Se connecterShare
12
Dernière mise à jour:
2025-05-17 04:18:36วินาทีถัดมานาตาเลียก็ถูกรวบตัวโดยบอดี้การ์ดร่างใหญ่อีกสองคนที่สมทบมาติด ๆ ขวดแก้วในมือเธอร่วงหล่นแตกกระจาย แต่ของเหลวข้างในนั้นถูกสาดออกไปหมดแล้ว
“คุณผู้หญิง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
บอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบถามลลิลที่ยังยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น...
ลลิลไม่ทันตอบได้แต่ก้มดูแขนของตัวเองที่เริ่มแสบเป็นรอยแดง...
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หญิงสาวก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน
* * * * *
นาตาเลียเอาแต่นั่งร้องไห้เมื่อถึงมือตำรวจ นางแบบสาวสารภาพว่าติดยากล่อมประสาทจนพักหลังทำงานไม่ค่อยได้ทำให้ไม่ค่อยมีงานเข้ามาเหมือนแต่เคย รวมกับอีกหลาย ๆ เรื่องก็ทำให้เธอเครียดจนไม่รู้ว่าทำมันไปได้อย่างไร
เธอสารภาพว่าตั้งใจจะเอาน้ำกรดไปสาดใส่ผู้หญิงคนใหม่ของเลออง ก็คือเมลิสาไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย ที่คนที่รับเคราะห์นั้นไปแทนคือผู้ช่วยของเมลิสา...ก็คือลลิล
แต่อาจเป็นโชคดีของนาตาเลียก็ได้ เพราะถ้าเมลิสาบาดเจ็บแม้เพียงปลายเส้นผม รับรองว่าเธอคงจะโดนฟ้องชนิดไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลอองพาเมลิสาไปนั่งสงบสติอารมณ์ และคุยกับเธออยู่นาน กว่าจะออกมาบอกว่าเมลิสาและเขาจะไม่แจ้งความ และฝากให้มือขวาอย่างโรเบิร์ตจัดการเรื่องให้จบโดยเงียบเชียบที่สุด ทำอย่างไรก็ได้ให้ไม่มีข่าวเล็ดลอดออกไปซึ่งเลอองรู้ว่าโรเบิร์ตย่อมจัดการเรื่องนี้ได้
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณตกใจนะเมลิสา”
เลอองเอ่ยกับเธอ เมลิสาพยักหน้าทั้งที่หน้ายังซีดด้วยความตกใจ
แค่นึกว่าใบหน้าหรือแม้แต่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเธอต้องเป็นอะไรไป...ก็ใจหายวาบ
รูปร่างหน้าตาของเธอมีหน้ากว่านั้นมากนัก มันเนรมิตทั้งชื่อเสียง เงินทอง และอำนาจที่ทำให้ใครหลายคนต้องยอมสยบ...
เกือบจะต้องมาหมดอนาคตเพราะความหึงหวงบ้า ๆ ของผู้หญิงเสียสติและโง่เขลาคนนั้นคนเดียวแท้ ๆ จะอะไรนักหนากับแค่ผู้ชายคนเดียว ต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะน่าหลงใหลและเป็นยิ่งกว่าเทพบุตรในฝันของใครต่อใครก็เถอะ...แต่เมลิสาก็นึกไม่ออกว่าจะมีใครยอมลุ่มหลงหรือบูชาความรักจนทำลายชีวิตตัวเองให้พังลงในพริบตาได้แบบนี้
“คุณแน่ใจหรือคะว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก...”
เมลิสาหันมาถามอีกครั้งก่อนจะลงจากรถ
เลอองบีบมือเธอเหมือนจะให้คำมั่น
“ถ้าคุณไม่สบายใจ ผมจะส่งบอดี้การ์ดมาคุ้มครองคุณ...ดีไหม”
“เมขอบคุณมากค่ะ ไม่ได้อยากให้คุณต้องยุ่งยาก”
“ไม่ใช่เรื่องยุ่งยาก...”
