ตอนที่ 1 พลาดมหันต์! 3

ปกป้องหัวเสียแทบบ้า เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนที่รุ่งอรุณเคลื่อนตัวมาเยือน เขารีบลุกจากโซฟา ก้าวยาวๆ ตรงไปในห้องนอนที่หลงเหลือเพียงแค่ภาพจำอันเร่าร้อนและความว่างเปล่าของเรือนร่างนั้น

ชายหนุ่มสบถหยาบคาย เตะประตูห้องซ้ำๆ ด้วยความโกรธ แม่สาวน้อยร่านสวาทนั่นตีปีกบินหนีไปแล้ว เขาจะไม่มีวันได้ความจริงจากปากของเธอแน่

“ระยำเอ๊ย! พลาดซ้ำแล้วซ้ำอีกได้ยังไงวะ ไอ้ป้อง!”

เขาก่นด่าตัวเอง ทิ้งตัวนั่งลงตรงขอบเตียงแล้วสอดนิ้วมือเข้าไปจิกผมแน่น ใบหน้าคมคายแดงก่ำ ยังคงก้าวผ่านความผิดพลาดไม่ได้จนต้องอัดกำปั้นรัวใส่ที่นอนไปจนเหนื่อยหอบ เขาตะโกนลั่น โกรธจัดจนคุมอารมณ์ไม่อยู่

หลังเดินวนไปวนมา สงบสติอารมณ์อยู่นาน ปกป้องถึงได้พาตัวเองกลับลงไปข้างล่าง จัดการเช็กเอาต์ตรงเคาน์เตอร์แล้วรีบผลุนผลันออกไป

เขายังไม่ได้ไปหานลินรัตน์ที่บ้าน แต่กลับไปที่บ้านแดนหทัยเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเสียก่อน เขาไม่พูดกับพี่ชายสักคำด้วยซ้ำ ไม่มีอารมณ์จะคุยกับใคร กระนั้นอีกฝ่ายก็ยังไม่วุ่นวายไม่เลิก

“เมื่อคืนทำไมไม่กลับบ้าน ฉลองวันเกิดเพลินหรือไง”

ปิติผู้เป็นพี่ชายต่างมารดาที่ทำตัวเสมือนพ่อคนที่สองถามขึ้น

นับตั้งแต่บุพการีจากไปแล้วทิ้งสองหนุ่มไว้พร้อมกับทรัพย์สมบัติมากมาย ปิติผู้เป็นพี่ก็ก้าวขึ้นกุมบังเหียนธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชั้นแนวหน้า โดยมีปกป้องเป็นรองประธาน

พี่น้องคู่นี้อายุห่างกันสิบปี ไม่ค่อยมีความผูกพันกัน เพราะปกป้องเป็นเพียงลูกที่เกิดจากภรรยาลับ ถูกซุกซ่อนเอาไว้นานจนกระทั่งอายุยี่สิบปี คนเป็นพ่อถึงได้บอกความจริงกับภรรยาหลวง แล้วพาเขากับมารดาเข้ามาอยู่ในบ้านแดนหทัยด้วยกันในช่วงสิบปีให้หลัง

ดูเหมือนความรักของคนสามคนคงไม่ใช่สิ่งที่ถูกที่ควรนัก เพราะสุดท้ายอุบัติเหตุทางรถยนต์ก็พรากพวกเขาให้ดับสิ้นลงไปพร้อมกัน เหลือเพียงปกป้องกับปิติเท่านั้นที่ยังต้องดิ้นรนต่อไปบนโลกใบนี้

ปิติไม่เคยรังเกียจน้องชาย เขาจัดการทรัพย์สมบัติให้ตามพินัยกรรมที่ผู้เป็นบิดาทำไว้อย่างยุติธรรม รวมทั้งคอยดูแลปกป้องไม่ให้ใช้ชีวิตอย่างนอกลู่นอกทาง อะไรที่เหมาะสม ปิติพร้อมสนับสนุน

