LOGINฉือหว่าน “ใครหึงคุณกัน ปล่อยฉัน...อุ๊บ”ยังไม่ทันพูดจบ ฮั่วซือหานก็รวบเธอเข้าในอ้อมแขน จู่โจมด้วยจูบที่ร้อนแรงและแน่วแน่จนเธอตั้งตัวไม่ทันฉือหว่านพยายามผลักเขาออก แต่แรงชายหนุ่มกลับแน่นหนาเกินไป หัวใจเธอเต้นแรง ทั้งโมโหทั้งเขิน จนเผลอกัดริมฝีปากของเขาเบาๆโอ๊ยเขาผละออกนิดหนึ่ง ก่อนหัวเราะต่ำ “เป็นลูกหมาหรือไง ชอบกัดขนาดนี้?”ฉือหว่าน “ถ้ายังไม่ปล่อย ฉันจะกัดอีก!”เขาหัวเราะในลำคอ ปรับท่านั่ง ดึงเธอขึ้นมานั่งประจันหน้า “ฉันไม่กลัวหรอก จะกัดก็กัดมาเลยสิ”เขาจูบลงมาอีกครั้งฉือหว่านตัวอ่อน ตอนนี้ตะขอเสื้อในของเธอถูกปลดเรียบร้อยแล้ว เธอรีบปฎิเสธ “ไม่เอา!”ฮั่วซือหานจ้องมองเธออย่างเร้าร้อน “ห้ามปฎิแสธ!”ฉือหว่านเป็นห่วง “ร่างกายของคุณ…”ฮั่วซือหาน “ในเมื่อเป็นห่วงฉัน งั้นก็อย่าเสียเวลา! ฉันคิดถึงวันนี้หลายวันแล้ว!”ฉือหว่านทุบเขา “คุณหาฉันก็เพราะเรื่องนี้เหรอ?”ฮั่วซือหาน “ใช่! ได้ไหม?”ฉือหว่านอยากทุบเขาอีกครั้ง แต่ถูกเขาจูบเสียก่อนฉือหว่านนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังท้องอยู่ ถึงแม้ท้องสามเดือนสามารถร่วมรักกันได้แล้ว แต่ว่าเธอก็กลัวว่าเขาจะรุนแรงเกินไปฉือหว่านขมวดคิ้ว “รอก่อน”
ฉือหว่านยังคงหลบอยู่มุมเบาะ เธอได้ยินคำพูดของลี่เจียวแล้วรู้สึกสะท้านใจ เงยหน้ามองฮั่วซือหานทันทีเขาเองก็ก้มตามสายตามองเธอ ดวงตาคู่คมทอประกายลึกล้ำ ราวกับมีบางอย่างที่ยังพูดไม่หมดสายตาของทั้งคู่ประสานกันกลางอากาศลี่เจียว “ซือหาน? คุณฟังฉันอยู่ไหม?”ฮั่วซือหาน “เรื่องในอดีต ฉันลืมหมดแล้ว อย่าพูดถึงอีกเลย”“ซือหาน ถ้าอย่างนั้นเรามาพูดถึงตอนนี้ก็ได้ คืนนี้ฉันไปหาคุณดีไหม?” ลี่เจียวลุกขึ้นยืน เธอสวมเดรสหรูจากแบรนด์ชั้นนำ ท่าทางสง่างามน่ามอง “คุณกับฉือหว่านก็เลิกกันแล้ว ไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ?”ลี่เจียวกับฮั่วซือหานเคยคบกัน เธอถือว่ารู้จักฮั่วซือหานพอควร ฮั่วซือหานเป็นผู้ชายที่มีความต้องการเป็นธรรมชาติ แถมยังมากกว่าปกติด้วยฉือหว่านรู้สึกเขินอาย เธอไม่อยากได้ยินลี่เจียวพูดเรื่องพรรค์นี้กับฮั่วซือหานเลยจริงๆแม้ฮั่วซือหานจะตกลงแต่งงานกับลี่เจียวแล้ว แต่พอเผชิญหน้าจริงๆ เธอก็รับไม่ได้อยู่ดีใบหน้าของฮั่วซือหานเรียบนิ่ง “คืนนี้ฉันต้องไปบริษัท มีงานต้องทำ”ลี่เจียวผิดหวังเล็กน้อย ฮั่วซือหานปฎิเสธเธออีกแล้ว เธออยากหาโอกาสให้ตัวเอง “ซือหาน ฉัน…”ฮั่วซือหาน “ลี่เจียว ฉันตกลงแต่งงานกับเ
