ตอนที่8

"มีคนมาซื้อจวนที่ติดกับวังอย่างนั้นหรือ เป็นใครกัน"

เสียงทุ้มที่เอ่ยอย่างราบเรียบไม่บ่งบอกว่าอยู่ในอารมณ์ใด

หม่ากงกงพ่อบ้านใหญ่ของวังจันทรากำลังจะอ้าปากแจ้งต้องหุบฉับเพราะเสียงราบเรียบที่เอ่ยขึ้นจากเงาร่างสูงใหญ่ดูสูงส่งแผ่กลิ่นอายของผู้สูงศักดิ์ที่นั่งหันหลังป้อนหนอนตัวน้อยให้เจ้านกแก้วแสนรู้ด้วยท่วงท่าสบายๆ

"จะเป็นใครก็ช่างเถอะแค่ไม่มายุ่งวุ่นวายก็พอ"

กล่าวพร้อมโบกมือไล่หม่ากงกงเป็นการจบบทสนทนา

"ชีวิตในแต่ละวันช่างน่าเบื่อหน่ายนักเจ้าว่าหรือไม่อาฟง"

น่าเบื่อ น่าเบื่อ

เสียงเล็กแหลมของเจ้านกแก้ว นาม อาฟง เอ่ยอย่างแสนรู้นัก จนเจ้าของต้องป้อนเจ้าหนอนเคราะห์ร้ายให้เป็นรางวัล

อ้ายเย่วที่จัดการเรื่องขนย้ายข้าวของเรียบร้อยแล้ว จึงมาขอพบท่านลุงท่านป้าเพื่อจะบอกกล่าวและร่ำลาผู้มีพระคุณทั้งสองที่ให้ความช่วยเหลือนางมาตลอดและให้การดูแลนางเป็นอย่างดีอย่างทราบซึ้งในบุญคุณนัก

"เย่วเอ๋อเจ้าคิดดีแล้วหรือป้าว่าเจ้าทบทวนดูอีกครั้งดีหรือไม่สตรีที่ไม่มีบุรุษคอยปกป้องคุ้มครองจะไปอยู่กันตามลำพังได้อย่างไร"

ฮูหยินของอดีตแม่ทัพพิทักษ์ดินแดนเอ่ยขึ้นอย่างห่วงใยนัก

"ลุงเห็นด้วยกับป้าเจ้านะ จะอย่างไรลุงก็รับปากบิดามารดาของเจ้าไว้แล้วว่าจะรับเจ้าเป็นสะใภ้ หากเจ้าจะอยู่ที่นี่ก็มิได้เสียหาย"

บุรุษสูงวัยที่ยังคงดูองอาจสมกับเป็นอดีตแม่ทัพแห่งแคว้นเอ่ยสำทับด้วยความปรานีมากเช่นกัน

เสียงของบุพการีทั้งสองที่เอ่ยกับสตรีที่เขาชังนักแต่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขารีบมาที่นี่เมื่อรู้ว่านางมาเยือนที่เรือนใหญ่ แม่ทัพหนุ่มต้องหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปเมื่อได้ยินบทสนทนาของคนด้านใน

" ข้าตัดสินใจดีแล้วเจ้าค่ะ คิดทบทวนเรื่องนี้อยู่หลายครั้งก็ได้คำตอบเดิม ส่วนเรื่องที่ท่านทั้งสองรับปากบิดามารดาของข้าไว้นั้น อย่าได้คิดมากเลยเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าคิดได้แล้วและจะไม่บีบบังคับท่านแม่ทัพให้ทำในสิ่งที่ฝืนต่อความรู้สึกเพราะข้ารู้ใจตัวเองแล้วว่าความรู้สึกที่เคยมีให้ท่านแม่ทัพนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว ข้าจึงต้องการไปจากที่นี่เพราะไม่ได้รักใคร่ชอบพอท่านแม่ทัพจึงคิดว่าไม่เป็นการสมควรหากจะอยู่ต่อเจ้าค่ะ"

คำพูดทุกคำที่เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่นของสตรีที่อยู่ด้านในทำไมถึงได้ทำให้ในอกของเขาปวดแปลบนักจนต้องยกมือขึ้นกุมอกที่รู้สึกวูบโหวงเหมือนกำลังจะสูญเสียสิ่งมีค่าไป จึงรีบก้าวเข้าไปด้านในแล้วเอ่ยขึ้นเสียงดัง

" ข้าไม่อนุญาต เจ้าคิดว่าจวนนี้คิดจะเข้าก็เข้า คิดจะออกก็เดินออกไปเฉยๆ ได้หรืออย่างไร เลิกทำตัวเป็นเด็กเล่นขายของเสียที"

อ้ายเย่วหันมามองผู้ที่เข้ามาใหม่อย่างไม่เข้าใจนัก เป็นบ้าอะไรของเขากันพอข้าจะหลีกทางรักให้กลับมาโวยวายหาว่าข้ากำลังเล่นขายของซะอย่างนั้น ปากเล็กที่กำลังจะพ่นวาจาเชือดเฉือนบุรุษตรงหน้ายังไม่ทันได้เอ่ย พ่อบ้านของจวนก็เข้ามารายงานว่า คุณหนูไป๋ชิงลี่มารอพบ ทำให้บุรุษตรงหน้าที่เกิดอาการลังเลว่าจะอยู่คุยกับนางก่อนหรือไปพบคุณหนูไป๋ก่อนดี ในที่สุดผู้มาทีหลังก็ชนะ ก่อนจะก้าวออกไปยังหันมาข่มขู่นางซะด้วย

"เจ้ารอข้าอยู่นี่ ห้ามไปไหนทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นเป็นเรื่องแน่"

แล้วเดินสะบัดตูดออกไป เหอะ หากข้ากลัวคนโลเลเช่นท่านก็เอาตี.. เอ่อ เท้ามารูปหน้าข้าได้เลย หนอยจะไปหาสตรีอื่นยังมีหน้ามาสั่งข้า ข้าไม่ใช่เมิ่งอ้ายเย่วผู้โง่งมในรักเช่นคนเก่าหลอกนะ  ขืนอยู่ต่อข้าคงได้พบจุดจบแบบเดิมน่ะสิ ข้ายังไม่อยากตายอีกรอบหรอกนะคิดดังนั้นจึงหันมาหาผู้สูงวัยทั้งสอง

"ข้าลาเจ้าค่ะ ท่านลุงท่านป้า รักษาตัวด้วย"

โค้งกายคำนับอย่างนอบน้อมแล้วก้าวเท้าฉับๆ ไม่ฟังคำทัดทานใดๆ ของใครทั้งสิ้น 

ลาก่อนชีวิตโง่งม ข้าจะออกไปใช้ชีวิตลั่นล้าเสียที