27. เปิดเผยสู่สาธารณชน

นาฬิกาชีวิตปลุกให้ฉันตื่นขึ้นอัตโนมัติ กิจกรรมร่วมรักบนเตียงเมื่อคืนส่งผลให้ความปวดร้าว หนักหน่วงคืบคลานไปทั่วร่าง

แม้จะตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ฉันก็ยังขยับตัวลำบาก เนื่องจากสองแขนแกร่งของคนนอนข้างกายยังคงรัดแน่นไม่ยอมปล่อยราวกับกลัวว่าฉันจะหนีหายไป

พี่แทนยังคงหลับสนิท ฉันหันไปจ้องหน้าเขาชัด ๆ ยิ่งมองยิ่งรู้สึก...หล่อจนใจสั่น ไม่ใช่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น แต่หัวใจที่เขามอบให้ฉันก็รับรู้ได้ทั้งหมด

เขานอนตะแคงหันหน้ามาทางฉัน มือหนึ่งยังพาดอยู่บนเอวฉัน

“โธ่เอ้ย...พอหลับแล้วไม่เห็นจะดูเจ้าเล่ห์เลยนะ” ฉันยิ้มพึมพำเบา ๆ ขณะใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าหล่อเขาให้เห็นเด่นชัด

ฉันเอี้ยวตัวอย่างเบามือ ให้ตัวแนบชิดกับเขามากกว่าเดิม ซบหน้าลงกับอกแกร่งฟังเสียงหัวใจของเขาที่ยังเต้นแรงอยู่

“เมื่อวานที่หนูบอกว่า...ไม่อยากแพ้พี่” ฉันกระซิบเบา ๆ กับตัวเอง “ไม่ใช่เพราะหนูอยากเอาชนะ” ฉันยิ้มพลางขยับใบหน้าเบา ๆ เพื่อรับไออุ่นมากขึ้น “แต่หนูอยากให้พี่เห็นว่า หนูก็พร้อมมอบความรักให้พี่เช่นกันค่ะ”

เขาขยับตัวเล็กน้อย มือที่กอดฉันไว้กระชับแน่นขึ้น ทำฉันสะดุ้งจนกระตุกวูบ

“แกล้งหลับอยู่ใช่ไหมคะ...” ฉันแหงนหน้ามอง ย่นจมูกใส่เขาแล้วจูบเบา ๆ “ถ้าไม่ตื่นละก็หนูจะลุกไปก่อนนะ”

ไม่ทันที่ฉันจะขยับตัวออกจากอกนั้น มือใหญ่ก็รั้งฉันไว้เต็มแรง เสียงทุ้มยังคงงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอน

“ถ้าหนูลุก...พี่ไม่รับประกันนะ ว่าจะไม่ลากกลับมาทำให้ร้องครางเสียงหลงแต่เช้าน่ะ”

“พี่แทน!”

เขาหัวเราะในลำคอ พรมจูบหน้าผากฉันเบา ๆ

“เช้าแบบนี้ อยู่ในอ้อมกอดพี่ก่อนสิครับ จะรีบลุกทำไม”

“ก็เมื่อคืนมันเหนื่อยมาก ตื่นมาก็หิวเลยสิคะ” ฉันเงยหน้ามองเขา

“งั้นสักพักออกไปทานอะไรกันดี”

“อยากกินต้มยำกุ้ง อยากกินปลาหมึกผัดพริกเผา อยากกินอะไรเต็มไปหมดเลย”

“นั่นสิเนาะ เหนื่อยกันมาทั้งคืนต้องเติมพลังหน่อย” เขาส่งยิ้มให้ฉัน แต่ทำให้จู่ ๆ ฉันก็เศร้าจัง

“แต่ว่า...” ฉันทำหน้าซึมให้เขาเห็นอย่างชัดเจน

“เป็นอะไรไป”

“เราออกไปทานด้วยกันไม่ได้ก็ไม่มีความหมายสิคะ อยากมีวันที่เราได้ทานข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกันอย่างเปิดเผยบ้าง แต่คงทำไม่ได้” ฉันก้มหน้าซึม แม้ภายในห้องนี้ฉันจะมีความสุขมากแค่ไหน แต่พอย่างก้าวออกจากประตูไป ความสุขสมเหล่านี้ก็หายวับไปกับตาต้องทำเหมือนแค่คนรู้จักกับเขามันเจ็บปวดจะตายไป

