บทที่ 21 ตามหาเวลาที่เหลืออยู่

              เขียนโดยเพนนี  ปัจจุบัน  ลูปที่ 6

              ฉันเจอแกรมม่าและเพียงออเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วนะ  แต่ก็ยังดีใจที่ได้เจอเธออยู่  หมายถึงแกรมม่าน่ะ แล้ววันนี้ฉันคิดจะถอยก้าวหนึ่ง  ก่อนจะไปต่อ  หมายความว่า  ฉันจะไม่หาทางไปจัดการบลูคิลเลอร์ในทันที  แต่อยากสืบเรื่องวนลูปก่อน  ในใจเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

              ฉันใช้อ้อยอิ่งโทรด้วยวิดีโอหาลุงกาน ต่อหน้าเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน

              "ลุงกานคะ  หนูอยากคุยกับนักวิทยาศาสตร์  เรื่องกาลเวลา"

              "แต่ว่า"

              "นะคะ  หนูขอคำตอบเท่าที่เรามีก็ได้  ไม่ต้องตอบให้กระจ่างชัดทุกเรื่องก็ได้"

              ฉันทำเสียงอ้อนเล็กๆ  และรู้ว่าลุงกานจะใจดีกับฉันเสมอ  เพราะอะไรนะ  เพราะฉันเป็นเด็กกำพร้า  หรือฉันเป็นคนโปรด  หรือเพราะฉันมีความสำคัญกับโลกใบนี้  แต่ไม่ว่าเพราะอะไร  ฉันก็จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี

              "แกรมม่าจะไปด้วย"

              "แต่สุดท้ายเมื่อมีการวนลูป  แกรมม่าก็จะลืมอยู่ดี"  ฉันโบกมือเพื่อปฏิเสธ

              "แต่แกรมม่าจะช่วยฟัง  แล้วก็จะช่วยถามด้วย  เพื่อให้เพนนีได้ข้อมูลที่ดีที่สุดนะ"

              เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน  ถ้าเธอจำเรื่องราวต่างๆได้  ฉันจะคิดว่าเธอซาบซึ้งใจที่เราผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย  และมีใจให้ฉัน  แต่นี่เราเพิ่งรู้จักกัน  เธอคงไม่ได้คิดอะไรหรอก

              "ตกลง"  ฉันถอนหายใจ  วางภาระหนักอึ้งลงบนไหล่แกรมม่าครึ่งหนึ่ง  ให้เธอเป็นคนช่วยผ่อนแรงอีกที 

              นักวิทยาศาสตร์ที่เราเจอ  ไม่เหมือนอย่างที่พวกเราคิดไว้  เขาตัดผมหน้าม้า  จมูกโด่ง  ดวงตากลมโต  และหุ่นดีราวกับนายแบบ  หวังว่ายัยตาหวานของฉันจะไม่หลงหมอนี่นะ

              "สวัสดีครับ  ผมชื่อเคลวิน"

              แหม  หน้าอย่างเกาหลี  ชื่ออย่างฝรั่ง  อะไรจะเพอร์เฟ็คขนาดนั้น  แต้มบุญสูงนะเนี่ย

              "สวัสดีค่ะ  เราเพนนี  และนี่แกรมม่า"

              ฉันแนะนำอย่างง่ายๆ แล้วนั่งลงบนโซฟา  ในห้องที่พวกเราอยู่เป็นห้องพักของนายเคลวินคนนี้  กลิ่นน้ำยาทำความสะอาด  ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในโรงพยาบาล  หรือห้องของนักวิจัยก็พอได้  เขายิ้มง่าย  และยิ้มกว้างส่งมาให้พวกเรา  อายุคงราวๆ ใกล้สามสิบ 

              "มีอะไรอยากถามผมไหมครับ"  เขารู้ว่าฉันสงสัยอะไรมากมาย  แต่ฉันเองก็ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนดี"

              "เล่าเท่าที่คุณเคลวินรู้เลยค่ะ"

              "อันดับแรก  ต้องรู้ก่อนว่าเวลาเดินทางไม่เท่ากันในแต่ละที่  เช่น  เวลาบนภูเขาเร็วกว่าเวลาในระดับน้ำทะเล  และด้วยเหตุที่เวลาแต่ละที่ไม่เท่ากัน  จึงเกิดแรงดึงดูดขึ้น  แน่นอนว่าแรงดึงดูดทำให้เราอยู่ติดกับโลก  และโลกเราโคจรรอบระบบสุริยะ  นะครับ”

              ฉันนึกภาพตาม  แต่ก็เข้าใจได้ไม่เต็มร้อย  แล้วเรื่องของฉันเกี่ยวอะไรกับระบบสุริยะ  ฉันอยากถาม  จะโดนหาว่ากวนไหมนะ

              “ทั้งนี้  เวลาจะไหลจากอดีตไปปัจจุบัน  จากปัจจุบันไปอนาคต  แต่เวลาของเพนนีไหลไป  แล้วไหลย้อนกลับ  ราวกับจับศรแห่งเวลาไปตามทิศที่ต้องการได้"