ลี่เจียวตามมาทัน ตอนนี้เธอกำลังเคาะกระจกรถของฮั่วซือหานอยู่ด้านนอกฉือหว่านพูดเสียงเบา “ฮั่วซือหาน ลี่เจียวมาแล้วนะ!”ฮั่วซือหานตอบเรียบๆ “ไม่ต้องสนใจเธอ”“แต่เธออยู่ข้างนอกนะ”“ข้างนอกมองไม่เห็นข้างในหรอก ปล่อยให้เธอเคาะไปเถอะ”ลี่เจียวแน่นอนว่าไม่ยอมแพ้ เธอทนไม่ได้กับความเฉยเมยของฮั่วซือหาน พอเห็นรถของเขาจอดอยู่ก็รีบวิ่งตามมา เคาะกระจกไม่หยุดแต่ในรถก็ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆเธอเริ่มเดาได้ทันที เขาอยู่ในรถแน่ ดังนั้นมีความเป็นไปได้เพียงข้อเดียวคือ ฮั่วซือหานไม่สนใจเธอลี่เจียวกัดริมฝีปากด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเขาทันทีเสียงริงโทนดังขึ้นภายในรถของฮั่วซือหานฉือหว่านรีบผลักเขาเบาๆ “ฮั่วซือหาน ลี่เจียวโทรมาหาคุณ รับสายเธอเถอะ”เขากลับพูดเสียงต่ำ “ไม่อยากรับ”“แต่ถ้าคุณไม่รับ เธอจะโทรซ้ำไม่หยุดแน่!”ฉือหว่านรู้จักนิสัยลี่เจียวดี ถ้าอีกฝ่ายไม่รับสาย เธอจะโทรต่อเนื่องไม่ยอมเลิกฮั่วซือหานไม่ยอมแตะโทรศัพท์จริงๆ ไม่นาน ลี่เจียวก็เริ่มสงสัยเขาอยู่ในรถแต่ไม่รับสาย ไม่ขับออกไป แล้วกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?อยู่ๆ ชื่อของฉือหว่านก็ผุดขึ้นมาในหัวของลี่เจียว หรือ
ฉือหว่านสะดุ้ง ใครกัน?เมื่อเธอหันกลับไป ใบหน้าคมเข้มของฮั่วซือหานก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าฮั่วซือหานตามเธอออกมาอีกแล้วฉือหว่านรีบถอยหนึ่งก้าว “ฮั่วซือหาน คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!”ฮั่วซือหานขมวดคิ้ว “ฉันไม่ปล่อย”ฉือหว่าน “ปล่อยฉัน อ๊ะ!”ฮั่วซือหานอยากจะอุ้มตัวเธอขึ้นฉือหว่านตกใจ ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องอยู่ เธอรีบขัดขืน “อย่าอุ้มฉันแบบนี้! ปล่อยฉัน! ฮั่วซือหาน!”เมื่อเห็นเธอพยายามดิ้น ฮั่วซือหานก็เปลี่ยนวิธี เขาช้อนตัวฉือหว่านขึ้นมา พาไปที่รถหรูของตัวเอง แล้วยัดฉือหว่านขึ้นรถฉือหว่านอยากลงจากรถ แต่ฮั่วซือหานนั่งตามมา แล้วจับเธอเอาไว้ “ฉือหว่าน หยุด!”ฉือหว่านชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วมองเขา “ฮั่วซือหาน คุณนั่นแหละหยุด!”ฮั่วซือหานกระชากดึงเธอเข้ามากอด “ฉือหว่าน ไม่เป็นไร ฉันไม่เจ็บ!”เขาบอกว่าเขาไม่เจ็บจะเป็นไปได้ยังไง?ฉือหว่านรู้ว่าเขาโกหก ฤทธิ์ของพิษกู่รักเดียวชนิดนี้ไม่ได้เจ็บธรรมดา แต่เจ็บขนาดมนุษย์ไม่อาจทนรับได้หวงเสี่ยวอวี้ไปเรียนไศยศาสตร์แบบนี้มาจากชายแดนเมืองเจียง ฉือหว่านไม่มีทางถอนพิษได้ในระยะเวลาอันสั้นได้แน่นอนพอได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ฉือหว่านก็ได้กลิ่นอันคุ้นเคย
