Mag-log inShare
6. ข่มขู่ (2)
Huling Na-update:
2025-09-28 14:33:45น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคอ ปากเล็กเป่าลมออกจากปาก ยืนทำใจอยู่หน้าประตูจวนหลังเก่า แม้ยามนี้หยางจิ้งจะเป็นเจ้าหมาโง่อยู่ แต่ภาพความโหดเหี้ยมของเขายังติดตานางไม่หาย
“ให้บ่าวเคาะประตูเลยหรือไม่เจ้าคะ”
“เอาเลย ข้าพร้อมแล้ว” เยี่ยนฟางกระชับปิ่นโตที่เอามาด้วยไว้แน่น รอให้ขันทีคนสนิทขององค์ชายออกมาเปิดประตู
สามนายบ่าวยืนรอไม่นาน ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก เมื่อขันทีเฒ่าเห็นว่าผู้ใดมา ก็แสดงสีหน้าไม่พอใจทันที
“คำนับท่านขันทีเข่อชิง ข้านำอาหารมาฝากองค์ชาย ไม่ทราบว่าท่านพอจะนำทางข้าไปพบองค์ชายได้หรือไม่เจ้าคะ”
“…” สีหน้าโกรธเคืองเปลี่ยนเป็นงุนงงในทันใด ทั้งคำพูด รอยยิ้ม และกิริยาที่อ่อนน้อม ราวเป็นคนละคนกับคุณหนูเล็กสกุลเกาที่เขารู้จัก
“ท่านขันทีขอรับ ได้ยินที่คุณหนูของข้าว่าหรือไม่”
“เอ่อ ข้าคงต้องนำเรื่องนี้ไปทูลต่อองค์ชายก่อน” เมื่อถูกเด็กอ้วนท้วง ขันทีชราก็หันหลังกลับเข้าไปถามนายเหนือหัวทันที
และคำตอบก็เป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้
“ไล่นางกลับไป อย่าให้นางเข้ามาเหยียบในจวนเรา” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้น ทั้งที่เจ้าตัวยังจดจ่ออยู่กับการวาดภาพทิวเขา
“แต่…ครานี้นางมีท่าทีแปลกๆ นะพ่ะย่ะค่ะ ดูไม่เหมือนคุณหนูเกาที่เราเคยพบเลยสักนิด”
“แต่นางก็ยังเป็นเกาเยี่ยนฟางมิใช่หรือ”
“เอ่อ ใช่พ่ะย่ะค่ะ”
“สตรีน่ารังเกียจเช่นนั้น ไล่นางไปให้พ้น-”
“ใจร้ายเหลือเกินนะเพคะ” ยังไม่ทันที่หยางจิ้งจะพูดจบประโยค ก็ได้ยินเสียงหวานดังมาแต่ไกล ทำเอาคนที่นั่งวาดรูปลุกพรวดขึ้น
“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร ข้ายังมิได้อนุญาตให้เจ้ามาเหยียบจวนของข้า”
“แต่หม่อมฉันเข้ามาแล้วเพคะ ลี่จู เจ้าช่วยนำอาหารพวกนี้ ไปจัดสำรับมาให้องค์ชายกับข้าที โรงครัวอยู่ทางนั้นนะ” นอกจากจะไม่ฟังคำทัดทานจากเจ้าของจวน เยี่ยนฟางยังทำตัวเจ้ากี้เจ้าการ สั่งบ่าวจัดสำรับ และอัญเชิญตนเองไปนั่งรอบนศาลาเรียบร้อย
ด้านลี่จูกับอาเป่าที่ได้รับคำสั่งก็รีบทำตาม ลำบากให้ขันทีเฒ่าต้องวิ่งไปดู กลัวว่าคนสกุลเกาจะหาโอกาสทำเรื่องไม่ดีในจวน ทำให้บนศาลามีเพียงสองสามีภรรยาที่ไม่ลงรอยกัน
“องค์ชายไม่วาดภาพต่อแล้วหรือเพคะ เช่นนั้นมานั่งรอทานมื้อกลางวันเถิด”
“ออกไป พาคนของเจ้าออกไปจากจวนข้า”
“จะเป็นจวนท่านคนเดียวได้อย่างไร เราสมรสกันแล้ว หม่อมฉันย่อมมีสิทธิอยู่”
“ออก! ไป!” เสียงเข้มเน้นย้ำคำเดิม ยิ่งสตรีตรงหน้าพูดถึงเรื่องสมรส เขาก็ยิ่งสะอิดสะเอียน รู้ทั้งรู้ว่าตนมีสามีแล้ว ยังเที่ยวทอดสะพานให้น้องสามี
สตรีเช่นนี้สมควรแต่งมาเป็นภรรยาหรือ น่ารังเกียจ!
