บทที่ 20 ท่ามกลางสงครามกลางเมือง

              เขียนโดยฮาริส  เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน

              ผมขึ้นรถจิ๊บที่เจ้าหน้าที่เตรียมไว้ให้  จำใจทิ้งครอบครัวไว้เบื้องหลัง  ครอบครัวเราไม่อาจรอดไปได้  หากประชาชนส่วนใหญ่ของนาดายังรอดไม่ได้  ภายในรถเจอแต่คนที่คุ้นหน้ากัน  พวกเขาทำสีหน้าเคร่งขรึม  มีความรู้สึกหลายอย่างปะปนกัน

              ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น  ดวงอาทิตย์ใกล้ตกดินเข้าทุกที  รถเราแล่นผ่านตึกสีส้มหลายขนาด  ทั้งบ้านคน  ทั้งร้านค้า  และกลิ่นเมืองที่ผมคุ้นเคย  สิ่งนี้ทำให้จิตใจสงบ  ขัดกับความตึงเครียดที่เรากำลังเผชิญ

              เสียงระเบิดดังกึกก้องข้างหลังรถที่เราผ่านมา  ผมหันไปดูอย่างใจหาย  ใจเต้นโครมครามเมื่อนึกสงสัยว่า  ที่ตรงนั้นเป็นบ้านใคร  ครอบครัวใคร  และพวกเขาจะปลอดภัยไหม

              “เราจะถึงสนามบินในอีกสิบนาที”

              คนขับเอ่ยทำลายความเงียบ  ผมกระวนกระวายหนักกว่าเดิม

              บอกความจริงก็ได้  เพราะผมกลัวความเร็ว

              “พวกเราจะไปไหนกัน  เรายังมีที่หลบภัยที่ไหนอีก”

              ผมถามเหล่าผู้นำของนาดา  กลบเสียงสั่นไว้จนมิด

              “ผมแจ้งท่านไม่ได้  แต่ในฐานะวิศวกร  ผมเตรียมแผนการไว้แล้ว”

              “หากเราตาย  กองกำลังของฝ่ายตรงข้ามจะเข้ามายึดเมือง  ยึดช่องโทรทัศน์  เพื่อทำให้ประชาชนเชื่อมั่นในพวกเขา  แล้วเราก็จะไม่สามารถปลดแอกได้ตลอดการ”  นายทหารชั้นนายพลเอ่ย  หากคุณจำได้  เขาชื่อซากีฟ  “นอกจากชีวิตพวกเราแล้ว  ช่องทีวีก็เป็นสถานที่ๆ ต้องตรึงกำลังไว้ให้นานที่สุด”

              “เรามีอินเตอร์เน็ตใช้  นี่คือแต้มบวกนาดา  ใครก็เป่าหูประชาชนเราไม่ได้”  ผมแย้งเขา  “แม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นผู้นำ  แต่ประชาชนของเราต้องมีสิทธิมีเสียงในการปกครองประเทศตนเอง”

              “ใช่ครับ  ไม่นานมานี้  ชาวนาดาร่วมกันโหวตเพื่อให้ประเทศของเราปลดแอก  และแสดงเจตจำนงทางการเมือง  ว่าอยากให้เราเป็นประชาธิปไตยแบบเสรี  ทำการค้าภายใต้กฎหมายและจริยธรรมของนานาชาติ”

              ไม่ทันไร  โดรนบินเข้ามาในเมืองเรา  ใครจะส่งคนเป็นๆ เข้ามาเสี่ยง  มีแต่เสียเลือดเนื้อเปล่าๆ โดรนพวกนั้นเล็งปืนกลมาที่เรา 

              แล้วก็ยิง!

              กระสุนพุ่งมาที่เราอย่างแม่นยำ  แต่ไม่มีใครเป็นอะไร  เพราะกระจกกันกระสุน

              แน่นอน  อย่ามาดูถูกนาดา 

              อันที่จริง  เขาจะยิงปืนที่ได้ผลกว่านี้ก็ได้  หรือระเบิดปรมาณูก็ได้  แต่ใครจะอยากสร้างบ้านขึ้นมาใหม่  หรือต้องเจอกับกากกัมมันตรังสีที่เป็นพิษไปทั่งประเทศ  อย่างน้อยๆ เขาต้องทำให้เกิดความเสียหายน้อยที่สุด  แต่ได้ผลมากที่สุด  นั่นก็คือ ฆ่าผู้นำอย่างพวกเรา

              เสียงรถเหยียบคันเร่งสุดฝีเท้าดังตามหลังเรามา  เป็นรถ   จิ๊บอีกคันที่ติดอาวุธ  เขาเล็งปืนมาที่ล้อรถเรา  แต่โชคดีที่พลขับมีฝีมือ  เขาตวัดพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอย  จนรถเอียงกระเท่เร่  พวกเราไหลไปกองมุมซ้ายของรถ  แล้วเขาก็เลี้ยวแรงๆ อีกหลายครั้ง  พวกเราถูกบดขยี้เหมือนปลากระป๋อง  หลายคนในรถทำหน้าอยากอาเจียน 

              ดริฟต์รถอยู่ได้  แม่งเอ้ย 

              ผมได้แต่สบถในใจ  ไม่กล้าเอ่ยคำไม่สุภาพต่อหน้าคนอื่น

              จากนั้น  เราสะบัดเขาได้สำเร็จ

              หลังจากที่เรากำลังสบายใจอยู่บนรถจิ๊บ  ที่ใกล้ถึงสนามบินเข้าทุกที  รถจิ๊บของศัตรูเมื่อครู่  จอดดักหน้าเราอยู่ในตอนนี้

              “แย่แล้ว”  ผมจับสร้อยคอ  เป็นจี้รูปครอบครัวที่ผมติดตัวมา

              “ผมยังตายไม่ได้  ใครจะดูแลกองทัพ”  นายพลซากีฟเอ่ยขึ้น  เขาควรสงบเย็นกว่านี้  ไม่ใช่ให้ผมต้องปลอบ

              “คนขับ  ไปอีกทาง”

              วิศวกรตะโกนสั่ง  พลขับเลี้ยวออกจากสนามบินเข้าทุกที 

              นี่เขาจะไปไหน

              หรือว่า...

