ตอนที่9

เมิ่งอ้ายเย่วที่ตอนนี้กำลังเดินสำรวจจวนหลังเล็กนี้ ถือว่าจวนหลังนี้น่าอยู่มากเลยทีเดียว เป็นจวนกลางเก่ากลางใหม่ หากปรับปรุงเสียใหม่คาดว่าคงหน้าอยู่นักจวนหลักนั้นแบ่งออกเป็นห้าห้องเลยทีเดียว และห้องโถงก็ดูกว้างปลอดโปร่งนักนางคิดไว้ว่าจะทำเป็นห้องรับแขกแบบผสมผสานกับยุคที่นางจากมา นางใฝ่ฝันมานานว่าอยากมีบ้านที่มีบรรยากาศสงบเงียบ อากาศดีๆ สักหลัง เพราะยุคก่อนนางนั้นอยู่คอนโดสุดหรูที่แพงหูฉี่แต่ไม่มีพื้นที่ให้ปลูกผักปลูกหญ้ามากนัก นางเลือกห้องที่อยู่ทางปีกซ้ายที่ดูเหมือนจะใหญ่กว่าทุกห้องเป็นห้องนอนของนางที่พอเปิดหน้าต่างมองออกไปก็เห็นภูเขาที่อยู่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา ซึ่งวิวดีนักนางคิดไว้ว่าจะทำแปลงดอกไม้ตรงที่ว่างด้านนี้เพราะพอเปิดหน้าต่างดูจะได้รู้สึกสดชื่น และห้องที่อยู่ติดกันจะทำเป็นห้องหนังสือและไว้สำหรับทำงานถึงตอนนี้จะไม่รู้ว่าจะทำงานอะไรก็เถอะ จิ้นผิงที่เลือกห้องที่อยู่ทางปีกขวาเป็นห้องนอนของนาง ซึ่งนางดูดีใจนักและอีกห้องยกให้สาวใช้ที่นางจะหาเพิ่มอีกคนเพื่อช่วยงานจิ้นผิงทำงาน จวนหลังนี้มีห้องครัวที่แยกออกไปด้านหลังที่ใหญ่ใช้ได้ รอบๆ จวนยังมีพื้นที่ว่างมากนัก นางคิดจะปลูกผักทำสวน แค่คิดก็รู้สึกมีความสุขนัก นางจะได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างที่ฝันเสียที ไม่ต้องทำอะไรที่แข่งกับเวลาและเต็มไปด้วยการแข่งขัน เมิ่งอ้ายเย่วที่ยืนชื่นชมบรรยากาศแสนสงบรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวตรงพุ่มหญ้าตรงหน้าจึงจ้องมองอย่างกล้าๆ กลัวๆ  งูหรือเปล่าวะ พลันโล่งใจเมื่อเจ้าตัวอ้วนกลมสีขาวที่โผล่ออกมา

"เจ้าแมวตัวน้อย"

ดูท่าจะคุ้นด้วยแฮะ นางนั่งลงขยับนิ้วน้อยๆ พลางส่งเสียงเรียก 

"เจ้าตัวเล็กมานี่มา เมี้ยว เมี้ยว"

เจ้าตัวเล็กนั่นก็พลันเดินมาถูไถมือนาง แมวของใครหว่า น่ารักจัง ว่าแล้วก็อุ้มมันแนบอกพาเดินเข้าจวน ข้าขอแล้วกันนะ  

เมิ่งอ้ายเย่วที่ตอนนี้ช่วยทำความสะอาดจิ้นผิงที่ห้องนางก่อนเพื่อคืนนี้จะได้มีที่หลับที่นอนแล้วพรุ่งนี้ค่อยหาคนมาทำความสะอาด คิดๆ ก็สนุกดีเหมือนกันที่ต้องมาทำนู่นทำนี่ด้วยตัวเองชีวิตมีสีสันขึ้นเยอะ 