“หม่อมฉันไม่ไปที่ใดทั้งนั้น” ร่างเล็กกลัวจะถูกลากออกไปจากจวน จึงรีบคลานไปกอดเสาศาลา ราวกับลิงปีนต้นมะพร้าว
หวงหยางจิ้งมองซ้ายมองขวา หันไปเห็นกิ่งไม้ข้างๆ ศาลาจึงหยิบมางัดแงะแขนขาของสตรีหน้าไม่อายคนนี้ออกจากจวน
“เฮอะ ถึงขนาดใช้ไม้เขี่ยหม่อมฉันเลยหรือเพคะ”
“เนื้อตัวสกปรกของเจ้า ข้าไม่คิดจะแตะให้เสียมือ”
“หม่อมฉันอาบน้ำแล้วนะเพคะ กลิ่นหอมมาก ไม่สกปรกสักนิด”
“ออกไปจากจวนข้า ต่างคนต่างอยู่ อย่ามายุ่งเกี่ยวกัน” หวงหยางจิ้งยังคงยืนยันคำเดิม
เขายังจำความอัปยศอดสู ยามที่นางแหกปากด่าทอเขาในงานสมรสได้ นางพูดจาหยามเกียรติเขา หยามเกียรติเสด็จแม่ขณะที่ทำพิธี หากไม่มีนางกำนัลคอยบังคับให้ทำพิธีจนจบ นางคงล่มงานแต่งไปเสียแล้ว
ทว่าเรื่องล่มงานแต่ง เรื่องไม่ยอมรับการแต่งงาน เขาไม่ได้สนใจ แต่สิ่งที่นางพูดถึงมารดาของเขาต่างหาก ที่ทำให้หยางจิ้งโกรธแค้นมาจนถึงทุกวันนี้ ไหนจะกิริยาต่ำช้าที่นางเย้ายวนหวงไท่ฉางอย่างออกหน้าออกตานั่นอีก
“องค์ชาย~ หม่อมฉันมาดีนะเพคะ หม่อมฉันตั้งใจมาเป็นชายาที่ดีของพระองค์”
“หึ คิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ เจ้ารังเกียจข้าเพียงใด คนทั่วเมืองหลวงย่อมรู้”
“ตะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วนะเพคะ หม่อมฉันกลับตัวแล้ว” หญิงสาวละล่ำละลักพูด ทั้งที่ยังกอดเสาอยู่
“อย่างเจ้าน่ะหรือกลับตัว หึ! น่าขันนัก”
“…”
“รีบออกไปจากจวนข้า ก่อนที่ข้าจะไม่ไว้หน้าแม่ทัพเกา”
“ก็ลองดูเถิด! หากพระองค์คิดจะตัดแขนตัดขาตนเอง ก็ลองดู” ในเมื่อพูดดีๆ ไม่รู้เรื่อง ก็ต้องข่มขู่กันบ้าง
“….”
