12

วินาทีถัดมานาตาเลียก็ถูกรวบตัวโดยบอดี้การ์ดร่างใหญ่อีกสองคนที่สมทบมาติด ๆ  ขวดแก้วในมือเธอร่วงหล่นแตกกระจาย แต่ของเหลวข้างในนั้นถูกสาดออกไปหมดแล้ว

“คุณผู้หญิง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบถามลลิลที่ยังยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น...

ลลิลไม่ทันตอบได้แต่ก้มดูแขนของตัวเองที่เริ่มแสบเป็นรอยแดง...

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หญิงสาวก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน

* * * * *

นาตาเลียเอาแต่นั่งร้องไห้เมื่อถึงมือตำรวจ นางแบบสาวสารภาพว่าติดยากล่อมประสาทจนพักหลังทำงานไม่ค่อยได้ทำให้ไม่ค่อยมีงานเข้ามาเหมือนแต่เคย รวมกับอีกหลาย ๆ เรื่องก็ทำให้เธอเครียดจนไม่รู้ว่าทำมันไปได้อย่างไร

เธอสารภาพว่าตั้งใจจะเอาน้ำกรดไปสาดใส่ผู้หญิงคนใหม่ของเลออง ก็คือเมลิสา

ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย ที่คนที่รับเคราะห์นั้นไปแทนคือผู้ช่วยของเมลิสา...ก็คือลลิล

แต่อาจเป็นโชคดีของนาตาเลียก็ได้ เพราะถ้าเมลิสาบาดเจ็บแม้เพียงปลายเส้นผม รับรองว่าเธอคงจะโดนฟ้องชนิดไม่ให้ได้ผุดได้เกิด

เลอองพาเมลิสาไปนั่งสงบสติอารมณ์ และคุยกับเธออยู่นาน กว่าจะออกมาบอกว่าเมลิสาและเขาจะไม่แจ้งความ และฝากให้มือขวาอย่างโรเบิร์ตจัดการเรื่องให้จบโดยเงียบเชียบที่สุด ทำอย่างไรก็ได้ให้ไม่มีข่าวเล็ดลอดออกไปซึ่งเลอองรู้ว่าโรเบิร์ตย่อมจัดการเรื่องนี้ได้

 “ผมขอโทษที่ทำให้คุณตกใจนะเมลิสา”

เลอองเอ่ยกับเธอ เมลิสาพยักหน้าทั้งที่หน้ายังซีดด้วยความตกใจ

แค่นึกว่าใบหน้าหรือแม้แต่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเธอต้องเป็นอะไรไป...ก็ใจหายวาบ

รูปร่างหน้าตาของเธอมีหน้ากว่านั้นมากนัก มันเนรมิตทั้งชื่อเสียง เงินทอง และอำนาจที่ทำให้ใครหลายคนต้องยอมสยบ...

เกือบจะต้องมาหมดอนาคตเพราะความหึงหวงบ้า ๆ ของผู้หญิงเสียสติและโง่เขลาคนนั้นคนเดียวแท้ ๆ จะอะไรนักหนากับแค่ผู้ชายคนเดียว ต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะน่าหลงใหลและเป็นยิ่งกว่าเทพบุตรในฝันของใครต่อใครก็เถอะ...แต่เมลิสาก็นึกไม่ออกว่าจะมีใครยอมลุ่มหลงหรือบูชาความรักจนทำลายชีวิตตัวเองให้พังลงในพริบตาได้แบบนี้

“คุณแน่ใจหรือคะว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก...”

เมลิสาหันมาถามอีกครั้งก่อนจะลงจากรถ

เลอองบีบมือเธอเหมือนจะให้คำมั่น

“ถ้าคุณไม่สบายใจ ผมจะส่งบอดี้การ์ดมาคุ้มครองคุณ...ดีไหม”

“เมขอบคุณมากค่ะ ไม่ได้อยากให้คุณต้องยุ่งยาก”

“ไม่ใช่เรื่องยุ่งยาก...”

เลอองบอกอย่างอ่อนโยน

“ที่จริงเป็นเรื่องที่ควรจะทำด้วยซ้ำ...ขอโทษอีกครั้งสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วเจอกันนะครับ”

“แล้วเจอกันค่ะ”

เมื่อส่งเมลิสาถึงบ้าน เขาก็สั่งให้คนขับรถกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้งเพราะลลิลยังอยู่ที่นั่น โดยมีคนของเขาเฝ้าดูอยู่ด้วย...

ในห้องตรวจของโรงพยาบาล ลลิลยังนั่งบนเตียงตรวจ พยาบาลกับหมอออกไปหมดแล้วเหลือแต่บอดี้การ์ดตัวใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นสองคนที่ยืนคุมเชิงเธออยู่

ทำอย่างกับว่าเธอเป็นคนร้าย ไม่ใช่ผุ้เสียหาย อย่างนั้นแหละ

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ ยาก็ได้แล้ว ตำรวจก็สอบปากคำไปแล้ว ทำไมฉันยังจะกลับไม่ได้”

หญิงถามชายร่างยักษ์สองคนนั้นอย่างขัดใจ

“รอเจ้านายของผมสักครู่ก่อนเถอะครับ ท่านสั่งให้คุณรอ”

“แล้วจะให้ฉันรอทำไมไม่ทราบ...”