เลอองบอกอย่างอ่อนโยน
“ที่จริงเป็นเรื่องที่ควรจะทำด้วยซ้ำ...ขอโทษอีกครั้งสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วเจอกันนะครับ”
“แล้วเจอกันค่ะ”
เมื่อส่งเมลิสาถึงบ้าน เขาก็สั่งให้คนขับรถกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้งเพราะลลิลยังอยู่ที่นั่น โดยมีคนของเขาเฝ้าดูอยู่ด้วย...
ในห้องตรวจของโรงพยาบาล ลลิลยังนั่งบนเตียงตรวจ พยาบาลกับหมอออกไปหมดแล้วเหลือแต่บอดี้การ์ดตัวใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นสองคนที่ยืนคุมเชิงเธออยู่ทำอย่างกับว่าเธอเป็นคนร้าย ไม่ใช่ผุ้เสียหาย อย่างนั้นแหละ
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ ยาก็ได้แล้ว ตำรวจก็สอบปากคำไปแล้ว ทำไมฉันยังจะกลับไม่ได้”
หญิงถามชายร่างยักษ์สองคนนั้นอย่างขัดใจ
“รอเจ้านายของผมสักครู่ก่อนเถอะครับ ท่านสั่งให้คุณรอ”
“แล้วจะให้ฉันรอทำไมไม่ทราบ...”
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ”
บอดี้การ์ดตอบแค่นั้น และไม่ว่าลลิลจะถามอะไรก็ไม่ได้รับความกระจ่างกว่านั้นอีก จนกระทั่งชายหนุ่มที่เป็นเจ้านายโดยตรงของเขาเดินทางมาถึง หนุ่มร่างยักษ์สองคนจึงออกไปเฝ้าประตูห้อง ปล่อยให้เลอองได้พูดกับลลิลตามลำพัง
“ผมขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น...”
เลอองเริ่มอย่างมีพิธีรีตอง ลลิลลอบถอนหายใจ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ถูกจับกุมไปแล้ว...ถ้าคุณต้องการขอโทษฉันก็รับไว้ค่ะ ฉันกลับได้หรือยังคะ”
เธอพูดรวดเดียวจบ และกระโดดลุกขึ้นเตรียมตัวจะกลับ แต่เลอองล้วงซองกระดาษสีน้ำตาลจากด้านในเสื้อสูท พร้อมยื่นให้เธอ...
“ผมขอรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมด และขอโทษคุณอีกครั้งอย่างสุดซึ้ง”
“ถ้าเป็นค่าใช้จ่าย...ลูกน้องของคุณจัดการให้หมดแล้วล่ะค่ะ ฉันไม่ได้ออกเลยสักแดงเดียว”
“ไม่ใช่ครับ เรื่องนั้นผมต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว แต่นี่เป็นค่าเสียหายของคุณ...”
ลลิลมองซองกระดาษในมือสลับกับเงยหน้ามองเขา...
“เงิน?”
เลอองพยักหน้าแทนคำตอบ
“ทำไมคุณต้องให้เงินฉันด้วย...ในเมื่อคุณเองก็เป็นผู้เสียหาย”
“แต่คุณต้องมาเจ็บตัวเพราะผม ผมไม่รู้จะขอบคุณคุณอย่างไร อยากให้ถือว่านี่เป็นคำขอบคุณ แล้วก็...”
เลอองนิ่งไปนิด พยายามหาคำพูดที่ดูเหมาะสม
“แล้วก็อยากจะขอร้องคุณให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะมันอาจจะกระทบต่อชื่อเสียงของโรงแรม...”
