เข้าสู่ระบบแชร์
11 เพียงสบตา
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-22 05:57:45คุณมันเลว ep 11
หลังจากที่ร่างบางตื่นนอนจากความอ่อนเพลีย ดวงตากลมโตมองไปยังนาฬิการที่ติดอยู่บนฝาผนังห้องพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามกว่าๆ แล้ว ถ้าให้อยู่แต่ในห้องทั้งวันคงตายแน่ๆ ยาหยีสูดลมหายใจเข้าปวดก่อนจะค่อยๆ ใช้มือผลักประตูออกไปอย่ากล้าๆ กลัวๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ พบว่าข้างนอกไม่มีใครเลยไม่กระทั่งลูกน้องของเขา นี่เขาไม่กลัวว่าเธอจะแอบหนีเลยหรอ หญิงสาวกลั้นหายใจก่อนจะค่อยๆ ย่องออกมาข้างนอก ไม่มีใครเลย..ทุกคนหายไปไหนกันหมด คิ้วโก่งขมวดด้วยความแปลกใจ ก่อนจะค่อยๆ เดินลัดเลาะมายังอีกฝั่งของตึก ที่นี่กว้างใหญ่มากถ้าเดินรอบๆ จะเหนื่อยน่าดู “แปลกแฮะ ทุกคนไปไหนกันหมด” หญิงสาวสบโอกาสมองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางออก ก่อนจะเห็นกำแพงที่อยู่อีกฟากแต่มันสูงเกินกว่าที่เธอจะปีนออกไปได้ ร่างบางจึงรีบมองหาเก้าอี้เพื่อจะปีนหนีออกจากนี่ แต่ฉลับพลันหูของเธอได้ยินเสียงกลุ่มคนกำลังเดินมา ยาหยี่เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกก่อนจะรีบวิ่งไปซ่อนตัวที่มุมตึก ดวงตากลมโตมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังจะเดินผ่านไป พวกเขาหิ้วปีกผู้ชายคนหนึ่งในสภาพสะบักสะบอมเข้าไปในคฤหาสน์ คนพวกนี้ฆ่าคนเหมือนผักปลาโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรอ! แผนการหนีจึงถูกล้มเลิกมื่อมีลูกน้องของโทคิยะยืนเฝ้ารอบๆ คฤหาสน์ร่างบางจึงรีบถอยทัพกลับเพราะกลัวจะมีคนเห็นเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ อุ๊บ! เธอกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าไปในคฤหาสน์แต่ทันใดนั้นหน้างามก็กระแทกเข้ากับแผงหน้าอกของใครบางคน ซึ่งเขาตัวสูงมาก “ขะ..ขอโทษค่ะ” ร่างบางก้มหน้างุดด้วยความกลัว แต่ชายคนนั้นกลับเงียบจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง หัวใจข้างซ้ายสั่นไหวเมื่อสบตากับเขาคนนั้น เขาหล่อเหลาเอามากๆ คิ้วคมเข้ม ผมดำสนิท จมูกโด่งมากชนิดที่ไม่ต้องทำศัลยกรรม ปากสีแดงระเรื่อหยักได้รูป เธอไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้มาก่อนหล่อจนไม่กล้าละสายตา เขาตัวสูงมากหุ้นไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไป ถ้าไม่ติดว่าอยู่ที่นี่เธอคิดว่าเขาคงจะเป็นนายแบบ เพราะทุกอย่างโดยรวมเรียกได้ว่าหล่อเหมือนเทพบุตร บวกกับผิวขาวเนียนตามฉบับหนุ่มญี่ปุ่น แต่สายตาไม่เป็นมิตรนั้นมองเธอด้วยความไม่พอใจจนยาหยีสั่นไปทั้งตัว คนที่นี่น่ากลัวหมดยกเว้นป้าน้อย “ขะ..ขอโทษอีกครั้งนะคะ ฉันไม่ทันระวัง” ร่างบางหัวให้ก่อนจะเดินผ่านเขาไป ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อเหลาจนใจสั่นมากมายแค่ไหน แต่เธอก็ไม่กล้าสู้สายตาคมกล้านั่นอยู่ดี สายตาแบบนี้มันคุ้นๆ “คิดจะหาทางหนีหรอ” ภายหลังเดินได้ไม่กี่ก้าวเสียงเข้มก็ดังขึ้น ทำเอาคนที่กำลังจะเดินกลับห้องต้องหยุดชะงัก เสียงนี้มันคุ้นๆ หู “ปะ..เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้หนี ฉันแค่ออกมาเดินเล่น” ยาหยีค่อยๆ หันมาหาร่างสูงที่ยืนอยู่ เธอแอบชื่นชมความเพอร์เฟ็คของเขา “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้” “...” ยาหยีสบตากับเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเป็นคนหลบสายตาเอง สายตาคู่นี้มันคุ้นเหลือเกิน “คุณเป็นใครคะ” “หึ” ชายคนนั้นไม่ตอบก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ เมื่อเทียบกับร่างของเขาแล้วเธอสูงแค่อกของเขาเอง “จำฉันไม่ได้จริงๆ หรอ” “...” ยาหยีเงยหน้าสบตากับสายตาคมคู่นั้น เธอเห็นเงาของตัวเองสะท้อนในดวงตาของเขา แววตาของเขาแข็งกร้าวราวกับกำลังจะฆ่าเธอให้ตายเพียงสบตา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเขา..ผู้ชายที่ใส่หน้ากากหมาป่า! เธอจำแววตานี้ได้ “คุณโทคิยะ!” “รู้จักชื่อฉันด้วยหรอ” “ระ..รู้ค่ะ ป้าน้อยบอก” ร่างบางก้มหน้าด้วยความกลัวไม่คิดว่าคนที่เห็นเธอจะเป็นเขา! ความกลัวกำลังเกาะกินหัวใจ จนร่างบางสั่นไปทั้งตัว “คิดจะหนีสินะ” เหมือนเขาจะเห็นเธอนานแล้ว จึงรู้ว่าเธอกำลังหาทางหนี “ป่าวค่ะ ฉันมะ..มาเดินเล่นจริงๆ” ปากบางสั่นด้วยความกลัว กลัวว่าเขาจะทำร้าย แม้จะหล่อเหลาแค่ไหนแต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดี ความหล่อไม่การันตีว่าเขาจะเป็นคนดี “เห็นอะไรนี่ไหม” โทคิยะล้วงมีดพกติดตัวขึ้นมา หญิงสาวขนลุกซู่เมื่อเห็นเงาของตัวเองสะท้อนในมีดเล่มนั้น เขาตวัดมีดมาจ่อที่ลำคอของเธอ “...” ร่างบางหลับตาปี๋ เมื่อค่อยๆ ไล้มีดลงบนลำคอของเธออย่างเบามือ ยาหยีไม่กล้าขยับตัวเพราะเธอรู้ดีว่ามีดเล่มนี้คมมาก เพราะแค่แตะผิวกายขนของเธอก็ลุกซุ่ไปทั้งตัว “สงสัยมีดของฉันมันอยากชิมเลือดของเธอ” “ยะ..อย่าค่ะ ฉันขอร้อง” ร่างบางร้องขอในขณะที่หลับตาปี๋ จนคนตัวสูงหัวเราะร่าแล้วเก็บมีดเข้าไปไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม “เมื่อไหร่ที่เธอคิดจะหนี มีดเล่มนี้จะไปปักที่หน้าข้างซ้ายของเธอ” “...” ยาหยีค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อไม่มีสิ่งที่จี้ลำคอแล้ว ก่อนที่ดวงตากลมโตจะสบเข้ากับดวงตาคม หัวใจสั่นไหวอีกครั้งเมื่อเขาก็มองมาที่เธอเหมือนกัน ไม่คิดว่าภายใต้หน้ากากหมาป่าจะซ่อนใบหน้าที่แสนหล่อเหลาเอาไว้ ต่อให้หล่อแค่ไหนเธอก็ยังกลัวเขาอยู่ดี ยิ่งตอนที่ได้เห็นหน้าชัดๆ เธอยิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายลึกลับที่มีแค่ด้านมืด ดวงตาคมที่แสนเย็นชาบ่งบอกว่าเขาเป็นคนไร้ความปราณีไม่เห็นใจใคร “จะมองอีกนานไหม” โทคิยะเค้นเสียงรอดไรฟัน เมื่อหญิงสาวมองเขาไม่วางตา “อะ..เออ..ขอโทษค่ะ” ยาหยีละสายตาจากหน้าคม ก่อนจะก้มลงมองพื้นมือบางประสานกันไว้แน่น “ถ้ายังไม่กลับห้องไปซะตอนนี้ เธอจะไม่มีโอกาสได้กลับอีกเลย” น้ำเสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความจริงจัง ส่งผลให้คนตัวเล็กเลิ่กลั่กก่อนจะสบตาคมอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบวิ่งกลับห้องทันทีด้วยความกลัว สายตาคมมองแผ่นหลังบางจนลับตา มุมปากหยักแสยะยิ้มชั่วร้าย ในที่สุดเธอก็เห็นหน้าของเขาจนได้ ตอนแรกกะจะไม่ให้เธอเห็นหน้าด้วยซ้ำ แต่เมื่อบังเอิญเห็นซะขนาดนี้เขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดอีกต่อไป “อย่าคิดว่าจะสบายถ้าเธอยังไม่รู้จักคำว่านรก!” ——————————————— สรุปคือโทคิยะนางหล่อและหล่อมากกกกกก!!!
บทล่าสุด
คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น) 88 ตอนพิเศษ 3 (จบ)
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น) 87 ตอนพิเศษ 2
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น) 86 ตอนพิเศษ 1
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น) (END) 85 all my love is for you
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น) 84 เซอร์ไพรส์ที่สุดในชีวิต
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น) 83 น้อยใจเมีย
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ
บางทีคุณอาจจะชอบ