“เรื่องที่พระองค์คิดจะทำ มีเพียงอำนาจของบิดาหม่อมฉันที่ช่วยได้”
Pinakabagong kabanata
ชายาชังของว่าที่ทรราช 54. ตอนพิเศษ : แก้วตาดวงใจ (3)
“แล้วจะให้เขาทำอย่างไรเพคะ หากเขามาขอด้วยตนเอง ฝ่าบาทก็จะทรงค่อนแคะว่าเขาไม่จริงจัง มิยอมให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอใช่หรือไม่”“…” หยางจิ้งลูบแขนที่ถูกตีปรอยๆ ไม่ยอมตอบสิ่งใดออกไป ซึ่งนั่นหมายความว่าเขาคิดเช่นนั้นจริงเหตุการณ์ในตำหนักใหญ่ดูจะตึงเครียดขึ้นมา ฝ่าบาทเองก็ไม่ยอมอ่อนจนฮองเฮาเริ่มจะอารมณ์ไม่ดี เซียนหนี่ว์จึงต้องใช้ไม้ตาย“เสด็จพ่อมิวางใจลูกเลยหรือเพคะ พระองค์คิดว่าลูกมองคนไม่ออก ว่าผู้ใดจริงใจ ผู้ใดคิดหลอกลวงหรือ” น้ำตาเม็ดโตหยดลงบนแก้มใส จนผู้เป็นบิดาร้อนใจ“หนี่ว์เอ๋อร์ เหตุใดจึงร้องไห้ พ่อมิได้คิดเช่นนั้น พ่อเพียงเป็นห่วงเท่านั้น พ่อไม่รู้จักเขา ไม่เคยได้พูดคุย เขาไม่เคยมาแสดงความจริงใจกับพ่อเลยสักครั้ง จะให้พ่อวางใจเขาให้ดูแลเจ้าได้อย่างไร”“หากเป็นเรื่องนั้นลูกผิดเองเพคะ ลูกไม่ยอมให้เขามาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ เพราะกลัวว่าเสด็จพ่อจะน้อยใจลูก”“…”“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อให้โอกาสเขาสักครั้งเถิดเพคะ อย่างน้อยก็อย่าพึ่งปฏิเสธเขาเลย”“พ่อปฏิเสธไปแล้ว…แต่หากเขาจริงใจและรักเจ้าจริง ทันทีที่สารจากแคว้นเราเดินทางไปถึง เขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อมาหาลูกพ่อ”“…”“ถึงครานั้น พ่อจะให้โอกาสเขา” ได้ยินเ
ชายาชังของว่าที่ทรราช 53. ตอนพิเศษ : แก้วตาดวงใจ (2)
“มีอันใด พ่อตกใจหมด”“สะ เสด็จพ่อปฏิเสธหรือเพคะ ปฏิเสธได้อย่างไร”“เหตุใดจะไม่ได้เล่า ในเมื่อธิดาของพ่อยังไม่อยากแต่งออก พ่อเองก็จะไม่บังคับ ท่านตาและท่านลุงของเจ้าต่างก็เห็นด้วยกับพ่อ”“แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องถึงความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นเลยนะเพคะ ฝ่าบาทพิจารณาอีกทีเถิด” เยี่ยนฟางรีบว่า“แล้วอย่างไร บุตรสาวเพียงคนเดียวของข้า จะให้แต่งไปอยู่ไกลบ้านไกลเมืองได้อย่างไรกัน หากแคว้นโจวไม่พอใจก็ปล่อยพวกเขายกทัพมา ข้าพูดคุยกับท่านพ่อตาแล้ว ว่าให้จัดเตรียมกองทัพให้พร้อม”“….”“พี่รองของเจ้าก็ส่งจดหมายไปบอกพี่สามและพี่สี่ให้ตรวจตรา เฝ้าระวังบริเวณชายแดนเรียบร้อยแล้ว” ได้ยินองค์กษัตริย์กล่าว เยี่ยนฟางก็นึกโทษตัวเอง ที่ประเมินความคลั่งรักของสวามีและบุรุษสกุลเกาต่ำเกินไป“ตะ แต่ลูก ลูกอยากไปเพคะ”“หืม หมายความว่าอย่างไร” น้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อครู่แข็งขึ้นมาอีกระดับ“ลูกอยากแต่งเพคะ”“…” หยางจิ้งนิ่งค้างไปในทันใด“ฝ่าบาทเพคะ ลูกสาวของเราพ้นวัยปักปิ่นมานานแล้ว นางสมควรได้มีความรัก มีครอบครัว ฝ่าบาทมิอยากอุ้มหลานหรือเพคะ”“ขะ ข้าย่อมอยาก เช่นนั้นพ่อจะหาคุณชายสกุลใหญ่มาแต่งกับเจ้าดีหรือไม่ บุตรชายของรองแม
ชายาชังของว่าที่ทรราช 52. ตอนพิเศษ : แก้วตาดวงใจ (1)
