ตอนพิเศษ 1 แม่ทัพหลี่เหยา

หลังจากแม่ทัพหลี่และหลี่เฟิ่งเซียนออกมาจากวังหลวง เดินเข้าประตูจวนเข้ามาแล้ว แม่ทัพหลี่ถึงจะยอมแสดงความอ่อนแอออกมา เขามีทั้งแผลโดนแทงและแผลถูกเกาทัณฑ์ยิง สาหัสชนิดที่ถ้าเป็นผู้อื่นคงยืนอยู่ไม่ไหว แต่เขายังเสแสร้งว่าแข็งแกร่งยืนค้ำฟ้าในท้องพระโรงได้อยู่นานสองนาน

หลังจากมู่เฉินรักษาบาดแผลให้ท่านแม่ทัพแล้วก็กำชับฮูหยินรองว่าท่านแม่ทัพอาการสาหัสยิ่ง บาดแผลไม่ลึกถึงขั้นเอาชีวิตได้ แต่ท่านแม่ทัพคงหนีตายพร้อมแผลพวกนั้นมาหลายวัน ไม่มีเวลาดูแลรักษาให้ดี ตอนนี้แผลได้ติดเชื้อลุกลามไปมากแล้ว จำเป็นต้องมีคนดูแลใกล้ชิดคอยทำความสะอาดแผลให้ทุกครึ่งชั่วยาม

ท่านแม่ทัพนอนหลับไปเพราะพิษบาดแผลและฤทธิ์ยาที่มู่เฉินจัดให้  ก่อนหลับไปท่านแม่ทัพรู้สึกชื่นชมเขยคนนี้มาก และชื่นชมตัวเองที่ตัดสินใจไม่ผิด จากนี้ถึงเขาจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องห่วงลูกสาวแล้ว

กลางดึก แม่ทัพหลี่ได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบบางอย่าง ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความวิงเวียนและรู้สึกอยากอาเจียน

“เจ้าเบาเสียงลงอีก นายท่านเป็นทหารที่หูดีมาก เขาต้องคอยระวังตัวตลอดเวลาจึงทำให้หลับไม่สนิท ถึงเขาจะป่วยอยู่ แต่เจ้าอาจทำให้เขาตื่นได้” 

“ได้เจ้าค่ะ ..ท่านคิดว่าเบาเช่นนี้แล้วเขาจะตื่นอยู่หรือไม่” อีกเสียงหนึ่งถามเบาลงกว่าเดิม

“ข้าไม่รู้”

เสียงเด็กสาวกำลังพูดคุยกันเบาๆ นินทาคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง ไม่มีใครรู้ตัวว่าเขาตื่นแล้ว 

“เหตุใดท่านจึงแต่งให้เขาเจ้าคะ”

“เพราะเขารักท่านหญิงเจียงมาก” 

“ข้าไม่เข้าใจ” 

“เจ้าไม่ต้องเข้าใจ ข้าไม่อยากคลอดบุตรให้ชายใด ได้ยินว่ามันเจ็บมาก บางคนถึงกับเอาชีวิตไปทิ้ง ตอนที่ท่านแม่ให้ข้าแต่งเป็นอนุ ข้าจึงยินดีอย่างยิ่ง ข้อแรกข้าไม่ต้องจากท่านแม่ที่ช่วยชีวิตของข้าจากโรงขายทาส สามารถอยู่ที่นี่ดูแลท่านแม่ตลอดชีวิต ข้อสองข้ายังสามารถอยู่ดีกินดีในฐานะคนที่แต่งกับแม่ทัพหลี่ ข้อสาม เขามีลูกแล้วและรักอดีตฮูหยินของเขามาก ข้าไม่ต้องปรนนิบัติหรือมีลูกให้เขา เจ้าเข้าใจหรือไม่” 

“อ้อ...”

สองเสียงพูดคุยกัน แม้จะเบามากแต่แม่ทัพหลี่ก็ได้ยินอยู่ดี เขารู้สึกว่าตอนแต่งสาวใช้ของท่านแม่มาเป็นอนุ เขายังโกรธภรรยาที่ด่วนจากไปไม่หาย มองทางใดก็เห็นแต่หน้าภรรยา พอท่านแม่ให้แต่งงานใหม่อ้างว่าต้องมีคนดูแลเขา เขาจึงดื่มสุราจนจำสิ่งใดไม่ได้ แม้แต่หน้าอนุเขาก็จำไม่ได้ 

ต่อมา เพราะเขามีเหตุบางอย่างจนต้องแต่งตั้งอนุคนเดียวของเขาเป็นฮูหยินรอง เขายังไม่อาจทำใจมอบตำแหน่งภรรยาเอกให้ผู้ใด ท่านแม่ดีใจมาก แต่เขาก็ไม่ได้เหลียวแล เพราะลูกสาวคนเดียวของเขาไม่พอใจอย่างยิ่ง เขาจึงได้แต่ต้องนอนกับลูกสาวตัวน้อยและง้ออยู่หลายเดือนกว่าหลี่เฟิ่งเซียนจะให้อภัยท่านพ่อเช่นเขา

