บทที่ 52 ข้าจะเบามือ (NC)

เขาพลิกตัวอยากจะกระโดดหนีลงไปด้านล่าง แต่เพียงแค่เขาเอียงตัวนางก็ใช้เท้าเล็กๆของนางเหยียบลงมาที่ไหล่ของเขา ดันให้เขาพลิกตัวประชันหน้ากับนางตรงๆ เขาอยากมีแรงมากกว่านี้เพื่อดันเท้านั้นให้หลุด น่าเสียดายที่วันนี้เขาอ่อนแอมากกว่าทุกที เขายังได้รับบาดเจ็บจากการทดลองยาอยู่ และภาพภรรยาตัวเปลือยเปล่า งดงามจนเขาตกตะลึง ลืมว่าต้องหนี

สองมือถูกมัดไว้พ่ายหลัง ยิ่งดันให้ช่วงสะโพกแอ่นขึ้น ท่อนหยกร้อนของเขาชูชันแสดงตัวอย่างกับต้องการบอกให้นางรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร มันชูชันสูงใหญ่ดั่งเสาค้ำสวรรค์ก็ไม่ปาน หลี่เฟิ่งเซียนตาโต จ้องมองหัวใจสั่นไหว ลู่มู่เฉินงอขาและพยายามหนีบเจ้านั่นเอาไว้ แต่ยามนี้มันขยายใหญ่จนปิดไม่มิด 

ภาพที่นางอ้าขาเหยียบไหล่เขาเอาไว้ แม้งดงามจนเขาถอนสายตาไม่ได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในฐานะบุรุษผู้หนึ่ง อย่างไรเขาก็ไม่อาจรับตัวเองได้ เขาอ้าปากเพื่อหายใจ หลับตาแน่นเพื่อลดทอนความอับอายในใจ

หลี่เฟิ่งเซียนมองดูเจ้าสิ่งนั้นแล้วตกใจไม่น้อย ในใจนางนึกถึงตอนเขาป่วยและนางเช็ดตัวให้เขา มันยังเล็กมากเท่านิ้วเท้าหัวแม่โป้ง แต่ยามนี้มันชูชันจนแทบจะใหญ่เท่าข้อมือของนาง! 

หลี่เฟิ่งเซียนเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง มันใหญ่เช่นนี้นางจะเอาเข้าไปในผลท้อของนางอย่างไรกัน นิ้วกลางและกำปั้นของอาหงที่แสดงให้นางดู หลอกลวงทั้งเพ!!!

ถึงอย่างไรนางก็ไม่อาจยอมแพ้เพียงเท่านี้ นางต้องทำให้เขาหลงรักนาง เอ็นดูนางให้มากขึ้น บอกตัวเองอย่างแน่วแน่นางจึงหลับตา สูดลมหายใจ ทำใจกล้านั่งลงทับเอวของเขาไปเสียเลย เพราะใจหนึ่งยังไม่กล้าเอาเจ้าสิ่งนั้นเข้าไปในผลท้อ และใจหนึ่งก็อยากลองลูบคลำเจ้าแท่งเอ็นนั้นดู

“อย่า อย่า” เขาสะดุ้งเมื่อรู้ว่านางนั่งลงบนเอวของเขา เขาลืมตาขอร้องนางเสียงแหบแห้ง และต้องหลับตาหักห้ามใจไม่ให้ตัวเองขาดสติ เพราะยามนี้กลีบดอกไม้ของนางกำลังแย้มออกและแนบสนิทอยู่ที่ท้องน้อยของเขา หัวใจกระโดดโลดเต้นแทบจะทะลักออกมา

นางมองสำรวจร่างกายของเขา เขาผอมลงมาก ตามแผงอกยังมีร่องรอยแผลถลอก ทั้งที่หายดีแล้วและยังไม่หายดี แต่จากเอวลงไปแทบไม่มีแผลเช่นนั้นเลย มันเกลี้ยงเกลาขาวเนียน 

