ตอนพิเศษ 2 ฮูหยินรองเซี่ยอิง

เวลาท่านแม่ทัพโมโห บางครั้งน่ากลัวราวกับเทพอสนีบาตก็ไม่ปาน บางคราวเย็นยะเยือกจนไม่มีผู้ใดกล้าขยับ มีแต่ฮูหยินรองที่ต้องรองรับอารมณ์ร้ายของท่านแม่ทัพ

ฮูหยินรองไม่อยากอยู่ใกล้ท่านแม่ทัพนัก แต่จนใจเพราะท่านแม่ก็ป่วยและชรา ส่วนคุณหนูใหญ่ ถูกท่านเขยขังตัวอยู่ในห้องหอตลอดเช้าค่ำ อย่างไรก็ต้องเป็นนางที่ได้ดูแลเขาเสมอ ก่อนหน้านั้นที่นางได้รับอนุญาตให้ดูแลท่านแม่ทัพ นางดีใจอย่างโง่งมที่ได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูใหญ่แล้ว แต่ยามนี้นางเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอันใด ท่านแม่ทัพน่ากลัวยิ่ง

ฮูหยินรองเฝ้ารอให้ถึงเวลาที่ท่านแม่ทัพจะกลับไปยังชายแดน เฝ้ารอให้ช่วงเวลาอันแสนสงบของนางกลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อใกล้ถึงเวลานั้นจริง ท่านแม่กลับจะให้นางไปอยู่ชายแดนกับท่านแม่ทัพ และดูคล้ายว่าท่านแม่ทัพจะยินยอมด้วย ส่วนคุณหนูใหญ่ที่เคยขัดขวางนางกับท่านแม่ทัพเสมอถึงขั้นเห็นดีเห็นงาม ขอร้องให้ท่านแม่ทัพมาพูดดีกับนางด้วย

ฮูหยินรองยังจำได้ดี เรื่องของคืนนั้น เมื่อคุณหนูใหญ่อุตส่าห์ขอร้องท่านแม่ทัพให้พูด ‘คำพูดดีๆ’ กับนาง เมื่อนางเข้ามาในห้อง เขาไม่พูดสักคำ เอาแต่จ้องนางสายตาว่างเปล่า คราแรกฮูหยินรองยังนึกว่าเขาคงไม่พูดกับนางและเดินหนีไปนอนเช่นเคย แต่..

“มานี่สิ” ท่านแม่ทัพสั่ง

ฮูหยินรองเข้าไปยืนใกล้ๆบริเวณที่เขายืน

“เข้ามาอีก....นั่งลง” 

นางเข้าใกล้เขาแล้ว แต่เขาให้นางนั่งลง นางไม่แน่ใจว่านั่งเช่นไร จึงทำหน้าฉงน

“นั่งลงและคุกเข่า” ท่านแม่ทัพสั่งเสียงเด็ดขาด

ฮูหยินรองรู้แล้วว่าเขาคงต้องการลงโทษนาง แต่เมือนางคุกเข่านั่งลงต่อหน้าเขา แม่ทัพหลี่ผู้นั้นกลับถอดเสื้อผ้าออก เขาอายุใกล้ห้าสิบแล้ว แต่กล้ามอกและแขนยังคงกำยำมากกว่าบุรุษหลายคนนัก กล้ามท้องเรียงตัวเป็นก้อนสวยน่าสัมผัส ฮูหยินรองได้แต่ตาโตมือสั่น 

‘นี่เขาต้องการอะไรจากนาง!!’

และท่านแม่ทัพก็ดึงบางสิ่งออกมาจากกางเกง แท่งเนื้อนั่นกำลังชูชัน 

“อ้าปาก” เขาสั่ง

ฮูหยินรองถึงจะอายุมากถึงยี่สิบเจ็ดปีแล้ว แต่อย่างไรก็ไม่เคยผ่านการเข้าหออย่างถูกต้อง นางจะรู้ได้อย่างไรว่าจะมีอะไรตามมา รู้เพียงรู้ว่ากำลังจะมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับตัวเองเท่านั้น นางหายใจลึกๆทำใจกล้า อ้าปากหลับตาแน่น บางอย่างที่อุ่นร้อนเข้ามาทางปากของนางทันที

“ถ้าเจ้ากล้ากัด ข้าจะลงโทษจนเจ้าจนกินข้าวไม่ได้อีก” เสียงของแม่ทัพหลี่ข่มขู่

นางได้แต่อ้าปากอย่างโง่งม ปล่อยให้เขายัดแท่งเนื้อร้อนๆเข้าๆออกๆตามใจ ปากของนางเล็กน้อยจนแท่งเนื้อเข้ามาได้เพียงส่วนหัว แต่ท่านแม่ทัพไม่ปรานีนางสักนิด พอนางใช้ลิ้นดันเพื่อให้แท่งเนื้อเข้ามาทางปากได้น้อยลง เขากลับจับหัวของนางขยับดันด้วยความแรงชนิดที่นางไม่อาจต้านทานได้