“อ้อ...ที่แท้คุณกลัวฉันจะปากโป้ง ก็เลยใช้เงินฟาดหัวนี่เอง”
ลลิลโพล่งออกไป รู้สึกโกรธโดยไม่มีเหตุผล
ที่ผ่านมาเขาปฏิบัติต่อเมลิสาราวเจ้าหญิง...แต่ดูที่เขาปฏิบัติกับเธอตอนนี้สิ คงมองเธอเป็นคนรับใช้ชั้นเลวของเมลิสา เป็นแมงหวี่แมลงวันที่ถ้าปล่อยไปก็รู้สึกรำคาญใจ จึงต้องมาตามเก็บกวาด
คนอื่นจะปฏิบัติต่อเธออย่างนี้ ลลิลก็ไม่เคยรู้สึกอะไร แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อเป็นผู้ชายตรงหน้า เธอกลับรู้สึกผิดหวังในใจอย่างบอกไม่ถูก
"ที่แท้คุณกลัวเรื่องวันนี้จะทำให้คุณกับคุณเมเสียหาย ก็เลยจะจ่ายค่าปิดปาก"
“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น”
“คุณไม่ได้คิด แต่คุณก็ทำ”
ลลิลจ้องและตอบเขาอย่างโกรธ ๆ
“นี่เป็นการแสดงความขอบคุณที่น่าประทับใจที่สุดตั้งแต่ฉันเกิดมา เอาเป็นว่าฉันจะจำไว้ก็แล้วกันนะ...”
“คุณผู้หญิง มีเหตุผลหน่อยสิ”
“เหตุผลของฉันก็คือไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับผู้ชายอย่างคุณอีก ถือว่าฉันฟาดเคราะห์ก็แล้วกัน!”
ลลิลพูดกระแทกใส่หน้า เลอองตกตะลึงกับความโกรธอย่างคาดไม่ถึงของเธอ
“แล้วไม่ต้องห่วงหรอกนะว่าฉันจะเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อ นั่นไม่ใช่นิสัยของฉัน...และฉันจะทิ้งไอ้เรื่องบ้า ๆ นี่ไว้แค่ในห้องนี้เท่านั้น ต่อให้เรายังต้องเจอหน้ากัน ก็ขอให้ต่างคนต่างลืมมันไปซะ เข้าใจมั้ยคะมิสเตอร์เดอวีแลล!”
ลลิลอยากกระทืบใส่เท้าเขาเป็นการทิ้งท้ายแต่ก็ข่มใจไว้เดินเชิดหน้าออกมาจากห้องไป ทิ้งให้เลอองยืนตะลึงอยู่ในห้องนั้นคนเดียว...
Latest chapter
จ้างรักเมียบำเรอ 21
“มิสเตอร์เดอวีแลล!”พนักงานและบอดี้การ์ดกระโจนเข้าชาร์จตัวหญิงสาวทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากหลังกระถางต้นไม้ต้นหนึ่งหน้าโรงแรม เลอองหันขวับแล้วก็เห็นคนที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น“ลลิล!”เท้าลลิลแทบจะถูกหิ้วสูงจากพื้นด้วยฝีมือของบอดี้การ์ดร่างใหญ่ เธอดิ้นแทบไม่ได้ด้วยซ้ำแต่ก็ยังพยายามฮึดฮัดต่อสู้“ปล่อยฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!”“ปล่อยเธอ...”ชายหนุ่มสั่ง บอดี้การ์ดทั้งสองจึงยอมปล่อยมือ แววตาของเลอองแสดงอาการยินดีอย่างปิดไม่อยู่ รอยยิ้มกว้างของเขาเตรียมพร้อมที่จะทักทายเธอแต่รอยยิ้มนั้นก็ชะงักค้างทันทีเมื่อลลิลเดินอาด ๆ มาผลักเขาเต็มแรงท่ามกลางความตกตะลึงของทุกสายตาที่มองอยู่แน่นอนว่าเลอองไม่สะเทือนไหวกับแรงผลักนั่นแม้แต่น้อยนิด เขาก้มลงมองคนตรงหน้าที่หน้าตาเหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมาด้วยความงุนงง“คุณถือดียังไงมาฝากงานให้ฉัน คุณมายุ่งเรื่องฉันทำไม ไอ้คนทุเรศ!”