บทที่ 22 เพราะหมอดูเป็นเหตุ

              เขียนโดยเพนนี  หลังจากนั้น 3 ชั่วโมง  ลูปที่ 6

              ฉันพายัยคนตาสวยไปหาหมอดูที่ทำนายเรื่องของฉันเอาไว้  ประตูบ้านเปิดแง้มๆ เอาไว้  ฉันจึงเห็นว่ามีผู้สูงวัยสองคนกำลังคุยกับหมอดูอยู่

              "เราอยากรู้เรื่องเพนนี"

              "เพนนีไหน"

              "เพนนีที่คุยเคยทำนายเอาไว้ว่าจะช่วยคนนับล้าน"

              ฉันหูพึ่ง  เมื่อได้ยินดังนั้น  จึงส่งสัญญาณให้แกรมม่าเงียบเสียงลง

              "แล้วพวกคุณจะอยากรู้ไปทำไม"  หมอดูเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า  เพราะอายุมากแล้ว

              "เราเป็นพ่อแม่เธอ"

              ฉันได้ยินดังนั้น  แทบจะเตะประตูเข้าไป

ที่จริง  ก็แค่ดันประตูเฉยๆ

              "แล้วทำไมถึงทิ้งให้หนูอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า"

              "เพนนี!!"            

              ผู้หญิงคนนั้นหันมามองฉันที่เข้ามา  ตาโต  หน้าซีดเผือก 

              "ทำไมคะ  ช่วยบอกหนูหน่อย"

              น้ำตาของฉันไหลออกมา  มันเป็นเพราะความน้อยใจ  ความเสียใจ  และความสะเทือนใจที่ผลักดันน้ำตาออกมา

              "นั่งก่อนเถอะ  เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว"

              ผู้ชายคนนั้นบอก  ด้วยเสียงราบเรียบ  ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่  เราห้าคนเงียบกันไปพักใหญ่  ก่อนที่จะมีคนเอ่ยอะไรขึ้นมา

              "ที่เราสองคนยกเพนนีให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  เพราะรู้คำทำนายเรื่องลูก  แล้วเราก็คิดว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะดูแลหนูให้อายุยืนยาว  ด้วยทีมนักวิทยาศาสตร์  ทีมตำรวจ  จนกระทั่งสามารถยื้อชีวิตของหนูเท่าที่จะทำได้"

              "หนูเคยคิดด้วยซ้ำ  ว่าถ้าแลกช็อคโกแลตที่จะได้กินชั่วชีวิตกับการมีครอบครัว  หนูก็จะยอม  แต่ดูเหมือนหนูยังเป็นที่รักไม่พอ"

              ฉันเสียงสั่น  แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกรอบ

              "เราติดต่อท่านกานอยู่ตลอด  โทรมาถามเรื่องหนู  พ่อกับแม่ไม่ได้อยากทิ้งลูก  แต่อย่างที่บอกเราอยากให้ลูกได้ใช้ชีวิตให้ยาวนานที่สุด 

และลูกก็รู้ว่า  การที่ลูกมีความตั้งใจมั่นที่จะช่วยคนอื่น  มันเป็นสิ่งที่ดี

              ลูกรู้ไหมว่าทุกอาทิตย์เราจะไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  พาไอศครีมไปแจกบ้าง  ไปร้องเพลงบ้าง  แล้วเราก็อยากแอบดูอยู่ห่างๆ ว่าลูกเป็นอย่างไร"

              ฉันปาดน้ำตาทิ้งอีกรอบ

              "จำนิวตันได้ไหม"

              "จำได้ค่ะ"

              "เขาเป็นน้องชายฝาแฝดของหนู  แต่แฝดคนละฝานะ  น้องบอกว่าอยากไปอยู่เป็นเพื่อนหนูที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  อยากทำให้หนูร่าเริง  สนุกสนาน  แต่นิวตันก็เป็นเหตุผลที่ทำให้หนูถูกจับไปขาย  และเขาก็บอกผู้ใหญ่ทุกคนให้ตามไปช่วยหนูนะลูก

              เขาขอโทษหนูต่อหน้าพ่อแม่  ร้องไห้ตลอดเจ็ดวันที่ตามหาหนูไม่เจอ  และไม่มีหน้าจะไปเจอหนูอีก"

              "ไอ้หมอนั่น"

              ฉันสะอื้น  พูดอะไรต่อไปไม่ได้

              "แล้วเราก็อยากขอโทษ"  ชายคนนั้นเอ่ย  "ที่ทำให้หนูตั้งชื่อเล่นตัวเองว่าเพนนี  เป็นหน่วยเงินย่อย  เป็นเงินที่แทบจะไม่มีค่า  ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้วหนูมีค่าต่อพ่อแม่  ต่อครอบครัวเรา  และต่อประชาชนที่หนูตั้งใจช่วยนะลูก" 