เอกบุรุษในชุดลายมังกร เดินไปเดินมาในห้องทรงงานด้วยความกังวลใจ ไม่ต่างจากอดีตแม่ทัพ ท่านราชทูต และเสนาบดีกรมขุนนาง“เรื่องนี้หากเราปฏิเสธ อาจจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นพ่ะย่ะค่ะ” เกาเกิงชุนรู้ดี ว่าการที่ต่างแคว้นส่งเทียบหมั้นมา เพื่อขอแต่งเชื่อมสัมพันธ์ มีทั้งข้อดีและข้อเสียหากเรายอมส่งองค์หญิงไปแต่งเชื่อสัมพันธ์ ก็ถือว่าได้มิตร แต่หากปฏิเสธ คงไม่แคล้วกลายเป็นชนวนเหตุให้เกิดสงคราม“พี่ใหญ่! ท่านจะยอมให้องค์หญิงของเราแต่งไปอยู่ต่างแคว้นหรือ หากองค์รัชทายาทแคว้นโจวเป็นชายโฉด นิสัยชั่วร้ายจะทำอย่างไร”“จริงอย่างคุณชายรองว่า ข้าไม่ยอมให้หนี่ว์เอ๋อร์ของข้าแต่งออกไปไกลถึงเพียงนั้นแน่ นางพึ่งอายุได้เพียงยี่สิบหนาว จะห่างจากอกบิดาได้อย่างไร” หยางจิ้งเอ่ยสำทับคำพูดของเสนาบดีกรมขุนนางที่พึ่งรับตำแหน่งมาหมาดๆ“เช่นนั้นกระหม่อมจะเรียกแม่ทัพหว่านมาพูดคุยเรื่องเตรียมทัพ ศึกครั้งนี้กระหม่อมจะนำทัพด้วยตนเอง”“ต้องรบกวนท่านพ่อตาแล้ว” ทันทีที่หวงหยางจิ้งได้รับเรื่องนี้มา ก็เรียกบุรุษสกุลเกามาปรึกษา ดีที่ความคิดเห็นของพวกเขาเป็นไปในทิศทางเดียวกัน จึงหาข้อยุติเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย“เช่นนั้นกระ
ชายาชังของว่าที่ทรราช 51. ครอบครัว (จบบริบูรณ์) (2)
“แอ้ แอ้”“อาหรง อาไห่ หนี่ว์เอ๋อร์ เหตุใดพูดเช่นนั้นเล่า พ่อมาหาพวกเจ้าแล้วอย่างไรลูก”“คิก!” เยี่ยนฟางหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ที่นางและลูกต้องทำถึงเพียงนี้ ก็เพราะหยางจิ้งทำงานแทบไม่หยุดพัก บางคืนไม่กลับมานอนที่ตำหนักเสียด้วยซ้ำ นี่หากว่าหยางจิ้งแต่งตั้งสนม นางคงคิดว่าอีกฝ่ายไปนอนกับสตรีอื่นเสียแล้วมิใช่ว่าเยี่ยนฟางไม่เข้าใจ ว่ายังมีราษฎรอีกมากมายที่ทุกข์ยาก แต่หากสวามีของนางยังโหมงานหนัก ร่างกายเขาจะไม่ไหวเอาได้เหมือนยามที่นางพึ่งคลอดโอรสแฝด ช่วงนั้นฮ่องเต้หนุ่มลุกไม่ขึ้นไปหลายวัน ขนาดโอรสยังไม่อาจเข้าใกล้บิดาได้ เพราะกลัวว่าจะติดไข้ไปด้วย เป็นถึงเพียงนั้นอีกฝ่ายก็ยังไม่หลาบจำ ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่ยอมหยุดพัก จนเยี่ยนฟางและเซียนหนี่ว์ต้องวางแผนเช่นนี้“ฟางเอ๋อร์ เจ้าหัวเราะข้าหรือ”“เพคะ บิดาไม่ใส่ใจบุตร สมควรแล้วที่จะถูกตัดขาด”“ใช่เพคะ” เด็กหญิงยกมือขึ้นกอดอก พลางเชิดหน้าหนีอีกรอบ“โถ่ หนี่ว์เอ๋อร์ของพ่อ พ่อจะไม่ทำอีกแล้ว เจ้าให้อภัยพ่อเถิด องค์หญิงน้อยของพ่อ” หยางจิ้งทั้งกอด ทั้งหอมแก้มใสของบุตรสาว“แน่หรือเพคะ”“แน่สิ พ่อจะไม่ละเลยเจ้ากับเสด็จแม่ของเจ้าอีก”“นั่นมิใช่ประเด
ชายาชังของว่าที่ทรราช 50. ครอบครัว (จบบริบูรณ์) (1)
