18 (ยังไม่เผยแพร่)

ใช้เวลาอยู่หลายวันกว่าลลิลจะทำให้หัวใจเต้นเป็นปกติได้ เธอพยายามคิดว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ เธอแค่เดินไปชนกับผู้ชายมักง่ายนิสัยแย่อย่างนายเลอองที่คงจะไม่มีสติสำนึกรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ฝรั่งเศสที่จะเที่ยวได้จูบใครไปทั่วแบบนั้น

สัปดาห์นี้เมลิสาไปถ่ายแบบที่ปารีสพอดีและงานนี้นางแบบสาวบอกว่าไม่จำเป็นต้องมีเธอไปด้วย มีแค่ศักดารัณไปคนเดียวก็พอแล้ว ผู้ช่วยสาวจึงเหมือนได้พักไปในตัว และวันนี้เธอก็ตั้งใจว่าจะไปเดินห้างเพื่อซื้อของใช้จำเป็น

กำลังจะเดินออกจากเรือนหลังเล็กซึ่งเป็นที่พัก  ชายหนุ่มร่างสูงเกินมาตรฐานชายไทยเจ้าของดวงตาสีฟ้าสดใส ก็ปรากฎตัวขึ้นบนทางเดินหินหน้าเรือนนั้น ลลิลกระพริบตาถี่ ๆ ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองในตอนแรก เมื่อแน่ใจว่านี่คือตัวเป็น ๆ ไม่ใช่เธอคิดไปเอง หัวใจหญิงสาวก็เต้นโลดขึ้นมาทันที

"อรุณสวัสดิ์...กำลังจะออกไปข้างนอกหรือ"

เลอองถอดแว่นตากันแดดออก เขาอยู่ในชุดกึ่งลำลองโทนสีเทาหล่อเหลาตามเคย

"คุณมาที่นี่ทำไม คุณเมลิสาไม่อยู่หรอกนะ ไปถ่ายแบบที่ปารีสอาทิตย์นึง"

"ผมรู้แล้ว"

เลอองตอบก่อนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เรือนพักไม้ทาทับด้วยสีขาว มีต้นไม้ทั้งพืชสวนครัว ไม้ดอกไม้ประดับ ทั้งที่ปลูกในดินและในกระถาง เรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบและดูสดชื่น...

"นี่ที่พักของคุณหรือลลิล กะทัดรัดน่าอยู่ดีนะ ร่มรื่นดี"

"สำหรับคุณเลออง...บ้านหลังแค่นี้มันน่าจะเรียกว่าเล็กและซอมซ่อมากกว่า"

"แต่คุณก็อยู่ที่นี่ แล้วทำไมเรียกบ้านตัวเองอย่างนั้นล่ะ ถ้ามันเป็นคนก็คงเสียใจแย่"

หญิงสาวเผลอขบริมฝีปาก รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

"คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า คงไม่ได้แค่หลงทางมาหรอกนะคะ เพราะตัวบ้านหลังใหญ่ก็อยู่ทางที่คุณเพิ่งจะเดินผ่านเข้ามา"

"ไม่ได้หลง ผมแค่ตั้งใจลองเดินดุ่มมาเรื่อย ๆ เรียกว่าเดินเล่นก็ได้มั้ง"

"ปกติคุณเข้าออกบ้านคนอื่นตามใจแบบนี้เสมอหรือไง ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นการบุกรุกคุกคาม คุณเมก็ไม่อยู่...ที่อยู่ก็มีแค่..." ลลิลกำลังจะเอ่ยชื่อคุณมาลินีที่ไม่ได้ไปปารีสกับลูกสาว แต่ชายหนุ่มลูกครึ่งพูดสวนขึ้นมาก่อน "ผมมาหาคุณ"

หญิงสาวชะงักไป สีหน้าไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินถูก

"ผมบอกว่า...ผมมาหาคุณ"

"มาหาฉัน?...มีธุระอะไร"

"ก็...เราเป็นคนรู้จักกัน ผมจะมาเที่ยวหา จำเป็นต้องมีธุระด้วยหรือ...หรือว่าเจ้านายคุณเขาห้ามไม่ให้มีเพื่อนฝูงไปมาหาสู่ได้เลย"

"ไม่ห้ามหรอกค่ะ แต่คุณกับฉัน เราไม่ใช่เพื่อนกันคุณก็รู้แก่ใจ" ลลิลเถียง

"ถ้าคุณแค่จะมากวนใจฉัน ก็กลับไปเถอะค่ะมิสเตอร์เดอวีแลล...ดิฉันจะออกไปทำธุระข้างนอกแล้ว"

"จะไปไหนหรือ ผมจะไปส่ง"

เลอองอาสา เขานึกกลัวว่าตัวเองจะดูประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใคร พยายามบอกตัวเองว่าที่อยู่ตรงหน้าคือผู้หญิงที่สุดแสนจะธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีอะไรต้องตื่นเต้นไม่มีอะไรต้องกังวลใจ... แต่ลลิลกลับยิ่งมองเขาอย่างไม่ไว้วางใจยิ่งขึ้น...

"คุณนี่ดูมีเวลาว่างจนน่าตกใจนะคะ ฉันนึกว่านักธุรกิจระดับคุณจะมีงานรัดตัวเสียอีก..."