พี่แทนหันมากุมใบหน้าฉันให้หันไปมองเขา ใบหน้าเขายังคงฉายรอยยิ้มให้ฉันไม่เครียดจนเกินไป ทั้งที่เขาเองคงอึดอัดใจไม่น้อยเช่นกัน

“ทำไมจะออกไปทานด้วยกันไม่ได้ล่ะครับ เวลาแบบนี้แหละเหมาะสมที่สุดเลยนะครับ”

“จะเป็นแบบนั้นได้ไงคะ ละครก็กำลังออนแอร์แบบนี้ มิ้นไม่อยากให้ละครที่พี่แทนเขียนต้องพังเพราะมิ้นหรอกค่ะ” ฉันเบือนหน้าหนีเพราะรู้สึกหนักใจไปหมด

“มิ้นครับ...ละครที่พี่เขียนก็คือเรื่องราวของเรา พี่ไม่ได้สนหรอกว่ามันจะดังหรือไม่ พี่แค่อยากถ่ายทอดมันออกมาโดยที่มีตัวจริงอยู่ในเรื่องที่แต่งจากเรื่องจริงเท่านั้นนะครับ”

“พี่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ? มิ้นไม่เข้าใจ”

“พี่ก็เคยบอกแล้วไงว่าเรื่องนี้พี่เขียนมาจากเรื่องประสบการณ์จริง”

“ค่ะ...แล้ว” ฉันเลิกคิ้วหันกลับไปมองหน้าเขา

“ไม่คิดเหรอ ว่าคนคนนั้นมันหมายถึงมิ้นมาโดยตลอด”

“ก็พอรู้ค่ะ เพราะฉากหลัง ๆ พี่แทนก็เคยบอกว่ามิ้นคือคนนั้น แต่ยังไงเนื้อเรื่องมันก็เสริมแต่งโดยอิงจากเรื่องจริงไม่กี่เปอร์เซ็นต์อยู่แล้วนี่คะ” ฉันพูดไปตามเนื้อผ้า แต่พี่แทนกลับส่ายหน้าไปมา

“เปล่าเลยครับ ทุกอย่างในละครของตัวพระเอกเป็นเรื่องจริงเกือบทั้งเรื่อง มีแค่ฉากจบเท่านั้นครับที่เป็นเรื่องแต่ง แต่รอเป็นเรื่องจริงอยู่ครับ”

“ห๊า!” ฉันทำหน้าเหวอ

“หนูไม่คิดเหรอว่าฉาก มหาลัยมันดูคุ้นเคย”

“คุ้นเคยสิคะ เหมือนย้อนไปวัยเรียน แต่บทพี่มันแปลก ๆ”

“ไม่แปลกหรอกครับ เพราะพระเอกในละครตอนนั้นเป็นแบบนั้นจริง ๆ คนที่คอยดูการเติบโตของนางเอกอยู่ห่าง ๆ โดยไม่หวังให้นางเอกมองมา”

“เดี๋ยวนะ หรือว่าพี่คือ บุคคลปริศนา FriendBook คนนั้น” ฉันเบิกตาโพลงวิ่งไปค้นสมุดเก่า ๆ เล่มหนึ่ง ที่ฉันมักจะทิ้งไว้ที่โต๊ะประจำของตัวเอง ในวันที่ฉันร้องไห้วันหนึ่งฉันพบข้อความที่เขียนให้กำลังใจในนั้น และฉันก็เขียนตอบมันไปไม่ได้หวังว่าจะมีใครตอบ แต่ในวันถัดมาฉันกลับพบว่ามีลายมือเดียวกันที่เขียนโต้กลับมาเสมอ ฉันเรียกเขาคนนั้นว่า

‘FriendBooK’ เพื่อนในสมุดที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร

“พี่คือคนนั้นจริง ๆ เหรอคะ”

“...” เขาไม่เอ่ยออกมา ได้แต่ยิ้มและพยักหน้าเล็ก ๆ เท่านั้น ยิ่งพอรู้แบบนั้นก็ยิ่งทำให้ฉันรักเขามากกว่าเดิมไปอีก

“ดังนั้นอย่ากังวลเลยนะครับว่าความสัมพันธ์ของเราจะทำร้ายใคร ถ้าหากการเปิดตัวมันทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย เราก็แค่จับมือกันฝ่าฟันสิครับ พี่ไม่มีทางทิ้งมิ้นให้เผชิญหน้าคนเดียวหรอก” เขาลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา คำพูดของเขาพานทำให้ฉันรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก และมีความกล้าที่จะเผชิญปัญหาทุกสิ่งแล้วล่ะ

