ตอนที่ 8 แผนการรีดไถชนชั้นสูง 1

ระเบียงห้องนอนเริ่มถูกประดับไปด้วยกระถางดอกลิลลี่สีขาวมองกันเผิน ๆ ก็คงเหมาะกับเคียร่าเพราะมันดูบริสุทธิ์และส่งกลิ่นหอมเย้ายวน ทว่ารากของมันกลับมีพิษร้ายแรงเมื่อเผลอกินก็อาจถึงตายได้

โต๊ะน้ำชาซึ่งตั้งอยู่ตรงระเบียงเคียร่าและโรสกำลังนั่งพูดคุยกันถึงตระกูลบารอนด์วาเลีย

“คิดไม่ถึงเลยนะคะว่าเลดี้โมอา ส่งบัตรเชิญชวนไปร่วมฉลองงานวันเกิด”

โรสขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่คิดเลยว่าจะมีจดหมายเชิญคุณหนูไปร่วมออกงานสังคม เพราะตลอด1เดือนไม่มีจดหมายฉบับอื่นส่งมาหาเลยนอกจากขององค์ชายอาร์มิส

ถ้าไปก็คงมีเรื่องสนุกๆ เป็นแน่ โรสเคยเจอเลดี้โมอาไหม”

“ไม่เคยเจอเลยค่ะ ตอนนั้นที่ข้านำโพชั่นไปขายเจอเพียงแต่บารอนด์วาเลียค่ะ”

“ถ้างั้นเราไปตามบัตรเชิญเสียหน่อย เผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมบ้าง คราวนี้โรสต้องออกโรงแล้ว”

โรสยิ้มดีใจพร้อมพยักหน้าตอบรับ

“คุณหนูต้องระวังตัวด้วยนะคะ”

“ไม่ต้องห่วงไปหรอก โรสน่ะต้องเสี่ยงไปสืบถึงรังศัตรูเลยเชียวนะ แต่ก่อนที่เราจะเล่นงานบารอนด์วาเลียได้คืนนี้คงต้องไปพบชายผู้นั้นเสียก่อน”

“ใครเหรอคะ?”

“ก็คนที่ข้าทำสัญญาแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ไง เตรียมยาไว้ด้วยเล่า คืนนี้คงต้องใช้ยาของโรสช่วยอีกแรง”

“ถ้าไม่ได้คุณหนูช่วยค้นคิด ข้าคงทำยาเช่นนั้นไม่ได้หรอกค่ะ”

“แต่ถ้าข้าไม่มีนักเล่นแร่แปรธาตุข้างกาย ข้าก็ทำยาออกมาเองไม่ได้ อีกอย่างข้ามียาตัวหนึ่งที่ต้องการ ไว้วันหลังคงต้องหาเวลาทำเสียแล้ว”

โรงแรมเอลลีน ถนนเซียนน่า

หญิงสาวถอดผ้าคลุมออกพร้อมทิ้งตัวนั่งลงโซฟา ชายหนุ่มตรงข้ามหยิบเอกสารปึกหนึ่งยื่นให้หญิงสาว

“หลักฐานการส่งขายโพชั่นของบารอนด์วาเลียกับร้านลาลาบู หวังว่าจะถูกใจเจ้านะเลดี้เคียร่า”

“โปรดเรียกข้าว่านักบุญด้วยค่ะ ข้าไม่ได้มาในนามเลดี้”

“แข็งกระด้างจริงเชียว ไม่ยักจะเหมือนตอนอยู่บนเตียง”

“บนเตียงมันเป็นยังไงหรือคะ?”

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ถ้าหมายถึงเรื่องบนเตียงเมื่อตอนที่โดนจับตัวไป มันก็แค่ละครฉากหนึ่ง

“หึ ลืมแล้วหรือไงที่ทำกับข้า” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงต่ำ พลางเอนหลังพิงโซฟาไขว้ขาขึ้น นัยน์ตาสีม่วงจ้องมองมาที่เธอราวกับกำลังคาดคั้นความทรงจำที่เคยร่วมกันมา

เธอละสายตาจากเขาและก้มมองเอกสารตรงหน้า

ตรวจเช็กเอกสารก่อนจะนำมันเก็บเข้ากระเป๋าแล้วหยิบขวดยาวางไว้บนโต๊ะ

“ยานี้เชิญท่านดื่มได้เลยนะคะ ข้าร่ายเวทให้แล้ว ผลของยาจะอยู่ได้หนึ่งสัปดาห์เช่นเดิม”