              "พวกคุณไม่รู้หรอกว่าการไม่มีใครตลอดชีวิต  มันยากลำบากขนาดไหน  คิดว่าขอโทษไม่กี่คำ  แล้วมันจะเอาความรู้สึกดีๆ กลับมาได้ง่ายๆ งั้นเหรอ"

              "แกรมม่าคิดว่า  มีคนให้รัก  ดีกว่าไม่มีใครเลยนะ"  แกรมม่าเอ่ยออกมาหลังฟังเรื่องทั้งหมด  "แกรมม่าเคยเสียคนสำคัญในชีวิต  โดยเอาแต่เสียใจที่อยากใช้เวลาให้นานกว่านั้น  อยากบอกลาให้มากกว่านั้น  แต่ตอนนี้เพนนีมีโอกาสแล้วนะ  จะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม  ที่หันหลังให้กับครอบครัวที่พลัดพรากมานาน"

              "ก็ได้"  ฉันเชื่อยัยตาสีเทาคนนี้  "หนูจะลองอีกครั้ง  ยังไงก็เหลือเวลาในชีวิตอีกไม่นานแล้ว"

              "หมายความว่ายังไง"  แม่ของฉันเอ่ย  "อีกกี่ปี  แล้วไหนว่านักวิทยาศาสตร์จะช่วยหนูได้"

              "เขาบอกว่าหนูจะอยู่ได้แค่อีกหนึ่งปีเท่านั้น"

              "โธ่  เพนนี"

              แม่กอดฉันไว้แน่น  เราสะอื้นกันอย่างแรง  ฉันว่าวันนี้เป็นวันที่ฉันเสียน้ำตามากที่สุดในชีวิตแล้วนะ  พ่อเอามือมาวางไว้บนหัวฉัน  เป็นเชิงปลอบ  ฉันอบอุ่นใจ  และรู้สึกเป็นที่รัก 

              "หนูคงตั้งใจมาถามฉัน  ว่าจะยืดอายุได้อย่างไร"  หมอดูชราเอ่ย  ก่อนเปลี่ยนดวงตาสีดำเป็นสีเทา  ฉันขนลุกซู่ที่เธอมีพลังขนาดนั้น  "เท่าที่รู้  จะมีเหตุการณ์พลิกผันขึ้น  ฉันบอกได้เท่านี้  ถ้าบอกไปมากกว่านี้อนาคตจะเปลี่ยนไป"

              "หนูมาคิดๆ ดูแล้ว  อยากจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุดค่ะ  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  หนูจะไม่เสียใจทีหลัง"  ฉันเอ่ย  หันมาสบตาแกรมม่า  เธอจะเข้าใจสิ่งที่ฉันอยากสื่อไหมนะ  แล้วเธอจะจำได้ไหมถ้ามีการวนลูปอีก

              เราคุยกันอีกสักพัก  ก่อนแยกย้ายกันกลับ  ตอนนี้ในมือถือฉัน  มีรูปพวกเราสี่คน  มีฉัน  พ่อ  แม่  และแกรมม่า  เราจะใช้ชีวิตที่เหลือให้มีค่ามากที่สุด

              ฉันและแกรมม่าแยกออกมาตามลำพัง  เราผ่านอารมณ์เศร้าด้วยกันมาตลอดเวลาที่มาสืบเรื่องกาลเวลา  ฉันมองเสี้ยวหน้าของเธอ  ขณะที่เธอนั่งมองแม่น้ำในสวนสาธารณะ 

              สายลมพัดโชย  พาเอาบรรยากาศผ่อนคลายมาด้วย  ทำให้ฉันอยากเอ่ยความในใจ

              “เสียใจไหม  ที่รู้จักเพนนี”

              “เสียดายเวลาที่ได้คุยกันแค่นี้”

              “เพนนีวนลูปมาหลายครั้งแล้ว  แล้วก็มั่นใจ  ว่าชอบ       แกรมม่า”

              เธอไม่ตอบ  แต่หน้าแดงก่ำ  หลบสายตาฉัน

              “แกรมม่ารู้จักเพนนีมานานแล้ว  แต่เพนนีอาจจะจำไม่ได้”

              “หมายความว่า?”

              “ไม่ได้หมายความว่าไง  แค่เล่าให้ฟัง”

              เธอไว้ท่า  และดูไม่อยากตอบคำถามฉันอีก  แต่ฉันเหลือเวลาไม่มากแล้ว  และ...

              “เพนนีไม่อยากเสียดายทีหลัง”

              ฉันโน้มตัวไปจับท้ายทอยเธอ  แล้วมอบจุมพิตอ่อนหวานให้  เธอถอยหลัง  แต่โดนฉันจับไว้  เพราะบรรยากาศหรือเพราะความรู้สึก  ทำให้เธอค่อยๆ ผ่อนคลาย  และยอมโอนอ่อนให้ฉัน  เป็นจูบสั้นๆ  เป็นจูบอนามัย ที่ทำให้เราได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง

              กึกก้อง  และกึกก้อง