บทที่ 2.4 ทวงคืนสถานะ

“มารดาเจ้ารังแกมารดาข้าโดยไร้เหตุผล ทำไมข้าจะพูดไม่ได้”

เมิ่งหว่านชิงกล่าวยังไม่ทันจบประโยค เสวี่ยซูเหวินที่ใจเต็มไปด้วยโทสะก็พูดแทรกขึ้นมา เสวี่ยชิงเยี่ยนเห็นว่าเรื่องราวกำลังจะบานปลายจึงคิดจะอธิบายชี้แจงให้กับหลานชายเข้าใจ ทว่ากลับถูกเมิ่งหว่านชิงแตะแขน ส่งสายตาห้ามปรามเสียก่อน

“ท่านป้าไม่เคารพผู้อาวุโส นับว่าทำผิดกฎบ้าน ลงโทษให้คุกเข่าที่หอบรรพชนสามวัน สวดมนต์สร้างกุศลด้วยการกินข้าววันละมื้อ เพื่อสำนึกผิด! ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกฏของบ้านที่ท่านลุงใหญ่บอกเอง เหตุใดพี่ชายจึงได้กล่าวว่านี่เป็นการรังแกกันเล่า”

“หุบปาก! ก็แค่ลูกของทหารชายแดนไร้ค่าที่ตายไปแล้ว กล้าดีอย่างไรมาพูดกับข้าแบบนี้”

ได้ยินชายหนุ่มตรงหน้าพูดจาลบหลู่บิดาสีหน้านิ่งสงบของเมิ่งหว่านชิงก็เปลี่ยนเป็นขึงขังจริงจัง สายตาดุดัน เอ่ยเสียงแข็งกร้าวในทันที

“ทหารชายแดนไร้ค่า อย่างนั้นหรือ”

น้ำเสียงเยือกเย็นที่เด็กสาวเอ่ยออกมาคล้ายมีพลังบางอย่างทำให้เสวี่ยซูเหวินที่เป็นชายหนุ่มวัยเพียงสิบหกปีรู้สึกหวาดกลัวอย่างไร้เหตุผล

“ชะ... ใช่แล้วจะทำไม หรือว่าเจ้ากล้า...”

โครม! เสวี่ยซูเหวินพูดไม่ทันจบ เท้าเล็กของเมิ่งหว่านชิงก็กระแทกเข้าที่กลางอกของเขาจนร่างสูงโปร่งหงายหลัง ไม่ทันตั้งตัวกระบี่ในมือของอวี้หรุนก็ถูกเมิ่งหว่านชิงดึงออกมาจ่อที่ลำคอของเขาอย่างคล่องแคล่วรวดเร็วจนแม้แต่องครักษ์ลับที่รุ่ยอ๋องส่งมาสังเกตการก็ยังมองไม่ทัน

"ข้ากล้าหรือเปล่า พี่ชายท่านอยากลองดูหรือไม่"

คงจะมีกดลงบนลำคอแกร่ง เสวี่ยซูเหวินหวาดกลัวจนตัวสั่นสะท้านใบหน้าซีดเผือด

“จะ... เจ้า... จะทำอะไร ข้าคือพี่ชายของเจ้า คือคุณชายใหญ่ตระกูลเสวี่ยนะ!”

“คุณชายใหญ่ตระกูลเสวี่ยแล้วอย่างไร วันนี้ข้าเมิ่งหว่านชิงอยากฆ่าเจ้าก็จะฆ่า!!!”

“หยุดนะ!”

เสวี่ยเกาเยี่ยนที่เพิ่งมาถึงร้องห้ามเสียงดังลั่น ก่อนจะรีบเข้ามาประคองบุตรชายลุกขึ้นดึงตัวให้ออกห่างจากเด็กสาวตระกูลเมิ่ง 

เสวี่ยซูเหวินที่กลัวจนปัสสาวะราดรีบโอบกอดบิดา พร้อมกับหมุนตัวไปหลบด้านหลัง ร่ำไห้หวาดกลัวราวกับเป็นเด็กชายสามขวบที่ยังไม่หย่านมมารดา

“ท่านพ่อ นางจะฆ่าข้า ท่านต้องไล่นางออกไปนะ”

เสวี่ยชิงเยี่ยนได้ยินอีกฝ่ายจะไล่ลูกสาวของตนออกจากจวนก็ลุกขึ้นมาจับแขนบุตรีดึงรั้งให้นางไปยืนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะประจันหน้ากับพี่ชายต่างมารดาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“หากพี่ใหญ่จะไล่ชิงเอ๋อร์ออกจากจวน เช่นนั้นก็มอบหนังสือขับออกจากตระกูลมาให้ข้า ”

แม้จะรู้สึกผิดต่อบิดามารดาผู้ล่วงลับ แต่ถ้าจะต้องทนเห็นบุตรสาวถูกผู้อื่นรังแกเช่นนี้ เสวี่ยชิงเยี่ยนก็ยินยอมแบกรับคำประนามขาดความกตัญญู เป็นสตรีไร้คุณธรรม

"เสวี่ยชิงเยี่ยน เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าหรือ!"

