ตอนพิเศษ 5 เสียเหลี่ยมคนแก่

ปัง! แม่ทัพหลี่ตบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง ฮูหยินรองสะดุ้งหลับตาแน่น แต่ไม่ขยับหนีไปไหน และทำแค่ก้มหน้ามากกว่าเดิม เขาหงุดหงิดอยู่สักครู่ คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น 

“ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าอิงเอ๋อร์ เจ้าก็ควรเรียกข้าว่าท่านพี่ได้แล้ว อย่างไรข้าก็แต่งตั้งเจ้าเป็นฮูหยินของข้าแล้ว ไม่ใช่อนุ” เขาเสียงเบาลง

“เจ้าค่ะ ..ท่านพี่” นางยังถือเสื้อในมือก้มหน้าอยู่ข้างเขาเช่นเดิม แต่หายดื้อแล้ว หลี่เหยาพอใจ จึงลุกขึ้นยืน กางแขนออกให้นางใส่เสื้อให้

แต่เพราะนางตัวเล็กถึงจะพยายามเอื้อมมือเพื่อใส่เสื้อให้เขา ท่วงท่าในตอนนี้จึงคล้ายนางกอดเอวเขาอยู่ และเขารู้สึกว่ายังคงอยากกระแทกใส่นางอยู่ จึงโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน

“ข้าจะเข้าหอกับเจ้า ให้บุตรแก่เจ้าสักคน เอาไว้วันหน้าหากข้าตาย เจ้าจะได้ไม่โดดเดี่ยว แม้เฟิ่งเซียนของข้าจะไม่ใจดำกระทั่งปล่อยให้เจ้าโดดเดี่ยว แต่อย่างไร หากเจ้ามีบุตรของเจ้าเองย่อมดีกว่า” เขาตัดสินใจ

“ไม่เจ้าค่ะ!” นางปฏิเสธทันที เงยหน้ามองเขา ส่งสายตาแน่วแน่ว่านางไม่ต้องการจริงๆ 

“เพราะอะไร!” หลี่เหยาโกรธจนเส้นเลือดข้างหัวเต้นตุบๆ นี่เขาถึงขั้นเอ่ยปากจะเข้าหอ แต่นางกลับปฏิเสธแทบจะทันทีไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ เหตุใดนางมักจะทำเขาหงุดหงิดเช่นนี้เรื่อย

“ข้า..ข้า..” นางไม่ตอบ เขาจึงผลักนางให้หันหลังและกดหัวของนางไปที่โต๊ะ ดึงทึ้งจนเสื้อตัวใหม่ของนางขนาดอีกตัว จับแท่งหยกของตัวเองถูไปมาตรงร่องชมพู

“ยะ..อย่าเจ้าค่ะนายท่าน” นางร้องขอ

“เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ!!!” เขายิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

“ท่านพี่ ..ท่านพี่..ข้าขอโทษ อย่าทำเช่นนี้ ข้ากลัวเจ้าค่ะ” เสียงของนางสั่นเครือบ่งบอกว่านางกลัวจริงๆ เขาจึงหยุดมือ ก่อนจะก่นด่าตัวเองอย่างหนัก 

‘นี่ข้า ไร้หนทางจนต้องข่มขืนเด็กสาวคนหนึ่งเขียวหรือ เจ้าอายุเท่าไหร่กันแล้วหลี่เหยา เหตุใดยังมุทะลุกับเรื่องเล็กเพียงเท่านี้’

เขาถอยออกมาเล็กน้อย มองสะโพกน่ารักที่เขาบีบจนแดงด้วยความรู้สึกผิด 

เมื่อไม่มีมือใหญ่ที่กดบนหัวของฮูหยินรอง นางจึงหันมามองเขาด้วยสายตาไม่แน่ใจ ใช่แล้วนางคิดถูก เขาเป็นคนที่ใจดีมากๆ แค่นางแสร้งว่าเจ็บแสร้งว่ากลัวเขาก็จะหยุดทันที นางเห็นว่าท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่กำลังสับสน ขมวดคิ้วมองนางด้วยความไม่แน่ใจ

“อิงเอ๋อร์ ..ข้าขอโทษ” เขาเอ่ยห้วนๆ แต่มีความรู้สึกผิดในน้ำเสียง

“ข้า..ข้าเพียงอยากให้ท่านจับมือข้าบ้าง กอดหอมข้าเช่นคนรัก...” อิงเอ๋อร์ผู้มากแผนการในใจบีบน้ำตาจนน่าสงสาร

แม่ทัพหลี่รู้สึกผิดยิ่ง เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตั้งแต่กลั่นแกล้งนางครั้งนั้น เขาไม่เคยกอดจูบนางจริงจังสักครั้ง ทุกครั้งที่เห็นนางไร้ทางสู้ ส่งสายตาขอร้องอย่างน่าเอ็นดู เขารู้สึกว่านางน่ารัก แต่ไม่ได้จูบเพราะมัวแต่ดูอย่างอื่นของนาง

