19

 “หนูลิล หมู่นี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า พี่ว่าเธอดูเครียดๆ นะ”

ศักดารันทร์ถามอย่าห่วงใยระหว่างที่นั่งรอเมลิสาทำงานในตอนสายของวันหนึ่ง

“พี่ดาด้าว่าอะไรนะคะ”

“พี่ว่าเธอมีปัญหาอะไรกลุ้มใจหรือเปล่า หมู่นี้ดูเครียด ๆ เหม่อ ๆ”

“อ่า...พี่ด้าสังเกตเห็นด้วยหรือคะ”

“ต๊าย...เธอเห็นพี่เป็นคนใจจืดใจดำขนาดไหนกันล่ะจ๊ะ ก็ต้องสังเกตเห็นสิ คนเจอกันทุกวี่ทุกวัน”

 ลลิลยิ้มฝืด

“ขอบคุณนะคะพี่ด้า ลิลแค่กำลังคิดเรื่องหางานใหม่น่ะค่ะ”

“งานใหม่?”

ศักดารันทร์ท่าทางตกใจ แม้จะได้เจอกันทุกวันแต่ลลิลก็ไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวให้ฟัง ยิ่งจะมาปรับทุกข์เรื่องการทำงานยิ่งไม่เคยได้ยิน จนหลายครั้งเขายังเผลอคิดว่าหญิงสาวคงเป็นคนที่ปราศจากความทะเยอทะยานโดยสิ้นเชิงและคงจะอยู่ทำงานกับเมลิสาไปจนกว่านางแบบสาวจะลาวงการไปเอง...

การที่จู่ ๆ ลลิลพูดเรื่องงานใหม่ จึงอยู่เหนือความคาดหมายของศักดารันทร์อย่างมาก 

“นี่พูดจริงหรือเปล่า หรือแค่อารมณ์ชั่ววูบเพราะเหนื่อย เบื่อ น้อยใจ หรือว่ามีปัญหาอะไรที่พี่ไม่รู้"

"เปล่าหรอกค่ะพี่ด้า ลิลแค่อยากใช้วิชาความรู้ไปทำงานอื่นที่...เอ่อ...ท้าทายกว่านี้บ้าง”

หญิงสาวตอบอย่างขัดเขิน ก็คำว่า 'งานที่ท้าทาย' มันฟังดูไม่เหมาะสมกับเธอเสียเลย ก็ในเมื่อตลอดที่ผ่านมาเธอถนัดแต่ก้มหน้าก้มตารับคำสั่งของเมลิสาและมาลินี ราวกับคนรับใช้ส่วนตัวก็ไม่ปาน

แต่ศักดารันทร์ไม่คิดอย่างนั้น เขายิ้มและพยักหน้าเหมือนเห็นด้วย

“อย่างนั้นก็ดีเหมือนกันนะ ลิลอยากฝึกเป็นผู้จัดการดารานางแบบไหมล่ะ พี่จะช่วยให้ มาเป็นผู้ช่วยพี่ก่อนก็ได้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ด้า ถ้าลิลจะหางานใหม่ก็อยากให้ฉีกออกจากวงการไปเลย...ลิลชอบภาษาอังกฤษ อาจจะทำงานด้านภาษาโดยตรงเลยก็ได้”

"อย่างนั้นเลยหรือ เฮ้อ"

ผู้จัดการของนางแบบสาวถอนหายใจเพราะรู้สึกเสียดายขึ้นมาวูบหนึ่ง ทั้งเสียดายและใจหายเพราะอย่างน้อยลลิลก็คือคนที่ทำงานใกล้ชิดกันมาหลายปี ก็ตั้งแต่ที่เมลิสาเริ่มเข้าวงการนางแบบนั่นแหละ มีเมลิสาที่ไหน ก็ต้องมีลลิลที่นั่น ไม่ใช่คนในครอบครัวก็เหมือนใช่

“แล้วนี่คุณแม่มาลินีกับน้องเมรู้หรือยังล่ะ”

“ทราบแล้วค่ะ แต่คุณมาลินีบอกว่าหาคนใหม่ได้ก่อนแล้วลิลค่อยไป แต่นี่ก็จะสองเดือนมาแล้ว...”

ลลิลพูดเบื่อ ๆ จนป่านนี้ก็ไม่เห็นว่ามาลินีจะหาคนใหม่ที่ไหนมาแทนเธอได้สักที หรือสองแม่ลูกนั่นจะลืมไปแล้วนะว่าเธอเคยบอกว่าจะลาออก...

ผู้จัดการหนุ่มดูจะเข้าใจ

“ลิล ตกลงเธอคิดมาดีแล้วแน่นะว่าไม่อยากทำงานกับเมลิสาต่อแล้วจริง ๆ"

"ค่ะ ลิลคิดมาดีแล้วและตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณเมหรอกนะคะ แต่เป็นความอิ่มตัวของลิลเอง"

"จ้ะ พี่เข้าใจ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พี่จะช่วยหาคนใหม่ให้ก็ได้นะ พี่รู้จักคนที่ใช้ได้อยู่หลายคน ลิลจะได้ไม่ต้องติดแหง็กอยู่กับคน...เอ๊ย...อยู่กับงานที่ตัวเองไม่แฮปปี้แล้ว”

“จริงหรือคะพี่ด้า”

ลลิลออกอาการตื่นเต้นอย่างที่น้อยครั้งจะเห็น ศักดารันทร์ยิ้มเอ็นดู

“ก็จริงสิ ถ้าเธอแน่ใจจริง ๆ ว่าอยากเปลี่ยนงาน”

“แน่ใจค่ะ ลิลแน่ใจ”