"ข้าย่อมรู้ว่าท่านกล้า เจียงซินเตรียมหมึกพู่กันและกระดาษมาให้นายท่านเสวี่ย"

เสวี่ยนชิงเยี่ยนไม่ใช่คนโง่เขลา ก่อนหน้านี้ถูกคำว่าญาติพี่น้องบังตาจึงได้มองไม่เห็นความต่ำช้าของพี่ชายต่างมารดาและภรรยาของเขา เขา ทว่าตอนนี้การกระทำของอีกฝ่ายชัดเจนแล้วว่าไร้ซึ่งไมตรี ขอเพียงวันนี้เขามอบหนังสือขับไล่ออกจากตระกูลให้นาง นางก็จะสามารถกลับไปใช้ชีวิตที่จวนเมิ่งได้อย่างถูกต้อง

"พี่ชายเชิญ..."

เสวี่ยเกาเยี่ยนกำมือแน่น มองหมึก พู่กัน และกระดาษตรงหน้าด้วยความคับแค้นใจ แน่นอนว่าตัวเขาอยากตัดขาดจากน้องสาวตรงหน้าผู้นี้ใจแทบขาด หากแต่เมื่อนึกถึงคำพูดของภรรยาก็ได้แต่อดกลั้นเอาไว้

รองเจ้ากรมพิธีกู้หลงใหลเสวี่ยชิงเยี่ยนมาตั้งแต่แรกรุ่น หากสามารถส่งนางไปเป็นอนุ เขาต้องช่วยท่านในการคัดเลือกเลื่อนขั้นขุนนางครั้งหน้าแน่นอน

“จะอย่างไงเจ้าก็เป็นน้องสาวของข้า ข้าจะทำเรื่องเลวร้ายอย่างการขับไล่เจ้าออกไปจากตระกูลได้อย่างไร เอาเป็นว่าเรื่องในวันนี้ข้าจะไม่ถือสาหาความ ต่อไปอย่าได้สร้างปัญหาอีกก็พอแล้ว"

เมิ่งหว่านชิงเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นแง่แสร้งทำเป็นพี่ชายแสนดี เห็นใจน้องสาวไม่ยอมมอบหนังสือขับไล่ออกจากตระกูลให้ ก็คับแค้นใจจนกำหนดแน่น 

พี่ชายที่แสนดีอันใดกัน ล้วนเป็นงูพิษจิตใจต่ำทราม! ที่ไม่ยอมมอบหนังสือขับออกจากตระกูลให้มารดาของนางก็เพราะหมายใจใช้สถานะของพี่ชายส่งน้องสาวในจวนแต่งออกไปเป็นอนุของตระกูลกู้อย่างถูกต้องเสียมากกว่า

"พี่ชายไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ไม่โทษท่าน ขอเพียงท่านยอมมอบหนังสือขับออกจากตระกูลให้ข้า นับจากนี้พวกเราสองพี่น้องก็จะถือว่าตัดขาดจากกันอย่างสิ้นเชิง เป็นตายไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก!!"

เมื่อเห็นว่าเสวี่ยนชิงเยี่ยนไม่ใช่ลูกพลับนิ่มที่เขาจะควบคุมได้เหมือนในอดีต เสวี่ยเกาเยี่ยนก็กลืนความโมโหทั้งหมดลงท้องก่อนจะเสแสร้งตีหน้าซื่อ เดินเข้าไปจับมือทั้งสองข้างของน้องสาวแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เยี่ยนเอ๋อร์ เหตุใดยังทำตัวเป็นน้องน้อยเอาแต่ใจของข้าเหมือนในอดีตเช่นนี้อยู่เล่า เอาเถิดวันนี้เป็นอาเหวินที่ไม่รู้ความ ข้าจะพาเขาไปอบรมให้ดีเองดีหรือไม่”

ถูกพี่ชายกล่าวถึงเรื่องราวในวัยเด็ก ภาพครอบครัวที่อบอุ่นในวันวานได้ย้อนเข้ามาในความทรงจำทำให้หัวใจของเสวี่ยนชิงเยี่ยนสั่นไหวและอ่อนลงในทันที

เสวี่ยเกาเยี่ยนเห็นท่าทีของน้องสาวเปลี่ยนไปก็รีบหันไปแสร้งตวาดลูกชาย แล้วลากเขาออกมาจากเรือน

“ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงได้!...”

“หุบปาก กลับเรือนเดี๋ยวนี้”

น้ำเสียงดุดันตวาดลูกชายที่ไม่รู้ความของตน หากแต่สายตายังคงลอบมองน้องสาวต่างมารดาในเรือนด้วยความคับแค้นใจ เสวี่ยชิงเยี่ยน ตอนนี้ข้ายังเล่นงานเจ้าไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าวันหน้าจะจัดการเจ้าไม่ได้

....................................