5. ข่มขู่ (1)

“ฟางเอ๋อร์ ออกจากห้องได้แล้วหรือ แม่รองเป็นห่วงเจ้านัก นึกว่าเจ้าจะตรอมใจตาย เพราะองค์ชายสามจะแต่งชายาเสียแล้ว” เสียงของผินฟู่โยว ฮูหยินรองของบิดาเยี่ยนฟาง ทำเอาคนถูกทักกลอกตามองบน

บุรุษมากภรรยา ย่อมต้องมีปัญหาตามมา ไม่เว้นแม้แต่สกุลเกา ที่มีฮูหยินรองเป็นพวกมักใหญ่ใฝ่สูง อยากทำตนเทียบชั้นกับฮูหยินเอกของสกุล ระรานเหล่าอนุของแม่ทัพเกา จนมีเรื่องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน

“เฮ้อ! ไปกันเถิด”

“นับวันยิ่งทำตัวไร้มารยาท ไม่รู้ว่าฮูหยินเอกเลี้ยงดูบุตรสาวอย่างไร สู้เหรินเอ๋อร์ของป้าก็มิได้” เหรินเอ๋อร์ที่ว่า คือผินอี้เหรินหลานสาวของฮูหยินรอง ที่มาอาศัยอยู่เรือนสกุลเกามาตั้งแต่เล็กๆ

ด้วยเหตุที่ว่าฮูหยินเอกมีบุตรชายมาแล้วถึงสองคน ฮูหยินรองเองก็คลอดบุตรชายอีกสองคน แม่ทัพเกาจึงอยากได้บุตรสาวช่างออดช่างอ้อน ผินฟู่โยวจึงพยายามอย่างหนักเพื่อเอาใจสามี ทว่าก็ไม่ทันฮูหยินเอกที่คลอดเยี่ยนฟางมาก่อน

นางจึงได้แต่พาหลานสาวมาเลี้ยงดู หวังให้สามีหันมาสนใจ แต่เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ แม้เกากั๋วเฉียงจะเมตตา ให้ทุกอย่างที่ต้องการ แต่ก็ไม่เท่าบุตรสาวคนเล็ก

“…”

“ท่านป้า อย่าทำให้คุณหนูโมโหเลยเจ้าค่ะ”

“เจ้าก็ดูเถิดเหรินเอ๋อร์ ผู้ใหญ่พูดด้วย นางก็ไม่ตอบ สงสัยจะอกหักรักคุดจนสิ้นสติไปเสียแล้ว คิกๆ” ถ้อยคำยั่วโมโหเหล่านี้ อาจทำให้เยี่ยนฟางคนเก่าโวยวายไม่พอใจ แต่ไม่ใช่กับเยี่ยนฟางคนนี้เป็นแน่

“ฮึก เหตุใดฮูหยินรองจึงว่าร้ายข้าถึงเพียงนี้เล่า ฮื่อ~” คุณหนูของเรือนแผดเสียงร้องไห้ ทำเอาบ่าวไพร่ที่เห็นเหตุการณ์ตกอกตกใจไปตามๆ กัน

เพราะก่อนหน้ามีแต่จะกรีดร้อง ตะโกนด่าฮูหยินรองอย่างเสียๆ หายๆ แต่มาครานี้นางกลับร้องไห้สะอึกสะอื้นจนน่าสงสาร

“เอ่อ นะ นี่เจ้าเงียบได้แล้ว” สตรีร่างอวบหันรีหันขวาง ทำตัวไม่ถูก

“ท่านกล่าวทำร้ายจิตใจข้า จนเจ็บไปถึงก้นบึ้งหัวใจ ฮื่อ!”

เยี่ยนฟางป้องปากร้องไห้ดังขึ้นกว่าเดิม และความประสงค์ของนางก็เป็นผล

“เสียงดังอันใดกัน ฟางเอ๋อร์ของพ่อร้องไห้ด้วยเหตุใด”

“ท่านพ่อ ฮึก” ร่างเล็กวิ่งเข้าสวมกอดผู้เป็นบิดา พลันสะอึกสะอื้นรุนแรงกว่าเดิม หญิงสาวรู้ดีว่าฮูหยินรองต้องการให้บิดาเห็นนิสัยแย่ๆ ของนาง จึงเอาคืนด้วยวิธีนี้

“พวกเจ้าบอกข้า ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น เหตุใดบุตรสาวข้าจึงร้องห่มร้องไห้เช่นนี้”

“ท่านพี่อย่าได้ใส่ใจเลยเจ้าค่ะ คุณหนูเล็กคงกำลังเศร้ากับเรื่องที่เกิดขึ้น”

