บทที่ 25

ในขณะนั้นเอง ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

หรงฉือเผลอหันมาและบังเอิญเห็นสายโทรเข้าที่มีชื่อว่า “ที่รัก” บนจอโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะของเขาพอดี

หรงฉือคิดว่าเธอเองไม่รู้สึกอะไรแล้ว

แต่ยังไงก็รักมาตั้งหลายปี บอกตัดใจ ก็จะตัดใจได้ง่ายๆ ได้เหรอ?

เธอถูกสองคำนั้นทิ่มแทงตา จนต้องรีบเบือนหน้าหนีในทันที

เมื่อเฟิงถิงเซินเงยหน้าขึ้นก็สังเกตเห็นความเจ็บปวดอย่างลึกซึ้งในแววตาของเธอ แต่เขากลับรับโทรศัพท์ต่อหน้าเธออย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มีอะไรเหรอ?”

เฟิงจิ่งซินก็สังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของเฟิงถิงเซิน

ในความทรงจําของเฟิงจิ่งซิน เฟิงถิงเซินจะแสดงด้านที่อ่อนโยนเช่นนี้เฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าหลินอู๋เท่านั้น

ทันใดนั้นเธอก็ลืมไปสนิทเลยว่าหรงฉือก็อยู่ด้วย ถามอย่างดีใจว่า “คุณพ่อคะ น้าอู๋อู๋เหรอคะ?”

เฟิงถิงเซินพูดเสียงเบาว่า “อืม”

เฟิงจิ่งซินกำลังจะบอกว่าเธอก็อยากคุยกับน้าอู๋อู๋ แต่พอนึกได้ว่าหรงฉืออยู่ด้วย และรู้ว่าหรงฉือก็ไม่ชอบหลินอู๋ เธอก็เลยกลืนคำพูดนั้นกลับไป

ซึ่งมันส่งผลกระทบต่ออารมณ์ที่ดีของเธอด้วย

เธอขมวดคิ้วน้อยๆ และอดคิดไม่ได้ว่าถ้าแม่สามารถเข้ากันได้ด