ศัตรู

เมื่อไป๋เจวี๋ยออกจากห้องไป ความเงียบก็เข้าปกคลุมพื้นที่อีกครั้ง ใบหน้าของเขายังคงเคร่งเครียดจากการเผชิญหน้ากับไป๋เสวี่ย แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ท่าทีเย็นชาของเขาก็ทำให้ชัดเจนว่าเขาไม่พอใจเธอ

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะลุกออกจากเตียง ความคิดที่วุ่นวายในหัวค่อย ๆ สงบลง แต่เพราะยังปรับตัวกับร่างของไป๋เสวี่ยได้ยาก เธอจึงคิดว่าอย่างน้อยที่สุด เธอควรเริ่มทำความคุ้นเคยกับบ้านที่เธอต้องอยู่ต่อจากนี้

เมื่อออกจากห้องนอน เธอได้พบกับอาณาเขตอันเงียบสงบของเผ่าจิ้งจอกขาว ลมค่ำคืนพัดเย็นเฉียบ แต่หลังจากเผชิญความร้อนอบอ้าวมาหลายสัปดาห์ ความหนาวเย็นนี้กลับให้ความรู้สึกสดชื่น

ต้นไม้สีเงินในสวนเปล่งประกายราวกับต้องแสงจันทร์ สายลมซีดจางจากขุนเขาไกลโพ้นพัดผ่านเป็นระยะ ๆ เธอเดินทอดน่องไปตามทางเดินหินที่เรียงรายไปด้วยพืชพรรณแปลกตา ดอกไม้เขตร้อนส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ปนความลุ่มลึก

"ที่นี่... คือที่ไหนกันแน่?"

เมื่อเดินลึกเข้าไปในสวน เสียงกระซิบแผ่วเบาก้องขึ้นในหัวของเธอ ความรู้สึกประหลาดแล่นวาบขึ้นมา ทุกสิ่งที่เธอเคยรู้ในชาติก่อนดูราวกับเป็นเพียงเงาจาง ๆ ที่เลือนหายไปนานแล้ว แต่ละก้าวที่เธอเดินไปในสถานที่อันไม่คุ้นเคยแห่งนี้ ความรู้สึกลี้ลับก็ยิ่งก่อตัวขึ้นในร่างของเธอ

ในขณะนั้นเอง เสียงของหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลัง

"คุณหญิง จะเสด็จไปที่ใดเพคะ?"

เป็นเสียงของสาวใช้ที่ถูกมอบหมายให้รับใช้ไป๋เสวี่ย เธอหันไปตามเสียง ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพบว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

เธอยกคิ้วขึ้น มองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วเดินต่อไป

"ข้าเพียงต้องการออกมารับลม... สัมผัสธรรมชาติในแบบที่มันเป็น"

เสียงฝีเท้าของเธอกระทบกับพื้นดินแห้งแล้ง และสะท้อนแผ่วเบาบนแผ่นหิน น้ำเสียงของเธอคงเส้นคงวา

อากาศยามค่ำคืนที่สดชื่นช่วยให้เธอรู้สึกกระปรี้กระเปร่า ความสงบเงียบแผ่ซ่านไปรอบตัว มีเพียงเสียงกระซิบของเหล่าสัตว์กลางคืนที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ราวกับเป็นท่วงทำนองแห่งราตรีที่พัดพาเธอออกจากห้วงความคิดอีกครั้ง

ไม่นานนัก ไป๋เสวี่ยก็มาถึงจุดสูงสุดที่สามารถมองเห็นยอดเขาสูงตระหง่านไกลสุดลูกหูลูกตา สัมผัสจุมพิตจากแสงจันทร์ ความคิดของเธอเริ่มปั่นป่วน บางที... การใช้ชีวิตที่นี่อาจไม่เลวร้ายอย่างที่เธอคิดไว้แต่แรก

ในความเงียบสงบของราตรี เธอสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวในความมืด เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นเป็นจิ้งจอกขาวที่มีขนสีเงินเป็นประกาย ดวงตาของมันวาววับใต้แสงจันทร์ ห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าว

เธอหมุนตัวตามเสียงนั้น ดวงตาส่องประกายแห่งความสงสัย จิ้งจอกจ้องกลับมา สายตาคมกริบราวกับกำลังสังเกตเธออย่างลึกซึ้ง

"เจ้าเป็น..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เสียงหนึ่งก็ดังก้องในจิตใจของเธอ เสียงนั้นอ่อนโยนและศักดิ์สิทธิ์