"ผมเป็นผู้บริหาร การหาเวลาว่างให้ตัวเองก็เป็นทักษะการบริหารอย่างหนึ่ง"

ชายหนุ่มตอบยิ้ม ๆ ...ลลิลพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันขอไปเองดีกว่าค่ะ สบายใจกว่า..."

"ทำไมล่ะ หรือว่าคุณไม่ไว้ใจผม"

เลอองถาม อดไม่ได้ที่จะมองริมฝีปากอิ่มสีแดงเรื่อคู่นั้น ลลิลก็เผลอเม้มปากเข้าหากันโดยอัตโนมัติทันที

"เปล่าค่ะ แต่ฉันไม่อบากรบกวนคุณ ขอโทษนะคะ ขอตัวก่อน"

หญิงสาวตัดบทและหมุนตัวไปอีกทาง ตั้งใจจะใช้ประตูหลังบ้านเพื่อออกไปเรียกรถแท็กซี่ เลอองหันรีหันขวางก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม...

ลลิลไขประตูรั้วเล็ก ๆ ด้านหลังออกมาและคิดว่าคงจะพ้นจากเขาแล้ว แต่เลอองกลับรู้ทางมากกว่าที่เธอคิด เขาไปขับรถออกมาจากหน้าบ้านเพื่ออ้อมมารับเธอที่ประตูในซอยด้านหลัง...

"ขึ้นรถมาสิ ผมจะไปส่ง

"ไม่ค่ะ"

หญิงสาวไม่ยอมหยุดเดิน จนเลอองตัดสินใจเคาะแตรสั้น ๆ แต่ถี่ ๆ จนคนเดินถนนไปมาหันมามอง

"ถ้าคุณไม่ยอมขึ้นรถมา ผมก็จะกดแตรไปอย่างนี้แหละ"

ลลิลตาเบิกกว้าง ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะลดตัวมาทำอะไรเป็นเด็ก ๆ แบบนี้

"ว่ายังไง จะยอมให้ผมไปส่ง ดีๆ ได้หรือยัง"

เลอองถามอย่างเป็นต่อ หญิงสาวฮึดฮัดหัวเสียก่อนจะยอมเปิดประตูก้าวขึ้นรถไปในที่สุด...

"บ้าชะมัด"

ลลิลพึมพำเมื่อขึ้นมานั่งในรถแล้ว...ชายหนุ่มเจ้าของรถหรูยิ้มกว้างอย่างผู้มีชัย

"จะให้ผมไปส่งที่ไหนดีครับ"

หญิงสาวบอกชื่อสถานที่ที่เธออยากจะไป แต่เลอองส่ายหน้าก่อนจะเสนอรายชื่อห้างสรรพสินค้าที่ได้ชื่อว่ามีแต่ร้านรวงที่บรรดาไฮโซไปเดินช้อปปิ้งกัน

ลลิลหันไปถลึงตาใส่

"ฉันเป็นแค่ผู้ช่วยนะคะ ไม่ใช่นางแบบ ของที่ฉันจะซื้อน่ะ แค่ห้างสรรพสินค้าทั่วไปก็ซื้อได้แล้ว"

"ถ้าห้างทั่วไปยังมีขาย...ห้างที่ผมอยากจะพาคุณไปก็คงต้องมีเหมือนกัน...ตามใจผมหน่อยเถอะ ถือเสียว่าเป็นค่าตอบแทนที่ผมอุตส่าห์ขับรถไปส่งคุณก็แล้วกัน..."

เลอองรวบรัดตัดความและแล่นรถฉิวไปตามทางที่ตั้งใจไว้ ลลิลอ้าปากค้าง...พยายามประท้วงแต่ก็ไร้ผล ให้ตายสิ...นี่ใช่มิสเตอร์เลออง เดอ วีแลล ที่แสนจะสง่างามและน่าเกรงขามคนนั้นจริง  ๆ หรือเปล่านะ เพราะชายที่เธอกำลังจ้องเสี้ยวหน้าด้านข้างเขาอยู่ตอนนี้ เหมือนเป็นแค่คนนิสัยเสีย เผด็จการ และเอาแต่ใจเหมือนเด็กไม่ได้รับการสั่งสอนคนหนึ่งเท่านั้นเอง

* * * * *

“คุณแม่แน่ใจหรือคะว่าผู้ชายคนนั้นคือคุณเลอองจริง ๆ”

เมลิสาถามย้ำเสียงเยียบเย็นเมื่อมารดาของหล่อนโทรศัพท์ทางไกลไปถึงฝรั่งเศสเพื่อรายงานถึงสิ่งที่ได้เห็นให้ลูกสาวฟัง

“แม่แน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ใจ ตอนแรกก็นึกว่าเขามาหาลูกแม่ แต่ปรากฏว่ามิสเตอร์เขากลับชวนนังลิลออกจากบ้านแล้วก็หายกันไปเลยเป็นนานสองนาน แม่ก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะว่านี่มันหมายความว่ายังไง...”

“ขอบคุณค่ะคุณแม่ เท่านี้ก่อนนะคะ ทีมงานมาเรียกแล้ว”

เมลิสาที่ยังทำงานอยู่ที่ปารีสวางสายไปด้วยสีหน้าเยือกเย็นราวน้ำแข็งแต่ในใจร้อนรุ่มจนแทบไม่เป็นอันทำงาน คนอย่างเลอองกับลลิลน่ะหรือ...เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นอย่างที่เธอคิดอย่างแน่นอน