เสียงอุทานและคำรามดังขึ้นเบา ๆ จากเหล่าบอดี้การ์ดทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นของหญิงสาว ติดที่ว่าเลอองยืนขวางไว้ไม่อย่างนั้นหญิงสาวคงถูกหิ้วปีกออกไปโยนกองบนถนนเป็นแน่ เลอองยังยืนนิ่ง แต่แววตาดีใจหายไปแล้ว เขารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่
จ้างรักเมียบำเรอ 20
เลอองหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเหนื่อยอ่อนพลางยุดมือหญิงสาวไว้ก่อนที่จะเลื่อนลงต่ำไปกว่านั้น“คุณนี่ร้อนแรงกว่าที่ผมคิดเยอะเลยนะ เมลิสา”“เฉพาะกับคุณเท่านั้นแหละค่ะ”นางแบบสาวบอก เอียงหน้าซบไหล่เขา"คุณมีเสน่ห์มากเลยนะคะเลออง มาก...จนเมกลัวว่าเมจะหลงคุณจนโงหัวไม่ขึ้น”“แสดงว่าคุณยังไม่หลง”“แล้วอยากให้เมหลงมั้ยล่ะคะ”น้ำเสียงบอกว่าจริงจัง ชายหนุ่มกลับหัวเราะเห็นเป็นเรื่องตลก“ผู้หญิงอย่างเมลิสา พอร์ตแมน ไม่จำเป็นต้องลดตัวลงมาหลงใหลผู้ชายคนไหนหรอก เชื่อผมสิ”เลอองบอก แล้วพลิกตัวจูบหน้าผากเธอแรง ๆ อีกครั้งก่อนจะผละตัวออก ก้าวลงจากเตียง เดินเปลือยกายเข้าห้องน้ำไปนางแบบสาวร้อนผะผ่าวที่ขอบตา หญิงสาวฉลาดพอที่จะรู้ว่านี่คือการปฏิเสธอย่างสุภาพจากเขา...ผู้ชายที่เธอพลาดตกบ่วงเสน่ห์เข้าแล้วทั้งตัวและหัวใจ เมลิสาไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยากและรู้ตั้งแต่ต้นว่าเธอกับเลอองจะจบลงอย่างไร แต่เมื่อถึงเวลานี้จริง ๆ ก็อดใจหายไม่ได้...“เมขออนุญาตสูบบุหรี่ได้ไหมคะ”นางแบบสาวเอ่ยถามเมื่อชายหนุ่มเดินกลับออกมาจากห้องอาบน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันท่อนล่างหลวม ๆ เลอองบอกเธอว่าตามสบาย เขาเดาว่าเมลิสาคงกำลังหาทางทำใจของตัวเองอยู
จ้างรักเมียบำเรอ 19
“หนูลิล หมู่นี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า พี่ว่าเธอดูเครียดๆ นะ”ศักดารันทร์ถามอย่าห่วงใยระหว่างที่นั่งรอเมลิสาทำงานในตอนสายของวันหนึ่ง“พี่ดาด้าว่าอะไรนะคะ”“พี่ว่าเธอมีปัญหาอะไรกลุ้มใจหรือเปล่า หมู่นี้ดูเครียด ๆ เหม่อ ๆ”“อ่า...พี่ด้าสังเกตเห็นด้วยหรือคะ”“ต๊าย...เธอเห็นพี่เป็นคนใจจืดใจดำขนาดไหนกันล่ะจ๊ะ ก็ต้องสังเกตเห็นสิ คนเจอกันทุกวี่ทุกวัน” ลลิลยิ้มฝืด“ขอบคุณนะคะพี่ด้า ลิลแค่กำลังคิดเรื่องหางานใหม่น่ะค่ะ”“งานใหม่?”