8. งานสังคมสวมหน้ากาก

“ณดล กำลังทำอะไรอยู่เหรอ” ธนัทเปิดประตูห้องของณดลเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะเรียก ก่อนจะเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นเจ้าของห้องกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะญี่ปุ่นกลางห้อง

“อ้ะ!” ณดลร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อถูกเข็มทิ่มเข้าที่ปลายนิ้วเพราะตกใจที่ธนัทโผล่พรวดพราดเข้ามาโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

“เป็นอะไรรึเปล่า เจ็บไหม ขอฉันดูหน่อย” ธนัทรีบเดินเข้าไปใกล้แล้วคว้ามือของณดลไปดู

“เข็มทิ่มเฉยๆครับ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ณดลบอกพร้อมกับยิ้มให้เพื่อบอกว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ

“เพราะฉันแท้ๆที่บุ่มบ่ามเข้ามา เธอเลยต้องเจ็บตัว” ธนัทต่อว่าตัวเอง

“ผมเองก็กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่พอดี” ณดลบอก

“มา เดี๋ยวฉันทำแผลให้”

“แล้วนี่เธอทำอะไรอยู่ เย็บผ้าเหรอ” ธนัทถามขึ้นหลังจากทำแผลเสร็จ

“พอดีเอวกางเกงมันยืดแล้วน่ะครับ ผมเลยเอามาเปลี่ยนยางจะได้ใช้ต่อได้”

“เธอทำเป็น?”

“ทำเป็นครับ นี่ไง…ผมแก้ไปแล้วสองตัว” ณดลหยิบกางเกงสองตัวที่เขาแก้เอวเปลี่ยนยางยืดเรียบร้อยแล้วให้ดู

“เธอแก้อออกแล้วเย็บมือเหรอ”

“ใช่ครับ”

“เธอเย็บตะเข็บสวยมาก ยังกับใช้เครื่องจักรเลย” ธนัทพลิกดูเอวกางเกงของณดลไปมาพร้อมกับเอ่ยปากชม

“ตอนทำแรกๆน่าเกลียดมากเลยครับ” ณดลบอกพลางหัวเราะขำเมื่อนึกถึงครั้งแรกที่ได้ลองทำ มันน่าเกลียดมากจนเขาเองยังรับไม่ได้

“ฉันเคยเย็บตอนเรียนวิชาการงาน เข็มทิ่มนิ้วอยู่นั่นแหละ สุดท้ายเลยจ้างเพื่อนทำงานส่งครูแทน” ธนัทเล่า

“ถ้าคุณธนัทมีเสื้อผ้าอะไรที่อยากซ่อมเอามาให้ผมซ่อมได้นะครับ” ณดลอาสา

“ร้านนี้ค่าซ่อมแพงไหมครับ” ธนัทแกล้งถาม

“สำหรับคุณธนัทไม่คิดเงินครับ ซ่อมฟรีไม่อั้นตลอดชีพเป็นสวัสดิการจากผมเอง” ณดลบอก

“ฉันได้สวัสดิการจากเธอด้วยเหรอเนี่ย น่ารักจัง”

“ก็คุณธนัทยังมีสวัสดิการให้ผมเลย ผมก็ต้องมีให้คุณบ้างสิครับ จะให้รับอยู่ฝ่ายเดียวได้ยังไง” ณดลบอก

“จะว่าไปตื่นเต้นไหมอีกไม่กี่วันก็ต้องไปออกงานกับฉันแล้ว”

“ทั้งตื่นเต้นทั้งกังวลเลยครับ ที่งานคงจะมีแต่คนรวยที่แต่งตัวดูดีกันแน่ๆ ทำไมถึงให้ผมไปละครับให้พี่นทีไปน่าจะเหมาะกว่า ผมกลัวไปทำตัวทึ่มๆให้คนเขาหัวเราะ” ณดลบอกด้วยสีหน้าที่ดูกังวล

“จริงๆจะเป็นนทีก็ได้แต่ฉันอยากจะฝึกเธอให้ชิน การเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉันคือการที่เธอต้องติดตามฉันไปทุกที่ ไม่ว่าฉันอยู่ไหนก็จะต้องมีเธออยู่ข้างๆ”

“เข้าใจแล้วครับ ผมจะพยายามให้ดีที่สุดแต่เป็นคนรวยนี่ดีจังนะครับ จัดงานวันเกิดได้อย่างยิ่งใหญ่อลังการแถมยังมีคนมาร่วมฉลองและอวยพรตั้งหลายร้อยคน”