              "ก็ไม่เชิงว่าตามทิศที่ต้องการได้หรอกค่ะ"  ฉันแย้งนิดหนึ่ง  แต่ดูเขาจะไม่สนใจ

              "แล้วที่เราไม่รู้คือ  ทำไมถึงเป็นเพนนี  และการย้อนกลับของเวลามันเกิดขึ้นได้อย่างไร"

              เราตกอยู่ในภวังค์  เรื่องเวลาช่างยาก  และน่าค้นหา  แต่ก็ยังเข้าใจได้ไม่เท่าไหร่เท่านั้น

              "แล้วเรื่องหยุดเวลาล่ะคะ"

              ฉันเอ่ยเรื่องนี้เป็นครั้งแรกต่อหน้าแกรมม่า  แต่เธอไม่ประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย

              "เท่าที่ทราบ  เพนนีจะหมดแรงทุกครั้งที่ใช้พลังหยุดเวลาใช่ไหมครับ"

              "ค่ะ"

              "ผมพบว่า  ก่อนจะเกิดการไหลของเวลา  พลังจิตของเพนนีสามารถหยุดการไหลของเวลาได้  และพลังจิตนั้นมีกำลังไม่พอ  จึงหมดแรง  เช่นเดียวกับการวนลูปทำให้พลังชีวิตเพนนีหายไปด้วยเช่นกัน  เท่าที่เราทราบตอนนี้  พลังจิตเชื่อมโยงกับพลังชีวิตของเพนนีนะครับ"

              "ถ้าการหยุดเวลาทำให้หมดแรงไปไม่กี่ชั่วโมง  แล้วการวนลูปจะทำให้แรงหมดไปเท่าไหร่เหรอคะ  ตอนนี้เพนนีวนลูปไปห้าครั้ง"

              แกรมม่าถามตามข้อมูลที่รู้มาจากฉัน  เธออยู่ในโหมดจริงจัง  และลุ้นขอให้คำตอบออกมาเป็นบวกที่สุดเท่าที่จะเป็นได้

              "พอจะทราบใช่ไหม  ว่าเราสามารถตรวจดีเอ็นเอแล้วจะทราบได้ว่าคนๆนั้นควรมีอายุกี่ปี  และเท่าที่เราตรวจเพนนี  เธอจะเป็นมะเร็งตายตอนอายุสี่สิบสามปี  และทุกครั้งที่เธอวนลูป  เวลาในชีวิตจะหายไปครั้งละสามปี  จากการคำนวนเท่ากับว่าเธอเหลือเวลาอีกหนึ่งปีเท่านั้นก็จะเสียชีวิต"

              ฉันอ้าปากค้าง  ไม่เคยมีใครบอกเรื่องนี้  ฉันไม่เคยมีโอกาสได้เตรียมตัว 

              อะไรวะเนี่ย!

              ฉันทำหน้าซึม  หันไปมองยัยตาหวาน  น้ำตาของแกรมม่าไหลออกมา  อาจเป็นบางส่วนในจิตใจเธอที่จำฉันได้  หรืออาจเป็นเพราะเธอเป็นคนจิตใจดี  เธอเลยรู้สึกเศร้าใจเกี่ยวกับเรื่องของฉัน

              "เพนนี  เลิกวนลูปเถอะนะ  อย่าทำให้ตัวเองต้องตายแล้วเริ่มต้นใหม่อีก  แกรมม่าขอนะ"

              "ถ้าเป็นไปได้  เพนนีก็ไม่อยากวนลูปหรอก  แต่ว่ามันจำเป็น  ถ้าเพนนีตายไปคนเดียว  แล้วคนรอดอีกนับล้าน  เพนนีก็ยอม"

              เธอยื่นมือน้อยๆนั่น  มาจับมือฉันไว้  สอดประสานเอาไว้ด้วยกัน 

              "มือเพนนีอุ่นจัง"

              "เพนนีเป็นคนอบอุ่นไง"

              ฉันยิ้ม  ปลอบใจเธอเหมือนเธอเป็นเด็กเล็กๆ ที่ต้องการความอบอุ่น

              "เพนนีรู้ไหม  ว่าเราเคยจับมือคนรักที่จากไป  จนกระทั่งมือคู่นั้นค่อยๆ เย็นต่อหน้าต่อตาเรา  ความรู้สึกนั้นทำให้แกรมม่าใจหาย  และรู้ว่าเราไม่มีทางเอาลมหายใจอุ่นกลับคืนมาได้อีกแล้ว"  เธอจับมือฉันมาแนบที่หน้า  "เพราะฉะนั้น  อย่าตายเลยนะ"

              "ใครจะอยู่ค้ำฟ้า  ใครจะเป็นที่พึ่งให้เราได้  นอกจากตัวเราเอง  แต่ว่านะ  เพนนียังเหลือเวลาอีกหนึ่งปี  แกรมม่าจะมีเพนนีเป็นเพื่อนไปอีกนานเลยนะ"