“ไม่ทราบเหมือนกันครับ”

บอดี้การ์ดตอบแค่นั้น และไม่ว่าลลิลจะถามอะไรก็ไม่ได้รับความกระจ่างกว่านั้นอีก จนกระทั่งชายหนุ่มที่เป็นเจ้านายโดยตรงของเขาเดินทางมาถึง หนุ่มร่างยักษ์สองคนจึงออกไปเฝ้าประตูห้อง ปล่อยให้เลอองได้พูดกับลลิลตามลำพัง

“ผมขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น...”

เลอองเริ่มอย่างมีพิธีรีตอง ลลิลลอบถอนหายใจ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ถูกจับกุมไปแล้ว...ถ้าคุณต้องการขอโทษฉันก็รับไว้ค่ะ ฉันกลับได้หรือยังคะ”

เธอพูดรวดเดียวจบ และกระโดดลุกขึ้นเตรียมตัวจะกลับ แต่เลอองล้วงซองกระดาษสีน้ำตาลจากด้านในเสื้อสูท พร้อมยื่นให้เธอ...

“ผมขอรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมด และขอโทษคุณอีกครั้งอย่างสุดซึ้ง”

“ถ้าเป็นค่าใช้จ่าย...ลูกน้องของคุณจัดการให้หมดแล้วล่ะค่ะ ฉันไม่ได้ออกเลยสักแดงเดียว”

“ไม่ใช่ครับ เรื่องนั้นผมต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว แต่นี่เป็นค่าเสียหายของคุณ...”

ลลิลมองซองกระดาษในมือสลับกับเงยหน้ามองเขา...

“เงิน?”

เลอองพยักหน้าแทนคำตอบ

“ทำไมคุณต้องให้เงินฉันด้วย...ในเมื่อคุณเองก็เป็นผู้เสียหาย”

“แต่คุณต้องมาเจ็บตัวเพราะผม ผมไม่รู้จะขอบคุณคุณอย่างไร อยากให้ถือว่านี่เป็นคำขอบคุณ แล้วก็...”

เลอองนิ่งไปนิด พยายามหาคำพูดที่ดูเหมาะสม

“แล้วก็อยากจะขอร้องคุณให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะมันอาจจะกระทบต่อชื่อเสียงของโรงแรม...”

“อ้อ...ที่แท้คุณกลัวฉันจะปากโป้ง ก็เลยใช้เงินฟาดหัวนี่เอง”

ลลิลโพล่งออกไป รู้สึกโกรธโดยไม่มีเหตุผล

ที่ผ่านมาเขาปฏิบัติต่อเมลิสาราวเจ้าหญิง...แต่ดูที่เขาปฏิบัติกับเธอตอนนี้สิ คงมองเธอเป็นคนรับใช้ชั้นเลวของเมลิสา เป็นแมงหวี่แมลงวันที่ถ้าปล่อยไปก็รู้สึกรำคาญใจ จึงต้องมาตามเก็บกวาด

คนอื่นจะปฏิบัติต่อเธออย่างนี้ ลลิลก็ไม่เคยรู้สึกอะไร แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อเป็นผู้ชายตรงหน้า เธอกลับรู้สึกผิดหวังในใจอย่างบอกไม่ถูก

"ที่แท้คุณกลัวเรื่องวันนี้จะทำให้คุณกับคุณเมเสียหาย ก็เลยจะจ่ายค่าปิดปาก"

“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น”

“คุณไม่ได้คิด แต่คุณก็ทำ”

ลลิลจ้องและตอบเขาอย่างโกรธ ๆ

“นี่เป็นการแสดงความขอบคุณที่น่าประทับใจที่สุดตั้งแต่ฉันเกิดมา เอาเป็นว่าฉันจะจำไว้ก็แล้วกันนะ...”

“คุณผู้หญิง มีเหตุผลหน่อยสิ”

“เหตุผลของฉันก็คือไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับผู้ชายอย่างคุณอีก ถือว่าฉันฟาดเคราะห์ก็แล้วกัน!”

ลลิลพูดกระแทกใส่หน้า เลอองตกตะลึงกับความโกรธอย่างคาดไม่ถึงของเธอ

“แล้วไม่ต้องห่วงหรอกนะว่าฉันจะเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อ นั่นไม่ใช่นิสัยของฉัน...และฉันจะทิ้งไอ้เรื่องบ้า ๆ นี่ไว้แค่ในห้องนี้เท่านั้น ต่อให้เรายังต้องเจอหน้ากัน ก็ขอให้ต่างคนต่างลืมมันไปซะ เข้าใจมั้ยคะมิสเตอร์เดอวีแลล!”

ลลิลอยากกระทืบใส่เท้าเขาเป็นการทิ้งท้ายแต่ก็ข่มใจไว้เดินเชิดหน้าออกมาจากห้องไป ทิ้งให้เลอองยืนตะลึงอยู่ในห้องนั้นคนเดียว...