อย่างเช่นเรื่องของนลินรัตน์ที่คบหากัน น้องชายเอ่ยปากให้ช่วยเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอ เขาก็ยินดีทำให้ด้วยความเต็มใจ แต่นั่นต้องแลกด้วยการตั้งใจทำงาน ช่วยกันดูแลธุรกิจของบรรพบุรุษไม่ให้พังลงเพราะความเสเพล ดังนั้นเขาจึงต้องถามเมื่อเห็นน้องชายหายไปทั้งคืนแบบนี้

“ทำตัวเป็นพ่อผมอีกแล้ว”

ปกป้องพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“เราตกลงกันแล้วนี่ว่าแกจะไม่ทำตัวเสเพล กลับเช้าแบบนี้แล้วจะไปทำงานกี่โมง” ปิติยกกาแฟขึ้นจิบ

“ผมไม่ได้ทำตัวเสเพล แต่มีเรื่องนิดหน่อย วันนี้ผมขอลางานหนึ่งวันนะครับ แค่วันเดียว”

ชายหนุ่มยังไม่อยากพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ยังไม่พร้อมที่จะให้พี่ชายรู้ในความผิดพลาดอย่างมหันต์ของเขา หากเคลียร์กับนลินรัตน์ได้สำเร็จ เขาคงไม่รออีกต่อไปแล้ว แต่จะรีบเร่งจัดพิธีวิวาห์ให้เร็วที่สุด เขาอยากใช้ชีวิตร่วมกันกับเธอ อยากพิสูจน์ให้เธอรู้ว่าเขารักเธอมากจริงๆ

“แกจะลาไปไหนป้อง ธุระด่วนมากหรือไง วันนี้มีประชุมประจำเดือนนะ” ปิติกดหัวคิ้วชนกัน

“ด่วนมากพี่ปั้น เอาไว้ผมจะบอกทีหลังนะครับ”

ปกป้องไม่รอให้พี่ชายซักไซ้อะไรอีก เขาก้าวผ่านห้องอาหารออกไปทันที ปิติถอนหายใจ ส่ายหน้าน้อยๆ กับพฤติกรรมของน้องชาย

เขาเข้าใจดีว่าคนมีความรักมักนำมาซึ่งปัญหา เขาเองก็ไม่ได้ต่างกัน หากไม่ใช่เพราะมีหน้าที่หนักอึ้งแบกไว้บนบ่า ปิติก็คงอยากเลื่อนประชุมแล้วลางานไปหาคนรักของเขาบ้าง แต่ก็ละเลยหน้าที่ของตัวเองไม่ได้จริงๆ เพราะปกป้องก็เป็นแบบนั้นไปแล้วคนหนึ่ง เอาไว้หลังเลิกงาน

เขาค่อยไปหาเธอที่บ้านก็แล้วกัน...

ปิติยิ้มบาง เมื่อนึกถึงใบหน้าสวยหวานของคู่หมั้นสาวสวยที่อายุอ่อนกว่าเขาราวๆ สิบแปดปี ทั้งคู่ถูกผู้ใหญ่หมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่ตอนที่เขาอายุสามสิบปี

ส่วนเธอก็ยังเป็นสาวน้อยวัยเพียงสิบสองปีเท่านั้น ปิติเห็นทุกช่วงการเติบโตของเธอ หลงรักและปรารถนาในตัวเธอจนไม่เคยชายตามองใคร แต่เธอยิ่งโตก็ยิ่งรั้น

มันทำให้เขากังวลเหลือเกินว่าจะไม่ได้เธอมาครอง...

จะว่าไปก็แปลก นับตั้งแต่เธอเรียนจบกลับมาจากต่างประเทศ อยู่เมืองไทยมาได้สามเดือนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ได้พาเธอมาแนะนำให้ปกป้องรู้จักเลย

ปกป้องรู้ว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่ไม่เคยรู้ว่าเธอเป็นใคร เพราะตอนนั้นยังไม่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านแดนหทัยในฐานะน้องชายของเขา ปิติคิดว่าคงถึงเวลาที่ต้องแนะนำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันเสียที

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกง ทำให้ปิติดึงมันออกมาแล้วยิ้มน้อยๆ ในตอนที่กดรับสายตา บิดาของคู่หมั้นเขานั่นเองที่โทร. เข้ามา