“งั้น...ตอนนี้เราสองคนควรเริ่มอะไรก่อนดีคะ”

“พี่เริ่มไปก่อนแล้วครับ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ”

“เริ่ม...อะไรคะ”

“ดูในโซเชียลสิ”

ฉันมองเขาตากะพริบ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเปิด ตอนแรกก็ไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้นัยน์ตาฉันถึงกับค้างไปแล้วล่ะ

เทรนด์ในโซเชียลตอนนี้กำลังร้อนระอุเป็นไฟ

#คู่จิ้น(ไม่)คู่จริง(ใช่)

#แทนมิ้นคู่จริง

#รอยยิ้มของตัวจริง

แถมคอมเมนต์ก็ไปทางเดียวกันอย่างเอกฉันท์

‘ว่าแล้วแทนมิ้นต้องมีซัมติงกันจริง ๆ ดูจากสายตาพระเอกมองนางเอกยังไงก็ไม่ใช่บท’

‘ในละครแสดงเนียนจนนึกว่าคู่จริง แล้วมันก็ใช่ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ’

‘เหมาะสม เหมาะสมที่สุด’

‘อิแอนตี้อกแตกตายไปซะ’

ฯลฯ

“พี่โพสต์ไปเมื่อไหร่คะ” ฉันมองจอมือถือสลับกับหน้าพี่แทน

“เมื่อคืนครับ”

“ทำไมมิ้นไม่รู้”

“ก็มิ้นสลบไสลไปแล้วไง”

“แล้วทำไมพี่ถึงได้...ตัดสินใจโพสต์ลงล่ะคะ”

“เพราะพี่ควรรับผิดชอบไงครับ ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ไม่สิในฐานะคนที่รักหนูคนหนึ่ง พี่อยากเดินเคียงข้างหนูนะครับ ไม่ใช่หลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้ พี่บอกแล้วไง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะจับมือเดินฝ่าไปด้วยกัน”

“พี่แทน...” ฉันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ คนตรงหน้าก็ลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

“เป็นไง หนูรักพี่มากขึ้นใช่ไหมล่ะ”

“ความรักที่หนูมีให้พี่ มันไม่มีลิมิตหรอกค่ะ อันลิมิเต็ด”

“ปากหวานจังครับ เอาเถอะไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวหิวแย่ไปกว่านี้”

“ว๊าย!!” เขาอุ้มตัวฉันไม่ทันตั้งตัว แล้วพอฉันไปยังห้องน้ำเพื่อชำระกาย เฮ้อ...และก็เป็นไปตามคาด ขนาดอาบน้ำฉันยังถูกจัดเต็มไปอีกหนึ่งยก ดูท่าหลังจากนี้คงจะเหนื่อยน่าดู แต่ไม่เป็นไรค่ะ ยัยมิ้นคนนี้พร้อมรบ(รัก)เสมอ

(ณ.ร้านอาหารแห่งหนึ่ง)

“แก...สองคนนั้นใช่ดาราหรือเปล่า” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยกับเพื่อนของเธอ

“ไหน...เฮ้ยใช่จริง ๆ ด้วยถ่ายรูปดิ โอ๊ย! ตัวจริงสวยหล่อมากแก ฉันติดละครเรื่องนี้มาก ฟินฉิบหาย”

ตอนนี้ฉันกับพี่แทนเดินออกจากคอนโดเพื่อมาทานร้านอาหารโดยที่ไม่คิดปิดบังตัวตนอีกต่อไป เรื่องนี้เองฉันก็ได้ปรึกษาบริษัทต้นสังกัด ซึ่งพวกเขาก็ยินดีและไม่มีกฎเกณฑ์จะห้ามฉันตั้งแต่ต้นอยู่แล้วล่ะ

“พี่ค่ะ ปล่อยมือบ้างก็ได้ คนมองกันเต็มเลย” ฉันหันไปหาคนข้าง ๆ ที่ตั้งแต่ลงจากรถมา เขาไม่แม้แต่จะปล่อยมือฉันสักวินาทีราวกับกลัวว่าฉันจะหนีไปไหน

“ไม่ครับพี่อยากจับมือแบบนี้ไปตลอด อยากให้คนรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน ไม่สิ...” เขาเงียบก่อนจะโน้มตัวมากระซิบฉัน “ว่าหนูเป็นเมียพี่”