ศักดารันทร์ท่าทางตกใจ แม้จะได้เจอกันทุกวันแต่ลลิลก็ไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวให้ฟัง ยิ่งจะมาปรับทุกข์เรื่องการทำงานยิ่งไม่เคยได้ยิน จนหลายครั้งเขายังเผลอคิดว่าหญิงสาวคงเป็นคนที่ปราศจากความทะเยอทะยานโดยสิ้นเชิงและคงจะอยู่ทำงานกับเมลิสาไปจนกว่านางแบบสาวจะลาวงการไปเอง...การที่จู่ ๆ ลลิลพูดเรื่องงานใหม่ จึงอยู่เหนือความคาดหมายของศักดารันทร์อย่างมาก “นี่พูดจริงหรือเปล่า หรือแค่อารมณ์ชั่ววูบเพราะเหนื่อย เบื่อ น้อยใจ หรือว่ามีปัญหาอะไรที่พี่ไม่รู้""เปล่าหรอกค่ะพี่ด้า ลิลแค่อยากใช้วิชาความรู้ไปทำงานอื่นที่...เอ่อ...ท้าทายกว่านี้บ้าง”หญิงสาวตอบอย่างขัดเขิน ก็คำว่า 'งานที่ท้าทาย
จ้างรักเมียบำเรอ 18
ใช้เวลาอยู่หลายวันกว่าลลิลจะทำให้หัวใจเต้นเป็นปกติได้ เธอพยายามคิดว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ เธอแค่เดินไปชนกับผู้ชายมักง่ายนิสัยแย่อย่างนายเลอองที่คงจะไม่มีสติสำนึกรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ฝรั่งเศสที่จะเที่ยวได้จูบใครไปทั่วแบบนั้น สัปดาห์นี้เมลิสาไปถ่ายแบบที่ปารีสพอดีและงานนี้นางแบบสาวบอกว่าไม่จำเป็นต้องมีเธอไปด้วย มีแค่ศักดารัณไปคนเดียวก็พอแล้ว ผู้ช่วยสาวจึงเหมือนได้พักไปในตัว และวันนี้เธอก็ตั้งใจว่าจะไปเดินห้างเพื่อซื้อของใช้จำเป็นกำลังจะเดินออกจากเรือนหลังเล็กซึ่งเป็นที่พัก ชายหนุ่มร่างสูงเกินมาตรฐานชายไทยเจ้าของดวงตาสีฟ้าสดใส ก็ปรากฎตัวขึ้นบนทางเดินหินหน้าเรือนนั้น ลลิลกระพริบตาถี่ ๆ ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองในตอนแรก เมื่อแน่ใจว่านี่คือตัวเป็น ๆ ไม่ใช่เธอคิดไปเอง หัวใจหญิงสาวก็เต้นโลดขึ้นมาทันที"อรุณสวัสดิ์...กำลังจะออกไปข้างนอกหรือ"เลอองถอดแว่นตากันแดดออก เขาอยู่ในชุดกึ่งลำลองโทนสีเทาหล่อเหลาตามเคย"คุณมาที่นี่ทำไม คุณเมลิสาไม่อยู่หรอกนะ ไปถ่ายแบบที่ปารีสอาทิตย์นึง""ผมรู้แล้ว"เลอองตอบก่อนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เรือนพักไม้ทาทับด้วยสีขาว มีต้นไม้ทั้งพืชสวนครัว ไม้ดอกไม้ประดับ ทั้งที่
จ้างรักเมียบำเรอ 17
ลลิลสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าขาว ๆ ก่อนผลักเขาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีและผลุนผลันผลักประตูหนีไฟออกไป เลอองไม่รู้สึกระคายอะไรกับรอยตบนั่นเลย แต่กลับยกมือแตะริมฝีปากตัวเองแผ่วเบาไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่ดูธรรมดาไปทั้งเนื้อตัวคนนั้นจะกลับมีริมฝีปากที่ให้ความรู้สึกสดและหวานขนาดนี้ ให้ตายสิ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ตอนแรกเขาคิดอยากจะช่วย ต่อมาก็อยากจะแหย่...