หลี่เหยา ชายวัยสี่สิบเก้า เชยคางภรรยาเด็กน้อยของเขาให้มองสบตา

“ข้ามันคนดุดัน ไม่รู้จักเอาใจ เจ้ารังเกียจหรือไม่” 

ความจริงจังของเขาทำให้เซี่ยอิงหวั่นไหว นางรู้ตัวดีว่านางชอบเขา แต่ยังรู้ดีว่าเขารักท่านหญิงเจียงมากจนไม่อาจชายตามองผู้อื่น นางจึงทำใจและเข้าใจนานแล้วว่าไม่มีทางครองคู่กับเขาแม้จะแต่งเป็นภรรยาเขาก็ตาม ยามนี้ชายผู้นี้กำลังเกี้ยวนาง พูดเสียงอ่อนโยนกับนาง จะให้นางทำอย่างไร น้ำตาที่ตั้งใจบีบเพื่อแกล้งเขา ยามนี้นางก็ไม่มั่นใจว่าเป็นของจริงหรือของปลอม

แม่ทัพหลี่เหยาเห็นภรรยาเด็กน้อยร้องไห้จึงจูบปลอบโยนเบาๆ จูบซับน้ำตาของนางที่หลั่งไหลไม่ขาดด้วยหัวใจหนักอึ้ง เขาควรปลอบใจเด็กสาวเช่นไรดี เขาอยากถามว่านางเต็มใจหรือไม่ แต่ก็กลัวว่านางจะปฏิเสธทันทีเช่นทุกครั้ง เขาจึงใช้เล่ห์เหลี่ยมของชายชรากอดนางไว้ และค่อยๆผลักนางล้มลงบนโต๊ะ

จากนั้นก็จูบดูดดื่มมากขึ้น กอดนางแน่นขึ้น แทรกตัวไประหว่างขาของนางอย่างแนบเนียน ในขณะที่นางกำลังเคลิบเคลิ้มกับรสจูบ เขาก็ใช้มือช่วยดันแท่งหยกเข้าไปในกลีบดอกไม่ชมพู 

“อะ ท่าน..” นางพูดได้เท่านั้นและรับรู้ว่าตัวเองเสียเหลี่ยมคนแก่แล้ว เพราะตอนนี้เขาเริ่มสอดใส่ใส่นาง กอดนางไว้ไม่ให้ดิ้นรน หลี่เหยาตัวสั่นเทาเพราะช่องรักของนางทั้งอุ่นร้อนและรัดแน่น เขาเพียงขยับเบาๆก็คล้ายจะโอบรัดตัวเขามากกว่าเดิม เขารู้สึกเสียวมากแต่ต้องทนไว้ หาหนทางทำให้ภรรยาเด็กเจ็บตัวน้อยสุด 

แน่นอนว่าเป็นการเข้าหอครั้งแรกของนาง แต่นางไม่ได้รู้สึกเจ็บมากเพราะก่อนหน้านี้เขาได้ปรนเปรอจนนางถึงฝั่งฝันไปแล้วครั้งหนึ่ง ความเปียกแฉะยังคงมีอยู่มาก ถึงแท่งหยกจะใหญ่มากตามขนาดตัวของเขา แต่เขาเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้ดีจึงทำเพียงขยับเบาๆ ก่อนที่จะเพิ่มความเร็วขึ้น

จนในที่สุดเขาก็ชันตัวหลังตรง สอดใส่เข้าออกร่างภรรยาที่อ้าขานอนรับแรงกระสันของเขาอยู่บนโต๊ะด้วยความเสียวซ่าน

“อ้า ท่านพี่..อ๊ะ..อา” นางถูกทำให้คิดอะไรไม่ออกตามแรงขยับของเขา เขายังใช้นิ้วมือเขี่ยกลีบดอกชมพูของนางไป สอดใส่พร้อมๆกันไปด้วย ความสุขสมเช่นนี้นางจะทนรับได้อย่างไร

เซี่ยอิงรู้เพียงว่าตัวเองเสร็จสุขครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขายังคงสอดใส่ต่อไป เขาจับขานางยกจนหัวเข่าดุนดันอกอิ่มของตัวเอง แต่เหมือนเขาจงใจให้เป็นเช่นนั้น ทุกครั้งที่เขาดันให้หัวเข่าเสียดสีกับยอดอกชมพู นางจะสั่นจนควบคุมไม่ได้ รู้สึกราวกับต้องการให้เขากระแทกใส่ตัวเองให้แรงขึ้น

และเขาก็ราวกับรู้ใจของนาง กระแทกใส่นางจนขาโต๊ะส่งเสียงดังตึกๆตักๆ 

“อ๊า.....” นางกรีดร้องออกมาในที่สุด แน่นิ่งบนโต๊ะหมดแรง แต่เขากลับอุ้มนางย้อนกลับไปที่เตียง ไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาหลุดออกจากกัน พอถึงเตียงก็จับนางนอนคว่ำ จัดท่าทางให้นางยกก้นและสะโพกน่ารักให้เขามองดู