              อะไรดีนะ  ผมก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดี

              เราจอดรถ  แล้ววิศวกรก็นำทางเราเข้าไปในฐานทัพลับที่อยู่แถวนั้น  มีตาข่ายคลุมฐานทัพลับเอาไว้อย่างแนบเนียน  มองจากไกลๆ จะดูไม่ออกว่าที่นี่มีสิ่งก่อสร้างอยู่  เราเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว  แล้วรถก็ขับออกไป 

              ห่างกันราวหนึ่งกิโลเมตร  รถคันนั้นก็โดนยิงขีปนาวุธ  พลขับเสียชีวิตในทันที

              ฝ่ายศัตรูเตรียมส่องทางดาวเทียมเพื่อหาที่หลบซ่อนของเรา  เขาทราบเพียงแต่ว่าเราเข้าไปหลบที่ไหนสักแห่ง  แต่ไม่ได้บินออกนอกประเทศ

              ดาวเทียมหาฐานทัพลับไม่เจอ  เพราะฐานทัพลับของเราถูกซ่อนจากสายตามนุษย์  และสายตาของเอไอ  แม้แต่ดาวเทียมก็ไม่อาจหาเราเจอได้

              เราทั้งสิบคนถอนหายใจอยู่ในฐานทัพลับ  ก่อนที่นายทหารคุ้มกันจะยกปืนขึ้นจ่อศีรษะผม 

              “พวกเราไม่อยากแยกประเทศ  เราอยากอยู่กับประเทศเดิม  แกไปตายซะ”

              นายตำรวจเห็นดังนั้น  จึงใช้ตอนที่เขาเผลอ  หักข้อมือเขา  จนทำปืนในมือหลุด  นายทหารใจกล้าถูกสิบรุมหนึ่ง  แต่ต้องขอบอกว่า  พวกเราไม่ได้ได้เปรียบขนาดนั้น  เพราะพวกเราก็อายุมากแล้ว  ส่วนเขาดูเหมือนเพิ่งยี่สิบกว่าๆ เท่านั้นเอง

              ผมเตะตัดขาเขา  แต่นายทหารกระโดดหลบ  แล้วอัดผมเข้าที่ช่องท้อง  ผมกลิ้งลงกับพื้น  ก่อนที่จะมีคนยื่นมือมาช่วย

              เกือบไปแล้วไหมละ  ผมถนัดแต่ใช้แป้นคีย์บอร์ด  ไม่ใช่กำปั้นสักหน่อย

              “เดี๋ยวก่อน”  ผมขอร้อง  “ผมอยากคุยกับเขา”

              เขาหยิบมีดพกออกมา  ทำท่าเตรียมกระโจนใส่คนที่พุ่งหาเขาเป็นคนแรก 

              “ฉันไม่คุย  พวกแกต้องตายกันทุกคน”

              “นายรู้ไหมทำไมเราต้องปลดแอก”   ผมถามเขา  น้ำเสียงสงบเย็น  เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่อาจชนะพวกเราได้แน่

              “มันก็ดีอยู่แล้ว  ทำไมแกต้องทำให้เกิดสงครามกลางเมือง  ทำให้หลายบ้านต้องเสียสมาชิกในครอบครัวไปด้วย”

              “เพราะเราถูกเอาเปรียบ  เขาทำกับเราเหมือนประชาชนชั้นสอง  เขาปล่อยให้คนกลุ่มนั้นมีสิทธิมีเสียงก่อนพวกเราทุกครั้ง  ถ้าเรายอม  เราจะตกเป็นเบี้ยล่าง  ถูกล้างสมองว่าเราไม่มีภูมิหลังอันน่าภาคภูมิใจ  ไม่ได้รับการยอมรับ  และสิทธิอันชอบธรรมของเราจะค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา”

              “ไม่จริง  แกโกหก”

              “นายรู้ไหมว่าทำไมเขาถึงสนใจนาดา  จนอยากได้เป็นเมืองขึ้น”

              “ทำไม”

              “เพราะแต่ก่อนเรามีบ่อน้ำมัน  แต่ตอนนี้บ่อน้ำมันหมดไป  ไม่มีใครอยากมาลงทุนในนาดาอีก  แล้วพวกเขารู้ทั้งรู้ว่าวันหนึ่งน้ำมันจะหมด  แต่ไม่ได้เตรียมการอะไรไว้เลย  เพราะอะไรรู้ไหม  เพราะเขาไม่แคร์ยังไงล่ะ

              แต่พวกเราในที่นี่ทุกคนแคร์  เราหาทางทำให้นาดากลับมามีกินมีใช้อีกครั้ง” 

              “ด้วยอินเตอร์เน็ต  ที่แกภาคภูมิใจนะเหรอ”

              “ไม่  แต่ก็ใช่นั่นแหละ  เราต้องหาจุดแข็งให้ตัวเอง  ต้องทำให้นาดาทำเงินได้ในยุคที่ข้อมูลข่าวสารคือทางออก” 

              ผมยื่นมือออกไป 

              “มาสร้างประเทศของเรากันเองเถอะ”