เธอไม่คิดสนใจคำพูดชวนให้หวั่นไหว ทุก ๆ อย่างที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในแผนการที่เธอได้วางไว้และหาประโยชน์จากมันเพียงเท่านั้น

“ไม่ป้อนยาเหมือนครานั้นแล้วหรอกหรือ ข้ายังไม่ไว้ใจเจ้านะ”

“มันคงไม่จำเป็นต้องทำถึงขั้นนั้น แต่ถ้าพระองค์ประสงค์ข้าก็ทำให้ได้”

หญิงสาวลุกขึ้นและเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับชายหนุ่ม เธอเปิดจุกขวดยาและยกเข้าปากก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา ซึ่งดูเหมือนว่าเขาทำท่าทีตกใจเล็กน้อย

“เจ้า...นี่มัน ช่างหน้าไม่อายจริงๆ ”

ฝ่ามือหนาดันหน้าผากเธอให้ห่างออกไป จนเธอเผลอกลืนยาลงคอ

อึก…

เคียร่าส่ายหัวเล็กน้อยเพราะเธอเผลอกินยาที่คล้ายกับยานอนหลับ โดยปกติแล้วคนที่นอนหลับเป็นปกติถ้าดื่มยาตัวนี้จะทำให้รู้สึกง่วงในทันที ครั้งก่อนที่ป้อนยาให้กับเฮลิออส เธอจิบมันเพียงเล็กน้อยผลของการออกฤทธิ์เลยช้า ในคืนนั้นพอกลับถึงห้องก็แทบประคองสติไม่อยู่เลยสลบก่อนถึงเตียงนอนด้วยซ้ำ

“เออ...องค์ชายเพคะ ข้าคิดว่าต้องรีบกลับแล้ว ยาตัวนี้ฤทธิ์มันค่อนข้างแรงสำหรับคนไม่ได้ป่วย ขะ ข้าขอตัวก่อน...”

ร่างบางดีดตัวลุก มือยกขึ้นนวดขมับเล็กน้อย ความง่วงทำให้สายตาพร่ามัวและหัวหนักอึ้ง เธอจึงล้มตัวลง

พึ่บ! เฮลิออสรับตัวเธอไว้ได้ทัน มือจับใบหน้าสวยเขย่าเรียกสติให้เธอตื่น แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่ตื่นนอนจนกว่าจะถึงรุ่งเช้า

ชายหนุ่มจึงช้อนตัวร่างเล็กที่หลับสนิทอุ้มไปนอนบนเตียง

“เตียงก็เล็กอยู่แล้วยังจะมาแย่งที่นอนของข้าอีก”

ใบหน้าคมผุดยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะปลดเสื้อตัวนอกและรองเท้าของหญิงสาวออก

การนอนที่ยังสวมเสื้อหลายชั้นมันคงน่าอึดอัด เขาเลยค่อย ๆ ปลดกระดุมออกที่ละเม็ด จนเหลือแต่เพียงเสื้อซับในสีขาวตัวบาง พอได้เห็นร่างกายที่เย้ายวนและเคยสัมผัสมาทั่วทั้งตัว ใบหน้าเขาก็เริ่มแดงขึ้น รู้สึกร้อนรุ่มทั้งที่ยังไม่ได้กินยา กลิ่นหวานอ่อน ๆ ลอยละมุนคล้ายกับดอกลิลลี่โชยออกมาจากตัวหญิงสาว ทำให้เฮลิออสเผลอสูดดมร่างกายของเธอจนเกิดเป็นความถลำลึก

จมูกโด่งเริ่มซุกไซ้ทั่วลำคอระหง ฝ่ามือลูบไล้ช่วงเอวคอดก่อนค่อย ๆ เลื่อนขึ้นสัมผัสกับหน้าอกที่เคยสัมผัส นวดคลึงอย่างเบามือ ริมฝีปากไล่ลงมาช่วงเนินอกและสูดดมกลิ่นกายหอมรัญจวน เขาขบเม้นยอดปทุมที่มันแข็งขึ้นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ผ่านเสื้อซับในตัวบาง

