ตอนพิเศษ 6 คนสองใจ

ฮูหยินรองรับรู้ว่าเขากำลังเล่นสนุกกับร่องชมพูของนาง แต่นางขยับตัวไม่ไหว ได้แต่อ้าปากร้อง อ้ะอ้ะ ตามปลายนิ้วมือของเขา เมื่อนางตัวสั่นใกล้จะแตกดับอีกครั้งเขาก็สอดใส่มังกรตัวเขื่อนเข้ามา กระแทกกระทั้นไม่กี่ทีนางก็สูดปากด้วยความเสียวสั่นสะท้าน

เขารู้ว่านางไปถึงฝั่งแล้ว จึงกระแทกรัวๆไม่ยั้งเพื่อพาตัวเองไปยังจุดที่นางพานพบบ้าง เขาจับสะโพกของนางไว้แน่น ปรนเปรอภรรยาเด็กด้วยแรงทั้งหมดของแม่ทัพใหญ่ เสียวซ่านจนไม่มีเวลาคิดว่านางจะรับความรุนแรงนี้ไหวหรือไม่

เมื่อพายุความหฤหรรษ์หยุดลง สองสามีภรรยาต่างเหน็ดเหนื่อยแทบสิ้นใจ เขาก้มลงจูบปลอบประโลมภรรยาอย่างอ่อนโยน แต่ก็ขบคอระหงของนางจนเป็นรอยด้วย นางร้องเบาๆแต่เขาไม่ใส่ใจ 

อาจเพราะเขาไม่ได้เข้าหอมานานจึงมีความต้องการสูงมาก เขาพลิกตัวฮูหยินรองและขึ้นไปขย่มนางบนเตียงต่อไป

“ข้าไม่อยากรักท่าน” เสียงอ่อนแรงของเซี่ยอิงเอ่ยขึ้นระหว่างที่เขากำลังกอดกกนางอย่างหลงใหล

“เพราะเหตุใด” เขาถามเสียงกระเส่า ไม่ได้ใส่ใจมาก

“เพราะข้าไม่อาจแย่งชิงท่านกับท่านหญิงเจียงที่แม่น้ำไน่เหอ นางจะโดดเดี่ยว นางรอท่านมานานมาก” หญิงสาวพูดถึงชีวิตหลังความตายที่คู่รักจะรอกันและกันเพื่อข้ามสะพานไปเกิดใหม่ นางยังน้ำตาไหลระหว่างที่เขากำลังสอดใส่ด้วย เขาจึงหยุดพักแต่ไม่ยอมถอนเอ็นร้อนออก

“เพราะเรื่องนี้ เจ้าจึงปฏิเสธจะเข้าหอกับข้าหรือ” 

นางร้องไห้และพยักหน้า สายตาเจ็บปวดอย่างยากจะอธิบาย

“ข้าไม่เชื่อเรื่องชีวิตหลังความตาย ตายแล้วก็คือตาย ข้าฆ่าศัตรูมากมาย หากชีวิตหลังความตายมีจริง ข้าคงถูกผีตามฆ่าตายไปนานแล้ว และเจียงเอ๋อร์ นางทิ้งข้าให้อยู่คนเดียว!” เขาพูดราวกับความโกรธเคืองต่อภรรยาคนแรกที่เขารักหมดใจยังไม่จางหายไป

“ข้ารักนางมาก แต่นางไม่อยู่กับข้าแล้ว กลายเป็นความว่างเปล่า เจ้าจะกังวลกับความว่างเปล่าไปเพื่ออันใด และหากเจ้าทิ้งข้าไปอีกคน ข้าจะตามล่าฆ่าเจ้า” เขาข่มขู่ภรรยาตัวเอง ราวกับหวาดกลัวการสูญเสียคนสำคัญมาก

“ท่านไม่คิดว่ามีแม่น้ำไน่เหอจริงหรือ” ฮูหยินรองสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจมาก ตั้งแต่นางถูกรับมาเลี้ยงก็เห็นพวกเขารักกันและเห็นพวกเขาพรากจากกัน นางรักคนที่มั่นคงเช่นท่านแม่ทัพ ไม่เคยหวังให้เขาหันกลับมารักนาง เพราะเขาคงจะอยู่โดดเดี่ยวจนวันตาย 

แต่นางไม่เคยคิดว่าเขาจะโกรธเคืองท่านหญิงเจียงมาก แม้แต่ตายก็ไม่ยอมให้อภัยเช่นนี้ ทั้งไม่เชื่อว่าจะได้พบท่านหญิงในอีกภพหนึ่ง ในใจของเชี่ยอิงสับสนวุ่นวาย นางไม่เคยร้องขอความรักจากท่านแม่ทัพ ทำใจตั้งแต่วันที่รู้ว่าจะได้แต่งให้เขา แต่หากมีโอกาส มีสักครั้งที่เขาจะหันมาดูแลนาง นางก็กลัวมากจริงๆว่าจะทำร้ายท่านหญิงเจียง เพราะนางก็ชอบท่านหญิงเจียงมาก 

“ไม่มีแม่น้ำไน่เหอที่เจ้ากลัว มันมีแต่ความว่างเปล่า ถ้าตายข้าก็จำเจ้าไม่ได้ เจ้าก็เช่นกัน” เขาปลอบและเริ่มขยับท่อนล่างอีกครั้ง

“แต่ถ้ามีเล่าเจ้าคะ ถ้าเกิดว่ามี ท่านจะเลือกใคร ท่านจะทิ้งท่านหญิงหรือเจ้าคะ” นางร้องไห้หนักมาก ราวกับเจ็บปวดเรื่องที่ไม่มีอยู่จริงนี้จนทนไม่ไหว

“ข้าไม่ได้ทิ้งนาง เป็นนางที่ทิ้งข้า แต่หากเจ้าไม่วางใจ ข้าจะตอบเจ้า ..หากมีแม่น้ำไน่เหอ และนางรอข้าอยู่ ข้าย่อมเลือกนาง แต่ก่อนจะถึงวันนั้น ข้าจะชดเชยให้เจ้า ข้ารู้ว่าพูดเช่นนี้ฟังดูเป็นคนสองใจ แต่เจ้าก็แต่งให้ข้าแล้ว อย่างไรก็ต้องดูแลเจ้า” เขาจูบและตอบอย่างอ่อนโยน พยายามใจเย็นที่สุด

“อืม..ท่านควรเลือกนาง แต่หากยังไม่ถึงวันนั้น ข้าผู้ต่ำต้อย ขออาจเอื้อมนอนในอ้อมแขนของท่านได้หรือไม่” นางกอดเขา ร้องไห้น่าสงสาร แอบขอโทษท่านหญิงเจียงในใจ และตัดสินใจจะคว้าความฝันสักครั้ง แม้ตอนตายจะต้องเจ็บปวดและโดดเดี่ยว แต่อย่างน้อยนางเคยได้กอดเขา เขาเคยยิ้มให้นาง เป็นรอยยิ้มที่มอบให้นางเพียงผู้เดียว

“เด็กโง่ เจ้าจะกังวลถึงวันที่ไม่มีอยู่จริงทำไมกัน ข้าอยู่ตรงนี้ เจ้ายังกล้าคิดถึงเรื่องอื่นอีกหรือ ต้องทำโทษ” เขายิ้มบาง ตั้งใจพานางไปสู่พายุความเสียวซ่านเพื่อให้นางหยุดคิดเรื่องเพ้อเจ้อ

จากนั้นในค่ายทหารก็ไม่เคยปกติอีกเลย พวกเขาสามีภรรยาก็ราวกับได้กลับไปในช่วงเวลาของความหนุ่มสาวอีกครั้ง โดยเฉพาะท่านแม่ทัพที่ไม่เว้นสถานที่ใดทั้งสิ้น เพียงภรรยาเด็กของเขาเอาน้ำแกงไปส่ง หรือไปอยู่ใกล้เขา เขาย่อมต้องปรนเปรอและเก็บเกี่ยวความหฤหรรษ์เสมอ จนพวกทหารในค่ายต่างรู้ว่าถ้าหากฮูหยินรองมาหาท่านแม่ทัพให้รีบถอยออกไปไกลๆให้เร็ว ไม่เช่นนั้นก็ต้องคอยรับฟังความแข็งแกร่งของท่านแม่ทัพ

