ตอนที่2

อ้ายเย่วนั่งพิจารณาใบหน้าของตัวเองอย่างละเอียด ตุ่มนี่ดูคล้ายกับสิวอักเสบของภพก่อน แล้วนางจะรักษาอย่างไรกัน

"จิ้นผิง ตุ่มนี่เคยผ่านการรักษาอย่างไรมาบ้างหรือ"

อ้ายเย่วลองเอานิ้วรูปบริเวณตุ่มเก่าที่ดีหน่อยที่ไม่ทิ้งแผลเป็นแค่ตกสะเก็ด และมีตุ่มใหม่ขึ้นมาอีก

"กินยาหลายขนานอยู่นะเจ้าคะ ตั้งแต่นายท่านทั้งสองยังอยู่ก็รักษามาตลอด ทั้งกินทั้งพอกก็ไม่หาย"

จิ้นผิงมองใบหน้าคุณหนูอย่างสงสารนัก หากไม่เป็นโรคประหลาดนี้คุณหนูของนางคงงามนักเพราะใบหน้าคุณหนูนั้นงดงามมาตั้งเเต่เด็ก

"อย่าคิดมากเลยจิ้นผิงเดี๋ยวก็หายแล้ว"

เห็นจิ้นผิงเงียบไปเลยรู้ว่าคงกำลังคิดมากเรื่องนางอยู่

" คุณหนูมีทางรักษาแล้วหรือเจ้าคะ"

"อึ ไม่อะ แต่จะลองไปเรื่อยๆ ก่อน"

อ้ายเย่วพยายามนึกว่าสมุนไพรในยุคก่อนที่นำมาพอกและรักษาใบหน้ามีอะไรบ้าง

เห้อ หากเป็นยุคก่อนหน้านี้ นางคงบินไปเกาหลีคงจะง่ายกว่ามากนัก

เป็นสิวอักเสบ ลองใช้ขมิ้นชันเป็นอันดับแรกก็แล้วกัน

"จิ้นผิง มีเจียงหวงตากแห้งบดละเอียดหรือไม่"

" ต้องไปซื้อที่ร้านยาสมุนไพรเจ้าค่ะ"

"งั้นเจ้าช่วยไปซื้อมาสักครึ่งจินนะ"

"เจ้าค่ะ คุณหนู"

ความจริงอ้ายเย่วนางก็อยากออกไปด้วยนักจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตา ดูว่าตลาดสมัยนี้เหมือนในภาพยนตร์จีนที่เคยแสดงหรือเปล่าแต่ถ้าให้ออกไปในสภาพนี้ นางคงทำใจไม่ได้ชาติก่อนเดินไปไหนมาไหนมีแต่คนมองอย่างชื่นชมในรูปร่างหน้าตา หากชาตินี้มีคนมองอย่างเดียจฉัน ข้าคงองค์ลงแบบอ้ายเย่วคนเก่าหรืออาจจะร้ายยิ่งกว่าด้วยซ้ำ

ร่างกายของนางตอนนี้ถ้ามองจากสายตาน่าจะลดลงสัก3-4กิโล ตอนนี้นางต้องลุกขึ้นมาวิ่งและออกกำลังกายบริหารส่วนต่างๆ ให้กระชับ เรื่องน้ำหนักนางไม่ค่อยจะห่วงเท่าไหร่นัก เพราะหากควบคุมอาหารและออกกำลังกายสม่ำเสมอ คงจะรูปร่างดีขึ้นได้ในเร็วๆ นี้ ส่วนผิวกายนั้นงดงามมากหากไปประกวดคงได้ตำแหน่งนางงามผิวสวย ผิวขาวดั่งน้ำนมดูสุขภาพดี เรียบลื่นน่าสัมผัสนัก นางยังหลงใหลนักผิวนางที่ว่าสวยมากแล้วเมื่อชาติก่อนแต่กลับด้อยกว่ามาก

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตู ทำให้อ้ายเย่วขมวดคิ้วมุ่นใครกัน

"ใครหนะ"

เอ่ยถามเห็นอีกฝ่ายเงียบไป คงไม่ใช่วิญญาณเฮี้ยนหรอกนะ

"ข้าถามว่าใครหูหนวกหรือไง"

หานลู่เหวินเมื่อได้ยินเสียงสตรีด้านในกล่าวออกมาก็พลันหน้ามืดครึ้ม

"ข้าเอง หาน ลู่ เหวิน"

ตอบออกไปน้ำเสียงกระด้างจนคนฟังรู้สึกได้แต่ตอนนี้อ้ายเย่วไม่มีเวลามาสนใจว่าบุรุษผู้9จะใช้น้ำเสียงอย่างไร

หานลู่เหวิน หานลู่เหวิน ว่าที่สามีใช่หรือไม่ร่างที่ไม่บางผุดลุกขึ้น มาทำไมกัน ข้ายังไม่พร้อมจะเจอหรอกนะ

"มีธุระอะไร เจ้าคะ"

หานลู่เหวินถึงกับแปลกใจ หากรู้ว่าเป็นเขานางจะต้องรีบออกมาต้อนรับแล้วแทบจะอุ้มเขาเข้าไปไม่ใช่เหรอ หรือตกน้ำจนหัวสะเทือนไปแล้วเพราะหลายวันมานี้ไม่เห็นย่างกรายออกจากเรือนของนางมาก่อเรื่องวุ่นวาย จนท่านแม่ต้องเอ่ยปากให้เขามาดูนางเสียหน่อย หากไม่เพราะท่านแม่ขอร้องเขาหรือจะมาเหยียบที่นี่

"เปล่า ท่านแม่ให้มาดูว่าเจ้าเป็นอะไรมากหรือไม่ เห็นเงียบหายไป ท่านเป็นห่วงเลยวานข้าให้มาดู"

เหอะ จะบอกว่า จะมาดูว่าข้าตายหรือยัง หากท่านป้าไม่ขอร้องก็จะไม่มาใช่หรือไม่

"รบกวนท่านแล้ว ช่วยเรียนท่านป้าด้วยแล้วกันว่าข้าไม่เป็นอะไรไม่ต้องเป็นห่วง ข้าแค่เป็นไข้เล็กน้อยอยากพักผ่อน และไม่อยากนำไปติดผู้อื่น แค่นี้ใช่หรือไม่ ข้าจะได้นอนต่อ"

" เจ้า"

"ข้าก็ไม่ได้อยากจะมารบกวนเจ้าหรอก แค่ไม่อยากให้มีใครมาตายในจวน"

โห เป็นผู้ชายปากกรรไกรโดยแท้

" ข้าไม่ตายง่ายๆ หรอกเจ้าค่ะ อยากเข้าหอกับท่านพี่ก่อนถึงจะตายตาหลับ"

ได้ยินเสียงหวานที่ฟังก็รู้ว่าตั้งใจยั่วโมโหเขา จึงรีบหันหลังกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก สตรีน่ารังเกียจ