สิ้นคำเขา ฉันก็แทบอยากจะมุดหน้าหนี ตอนแรกมันก็เสี่ยว ๆ อยู่หรอก แต่พอคนพูดเป็นพี่แทนฉันกลับรู้สึกเขินมาก คนหล่อนี่พูดอะไรก็ไม่ติดจริง ๆ เฮ้อ...ยัยมิ้นเอ้ย...ยอมรับเถอะ แกคลั่งรักเขาเสียจนหน้ามืดตามัว

กว่าเราจะเดินเข้ามาในห้องอาหารที่จองพิเศษไว้ได้ เล่นเอาเหนื่อยเพราะแฟนคลับละครต่างถาโถมเข้ามาล้อมรอบ ถ่ายรูปไม่หยุด ซึ่งฉันกับพี่แทนก็เลือกที่จะไม่หลบอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่ากระแสละคร และเรื่องที่พี่แทนโพสต์แจ้งว่าเราสองคนคบกัน จะเป็นที่โด่งดังขนาดนี้ นี่ไม่ใช่แค่ในโซเชียลแต่ในชีวิตจริงก็ไม่แพ้กันเลย

“เหนื่อยไหมครับ ทานน้ำเย็น ๆ ก่อน” ฉันนั่งถอนหายใจยาว ก่อนที่พี่แทนจะยื่นแก้วน้ำมาให้ฉัน

“ไม่คิดว่าคนจะรุมเยอะขนาดนี้ค่ะ”

“ช่วงนี้ละครออนแอร์ เป็นธรรมดาที่เขาจะอินกับละครครับ”

“แต่ก็รู้สึกดีนะคะ พี่พวกเขาเอ็นดูพวกเรา นึกว่าจะโดนเขม่นซะแล้ว” แม้ฉันจะเหนื่อย แต่ฉันมีความสุขจริง ๆ นั่นแหละ

“ละครกำลังออนแอร์ พอรู้ว่าเราคบกันจริง ๆ ยิ่งเหมือนฝันของพวกเขาเป็นจริงแหละครับ” พี่แทนวางแก้วน้ำลง พลางใช้หลังมือแตะแก้มฉันเบา ๆ “ไม่ใช่แค่แฟนคลับนะครับ พี่เองก็รู้สึกเหมือนฝันเหมือนกัน”

ฉันเหลือบมองนัยน์ตาเขา ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าเขาจริงจังมากแค่ไหน ทั้งคำพูด สายตา สัมผัสเล็ก ๆ ทำให้ฉันยิ่งรักเขาเข้าไปอีก

“มิ้นไม่คิดเลยค่ะ ครั้งแรกที่กลับมาเจอพี่ในฐานะคนเขียนบท หนูคิดมาตลอดว่าพี่เป็นเกย์ แต่ว่าหัวใจของหนูก็ยังยืนยันว่าชอบพี่อยู่ดี พอมาคิด ๆ ดูแล้วมันแปลกดีแฮะ”

“ไม่แปลกหรอกครับ เพราะถ้าเรารักใครเราจะมองข้ามทุกสิ่งทุกอย่างไปซะหมด เหมือนที่พี่ชอบหนูมาตลอดไง ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหน พี่ก็ยังคอยมองหนูตลอด”

“เฮ้อ...ดีจังที่สุดท้ายทั้งพี่และมิ้นก็ได้มานั่งด้วยกันอยู่ตรงนี้” ฉันยิ้มปริ่มอย่างมีความสุข

“รู้ไหม พี่จองร้านนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ เพราะพี่รู้ว่ามิ้นต้องหิวแน่ ๆ หลังผ่านคืนของเรา พี่อยากให้วันนี้เป็นเหมือนวันเปิดตัว ที่เรากล้ารักกันแบบไม่หลบซ่อนอีกต่อไปครับ”

“โรแมนติกจังค่ะ เหมือนฉากในละครเลย”

“หึ...ในละครก็ไม่หวานเท่าเราหรอกครับ เพราะพี่จะประเคนความสุขให้หนู ทั้งวันทั้งคืน ไม่สิ...ทั้งชีวิตเลย”

“พูดแล้วนา...มิ้นจำขึ้นใจเลยล่ะ”

จากนั้นเราสองคน ก็สั่งอาหารแล้วดื่มด่ำกับอาหารเลิศรส พร้อมกับคุยกันแบบเปิดใจทุกอย่าง นี่แหละนะ...ความรักที่พร้อมจะเดินหน้าไปด้วยกัน ไม่สิเรียกว่าอนาคตของ ‘คู่ชีวิต’ เลยล่ะ