ย่างเข้ายามจื่อเมื่อทำความสะอาดห้องเสร็จก็รู้สึกหิวยิ่งนัก จึงได้ชวนจิ้นผิงออกไปตลาดที่จำได้ว่าห่างจากจวนไม่มากนักเดินประมาณสองเค่อก็ถึงจะได้ไปซื้อผ้าด้วยหากไม่มีผ้าห่มคงหนาวตายแน่ นางออกมาจากจวนแม่ทัพ ขนเอาเฉพาะข้าวของของนางเท่านั้นส่วนมากจะเป็นเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวอย่างอื่นต้องซื้อใหม่หมดแต่ไม่เป็นไรนางรวย พอจะก้าวออกจากเรือนเห็นเจ้าตัวเล็กยืนมองอย่างน่ารักน่าเอ็นดูจึงรูปหัวมันแล้วบอกให้เฝ้าจวนแล้วจะซื้อขนมมาฝาก จิ้นผิงถึงกับหัวเราะคิก 

"คุณหนูนั่นแมวนะเจ้าคะ จะเฝ้าจวนได้อย่างไร"

"เจ้าอย่าได้ดูถูกเจ้าตัวกะเปี๊ยกนี่เชียว ใช่หรือไม่เสี่ยวไป๋ "

เสี่ยวไป๋ที่นางตั้งชื่อให้เรียบร้อยตามสีขนของมันจึงเดินเชิดหน้าไปนอนตรงประตูอย่างรู้ความนักเหมือนกำลังนอนเฝ้าเรียกเสียงหัวเราะของสองนายบ่าวได้เป็นอย่างดี 

เมิ่งอ้ายเย่วเมื่อพากันเดินมายังตลาดที่ผู้คนพลุกพล่านนักแวะกินบะหมี่ข้างทางอย่างเอร็ดอร่อยไม่ยักรู้ว่าบะหมี่ข้างทางของที่นี่จะอร่อยใช้ได้ ขอซื้อสูตรแล้วเปิดร้านบะหมี่ดีไหมนะ คิดเล่นๆอย่างคนที่ไม่รู้จะประกอบอาชีพอะไรเลี้ยงชีพดี พออิ่มแล้วก็พากันเดินซื้อของโดยใช้วิธีเดินเรื่อยๆผ่านร้านไหนที่ต้องการซื้อก็เข้า ร้านแรกที่ประเดิมคือร้านเครื่องครัว ซื้อทุกอย่างที่ต้องใช้ไม่ว่าจะเป็นถ้วย ชาม กะละมัง หม้อแล้วให้ไปส่งที่จวนในตอนเช้าเสร็จเรียบร้อยก็เดินกันต่ออย่างสบายอารมณ์นัก

จนมาถึงร้านผ้าที่น่าจะใหญ่สุดมีผ้าให้เลือกสรรมากมายนัก เมิ่งอ้ายเย่วที่เลือกผ้าทอมือผืนใหญ่ดูนุ่มอบอุ่นนัก มาใช้เป็นผ้าห่มสี่ผืน หมอน มุ้ง เบาะรองนอนทุกอย่างที่เป็นของดีที่สุดทั้งหมด สำหรับนางเรื่องที่หลับที่นอนนั้นเรื่องใหญ่ และแจ้งให้ทางร้านไปส่งเย็นนี้เลย จากนั้นจึงเดินซื้อนู่นซื้อนี่เยอะแยะมากมายจนจิ้นผิงต้องรอบกลืนน้ำลายคุณหนูของนางช่างใช้เงินเก่งนัก เมิ่งอ้ายเย่วมองจิ้นผิงที่มองเงินที่นางจ่ายไปตาปรอย เรื่องช้อปปิ้งนางนี่แหละตัวแม่ แต่คงต้องกลับไปคิดว่าจะทำงานอะไร หากจะเก่งแต่ช้อปอย่างเดียว ต่อไปข้างหน้าคงลำบากหากไม่หาเพิ่ม