขณะที่ประคองธนัทเดินขึ้นบันไดบ้านไปยังห้องของเจ้าตัว

“ฉันโดนยาปลุก” ธนัทบอกด้วยสีหน้าที่ทรมาน

“ยาปลุกเซ็กน่ะเหรอครับ”

“ใช่ ฉันทรมานมากเลยหมีน้อย” ธนัทหลุดเรียกฉายาที่ตัวเองแอบตั้งให้กับณดลออกมา

“ผมจะช่วยคุณได้ยังไงบ้างครับ” ณดลถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันร้อนมาก พาฉันไปแช่น้ำที” ณดลไม่รอช้ารีบช้อนอุ้มร่างของธนัทแล้วพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ เขาวางธนัทลงในอ่างก่อนจะเปิดน้ำให้

ธนัทค่อยๆถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกด้วยความทรมานเมื่อยาปลุกเริ่มออกฤทธิ์มากขึ้น ส่วนกลางกายก็กำลังตั้งลำชูชันพร้อมออกศึก ยิ่งได้อยู่ใกล้กับณดลก็ยิ่งทำให้เขาควบคุมตัวเองได้ยากขึ้น

“อ่าาห์” ธนัทคราง

ส่วนณดลเองก็เขินหน้าแดงเมื่อได้เห็นร่างเปลือยเปล่าของธนัท กล้ามเนื้อที่เรียงกันสวยงามกับผิวขาวที่ดูสะอาดตาแถมส่วนนั้นก็กำลังชี้หน้าของเขาอยู่ ทำเอาเขาตั้งรีบสะบัดหัวตัวเองไปมาเพื่อเรียกสติ

“ออกไปก่อนเดี๋ยวฉันจัดการเอง” ธนัทไล่แต่ณดลเลือกที่จะยืนอยู่ที่มุมของห้องน้ำไม่ยอมออกไป ไม่ใช่ว่าเขาโรคจิตอยากจะดูธนัทช่วยตัวเอง แต่ยืนเฝ้าอยู่ด้วยความเป็นห่วงเพราะเขาเคยดูข่าวว่ามีคนที่โดนยาแบบนี้แล้วมีอาการช็อก หัวใจวายและสุดท้ายก็เสียชีวิต เขาจึงเลือกที่จะยอมเสียมารยาทยืนเฝ้าอยู่ที่มุมห้องน้ำเผื่อว่ามีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือได้ทัน

“บอกให้ออกไปไงณดล”

“…”

“ฉันบอกว่าให้ออกไป!!” ธนัทตวาดเสียงดังจนณดลสะดุ้งด้วยความตกใจแต่ก็ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน

“ผมขอยืนเฝ้าตรงนี้ได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าจะหลับตาไม่แอบมองแน่นอนครับ” ณดลบอก

“ฉันไม่ชอบคนที่ไม่เชื่อฟัง ไสหัวออกไปซะ! ถ้ายังไม่อยากให้ฉันเกลียดขี้หน้า” คำพูดและน้ำเสียงของธนัทเหมือนดั่งมีดที่เสียบทะลุเข้ากลางหัวใจดวงน้อยของณดล เพราะที่ผ่านมาธนัทเผยแต่มุมอ่อนโยนและใจดีให้เห็น เขาไม่เคยถูกธนัทดุหรือพูดจาแบบนี้ใส่ ถึงจะเข้าใจว่าทำไมธนัทถึงเป็นแบบนี้แต่ก็อดที่จะรู้สึกเสียใจไม่ได้ สองมือหยาบยกขึ้นพนมที่กลางอกพร้อมกับเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงสั่น

“ผมขอโทษครับ” ดวงตาแดงก่ำราวกับว่ากำลังจะร้องไห้ออกมาแต่เจ้าตัวก็พยายามฝืนกลั้นไว้ ณดลตัดสินใจก้าวเท้าเดินออกจากห้องน้ำตามคำสั่งเพราะไม่อยากถูกธนัทเกลียด

หมับ!

“ฉันขอโทษ” แรงกอดรัดจากด้านหลังทำให้ณดลที่กำลังจะเปิดประตูชะงัก ธนัทเอ่ยขอโทษพร้อมกับฝังใบหน้าไว้ที่แผ่นหลังของเขา

“ฉันขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะ” ธนัทปรับน้ำเสียงให้กลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิม

“ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของเจ้านาย แต่ความจริงที่ทำไปก็เพราะว่ากลัว…กลัวว่าถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมาผมจะช่วยไม่ทัน อ้ะ!” ณดลร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อถูกธนัทจับพลิกให้หันหน้าเข้ามาหา

“ตอนนี้สติของฉันมันไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ทั้งเหล้าที่ดื่ม ทั้งยาปลุกที่กินเข้าไป มันทำให้ฉันร้อนรุ่มและมีความต้องการ ที่พูดไล่เพราะกลัวว่าตัวฉันจะเผลอทำอะไรเธอขึ้นมา” ธนัทพูดอธิบายในขณะที่ใบหน้ากำลังซุกไซ้อยู่ที่บริเวณต้นคอของณดลไปมา

“ผมเคยดูข่าวแล้วเจอว่าบางคนที่โดนยาแบบนี้เขาหัวใจวายและตาย ผมเลยกลัว…อยากจะอยู่เฝ้าเพื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยเหลือทัน” ณดลบอก

“อ่าห์…น่ารักจังเลย ณดลของฉัน” ธนัทเริ่มจูบซับไปทั่วลำคอของณดลเพื่อให้รางวัล

“ค...คุณธนัทครับ ผมว่ามันแปลกๆ”

“แปลกยังไงคนดี อ่าห์...ฉันทรมานจัง” ธนัทพูดกระซิบที่ข้างหูซ้ายของณดลด้วยเสียงกระเส่าพร้อมลมหายใจที่รดต้นคอชวนให้รู้สึกวูบวาบแปลกๆ และส่วนกลางกายที่บดเบียดเข้ามา

“ว…ไหวไหมครับ”

“ไม่…ฉันไม่ไหว”

“คุณธนัทครับ…คือถ้าไม่รังเกียจ ให้ผมช่วยไหมครับ” ธนัทชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่ณดลพูดออกมา

“เธอพูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า” ธนัทถามย้ำ จากมือที่โอบกอดเอวของณดลอยู่ก็เริ่มบีบเคล้นไปทั่วร่างกาย

“ร...รู้ครับ แต่ผมไม่อยากให้คุณต้องทรมานแบบนี้”

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจครับ” ณดลตอบอย่างหนักแน่น

“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง”