ตอนพิเศษ 4 ถูไถ

พอนางไม่หนีและหอบหายใจถี่ให้เขาพึงพอใจ เขาก็เริ่มเบามือและปรนเปรอความเสียวซ่านให้นางด้วยสองมือ หญิงสาวบิดตัวไปมาตามแรงบดขยี้ของฝ่ามือแกร่ง เขาขยับฝ่ามือให้เร็วขึ้นนางก็สั่นตามแรงขยับนั้น จนนางเริ่มทนความสุขสมที่เขาปรนเปรอไม่ไหว จึงเริ่มดิ้นไปมา อ้าปากส่ายหัวอย่างน่ารักน่าเวทนา แต่เขาก็ทำเพียงกอดนางแน่นขึ้น และเร่งให้นางไปสู่ยอดเขาแห่งความสุขสมเร็วขึ้นด้วยการขยี้สะบัดปลายนิ้วไปมาแรงขึ้น

“อา อา ซี๊ดดดด...ฮะ...ฮา..” นางกระตุกและสุดปากอย่างควบคุมไม่ได้ หมดแรงอยู่ตรงหน้าอกของเขา

หลี่เหยารู้สึกร้อนลวกตรงแท่งหยกที่ใกล้ปริแตกของตัวเอง เพราะมันแนบอยู่กับผิวลื่นๆของนาง แต่เขาไม่ใส่ใจ ทำเพียงจ้องมองร่างที่สั่นเทาอยู่บนอกด้วยความพึงพอใจ เขาเห็นแล้วว่านางสุขสมจนแทบไม่มีแรงขยับ ใบหน้าแดงก่ำ หายใจหอบเหนื่อย แต่เขาอยากกลั่นแกล้งนางให้มากขึ้นจึงเอ่ยออกไป

“ลุกขึ้น อย่ามานอนอยู่บนตัวข้า”

ร่างของฮูหยินรองลืมตามองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขายังต้องการอะไรอีก เป็นเขาที่ดึงนางให้แนบกับอกแม้นางจะพยายามหนี ยามนี้กลับทำเป็นรังเกียจที่นางนอนบนอกนี่หรือ

แม้นางไม่พอใจ แต่ฮูหยินรองกลับกัดฟันจับขอบถังและพยุงขาสั่นๆให้ลุกขึ้น ไม่คิดจะเอ่ยคำขอร้องหรือต่อว่า... 

เพียงแต่ขาของนางสั่นมากจนทรงตัวไม่อยู่ ทันทีที่ท่านแม่ทัพแกล้งนางด้วยการแตะปลายนิ้วไปตรงสะโพกของนาง นางก็สั่นสะท้านและเข่าอ่อนนั่งลงไปอย่างไม่ตั้งใจ บังเอิญให้นางนั่งไปที่เข่าของเขา กระแทกจนนางจุกไปหมด ต้องรีบคว้าขอบถังไว้ หันหลังและสะโพกงอนให้เขามองย่างช่วยไม่ได้

หลี่เหยา ก่อนจะแต่งงานเขาเคยเป็นองค์ชาย เคยเสเพล ท่องไปในยุทธภพหญิงงามไม่ต่างจากฮ่องเต้น้องชายของเขา มีหญิงสาวงดงามเช่นใดเขาไม่เคยพบพาน แต่เขากลับตกตะลึงกับบั้นท้ายและสะโพกที่มีกลีบดอกไม้เล็กๆของนางอยู่ตรงกลาง

จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าอยากจับสะโพกนั้นกระแทกแท่งหยกให้เต็มแรง ไหนจะสายตาโกรธเคืองของเด็กสาวที่หันมามองด้วยความเจ็บปวดและต่อว่า น่ารักจนเขายื่นมือไปรั้งสะโพกนั้นมาที่ตักอีกครั้งอย่างลืมตัว

“เอ๊ะ..นายท่าน” ฮูหยินรองเองก็ตกใจกับการกระทำกะทันหันนี้ จนเผลอเรียกเขาด้วยคำที่นางเคยเรียกเสมอก่อนจะแต่งให้เขา เรียกเช่นเดียวกับที่พวกสาวใช้เรียก

แม่ทัพหลี่จากที่กำลังเคลิบเคลิ้ม สติกลับมาอีกครั้ง และเขารู้สึกหงุดหงิดอีกแล้ว นี่เขาโมโหอะไรนักหนากับสาวใช้นางหนึ่ง สาวใช้ที่ยังเป็นเพียงเด็กสาวอายุมากกว่าลูกสาวของเขาเพียงไม่กี่ปี

จู่ๆเขาก็เริ่มรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง นี่เขาชอบเด็กนี่หรือ หรือเป็นเพราะเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับหญิงสาวมานานจนทนเรื่องเช่นนี้ไม่ไหวแล้ว เขาจงใจดึงสะโพกนั้นมาถูกับแท่งหยก ร่างหญิงสาวในมือสั่นสะท้าน นางรีบคว้ามือของเขาไว้ เขาจับที่สะโพกของนาง และนางนั่งหันหลังจับสองมือของเขาไว้แน่น ช่างเป็นภาพที่ชวนเย้ายวน

หลี่เหยาตัดสินใจจ่อแท่งแกร่งไปตรงกลีบอวบอูมที่เขาเคยใช้มือบดขยี้ และเขาก็รู้ว่าตัวเองต้องการสอดใส่มากจริงๆ เขาจึงดันให้สะโพกของนางเบียดแท่งหยกเรียกหาความกระสันที่เขาเคยคิดว่าอดทนได้ดี

เขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่รู้สึกดีจนหยุดมือไม่ได้ เมื่อเขาจับนางถูไถไปมา ให้กลีบดอกของนางเสียดสีกับแท่งหยก ฮูหยินรองที่เพิ่งถูกเขาทำให้เสร็จจากความสุขสมย่อมรู้สึกมากกว่าปกติ นางลืมทุกสิ่งได้แต่ยอมรับความเสียวซ่านที่กำลังเกิดขึ้น

“นายท่าน.. นายท่าน..” นางเสียวจนน้ำตาคลอเบ้า ส่งเสียงเรียกเขาอย่างทนไม่ไหว

หลี่เหยาเร่งมือจนตัวเองก็เสร็จสุข ปล่อยน้ำสวรรค์ขาวอุ่นใส่กลีบร้อนสองกลีบของนาง และน้ำขุ่นๆพวกนั้นก็ค่อยๆลอยขึ้นมาบนผิวน้ำ เขาหอบหายใจจ้องมองไหล่ที่สั่นระริกของหญิงสาว เขาแน่ใจว่านางยังไม่เสร็จในครั้งที่สอง และเขาแน่ใจยิ่งกว่าว่าตัวเองอยากสอดใส่เข้าไปมากเพียงใด แม้เขาจะเพิ่งเสร็จสุขไปหยกๆ

ท่านแม่ทัพรั้งนางมากอดและอุ้มนางยืนขึ้น พานางออกไปวางที่เตียง เขายืนอยู่ข้างเตียงก้มลงไปจูบสะโพกของนาง ร่างบางที่กำลังหอบเหนื่อยสะดุ้งอีกครั้ง นางรีบแตะหัวเขาเอาไว้

“ท่านแม่ทัพ อย่าเจ้าค่ะ” 

“เจ้าแต่งกับข้าแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดยังเรียกนายท่าน เรียกท่านแม่ทัพ” เขาส่งเสียงหงุดหงิดออกมาชัดเจน

“ข้า..ข้า ขออภัยเจ้าค่ะ” นางไม่รู้จะพูดอย่างไร

“เรียกท่านพี่สิ” เขาพูดออกไปแต่แอบใจเต้นแปลกๆเช่นกัน

“ข้าเป็นเพียงบ่าวเจ้าค่ะ” นางปฏิเสธ ชันตัวลุกขึ้นนั่ง ยกมือปิดหน้าอกเอาไว้ ทำราวกับเขาไม่เคยเห็นไม่เคยสัมผัส 

“ข้าแต่งเจ้าเป็นภรรยารองแล้ว!” เขาโมโหจริงๆ เหตุใดเด็กนี่ถึงทำให้เขาฉุนขาดได้เสมอเลย น่าหงุดหงิดนัก เขายื่นมือไปดึงมือที่นางใช้ปกปิดหน้าอกไว้ออกมา

“และหากเจ้ายังเสแสร้งทำเป็นอายต่อหน้าข้าอีก ข้า..”

“ท่านจะทำโทษ ข้ารู้อยู่แล้ว จะทำก็ทำเลย” นางพูดออกมา หลับตาแน่นไม่ยอมมองเขา ยังท้าทายให้เขาทำโทษอีก

เขาเองก็หมดอารมณ์อยากสอดใส่ สะบัดมือนางและเดินออกจากห้อง ออกไปนั่งอยู่ตรงโต๊ะหลังฉากกั้นทั้งที่ยังตัวเปียก

ต่างคนต่างเงียบอยู่นาน สุดท้ายเป็นฮูหยินรองที่รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดไป อย่างไรนางก็เป็นเพียงบ่าว จึงหาเสื้อมาใส่คลุมง่ายๆ และหยิบผ้าแห้งสำหรับเช็ดตัวเดินไปทางที่แม่ทัพหลี่นั่งอยู่

“ขออภัยเจ้าค่ะ เมื่อครู่ข้าผิดไปแล้ว เชิญท่านแม่ทัพลงโทษด้วย” นางก้มหน้าย่อตัวอยู่ข้างเขา แต่เขายิ่งหงุดหงิดจึงเงียบใส่นาง ทำราวกับนางเป็นควันที่ลอยไปมา

ฮูหยินรองจึงได้แต่เช็ดตัวเช็ดผมให้เขาเงียบๆ เช็ดจนผมของเขาเริ่มแห้งก็เอาผ้าไปเก็บและหยิบเสื้อยาวมาให้เขาใส่

“อากาศค่อนข้างเย็น ท่านแม่ทัพโปรดสวมเสื้อด้วย หากท่านป่วยไข้ไม่สบาย ทหารทั้งหมดอาจไม่สบายใจ” นางยังคงรักษามารยาทได้อย่างงดงาม

แต่หลี่เหยาสุดจะทนแล้ว นี่นางตั้งใจจะยั่วโมโหเขาใช่หรือไม่!!