“ฟางเอ๋อร์ ฟางเอ๋อร์นางบีบมือข้า”“จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ ฟางเอ๋อร์ ลูกพ่อ”“เยี่ยนฟาง เยี่ยนฟาง เจ้าได้ยินข้าหรือไม่” หยางจิ้งแตะเบาๆ บนแก้มเนียนของภรรยา หวังปลุกให้นางตื่นขึ้นมา“อื้อ เหตุใดเสียงดังกันนักเล่า” ทันทีที่ได้ยินเสียงบ่น ทุกคนก็เงียบกริบ แต่ใบหน้าทุกคนกลับยิ้มแย้มที่รู้ว่าเยี่ยนฟางได้สติขึ้นมาแล้ว“ฟางเอ๋อร์!” คุณชายทั้งสี่เรียกน้องสาวพร้อมกันด้วยน้ำเสียงดีใจ“เจ้าฟื้นแล้ว ใครอยู่ด้านนอก เรียกท่านหมอที”“องค์ชาย ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่เองก็มากันครบเลยหรือ” เยี่ยนฟางดันตัวขึ้นจากเตียงโดยมีสวามีคอยช่วยประคองอยู่ข้างๆ“พวกเราย่อมมา ฟางเอ๋อร์ของแม่รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง”“ดีขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ ทำให้ทุกคนเป็นห่วง ข้าต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ”“มิเป็นไรๆ ขอเพียงเจ้าปลอดภัย พี่ใหญ่ก็สบายใจแล้ว” ครอบครัวพูดคุยกันไม่นาน ท่านหมอก็เข้ามาตรวจอาการของเยี่ยนฟาง เมื่อตรวจละเอียดไม่มีสิ่งใดน่าเป็นห่วง จึงจัดเพียงยาบำรุงให้ครอบครัวสกุลเกาก็อยู่ต่ออีกเพียงครู่เดียว เพราะมีบ่าวที่เรือนมาแจ้งว่าฮูหยินรองร้องห่มร้องไห้ เอ่ยว่าถูกอนุท่านแม่ทัพรังแก พวกเขาจึงแยกย้ายกลับเรือน อีกอย่างหยางจิ้งก็ยืนยันว่า
ชายาชังของว่าที่ทรราช 49. กลับคืน (3)
ภายในห้องนอนที่เคยมีเสียงหัวเราะของคนทั้งสอง บัดนี้กลับเงียบสนิท ศีรษะหนักฟุบลงข้างเตียง มือหนาก็กอบกุมมือภรรยาไว้ไม่ห่าง เรื่องราวที่เกิดขึ้น มันกะทันหันจนหยางจิ้งตั้งรับไม่ทัน“ฟางเอ๋อร์ เยี่ยนฟาง เจ้าได้ยินข้าใช่หรือไม่ เจ้าเพียงแค่หยอกข้าให้ตกใจเล่นเหมือนทุกคราใช่หรือไม่ ฮึก รีบตื่นขึ้นมาเร็วเข้า” ทั้งเสียงที่สั่นเครือและน้ำตาที่ไหลออกจากนัยน์ตาสีดำขลับ ล้วนทำให้หลี่เมิ่งมิอาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้“ขอโทษนะหยางจิ้ง ทั้งที่เคยสัญญาว่าจะอยู่กับเจ้า แต่ข้ากลับทำไม่ได้” เซียนสาวซุกหน้าลงกับเข่าทั้งสองพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างไม่อายผู้ใด“ร้องไห้เพราะดีใจ ที่ได้กลับสวรรค์หรือ”“มะ มหาเทพ”“ข้าถามว่าเจ้าดีใจมากใช่หรือไม่ ที่ได้กลับมา”“ขะ ข้าเสียใจ” ใบหน้างามก้มลง พลางตอบออกไปตามความจริง“หืม เจ้าเสียใจอย่างนั้นหรือ เพราะเหตุใดเล่า ทั้งที่เจ้าตั้งใจบำเพ็ญเพียรมาหลายร้อยหลายพันปี แต่เจ้ากลับเสียใจที่ได้กลับมาอยู่สวรรค์หรือ” มหาเทพยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย แต่หลี่เมิ่งกลับรู้สึกว่านางถูกแรงกดดันมหาศาล“ข้าเสียใจ ที่ต้องจากพวกเขาทุกคนมา”“หากข้าให้เจ้ากลับไป เจ้าจะไปหรือไม่”“ข้า-”“เจ้า
Maaari mong magustuhan
เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน
พิมพ์สีทอง50.6K viewsแม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
อี้ซัวเยียนอวี่1.9M viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น17.9K viewsหวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ
Tuk Kung42.1K viewsพระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน
ฟู่จินเฟย11.8K viewsฮูหยินอย่างข้าขอลาไปก่อน
Lovedee5.2K viewsพรนี้ข้าไม่ได้ขอ
คุณลาว59 viewsสวนผักฟ้าประทาน
บ้านเขมปัณณ์534 views