แม้แต่อ๋องเยียนก็ยังเคยประสบพบเจอเหตุการณ์ที่ท่านแม่ทัพหลี่สั่งให้ฮูหยินรองแอบอยู่ใต้โต๊ะเพื่อกลืนกินมังกรของเขา ยามนั้นเป็นช่วงที่ทหารทุกคนกำลังพักกลางวัน ท่านอ๋องเห็นว่าฮูหยินรองนำอาหารมาให้ท่านแม่ทัพ จึงอยากเข้าไปขอกินบ้าง 

คิดไม่ถึง เขาเข้าไปช้าเพียงไม่ถึงเค่อ ก็พบท่านแม่ทัพกำลังจับหัวของฮูหยินรองอย่างเมามัน อ๋องเยียนต้องรีบหนีเอาชีวิตรอดออกมาอย่างทุลักทุเลน่าเวทนา เขาได้แต่บ่นว่าท่านแม่ทัพยามนี้คล้ายคนแก่ที่พานพบวสันตฤดูหนที่สอง[1] ฮูหยินรองราวกับศรที่ปักทะลุกลางใจของแม่ทัพหลี่ แม้เขาจะโมโหใส่นางบ่อยๆ แต่ยังคงเรียกหานางเสมอ พวกเขาต่างใช้ชีวิตอย่างมีความสุข พยายามไม่กังวลถึงชีวิตหลังความตาย 

แม่ทัพหลี่ไม่เรียกร้องให้นางบอกรัก ไม่เคยถามว่านางรักเขาหรือไม่ แต่ตั้งใจจะดูแลนางอย่างดีจนกว่าชีวิตที่เหลือของเขาจะทำได้ ฮูหยินรองก็ไม่เคยถามว่าเขารักนางหรือไม่ ทุกค่ำคืนจะวิ่งมานอนในอ้อมกอดของเขาราวกับเป็นสิ่งเดียวที่นางต้องการ ใช้ชีวิตเหมือนอนุภรรยาที่หวังเพียงเขายังกอดนางแม้เขาจะไม่ได้รักนาง แต่ใครบ้างไม่รู้ว่าพวกเขาต่างรักกันมาก ต่างฝ่ายต่างดูแลกันและกันอย่างดี แววตาที่จ้องมองกันและกัน หากพวกเขากล้าเอ่ยว่าไม่ได้รัก คงไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยคำว่ารักแล้ว 

จนพวกเขามีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน หลี่เฟิ่งเซียนที่นานๆครั้งจะมาเยี่ยมท่านพ่อยังพูดว่าเขาดูมีความสุข และดีใจที่เขามีความสุขเช่นนี้ได้ นางที่เป็นลูกอกตัญญูมานานจึงของอาสาเลี้ยงน้อง พาลูกชายของฮูหยินรองกลับไปดูแล ปล่อยให้ท่านพ่อและฮูหยินรองได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ จะได้มีน้องชายน้องสาวอีกหลายๆคน ไม่ต้องห่วงว่านางจะเลี้ยงไม่ไหว เพราะมู่เฉินของนางเก่งมาก มีเด็กกี่คนก็รับมือได้หมดแม่ทัพหลี่ได้แต่ถอนหายใจที่ตัดสินใจเลือกเขยให้ลูกสาวได้ถูกต้อง ไม่เช่นนั้น เขาอาจไม่มีเวลาอยู่กับภรรยาเช่นนี้

-จบ-

---

[1] การตกหลุมรักอีกครั้งในวัยล่วงกลางคนไปแล้ว และสมหวังในความรักอย่างที่ไม่เคยคิดฝันมาก่อน