แต่ทำไมกลายเป็นตัวเขาเองที่ควบคุมตัวเองไม่ได้มีอะไรในตัวผู้หญิงคนนี้ที่เย้ายวนเขาอย่างนั้นหรือ...ไม่มีหรอก! ไม่มีอะไรเลยสักอย่างเดียว! เลอองเถียงกับตัวเอง เมื่อเทียบกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาและผ่านไปในชีวิต หรือแม้กระทั่งกับเมลิสาที่เขากำลังคบหาอยู่ ผู้ช่วยสาวคนนั้นช่างห่างไกลจากเธอเหล่านั้นราวฟ้ากับเหว... ที่ผ่านมาเขาชอบผู้หญิงผอมบางรูปร่างนางแบบ แต่ลลิลก็แค่ผู้หญิงรูปร่างสมส่วนค่อนไปทางเนื้อนมไข่ เขาชอบผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้ง นวลเนียน ดูเซ็กซี่ยามที่พวกเธอเหล่านั้นเนื้อตัวฉาบไปด้วยน้ำมันบำรุงผิว แต่ลลิลคนนี้ผิวขาวเหลืองเหมือนอย่างสาวเอเชียทั่วไป เขาชอบผู้หญิงที่โครงหน้ามีเอกลักษณ์ ดูเก๋และโฉบเฉี่ยว แต่ลลิลคนนี้มีโครงหน้ารูปห
จ้างรักเมียบำเรอ 16
“ช่วงนี้พี่อั๋นก็งานยุ่งมากเลยสินะคะ”“ก็ประมาณนั้นแหละ แล้วลิลล่ะ เป็นยังไงบ้าง”“ลิลก็เรื่อย ๆ ค่ะ แต่ก็กำลังคิดอยู่ว่าจะลองหาอะไรใหม่ ๆ ทำดู”“ฮ้า...จริงหรือเปล่า หมายถึงงานใหม่หรือ” “ยังไม่แน่ใจค่ะ พี่อั๋นอย่าเพิ่งบอกใครนะคะ ห้ามเด็ดขาดเลย”“ได้สิ เรื่องของลิล พี่ไม่บอกใครหรอก”แววตาคมจ้องมองมาตรง ๆ และค้างนิ่งอยู่อย่างนั้น ตอนแรกหญิงสาวก็ยิ้มขอบคุณแต่วินาทีต่อมาเริ่มสัมผัสได้ว่าอรรณพมองเธอด้วยสายตาวาววามแปลก ๆ“ลิล สุดสัปดาห์นี้พอจะว่างบ้างมั้ย พวกพี่กับเพื่อนจะไปปาร์ตี้วันเกิดกันที่หัวหิน แต่พี่ไม่อยากไปคนเดียว กำลังหาเพื่อนไปด้วย”ลลิลอึกอัก ไม่รู้จะตอบเขาไปอย่างไร“อย่าคิดมากนะ พี่แค่หาคนไปด้วยจะได้ไม่เหงา พวกเพื่อน ๆ มันก็ควงแฟนกันไปหมด พี่ยังไม่มีใคร ไปคนเดียวก็ตะหงิด ๆ เราจะอยู่ในงานกันสักพักก็ได้ แล้วถ้าลิลอยากไปเที่ยวหรือไปกินอะไรเป็นพิเศษ พี่ค่อยพาไป...”อรรณพมองลลิลอย่างคาดหวัง จะว่าไปเขาก็เลียบเคียงหญิงสาวมานานแล้วแต่เธอไม่เคยรู้ตัว เห็นทีหนนี้ต้องแสดงออกไปให้ชัด ๆ จะได้รู้ว่าเขาสนใจเธอ“คือว่าลิล...”“อ้าว! คุณ...มาอยู่นี่นี่เอง คุณดาด้าเขาตามหาคุณอยู่น่ะ”เสียงดังทรง
Vous vous intéresseriez aussi à
โทษทัณฑ์พิพาทใจ
ซูซี88.9K VuesHot Love ของรักท่านประธาน
ณดารินทร์277.0K Vuesเด็กเสี่ย NC-25
C79.9K Vuesหลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี
กู่หลิงเฟย303.6K Vuesตอนแรกว่าจะไม่รัก
ข้าวเหนียวหวาน147 Vuesผู้ร้ายที่รัก
ฺBigangel - น้ำตาลไหม้ - หอมชื่นใจ271 Vuesแค้นเสน่หา
ต้าวตังค์103 Vuesเสน่ห์รักจอมมาร
อิ่มอุ่น ยิปซี123 Vues