“นั่นเพราะฮูหยินรองเอ่ยว่าลูกไร้ค่า ไร้มารยาท บิดามารดาไม่สั่งสอน” ปากเล็กกระตุกยิ้มให้สองป้าหลาน

แม้ว่าเซียนสาวพึ่งจะเข้าร่างนี้มา และไม่ค่อยรับรู้เรื่องราวชีวิตของเกาเยี่ยนฟางเท่าใดนัก แต่ยามที่มองผ่านม่านชีวิตของหยางจิ้งก็พอทราบว่า ผินอี้เหรินก็เป็นหนึ่งในสตรีที่แต่งเข้าเป็นอนุขององค์ชายสาม เช่นนี้แล้วสตรีตรงหน้าก็คงมิได้หวังดีต่อเกาเยี่ยนฟางสักเท่าใด

“ทะ ท่านพี่ ข้ามิได้เอ่ยเช่นนั้นนะเจ้าคะ”

“ท่านเอ่ย บ่าวไพร่เป็นพยาน ว่าฮูหยินรองเอ่ยว่าข้าไร้มารยาท” เมื่อเยี่ยนฟางว่าดังนั้น บรรดาบ่าวในโรงครัวก็พยักหน้ายืนยันว่าได้ยินเช่นนั้นจริงๆ

“เจ้านี่มันไม่หลาบไม่จำ ข้าเตือนกี่รอบแล้วว่าอย่าสร้างเรื่อง แต่ปากเจ้ามันอยู่นิ่งไม่ได้จริงๆ ตบสักยี่สิบทีเป็นอย่างไร”

“ท่านพี่” ผินฟู่โยวเสียงอ่อนลงอย่างกับคนละคน เห็นดังนั้นเยี่ยนฟางก็อดหัวเราะในใจไม่ได้

“ท่านพ่ออย่าทำโทษฮูหยินรองหนักเลยเจ้าค่ะ ขอเพียงให้นางอยู่แต่ในเรือนสักสองสามวันก็พอแล้ว ข้ามิอยากทำร้ายผู้ใดให้เป็นบาปติดตัว”

“ลูกพ่อคิดได้ก็ดีแล้ว ฟู่โยว เจ้าอยู่แต่ในเรือนห้ามออกมาระรานผู้อื่น อี้เหรินก็อยู่ดูแลนางเถิด”

“เจ้าค่ะท่านลุง” ผินอี้เหรินตอบรับเสียงเศร้า แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของเรือนใจอ่อน ทั้งยังพาบุตรสาวเดินออกจากโรงครัวทันที

เยี่ยนฟางที่ตั้งใจจะออกไปหาองค์ชายหวงหยางจิ้ง ก็เป็นอันต้องล้มเลิกไป เพราะกลัวผู้เป็นพ่อจะสงสัยว่าแสร้งร้องไห้

นางจึงให้บ่าวนำขนมไปฝากจวนองค์ชายแทน ทว่าทางนั้นกลับปฏิเสธทันทีที่ได้ยินชื่อผู้ส่ง

“คุณหนูแน่ใจหรือเจ้าคะว่าจะไปเอง”

“ข้าแน่ใจ ข้าเตรียมมื้อเที่ยงไปทานที่จวนองค์ชายแล้ว” วันนี้ทางสะดวก ท่านพ่อกับท่านแม่ออกไปงานเลี้ยงสกุลเหลียน บรรดาพี่ชายก็ยังไม่กลับเรือน ฮูหยินรองก็ยังถูกกักบริเวณอยู่ ส่วนเหล่าอนุก็ไม่กล้าสอดเรื่องของนางอยู่แล้ว ดังนั้นวันนี้ถือเป็นฤกษ์ดี

“แต่คุณหนูเจ้าคะ ทางนั้นดูไม่ค่อยจะพอใจเรา อีกอย่าง…คุณหนูเอ่ยว่าจะไม่ไปเหยียบที่จวนนั้นอีก”

“วันนี้ข้าจะไป เจ้าอย่ากังวลเกินเหตุเลยลี่จู เราขึ้นรถม้ากันเถิดอาเป่า”

“ขอรับคุณหนู” เด็กอ้วนกุลีกุจอพยุงนายของตน ก่อนจะยื่นมือให้คนบังคับม้า ช่วยอุ้มขึ้นไปนั่งด้านบน

หนึ่งนายกับหนึ่งบ่าวตัวน้อย เข้ากับเป็นปี่เป็นขลุ่ย จนลี่จูถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตามขึ้นไปนั่งบนรถม้า และออกเดินทางทันที