และศักดารันทร์ก็ทำตามที่สัญญา เพราะเพียงสองสามวันต่อมา ผู้จัดการคนเก่งก็พาหลานสาวห่าง ๆ ของตัวเองมาแนะนำให้มาลินีรู้จักและพิจารณาว่าจะยินดีรับคนใหม่คนนี้เข้ามาทำงานแทนลลิลหรือไม่

“ตกลงยัยลิลมันจะลาออกจริง ๆ หรือ”

มาลินีย้อนถามผู้จัดการส่วนตัวของลูกสาว

“ก็คงจะจริงล่ะค่ะคุณแม่ แล้วหลานสาวของด้าก็เพิ่งเรียนจบมาใหม่ แต่รับรองว่าด้าจะเทรนให้อย่างดีไม่ให้มีผิดพลาดอะไรเลย”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย...แม่ก็มัวแต่ยุ่งเรื่องนั้นเรื่องนี้เลยไม่ได้หาใครมาแทนนังลิลมันสักที รู้อย่างนี้คุณแม่ปรึกษาดาด้าเสียตั้งนาน อย่างนังลลิลน่ะแค่ทำงานรับใช้ แต่ค่าแรงแพงหูฉี่...”

มาลินียังพูดแกมบ่นไปอีกยืดยาว คนเป็นผู้จัดการเพียงแต่ฉีกยิ้ม ไม่ออกความเห็น ปล่อยให้มาลินีพูดพร่ำไปอย่างที่ใจต้องการ

และเมื่อศักดารันทร์เข้าไปบอกเมลิสาว่ากำลังจะได้ผู้ช่วยคนใหม่ นางแบบสาวก็แค่พยักหน้ารับรู้ ไม่ซักไม่ถามไม่สงสัยอะไร จนผู้จัดการอย่างดาด้ายังอดน้อยใจแทนไม่ได้ที่แม่ลูกคู่นี้ไม่มีท่าทีเหนี่ยวรั้งลลิลไว้สักนิด ทั้งที่หญิงสาวก็อยู่กับครอบครัวนี้มาตั้งแต่เกิด

อาจจะพอกันกับลลิลที่ไม่เหลือเศษเสี้ยวความอาลัยอาวรณ์เลยเช่นกันที่จะจากสองแม่ลูกไป เธอแพ็คกระเป๋าและข้าวของที่มีอยู่น้อยนิดลงกล่อง ข้าวของบางส่วนนำไปบริจาคให้ห้องสมุดและมูลนิธิต่าง ๆ ตั้งใจจะไปเริ่มชีวิตใหม่อย่างตัวเบาที่สุด และสิ้นเดือนนั้นเองลลิลก็ย้ายไปอยู่อพาร์ทเมนต์หลังใหม่ เริ่มหางานใหม่ หันหลังให้แสงสีและสังคมที่มีแต่คนสวย หล่อ ร่ำรวย...และนอกจากศักดารันทร์กับเพื่อนฝูงอีกไม่กี่คนแล้ว ก็ไม่คิดที่จะติดต่อสัมพันธ์กับใครในวงการนี้อีกเลย

* * * * *

“อา...”

เสียงครวญครางกระท่อนกระแท่น หอบเหนื่อย และร่ำร้อง ระงมอยู่ในห้องสวีตหรูที่กว้างพอกับห้องชุดราคาแพงลิบลิ่วใจกลางเมืองใหญ่ บนเตียงขนาดคิงไซส์ที่กลายเป็นสนามประลองบทรักอันร้อนระอุ

ร่างผอมบางและสูงเกินมาตรฐานหญิงไทยของนางแบบสาวคนดังกำลังขับเคลื่อนจังหวะอยู่บนกายแกร่งกำยำของชายหนุ่มที่สาวครึ่งเมืองฝันจะมีสัมพันธ์ด้วย บางจังหวะที่เขาจับยึดสะโพกเธอไว้เพราะช่วยเร่งเร้าหรือผ่อนปรน แต่ส่วนมาก...ในคืนนี้ เขาปล่อยให้หญิงสาวเป็นคนคุมเกม

เมลิสาขับเคี่ยวจังหวะให้เร่งสูงขึ้นและพร่ำเรียกชื่อเลอองอย่างบ้าคลั่งก่อนจะสั่นสะท้าน ร่างบางกระตุกเกร็ง แล้วฟุบหน้าลงบนมัดกล้ามของอกแข็งแกร่ง ชายหนุ่มยกมือลูบเรือนผมเธอเบา ๆ ก่อนนางแบบสาวจะทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง

เมลิสากลัวใจตัวเองที่ทั้งหลงใหลและคลั่งไคล้ชายผู้เปี่ยมเสน่ห์ทางเพศคนนี้ แต่แน่นอนว่าเธอไม่ยอมบอกเขา เธอกลัวเลอองจะไปจากเธอเร็วกว่าที่ควรจะเป็น แม้ทั้งคู่จะไปกันได้ดีบนเตียงแต่เมลิสาก็ฉลาดพอจะรู้ว่านั่นไม่มีความหมายอะไรต่อเลอองมากไปกว่าความหฤหรรษ์และการปลดปล่อยชั่วครั้งชั่วคราว และหากเธอเกิดอยากได้อะไรที่มากกว่านั้นขึ้นมาในภายหลัง เขาก็จะยุติความยุ่งยากด้วยการลาจากทันทีโดยไม่มีอะไรให้อาวรณ์

ราวกับคนตะกละตะกรามที่กลัวไม่ได้โอกาสนี้อีก เมลิสาเอื้อมมือลูบไล้แผงอกหนั่นแน่นที่มีขนสีอ่อนปกคลุมรำไรและลดต่ำลงไปจนถึงไรขนสีเข้มกว่าตรงจุดกึ่งกลางลำตัว