“มันก็แค่งานสังคมสวมหน้ากากที่แต่ละคนปั้นหน้ายิ้มใส่กัน ทั้งที่ความจริงอาจจะไม่ได้ชอบขี้หน้ากันและรอโอกาสที่ทำร้ายกันลับหลังก็ได้ บางคนที่มางานแบบนี้ก็เพื่อหาคอนเนคชั่นทางธุรกิจ แล้วก็จะมีพวกคุณหญิงคุณนายที่แต่งตัวมาประชันกัน พากันคุยโม้เรื่องลูกของตัวเองบ้าง มาหาคู่ให้ลูกของตัวเองบ้าง”

“ฟังแล้วไม่เห็นน่าสนุกเลยครับ”

“ถึงได้บอกไงว่าเป็นงานสังคมสวมหน้ากาก มีแต่คนสวมหน้ากากเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์ แค่เธอหันหลังออกจากวงสนทนา เรื่องของเธอก็จะตกเป็นหัวข้อใหม่ในการพูดถึงอย่างสนุกปากทันที” ธนัทเล่าจากประสบการณ์ที่เคยเจอ

“ทำไมคุณธนัทถึงไปละครับ”

“เจ้าของงานเขาเป็นเพื่อนของพ่อฉันเลยจำเป็นต้องไปน่ะ”

“เข้าใจแล้วครับ”

“แต่อยู่ไม่นานหรอกแค่เอาของขวัญไปให้ พาเธอไปกินอะไรหน่อยก็กลับแล้ว”

“แล้วเตรียมของขวัญรึยังครับ”

“ให้นทีเตรียมให้ เธอได้ลองใส่ชุดที่จะไปงานรึยังพอดีไหม อยากจะแก้เอวแก้อะไรเพิ่มไหม”

“ใส่ได้พอดีครับ”

งานฉลองวันเกิดของ ปกรณ์ วงสว่างเทวาชายผู้ที่ได้ฉายาว่าเป็นเจ้าพ่อแห่งธุรกิจยานยนต์จัดขึ้นที่โรงแรมเพชรศิริเหมือนอย่างทุกปี เพราะที่นี่นอกจากจะเป็นโรงแรมของธนาเพื่อนสนิทของเขาแล้วยังมีห้องรับรองสำหรับจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ที่รองรับแขกได้มากกว่าพันคน ถึงแม้จะเชิญแขกมาร่วมงานแค่หลักร้อยต้นๆแต่ปกรณ์ต้องการความยิ่งใหญ่อลังการให้สมกับฐานะของเขา

เมื่อได้เวลาเริ่มงานเหล่าแขกก็พากันเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงแต่ละคนต่างแต่งตัวจัดเต็มด้วยเสื้อผ้าที่ดูดีมาอวดโฉมประชันกัน โดยเฉพาะเหล่าสุภาพสตรีที่พากันประโคมเครื่องประดับเครื่องเพชรจนแสบตา

ณดลกวาดสายตามองบรรยากาศรอบๆไปมาด้วยความตื่นเต้น แต่ก็พยายามเก็บอาการให้ได้มากที่สุดเพราะไม่อยากให้คนรอบข้างมองว่าเขาเป็นพวกบ้านนอกเข้ากรุงอย่างที่เคยเจอ แม้จะพยายามทำตัวให้ปกติแค่ไหนแต่ตัวเขากลับเป็นจุดสนใจของเหล่าผู้คนในงานที่ต่างมองมา ก่อนจะหันไปพูดซุบซิบกัน บางคนก็ใจกล้าเดินเข้ามาทักทายและเอ่ยถามกับธนัทตรงๆเกี่ยวกับเขา

“คนนี้ใครเหรอคะ” สาวสวยในชุดราตรีรัดรูปและโชว์ผิวกายพร้อมสร้อยเพชรเม็ดโตเอ่ยถามพร้อมสายตาที่มองสำรวจณดลตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ผู้ช่วยส่วนตัวของผมเอง”

“เล่นตลกอะไรเหรอคะ ถึงได้เอาคนแบบนี้มาเป็นผู้ช่วยแถมยังเอามาออกงานแทนคุณนทีอีก” เธอพูดพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากขำอย่างมีจริต

“คุณกรรณิกามีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ” ธนัทเอ่ยถามกลับด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง ทำให้เธอรีบปฏิเสธและขอตัวกลับไปหากลุ่มเพื่อนเพราะรู้สึกได้ว่าธนัทกำลังไม่พอใจ

“มีคนให้ความสนใจเธอเยอะเลย” ธนัทแซว

“มองข้ามผมไปเลยครับ อย่ามาสนใจผมเลย”