หลี่เฟิ่งเซียนไล่นิ้วมือไปตามแผลเก่าแผลใหม่ที่แผงอกผอมแห้งของเขา เขาหลับตาแน่นไม่กล้ามองนาง ช่วงที่ปลายนิ้วของนางสัมผัสถูกหัวนมของเขา เขาสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ เขาต้องกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้เผื่อจะช่วยหยุดยั้งความเสียวซ่าน

“มู่เฉิน” หลี่เฟิ่งเซียนเห็นว่าเขาหลับตาแน่นกัดริมฝีปากจนห้อเลือด นางเป็นห่วงเขา จึงเรียกเขาไม่ให้ทำเช่นนั้น แต่เขาก็ยังกัดมากขึ้น

“อ้าปาก” นางสั่งเสียงสั่นๆ เพราะกลีบร่องดอกชมพูที่แนบกับผิวกายของเขาไม่ได้ส่งความรู้สึกไปที่เขาฝ่ายเดียว นางเองก็รู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังกระตุกอยู่ตรงบริเวณร่องกลีบอวบอูม สั่นระรัวขึ้นมาที่ท้องน้อย

เขาอ้าปากอย่างเชื่อฟังและโง่งม หายใจหอบราวกับวิ่งมาไกลหลายลี้ หลี่เฟิ่งเซียนจึงโน้มตัวลงไป สองมือจับแก้มเขาไว้ และเริ่มจูบเขา 

“อย่า..” เขาหันหน้าออกส่งเสียงแหบพร่าขอร้อง นางฟังแล้วน่าเอ็นดูยิ่ง 

“ข้าจะเบามือ” นางบอกและจับหน้าเขาเอาไว้ เริ่มจูบตามที่เขาทำวันนั้น แม้นางจะจำรายละเอียดไม่ได้ แต่นางยังจำที่เขาดูดๆกัดๆที่ริมฝีปากได้ดี นางพยายามแล้วแต่ตัวนางก็สั่นไม่แพ้เขา เพราะนี่ก็เป็นการขืนใจผู้อื่นครั้งแรกของนาง!!

นางจูบแต่เพียงริมฝีปาก พยายามใช้แลบลิ้นออกมาเลียเขาแล้ว แต่นางยังเขินอายมากเกินกว่าจะทำมากกว่านั้น แรกๆเขายังคงอยู่นิ่งกัดฟันแน่นไม่ยอมให้นางล่วงล้ำ แต่พอนางจูบที่ริมฝีปากของเขาไปเรื่อยๆ เขาก็เป็นฝ่ายจูบนางเสียเอง ส่งลิ้นของเขามาให้นางกัดเล่นถึงที่ 

หลี่เฟิ่งเซียนทิ้งน้ำหนักไปบนตัวเขาทั้งหมด จูบเขาจนเหนื่อย นางจึงอยากหยุดพักเล็กน้อย แต่เขากลับตะกละตะกรามกลืนกินทั้งปากทั้งลิ้นของนางทั้งๆที่ถูกมัดมือไว้ นางจึงยกหัวขึ้น เขาก็ยังเสียดายจนไม่อาจหยุด ยกตัวตามเพื่อให้ได้จูบนางมากขึ้น หลี่เฟิ่งเซียนต้องใช้สองมือดันเขาให้นอนกลับลงไป

เมื่อหัวของเขาถูกนางผลักจนล้มลงมาชนกับฟูก ความเมามายเมื่อครู่หายไป เขากลับมาคิดได้เล็กน้อยอีกครั้ง ราวกับเขาใช้แรงทั้งหมดไปกับการหักห้ามใจตัวเอง ยามนี้แทบจะไร้เรี่ยวแรง เขาหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อหยุดยั้งความอยาก ความเสียวซ่านเหล่านั้น