"เจ้า... คือผู้ถูกเลือก ก้าวไปข้างหน้าและจงจำเส้นทางของเจ้า"

ดวงตาของไป๋เสวี่ยจับจ้องอยู่ที่จิ้งจอกตัวนั้น มันดูสง่างาม แต่มีกลิ่นอายของปริศนาที่เธอยังไขไม่ออก

"ข้ามิได้เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน ข้าคือพายุที่เจ้าจะต้องเผชิญ" เสียงนั้นสะท้อนก้องในจิตใจของเธอ

แล้วในเสี้ยววินาที จิ้งจอกขาวก็หายไปในเงาของค่ำคืน จางหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง

เธอแหงนหน้ามองฟากฟ้าอันกว้างใหญ่ที่ถูกอาบด้วยแสงสีเงิน อากาศเย็นลงอย่างฉับพลัน และความเงียบงันก็เข้าปกคลุมอีกครั้ง ทว่าภายในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไร้คำตอบ

ขณะเดินต่อไปในอาณาเขตของเผ่าเว่ยเฟิง ไป๋เสวี่ยก็พบว่ามีบางสิ่งแปลกประหลาด เหล่าจิ้งจอกที่เธอพบเจอล้วนมีแววตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและรังเกียจ นั่นทำให้เธอเข้าใจว่าเจ้าของร่างเดิมต้องมีศัตรูมากมาย แต่สิ่งที่แย่กว่านั้นกลับซ่อนตัวอยู่ในเงามืด—เสียงกระซิบที่ทำให้เธอขนลุก

"จิ้งจอกต้องสาปเช่นเจ้า... ไม่มีวันสมควรอยู่บนโลกนี้"

เสียงนั้นเย็นเยียบดั่งเหล็กแหลมกรีดลงบนผิวหนัง เธอหมุนตัวไปอย่างรวดเร็วและจับภาพเงาหนึ่งที่แวบผ่านตรอกแคบ มีใครบางคนกำลังจับตาดูเธอจากม่านหมอกของป่าลึก

ไป๋เสวี่ยไม่คิดจะเป็นเหยื่อง่าย ๆ เธอทำเป็นไม่สนใจ แต่จิตใจของอดีตแฮ็กเกอร์ในตัวเธอกำลังตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หากมีใครบางคนต้องการกำจัดเธอ เธอจำเป็นต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นใคร—และเพราะเหตุใด

ทันใดนั้น เสียงเย็นเยียบดังขึ้นจากด้านหลัง

"หากเจ้าคิดจะดื้อรั้น... ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน"

ดวงตาสีทองของเธอเปล่งประกายแรงกล้าเมื่อเธอหันกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ใครกันที่กล้าหาญถึงเพียงนี้?

บทที่ 6 ศัตรูที่ถูกเปิดเผย

เสียงฝีเท้าดังก้องในความเงียบ นุ่มนวลราวสายลม ไป๋เสวี่ยหมุนตัวไป ดวงตาทองคำของเธอจับภาพชายร่างสูงผู้หนึ่งที่ก้าวออกจากม่านหมอก เสื้อคลุมสีดำปักลวดลายอสรพิษเงิน สายตาแข็งกร้าว รอยยิ้มเย็นชา

"นานเหลือเกินแล้ว... น้องสาว"

น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความขบขัน แต่ภายใต้นั้นกลับเป็นความโหดเหี้ยมไร้ที่สิ้นสุด หัวใจของไป๋เสวี่ยกระตุกแรง เธอรู้จักเสียงนี้ดี ไป๋เหวินเทียนพี่ชายต่างมารดาของเธอ

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่?" เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไป๋เหวินเทียนหัวเราะเบา ๆ ก่อนกล่าวด้วยเสียงเรียบเฉย "ข้ามาดูว่า... จิ้งจอกต้องสาปเช่นเจ้าจะอยู่รอดได้นานแค่ไหน"

ไป๋เสวี่ยจ้องเขาอย่างระแวดระวัง แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับความทรงจำทั้งหมดของร่างเดิม แต่เพียงแค่สบตากับไป๋เหวินเทียน เธอก็รู้เพียงพอแล้วเขาไม่เคยมีความอบอุ่นให้เธอแม้แต่น้อย

"เจ้าต้องการอะไรกันแน่?" เธอถามอย่างระมัดระวัง

ชายหนุ่มยิ้มเย็นและก้าวเข้ามาใกล้...