“ช่วยไม่ได้ก็เธอดันน่าสนใจนี่น่า” ธนัทบอกก่อนจะพาเดินนำเข้าไปหาเจ้าของวันเกิดที่โบกมือเรียกพวกเขาอยู่

“นึกว่าจะไม่มางานวันเกิดลุงซะแล้ว เห็นงานยุ่งตลอดเวลา” ปกรณ์แซว ก่อนที่ธนัทกับณดลจะยกมือไหว้

“ต้องมาสิครับ สุขสันต์วันเกิดนะครับ” ธนัทยื่นของขวัญกล่องเล็กให้กับปกรณ์

“ขอบใจมาก ว่าแต่คนนี้ใครเหรอไม่คุ้นหน้าเลย” ปกรณ์ถามพร้อมมองมาที่ณดลด้วยความสงสัยและแปลกใจ

“ณดลครับ เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผม” ธนัทแนะนำ ณดลก็ยกมือไหว้อีกครั้ง

“อ่อ มาแทนเลขาคนสวยกับนทีเหรอ”

“ครับ แต่รอให้เก่งก่อนแล้วจะให้ขึ้นเป็นเลขา”

“แต่ตากับหูเขา เอ่อ…เป็นแบบนั้นจะโอเคเหรอ” ปกรณ์ถาม

“นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมครับ” ธนัทตอบ ปกรณ์จึงพยักหน้าและพาเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจจากน้ำเสียงของธนัท

จากตอนแรกที่ธนัทบอกไว้ว่าแค่เอาของขวัญให้ พาไปหาของกินในงานแล้วก็กลับ แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าเจ้าตัวกำลังนั่งคุยอยู่กับแพรพิไลลูกสาวคนเล็กของปกรณ์ที่พึ่งเรียนจบและกลับมาจากต่างประเทศอย่างออกรสออกชาติ คงเพราะแพรพิไลเป็นคนพูดเก่งและรู้ว่าต้องชวนคุยแบบไหนถึงทำให้ธนัทสนใจ จึงทำให้ตอนนี้ณดลถูกทอดทิ้งราวกับเป็นธาตุอากาศที่นั่งเกร็งๆอยู่ท่ามกลางผู้คน

“คุณพ่อคะ เหมือนว่าพี่ธนัทเขาจะเมาแล้วนะคะ” แพรพิไลหันไปบอกผู้เป็นพ่อพร้อมกับยกยิ้ม

“แพร พี่เขาคออ่อนนะ ลูกให้พี่เขาดื่มงั้นเหรอ”

“แพรขอโทษค่ะ แต่แพรไม่รู้จริงๆ”

“เรานี่นะ เอางี้พ่อเปิดห้องไว้ ลูกก็พาพี่เขาขึ้นไปพักก่อนแล้วกัน” ปกรณ์บอกก่อนจะหยิบคีย์การ์ดให้

“เดี๋ยวผมพาขึ้นไปเองครับ คุณแพรตัวเล็กไม่น่าจะประคองคุณธนัทไหว” ณดลอาสาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ต้องยุ่ง เดี๋ยวฉันจัดการเอง” แพรพิไลบอกก่อนจะหันไปเรียกลูกน้องของเธอที่ยืนอยู่ใกล้ๆให้เข้ามาช่วยพยุงธนัทแทน

“จะตามมาทำไมไม่ทราบ ฉันจะดูแลพี่ธนัทเอง” แพรพิไลหันมาพูดไล่ณดลที่เดินตามเข้ามาในห้องด้วย

“ไม่ได้ครับ คุณธนัทสั่งไว้ว่าถ้าคุณเขาอยู่ไหนผมก็ต้องอยู่ที่นั่น” ณดลบอก

“ฉันบอกให้กลับก็กลับไป เดี๋ยวดูแลให้เอง” แพรพิไลพูดไล่อีกครั้งแต่ณดลก็ไม่ยอม

“ให้ผมดูแลเองดีกว่าครับ คุณแพรเป็นผู้หญิงไม่ควรอยู่กับผู้ชายเพียงลำพังนะครับ” ณดลบอก

“ไม่ต้องมาสาระแน ไสหัวไปได้แล้ว”

“ขอโทษนะครับ ผมไม่ทำสามารถทำตามความต้องการของคุณได้” ณดลตตอบกลับอย่างสุภาพก่อนจะเดินไปหยุดที่ข้างเตียง

“ณดล…มึนหัว” ธนัทที่พอจะเริ่มมีสติขึ้นมาบ้างเอ่ยเรียกหาณดลทันที

“พี่ธนัท ให้แพรดูแลนะคะ” แพรพิไลรีบเข้าแทรกกลางระหว่างณดลกับธนัท

“ออกไป…”