ฉือหว่านหมุนตัวเดินออกมาจากที่นั่นเธอเดินคนเดียวมาถึงระเบียงทางเดินยาว ขณะนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำอบอุ่นก็ดังขึ้นจากข้างหลัง “หวานหว่าน”ฉือหว่านชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับไป เห็นฮั่วซือหานที่เดินตามออกมาเขาตามออกมาจริงๆฮั่วซือหานก้าวเข้าใกล้ “หวานหว่าน!”ฉือหว่านรีบถอยหลังหลายก้าว “อย่าเข้ามาใกล้ฉันแบบนี้! เราควรรักษาระยะห่างไว้จะดีกว่า!”เพราะในร่างของเขายังมีพิษกู่รักดียวอยู่ ยิ่งเข้าใกล้เธอมากเท่าไร เขาก็จะยิ่งเจ็บปวดทรมานมากขึ้นเท่านั้นฮั่วซือหานเป็นคนที่ถึงจะเจ็บก็ไม่เปล่งเสียงออกมา เขาไม่เคยพูดว่าทรมานแค่ไหน ทำให้ฉือหว่านไม่รู้เลยว่าเขากำลังเจ็บมากเพียงใด สิ่งเดียวที่เธอทำได้ คืออยู่ให้ห่างจากเขาเมื่อเห็นเธอถอยไป ฮั่วซือหานก็หยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นทันทีทั้งคู่ยืนห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว แต่ช่องว่างนั้นกลับเหมือนเหวลึกที่ไม่มีวันข้ามถึงฉือหว่านพูดเสียงเบา “ฮั่วซือหาน คุณตามฉันมามีอะไรหรือเปล่า?”ฮั่วซือหานนิ่งไปครู่หนึ่ง “ไม่มีหรอก ฉันแค่อยากเห็นหน้าเธอ”หัวใจของฉือหว่านอ่อนลงเล็กน้อย “ฉัน...”คำพูดยังไม่ทันจบ เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น “ซือหาน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”ฉือห
ฟู่อวิ๋นเซินกับเย่ฮวนเอ่อร์ได้เดินไปถึงจุดจบที่มีความสุข ฉือหว่านถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่เพื่อนสนิทที่สุดของเธอ ในที่สุดก็ได้แต่งงานกับคนที่เธอรักที่สุดฉือหว่านน้ำตาคลอเบ้า มองภาพตรงหน้าอย่างพร่ามัว แล้วปรบมือให้เต็มแรงทันใดนั้นมีมือหนึ่งยื่นเข้ามาพร้อมกระดาษทิชชูฉือหว่านก้มมอง เห็นนิ้วเรียวยาวสะอาดห้าปลายนิ้วภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว ข้อมือมีนาฬิกาเหล็กหรูราคาแพง มือคู่นั้นถือทิชชูส่งให้เธอฉือหว่านเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นฮั่วซือหานฮั่วซือหานยืนอยู่ข้างๆ เธอตลอด พอเห็นเธอน้ำตาไหล เขาก็ส่งกระดาษให้ที่จริง ฉือหว่านกับฮั่วซือหานไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้ว ฮั่วซือหานถูกพิษกู่รักเดียว ถ้าเข้าใกล้เธอเมื่อไร เขาจะเจ็บปวดทรมานอย่างรุนแรงเพราะเหตุนี้เอง ฮั่วซือหานถึงตัดสินใจจะแต่งงานกับลี่เจียวงานแต่งของทั้งคู่เตรียมการมานาน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เสร็จ ขนาดฟู่อวิ๋นเซินกับเย่ฮวนเอ่อร์จะแต่งแล้ว งานของพวกเขายังไม่คืบหน้าเลยวันนี้ฟู่อวิ๋นเซินขอเย่ฮวนเอ่อร์แต่งงาน เธอถึงได้เจอฮั่วซือหานอีกครั้งตอนนี้ฮั่วซือหานยื่นกระดาษให้ ฉือหว่านก็รับไว้ “ขอบคุณค่ะ”เธอกล่าวขอบคุณเหมือนพูดกับคนแป