บ้านนั้นสนิทสนมกับตระกูลแดนหทัยมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่ทวด บิดาของเขาและเธอต่างก็หวังใจว่าจะทำให้สองตระกูลได้กลายเป็นทองแผ่นเดียวกัน อย่างน้อยความจริงที่ว่าคู่หมั้นของเขาไม่เคยกล้าขัดใจบิดา มันก็ทำให้ความกังวลของปิติคลายลงไปได้บ้าง

“สวัสดีครับ คุณอา” ปิติกรอกเสียงทักทายคมกริช

“ไปทำงานหรือยังปั้น อามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”

“ยังครับคุณอา อีกสักพักถึงจะออกไปครับ คุณอามีอะไรเหรอครับ” ปิติตั้งใจรอฟังคำตอบ

“ก็น้องน่ะสิ เด็กในบ้านบอกว่าเมื่อคืน น้องกลับบ้านมาตอนตีสอง เหลวไหลจนอาทนไม่ไหวแล้วนะ”

“ใจเย็นๆ ก่อนนะครับคุณอา เมื่อคืนน้องไม่ได้ไปเหลวไหลที่ไหนกับใครหรอกครับ น้องออกไปกับผมเอง ผมพาน้องไปดูหนัง แล้วก็ไปนั่งฟังเพลงกันที่ไนต์คลับต่อจนดึก น้องลืมกระเป๋าเอาไว้ในรถผมด้วยนะครับ ผมตั้งใจว่าหลังเลิกงานจะเอาไปคืนให้” ปิติรีบอธิบาย

“จริงเหรอ ปั้นไม่ได้โกหกช่วยยัยแก้มใช่ไหม?”

“ไม่ครับ คุณอา ผมเป็นคนไปรับไปส่งน้องเอง ผมเห็นคุณอากับคุณอาปิ่นไปต่างจังหวัดกันน่ะครับ ผมเลยไม่ได้ขออนุญาตก่อน ขอโทษด้วยนะครับ ไว้คราวหน้าถ้าผมจะพาน้องไปไหน ผมจะบอกก่อนทุกครั้งเลย”

ปิติยืนยัน แต่ความจริงที่พูดออกมานั้นไม่ใช่ทั้งหมด เขารับเธอออกมาจากบ้านจริง แต่ไม่ได้เป็นคนไปส่งเธอ ทว่าจะด้วยเหตุผลอะไรนั้น เขาบอกคมกริชไม่ได้จริงๆ

“แหม ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าเป็นปั้น พาน้องไปไหนก็ตามสบายเถอะ อากลัวน้องจะติดนิสัยชอบเที่ยวเตร่มาจากเมืองนอกเมืองนาน่ะสิ อาถึงต้องโทร. มาถาม” คมกริชได้ยินแบบนั้นก็รีบแย้งทันที

“ยังไงเย็นนี้มากินข้าวที่บ้านอานะปั้น อาปิ่นบอกว่าไม่ได้เจอปั้นหลายวันแล้ว เดี๋ยวจะทำของโปรดไว้รอ”

“ได้ครับคุณอา ฝากขอบคุณคุณอาปิ่นด้วยนะครับ”

ปิติรับคำอย่างสุภาพนอบน้อม ด้วยเหตุนี้เองคมกริชจึงยอมวางสายไปง่ายๆ ไม่เซ้าซี้ซักหาความจริงเพิ่มเติมอีก ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร ผู้ใหญ่ทางนั้นก็ยอมเชื่อทุกอย่าง

ไม่ใช่แค่อยากได้เขาเป็นลูกเขยตามเจตนารมย์ของผู้ใหญ่ทั้งสองตระกูลเพียงอย่างเดียวหรอก แต่ตระกูลนั้นยังต้องการขยับฐานะทางสังคมและการเงินเพิ่มขึ้นด้วย

เพราะรู้แบบนี้นี่แหละ ปิติถึงคาดหวังเต็มร้อยว่าเขาจะต้องได้ตัวลูกสาวบ้านนั้นมาครอบครอง เย็นนี้เขาจะไปร่วมมื้อค่ำ แล้วพูดถึงเรื่องการแต่งงานเสียที...