บทที่ 302

เหล่าคุณผู้หญิงผู้ร่ำรวยหลายคนเดินตามหลังของซาแมนธามาในวอร์ด

หนึ่งในนั้นสวมโค้ทขนจิ้งจอกและสร้อยคอ รวมถึงแหวนหลายวง

แดร์ริลรู้สึกสนใจ

'ฮ่าฮ่า หล่อนสวมขนจิ้งจอกหลังจากเทศกาลไหว้พระจันทร์ หล่อนดูรวยนะ แต่นั่นมันไม่ร้อนแล้วก็อึดอัดเหรอ?'

ซาแมนธาจ้ำเข้ามาแล้วถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง "หนูน้อยลิลี่ เป็นยังไงบ้าง?"

เธอใช้เวลาทั้งคืนเล่นไพ่นกกระจอก กว่าเธอจะรู้เรื่องลูกสาวก็เช้าแล้ว

เหล่าสตรีที่มากับเธอแน่นอนว่าเป็นคนที่เล่นไพ่นกกระจอกด้วยด้วยกัน

ลิลี่ส่ายหัวแล้วตอบอย่างอ่อนแรง "แม่ หนูไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง"

ซาแมนธาถอนหายใจแล้วหันไปหาแดร์ริล ความโกรธปรากฏในดวงตาของเธอ "แกมันขยะ! หนูน้อยลิลี่เป็นคนดีมาตลอด แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในตอนที่เธออยู่กับแก! แกอยู่ข้างเธอแต่ก็ยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น? นี่แกเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า? บอกฉันซิ นี่เธอเจ็บเพราะแกรึเปล่า?!"

แดร์ริลยิ้มอย่างขมขื่นแล้วตอบ "คุณแม่ ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมดูแลเธอไม่ดีพอ"

ไม่ว่าเขาจะมองยังไง ที่เรื่องนี้เกิดขึ้นก็เพราะความประมาทของเขาจริง

ซาแมนธาโกรธยิ่งกว่าเดิมแล้วตะโกนพร้อมชี้หน้าแดร์ริล "อย่ามาเรียกฉันว่าแม่!