แน่นอนเขาจำหน้าเด็กสาวที่กำลังนินทาเขาคืนนี้ได้ ฮูหยินรองของเขายังเป็นเด็กอยู่เลยตอนเขาแต่งงานกับภรรยา ท่านแม่มักจะดูแลสั่งสอนนางด้วยตัวเองเสมอ ไว้วางใจนางมาก แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะเอาเด็กนั่นมาเป็นภรรยา 

ปีนี้เขาอายุสี่สิบเก้าแล้ว สาวใช้คนนั้นถ้าจำไม่ผิด น่าจะอายุมากกว่า หลี่เฟิ่งเซียนตัวน้อยของเขาเพียงเจ็ดถึงแปดปี นับเป็นพี่สาวของหลี่เฟิ่งเซียนได้ อย่างไรในใจของเขาก็ไม่เคยรู้สึกว่านางเป็นภรรยา

เพียงแต่ คืนนี้ หากนางไม่พูดว่าอยากอยู่ดูแลท่านแม่ตลอดชีวิต เขาอาจลุกขึ้นไปบั่นหัวนางได้ เพราะเขารู้สึกหงุดหงิดอย่างยิ่งที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือ เขาเกลียดที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือมาไหนแต่ไร เป็นเหตุผลที่เขาหนีไปอยู่กองทัพ ในขณะที่น้องชายของเขากลับเชี่ยวชาญชื่นชอบการถูกใช้เป็นเครื่องและรอวันตลบหลังคนพวกนั้น

เด็กนั่น ถึงกับเห็นเขาเป็นเพียงกองเงินกองทองขุมหนึ่ง!! เขาทั้งโมโหทั้งวิงเวียน จึงจงใจอวกใส่ข้างเตียงนั้นเพื่อแก้แค้นเด็กสาวคนหนึ่ง

เมื่อฮูหยินรองได้ยินเสียงอวกของท่านแม่ทัพ จึงรีบลุกขึ้นมาดูแล นางทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม ไม่เอ่ยพูดอะไร ไม่บ่นแม้สักคำ แต่ท่านแม่ทัพก็โมโหใส่นางอย่างไรเหตุผล ทั้งไล่ทั้งด่านาง ตอนนางทำความสะอาดแผลให้ จากที่เขาเคยอดทนอยู่เงียบๆ ยามนี้กลับกล่าวหาว่าฮูหยินรองมือหนาเหมือนวัวควาย ไม่รู้จักเบามือ แค่ทำความสะอาดก็ทำให้เขาเจ็บไปทั้งตัว

ฮูหยินรองไม่ได้เอ่ยสิ่งใด แต่ยังคงเร่งทำความสะอาดแผลให้เขาอย่างดี จากนั้นก็เก็บทำความสะอาดคราบสกปรกที่เขาทิ้งไว้ข้างเตียงด้วยตัวเอง แม้จะมีสาวใช้ของนางคอยยืนมองอยู่ตรงนั้นด้วย

ท่านแม่ทัพคร้านจะใส่ใจจึงหันหลังให้ เขาบอกตัวเองว่าแค่เด็กสาวคนหนึ่งอยากจะพูดอวดกับสาวใช้ ผู้อาวุโสเช่นเขาไม่ควรนำมาใส่ใจ และเพราะอาการวิงเวียนเขาจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ใส่ใจฮูหยินรองที่ทำความสะอาดไปด้วยพยายามไม่ให้เกิดเสียงไปด้วย

หลายวันจากนั้น เมื่อท่านแม่ทัพฟื้นจากพิษไข้ เขาถามหาลูกสาวคนเดียวของเขา เนื่องจากหากเป็นเวลาปกติทั่วไป หลี่เฟิ่งเซียนจะต้องมานั่งเฝ้าพ่อของนางอย่างใกล้ชิด ไม่ปล่อยให้ฮูหยินรองได้แตะต้องท่านพ่อของนาง ยามนี้ท่านแม่ทัพถึงขั้นป่วยไม่ได้สติหลายวัน ลูกสาวของเขากลับปล่อยให้ฮูหยินรองเป็นคนคอยดูแลแทน

แต่ถามอย่างไรฮูหยินรองกลับตอบคำถามง่ายๆไม่ได้ ทำให้เขาที่รู้สึกไม่ดีต่อนางอยู่แล้วยิ่งอารมณ์เสียใส่นาง ตั้งแต่ที่รู้ว่านางใช้เขาเป็นเครื่องมือ ทั้งที่ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงรู้สึกไม่ชอบใจมาก 

บางทีอาจเป็นเพราะเขาคิดมาตลอดว่าฮูหยินรองเป็นคนที่ถูกท่านแม่บังคับแต่งกับเขา เขาไม่เต็มใจ การที่เขาไม่สนใจนางจึงคล้ายเขากำลังแก้แค้นนางด้วยการปล่อยให้นางอยู่ในจวนนี้อย่างโดดเดี่ยว แต่นึกไม่ถึงว่านางจะวางแผนไว้แล้วว่าอยากอยู่เช่นนี้ เหมือนเขาเป็นผู้แพ้ในเกมหลอกลวงนี้อย่างไรชอบกล

ถึงแม้ฮูหยินรองจะพาท่านแม่มาหาท่านแม่ทัพและพูดคุยจนเข้าใจกันแล้ว แต่หลังจากนั้น ไม่ว่าเรื่องอะไรท่านแม่ทัพก็จะโมโหใส่นางเสมอ