“กลิ่นหอมอะไรขนาดนี้ ถ้ายังขืนมีสติอยู่คงทำเรื่องหน้าไม่อายกับหญิงสาวไม่รู้ความเป็นแน่”

เฮลิออสดีดตัวขึ้นออกจากเตียงนอน ดึงสติตัวเองกลับมาก่อนเริ่มทำอะไรไปมากกว่านี้ เขาเดินไปหยิบขวดยาดื่ม และถอดเสื้อตัวนอกออกกลับไปนอนบนเตียงเดียวกับหญิงสาว

พระราชวัง

“ดึกดื่นเช่นนี้ท่านแม่มาหาข้ามีเรื่องอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มในชุดคลุมเอ่ยถามกับมารดาที่นั่งอยู่เบาะโซฟาในห้องนอนของเขา

หญิงสาววัยกลางคนผมสีน้ำตาลอมแดง แม้อายุจะเข้าเลยสี่แล้ว แต่เธอก็ยังสวยสง่าดูอ่อนวัยกว่าอายุ

“แม่อยากให้อาร์มิสไปคฤหาสน์เบลซเสียหน่อย นำของขวัญไปให้เลดี้แอมเบอร์ ลูกรู้ไหมว่าไม่ได้ทำหน้าที่เป็นคู่หมั้นที่ดีของเลดี้แอมเบอร์เลย”

“ท่านแม่ก็รู้ว่าข้าคิดกับนางแค่เพื่อน”

“แม่รู้ แต่อย่าลืมสิองค์ชายอาร์มิส ลูกต้องสืบทอดบัลลังก์และคู่หมั้นของลูกต้องเป็นเลดี้แอมเบอร์เท่านั้น จงจำไว้ ผู้มีเชื้อสายเชื้อพระวงศ์หน้าที่ต้องมาก่อนความรัก” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยบอกพร้อมยืดกายลุกขึ้นลูบหัวลูกชายด้วยความรักก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ร่างสูงล้มตัวลงนอนเตียงหรูยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ใบหน้าละมุนขาวใสทว่าแววตาแฝงไปด้วยความเศร้าหมอง

“เคียร่า...ข้าจะทำอย่างไรดี...”

หญิงสาวลืมตาก็เห็นภาพใบหน้าชายหนุ่มอันคุ้นเคยอยู่เบื้องหน้า เธอสะดุ้งเล็กน้อย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมานอนเตียงเดียวกับชายผู้นี้ ใบหน้าของเขาตอนนอนหลับดูผ่อนคลายราวกับเด็กน้อย ทั้ง ๆ ที่คนผู้นี้ขึ้นชื่อว่าเป็นองค์ชายตัวร้ายผู้โหดเหี้ยม

มือเล็กยกมือจับปอยผมที่ปรกหน้าทัดหู ก่อนจะค่อย ๆ จับแขนหนักของเขาที่พาดเอวเธอไว้ ราวกับตัวเธอเป็นหมอนข้างให้เขานอนกอด ยกแขนออกอย่างเบามือกลัวว่าจะทำชายหนุ่มตื่น เธอก้มมองสำรวจร่างกายตัวเองก็ถึงกับย่นหัวคิ้วเข้าหากัน

สภาพที่ใส่เพียงแค่เสื้อซับใน นอนบนเตียงเดียวกับชายหนุ่มรูปงาม เธอหรี่ตามองเฮลิออสที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร พลางคิดว่ามันคงไม่เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม

ร่างบางค่อย ๆ คลานข้ามตัวชายหนุ่ม จัดแจงใส่เสื้อผ้าและสวมผ้าคลุมปกปิดเรือนผมสีเงิน ก่อนจะกลับไปยังคฤหาสน์ของตนเอง เธอได้ทิ้งโน้ตไว้บนหัวเตียง

ขออภัยที่แย่งเตียงองค์ชายผู้สูงศักดิ์เพคะ หม่อมฉันจะไม่ถือโทษโกรธที่พระองค์ถอดเสื้อหม่อมฉัน หวังว่าองค์ชายคงไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีกับหม่อมฉันนะเพคะ เพราะพระองค์คือดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจรัส คงไม่ทำเรื่องแปลกๆ กับหม่อมฉันใช่ไหมเพคะ!!