แต่เพียงนางนั่งตัวตรงอีกครั้ง ก้นขาวๆนุ่มๆของนางก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ร้อนลวก หลี่เฟิ่งเซียนเอี้ยวตัวไปมองดูเจ้าสิ่งนั้น มันคล้ายว่าจะขยายใหญ่ขึ้นจากเมื่อครู่ นางกลืนน้ำลายกะพริบตาปริบๆ หันไปสบตาของเขา

ลู่มู่เฉินยามนี้ อยากตะโกนบอกนางว่าห้ามสัมผัสเด็ดขาด เพราะสายตาของหลี่เฟิ่งเซียนบอกว่าอยากสัมผัสสักครั้ง แต่เขาก็ทำได้เพียงกะพริบตาปริบๆตอบนางไป[1]

หลี่เฟิ่งเซียนยื่นมือไปแตะเบาๆ เขาสะดุ้งตัวโยน ส่ายหัวขอร้องไม่ให้นางแตะ แต่เขาที่ส่ายหน้าจนเส้นผมระไปตามข้างแก้ม ปากที่เม้มจนเห็นรอยแก้มบุ๋ม ขอบตาแดงก่ำที่ห่อรอบดวงตางดงาม ช่างน่ารักเสียจนนางอยากลั่นแกล้งเล็กน้อย

หลี่เฟิ่งเซียนยื่นมือลงไปกำเอาไว้ทั้งแท่ง ลูบขึ้นลูบลงแผ่วเบาตามที่อาหงสอน 

“อือ..” เขาส่งเสียงเบาๆ เงยหน้ากัดฟันแน่น ความเสียวซ่านชนิดที่เขาไม่เคยพานพบวิ่งเต้นไปตามเนื้อตัว ริมฝีปากสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ นางเห็นว่าเขาทำท่าเจ็บปวดจึงหยุดมือ

“เจ็บหรือ” เสียงของนางแหบแห้งคล้ายไม่ใช่นาง 

ลู่มู่เฉยไม่รู้จะตอบนางอย่างไร พูดออกมาเป็นคำก็ไม่ไหว จึงส่ายหน้าบอกนางว่าอย่าทำเช่นนี้อีก แต่นางเข้าใจว่าเขาไม่เจ็บจึงจับเพื่อลูบอีกครั้ง เพราะนางชอบหน้าตาของเขายามที่พยายามดิ้นทุรนทุรายเช่นนี้ ลูบไปลูบมาเขาคล้ายจะทุรนทุรายน้อยลง ยังส่งสายตางดงามหลงใหลเมามายในการลูบของนางด้วย หลี่เฟิ่งเซียนจึงจัดการขยับก้นถอยลงไป ใช้มือนวดๆถูๆท่อนกายใหญ่แข็งนั่นของเขากับก้นนุ่มนิ่มของนางเสียเลย

“อะ.. เพอะ พอแล้ว” เขาส่งเสียงแหบพร่าสั่นเครืออย่างทุรนทุราย นางจึงหยุดมือ

‘การเข้าหอ คือการรวมเป็นหนึ่ง จึงจะเรียกว่าสามีภรรยา’ เสียงของอาหงลอยมาแนะนำนางอีกแล้ว หลี่เฟิ่งเซียนไม่อาจหยุดอยู่เพียงเท่านี้ หากนางอยากมัดเขาให้เป็นสามีจริงๆ อย่างไรก็ต้องจับท่อนเอ็นร้อนนี้เข้าไปสู่ร่องกลีบท้อของนางให้ได้!!

 

 

---

[1] ฉากนี้ มู่เฉินของพวกเราถูกขืนใจนะคะ เขารักคุณหนูใหญ่และต้องการนางมากก็จริง แต่ตอนนี้เขายังไม่พร้อม ความรักที่มีให้คุณหนูใหญ่ทำให้เขารู้สึกหวานในใจ แต่ก็มีความขมขื่นและความรู้สึกอัปยศอดสูด้วย มันจึงเป็นความรู้สึกแบบหวานอมขมกลืน มีความสุขแต่ก็ทุกข์ทรมาน