6. ข่มขู่ (2)

น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคอ ปากเล็กเป่าลมออกจากปาก ยืนทำใจอยู่หน้าประตูจวนหลังเก่า แม้ยามนี้หยางจิ้งจะเป็นเจ้าหมาโง่อยู่ แต่ภาพความโหดเหี้ยมของเขายังติดตานางไม่หาย

“ให้บ่าวเคาะประตูเลยหรือไม่เจ้าคะ”

“เอาเลย ข้าพร้อมแล้ว” เยี่ยนฟางกระชับปิ่นโตที่เอามาด้วยไว้แน่น รอให้ขันทีคนสนิทขององค์ชายออกมาเปิดประตู

สามนายบ่าวยืนรอไม่นาน ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก เมื่อขันทีเฒ่าเห็นว่าผู้ใดมา ก็แสดงสีหน้าไม่พอใจทันที

“คำนับท่านขันทีเข่อชิง ข้านำอาหารมาฝากองค์ชาย ไม่ทราบว่าท่านพอจะนำทางข้าไปพบองค์ชายได้หรือไม่เจ้าคะ”

“…” สีหน้าโกรธเคืองเปลี่ยนเป็นงุนงงในทันใด ทั้งคำพูด รอยยิ้ม และกิริยาที่อ่อนน้อม ราวเป็นคนละคนกับคุณหนูเล็กสกุลเกาที่เขารู้จัก

“ท่านขันทีขอรับ ได้ยินที่คุณหนูของข้าว่าหรือไม่”

“เอ่อ ข้าคงต้องนำเรื่องนี้ไปทูลต่อองค์ชายก่อน” เมื่อถูกเด็กอ้วนท้วง ขันทีชราก็หันหลังกลับเข้าไปถามนายเหนือหัวทันที

และคำตอบก็เป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้

“ไล่นางกลับไป อย่าให้นางเข้ามาเหยียบในจวนเรา” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้น ทั้งที่เจ้าตัวยังจดจ่ออยู่กับการวาดภาพทิวเขา

“แต่…ครานี้นางมีท่าทีแปลกๆ นะพ่ะย่ะค่ะ ดูไม่เหมือนคุณหนูเกาที่เราเคยพบเลยสักนิด”

“แต่นางก็ยังเป็นเกาเยี่ยนฟางมิใช่หรือ”

“เอ่อ ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

“สตรีน่ารังเกียจเช่นนั้น ไล่นางไปให้พ้น-”

“ใจร้ายเหลือเกินนะเพคะ” ยังไม่ทันที่หยางจิ้งจะพูดจบประโยค ก็ได้ยินเสียงหวานดังมาแต่ไกล ทำเอาคนที่นั่งวาดรูปลุกพรวดขึ้น

“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร ข้ายังมิได้อนุญาตให้เจ้ามาเหยียบจวนของข้า”

“แต่หม่อมฉันเข้ามาแล้วเพคะ ลี่จู เจ้าช่วยนำอาหารพวกนี้ ไปจัดสำรับมาให้องค์ชายกับข้าที โรงครัวอยู่ทางนั้นนะ” นอกจากจะไม่ฟังคำทัดทานจากเจ้าของจวน เยี่ยนฟางยังทำตัวเจ้ากี้เจ้าการ สั่งบ่าวจัดสำรับ และอัญเชิญตนเองไปนั่งรอบนศาลาเรียบร้อย

ด้านลี่จูกับอาเป่าที่ได้รับคำสั่งก็รีบทำตาม ลำบากให้ขันทีเฒ่าต้องวิ่งไปดู กลัวว่าคนสกุลเกาจะหาโอกาสทำเรื่องไม่ดีในจวน ทำให้บนศาลามีเพียงสองสามีภรรยาที่ไม่ลงรอยกัน

“องค์ชายไม่วาดภาพต่อแล้วหรือเพคะ เช่นนั้นมานั่งรอทานมื้อกลางวันเถิด”

“ออกไป พาคนของเจ้าออกไปจากจวนข้า”

“จะเป็นจวนท่านคนเดียวได้อย่างไร เราสมรสกันแล้ว หม่อมฉันย่อมมีสิทธิอยู่”

“ออก! ไป!” เสียงเข้มเน้นย้ำคำเดิม ยิ่งสตรีตรงหน้าพูดถึงเรื่องสมรส เขาก็ยิ่งสะอิดสะเอียน รู้ทั้งรู้ว่าตนมีสามีแล้ว ยังเที่ยวทอดสะพานให้น้องสามี

สตรีเช่นนี้สมควรแต่งมาเป็นภรรยาหรือ น่ารังเกียจ!

“หม่อมฉันไม่ไปที่ใดทั้งนั้น” ร่างเล็กกลัวจะถูกลากออกไปจากจวน จึงรีบคลานไปกอดเสาศาลา ราวกับลิงปีนต้นมะพร้าว

หวงหยางจิ้งมองซ้ายมองขวา หันไปเห็นกิ่งไม้ข้างๆ ศาลาจึงหยิบมางัดแงะแขนขาของสตรีหน้าไม่อายคนนี้ออกจากจวน

“เฮอะ ถึงขนาดใช้ไม้เขี่ยหม่อมฉันเลยหรือเพคะ”

“เนื้อตัวสกปรกของเจ้า ข้าไม่คิดจะแตะให้เสียมือ”

“หม่อมฉันอาบน้ำแล้วนะเพคะ กลิ่นหอมมาก ไม่สกปรกสักนิด”

“ออกไปจากจวนข้า ต่างคนต่างอยู่ อย่ามายุ่งเกี่ยวกัน” หวงหยางจิ้งยังคงยืนยันคำเดิม

เขายังจำความอัปยศอดสู ยามที่นางแหกปากด่าทอเขาในงานสมรสได้ นางพูดจาหยามเกียรติเขา หยามเกียรติเสด็จแม่ขณะที่ทำพิธี หากไม่มีนางกำนัลคอยบังคับให้ทำพิธีจนจบ นางคงล่มงานแต่งไปเสียแล้ว

ทว่าเรื่องล่มงานแต่ง เรื่องไม่ยอมรับการแต่งงาน เขาไม่ได้สนใจ แต่สิ่งที่นางพูดถึงมารดาของเขาต่างหาก ที่ทำให้หยางจิ้งโกรธแค้นมาจนถึงทุกวันนี้ ไหนจะกิริยาต่ำช้าที่นางเย้ายวนหวงไท่ฉางอย่างออกหน้าออกตานั่นอีก

“องค์ชาย~ หม่อมฉันมาดีนะเพคะ หม่อมฉันตั้งใจมาเป็นชายาที่ดีของพระองค์”

“หึ คิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ เจ้ารังเกียจข้าเพียงใด คนทั่วเมืองหลวงย่อมรู้”

“ตะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วนะเพคะ หม่อมฉันกลับตัวแล้ว” หญิงสาวละล่ำละลักพูด ทั้งที่ยังกอดเสาอยู่

“อย่างเจ้าน่ะหรือกลับตัว หึ! น่าขันนัก”

“…”

“รีบออกไปจากจวนข้า ก่อนที่ข้าจะไม่ไว้หน้าแม่ทัพเกา”

“ก็ลองดูเถิด! หากพระองค์คิดจะตัดแขนตัดขาตนเอง ก็ลองดู” ในเมื่อพูดดีๆ ไม่รู้เรื่อง ก็ต้องข่มขู่กันบ้าง

“….”

“เรื่องที่พระองค์คิดจะทำ มีเพียงอำนาจของบิดาหม่อมฉันที่ช่วยได้”