เขาดันรุนแรงจนนางหายใจไม่ออก รู้สึกว่าหัวนุ่มๆของแท่งเอ็นร้อนเข้าออกลึกลงไปถึงคอ ฮูหยินเริ่มร้องไห้ส่งเสียงร้องขอความเมตตา แต่เพราะท่านแม่ทัพยังคงจับหัวของนางขยับตามใจ เสียงที่ออกมาจึงประหลาดยิ่ง

“อ๊อก..ค๊อก..อุก”

เขาจับหัวของนางขยับเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนในที่สุดเขาหอบหายใจแรงๆ ฮูหยินรองรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆกลิ่นคาวฉุนที่พุ่งลงไปในคอของนาง นางลืมตามองดูท่านแม่ทัพอย่างตกใจ นางนึกว่าเขาปล่อยสิ่งใดให้นางดื่ม

ที่แท้นางกำลังอมเจ้าแท่งเนื้อของเขา ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นตัวสั่นเบาๆ สองมือกุมหัวของนางจนแน่น น้ำตาที่นางร้องไห้ทำให้ภาพที่นางเห็นนั้นพร่ามัว แต่นางรู้ว่าเขากำลังมีความสุข

เมื่อเขายอมปล่อยหัวของนาง ฮูหยินรองทรุดตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง นางเพิ่งรู้ตัวว่านางก็สั่นเบาๆเช่นกัน 

“แค่กๆๆ...” นางไอออกมา มีน้ำสีขาวขุ่นข้นไหลออกมาจากคอของนาง แม้นางจะเผลอกลืนลงไปบ้างเล็กน้อย แต่เพราะกลิ่นที่ไม่คุ้นชินทำให้นางต้องขย่อนออกมาจนหมด ฮูหยินรองใบหน้าแดงก่ำ น้ำตาไหลเต็มสองแก้ม 

แม่ทัพหลี่ชันเข่านั่งลงข้างๆนาง จับคางของนางบังคับให้เด็กสาวหันมามองหน้าของเขา

“นี่เรียกว่าปรนนิบัติสามี เก็บของซะ ตั้งแต่นี้เจ้าจะไม่มีวันได้นั่งเป่าหนังวัว[1]อยู่ที่นี่อีก หากเจ้าไม่ยอมดื่มสุราคารวะ ข้าจะมอบสุราลงทัณฑ์[2]" เขาสั่งเด็ดขาดแม้เสียงจะยังแหบพร่าอยู่ เขาจะไม่ยอมให้นางได้ในสิ่งที่นางหวังไว้

ฮูหยินรองตอบสิ่งใดไม่ได้ ยังคงอ้าปากหอบหายใจ กะพริบตาไล่น้ำตาอย่างน่าเวทนา มีคราบน้ำสีขาวข้นติดบริเวณปลายคางและข้างริมฝีปาก เดิมทีแม่ทัพหลี่ตั้งใจจะสบตานางพูดให้นางเข้าใจชัดเจนเท่านั้น แต่ครั้งเห็นนางที่ท่าทางน่ารักเช่นนี้ บางอย่างในใจกลับกระตุกอย่างแรง 

เขาใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบพวกนั้นลวกๆ แต่นางยังอ้าปากหายใจ หน้าแดงปากแดง น้ำตาคลอเบ้า เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร แต่เขารู้สึกว่าภาพหญิงสาวตรงหน้าน่ารักจนเกินห้ามใจ เขาโน้มเอียงไปใกล้เรื่อยๆ

‘นี่เจ้าจะจูบนางหรือ’ แม่ทัพหลี่บอกตัวเองก่อนจะทันได้ประทับจูบลงไป เขาผลักหน้าเด็กสาวจนนางล้มลงบนพื้น เขาทำเพียงมองดูและหันหน้าออก ลุกขึ้นไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่ใส่ ทำเป็นไม่สนใจนางที่กำลังตัวสั่น

ฮูหยินรองไม่แน่ใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้น แต่แน่ใจว่าท่านแม่ทัพเอาจริง นางไม่มีทางปฏิเสธการไปชายแดนได้แล้ว ข้ออ้างที่เคยอ้างว่าจะอยู่ดูแลท่านแม่ก็ไม่กล้าพูดถึงอีก ได้แต่จำใจเก็บเสื้อผ้าเดินทางไปพร้อมเขา

 

 

---

[1] ขี้โม้โอ้อวด

[2] พูดดีๆไม่ฟัง จะใช้กำลังบังคับ