23. ยามรุ่งเช้า

เสียงนกร้องเบา ๆ จากยอดไม้ข้างนอกดังลอดเข้ามาในเต็นท์ ทำให้เปลือกตาฉันที่หลับสนิทค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา วินาทีแรกที่ได้กลิ่นไอดินปะปนกับกลิ่นหญ้าเปียกหลังฝนจางเมื่อคืนที่ผ่านมา ความสดชื่นก็แผ่ไปทั่วร่าง

ร่างฉันยังซุกแนบอยู่ในอ้อมกอดพี่แทน ใบหน้าแนบชิดกับอกแกร่งอย่างเคยใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ฉันรับรู้ได้ถึงลมหายใจของเขาที่รินรดบนหัว เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกได้ว่าหลับสนิทมากเพียงใด

ฉันขยับตัวเล็กน้อย แต่ยังไม่กล้าเปลี่ยนท่าทางมาก เพราะกลัวจะรบกวนการนอนของเขา แต่ก็ได้แค่คิด...

“หนาวเหรอ?” เสียงทุ้มงัวเงียกระซิบชิดข้างหูฉัน ฉันเงียบไปอึดใจก่อนจะส่ายหน้าเล็ก ๆ แล้วตอบกลับเบา ๆ

“เปล่าค่ะ...แค่ยังไม่ชินปกตินอนคนเดียวมาตลอด” พี่แทนขยับตัวเล็กน้อยสองแขนกอดรัดฉันแน่นขึ้น

“ก็ทำให้ชินสิครับ” เขาขยับหัวมาแนบแก้มนุ่มฉัน ริมฝีปากแตะหน้าผากอย่างแผ่วเบาก่อนพึมพำต่อ “ถ้าเราตื่นมาแบบนี้พร้อมกันทุกวันก็ได้นะ ถ้าหนูไม่เบื่อ”

ฉันยิ้มมองใบหน้าคมที่ปรือตามองฉันเพราะเพิ่งตื่นนอน

“หนูไม่เบื่อหรอกค่ะ แต่กลัวว่าจะเป็นพี่มากกว่าที่เบื่อก่อนหนูก็ได้” ฉันพูดจบเขาก็ลากนิ้วไล้กรอบหน้า ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากฉัน

“ทั้งที่เพิ่งพิสูจน์ไปแล้วว่า...อยากมีหนูทุกคืนกันขนาดนี้ ยังถามกลับพี่ได้อีกนะครับ” ฉันนิ่งอึ้ง มองเขายกยิ้มมุมปาก ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าให้เข้าใกล้กันอีกนิด

“ถ้ายังไม่แน่ใจอีก” เสียงเขาเบาลง “จะให้พิสูจน์ซ้ำอีกก็ได้” แค่คำพูดนั้นฉันก็แทบจะหลับตาปี๋อยู่แล้ว ทว่าเขากลับหัวเราะร่าออกมาแล้วดึงฉันเข้าไปกอดแน่น ๆ อีกครั้ง

“ไม่ต้องพิสูจน์แล้วค่ะ หนูรู้ว่าพี่ไม่เบื่อหนูง่าย ๆ หรอก”

“แน่ใจนะ...ว่าเชื่อพี่แล้ว”

“แน่ใจค่ะ เอ่อ...พี่แทนนี่ก็เช้าแล้วออกไปสูดอากาศข้างนอกดีกว่าไหมคะ อากาศกำลังดีเลย”

“ได้สิครับ...แต่หนูลุกไหวใช่ไหม” เขาหันมาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ไหวสิคะ” ฉันยิ้ม มันจะแค่ไหนกันเชียว แม้คืนที่ผ่านมาจะหนักหนาสาหัสกว่าครั้งไหน ๆ ก็ตาม...

แต่เมื่อได้ลุกขึ้นยืนเท่านั้น ความปวดร้าวก็ประโคมทั่วตัว ฉันยังเดินไหวนะ เพียงแค่ไม่คิดว่ามันจะหนักขนาดนี้

พี่แทนออกไปด้านนอกก่อน ในขณะที่ฉันยังเอ้อระเหยลอยชายในการแต่งตัวให้เข้าที่

กลิ่นหอมของกาแฟลอยแตะจมูก จนฉันทนไม่ไหวรีบเดินออกไปด้านนอก ซึ่งพี่แทนนั่งเก้าอี้พลางจิบกาแฟอยู่

“พี่ชงกาแฟเองเหรอคะ” ฉันถามเมื่อโผล่หน้าพ้นเต็นท์มา เขาหันหน้ามองขึ้นยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้า

“ใช่ครับ แล้วก็ชงให้คนพิเศษดื่มด้วย” ฉันหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะรับแก้วกาแฟแก้วหนึ่งที่เขายื่นให้ฉัน

“หอมจังเลยค่ะ...น่าดื่มมาก” ฉันยกแก้วขึ้นมาจิบ กาแฟมันขมมากจนฉันหลับตาปี๋ “ทำไมกาแฟมันถึงขมขนาดนี้คะ ไม่หวานเลย”

“ทานหวานเยอะมันไม่ดีนะครับ”

“หวานที่ไหนกันคะ นี่มันขมเพียว ๆ เลย”

“แต่เมื่อคืนเรากินกันจนหวานเลี่ยนเลยนะครับ” ใบหน้าฉันเห่อร้อนไปหมด

“พี่แทนก็...เกี่ยวอะไรกับกาแฟเนี่ย...” ฉันวางแก้วกาแฟ กอดอกหน้ามุ่ยมอง แต่สุดท้ายพอเห็นรอยยิ้มเขาฉันก็กลับมายิ้มอยู่ดี

เมื่อฉันกลั้นใจดื่มกาแฟจนหมด ฉันก็เดินไปยังลำธารเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้า

“วิวสวยจัง ฟังเสียงน้ำไหลแล้วสบายใจสุด ๆ เลย” ฉันยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาลุกขึ้นหยิบผ้าปูเล็ก ๆ เดินมาหาก่อนจะปูมันตรงหน้าเพื่อให้ฉันนั่ง ฉันหันไปยิ้มให้กับการเอาใจใส่ของพี่แทน และมันก็ยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่า คนนี้แหละที่ฉันตามหามานาน คนที่ฉันอยากมอบทั้งร่างกายและหัวใจให้เขาดูแล

“มิ้น...พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”

“คะ? ถามได้สิคะ”

“คิดยังไงหนูถึงตอบรับเล่นบทนำ เรื่อง รอยยิ้มของตัวจริง เหรอครับ” เขาหันมามองฉันด้วยแววตาที่อ่อนโยน

“นั่นสิคะ...อาจเป็นเพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมา ทำให้มิ้นคิดได้ไม่ว่าจะอยู่บทบาทไหนก็ย่อมเกิดปัญหา ที่ผ่านมาปัญหาที่เกิดอาจไม่ใช่บทนำก็ได้ แต่เป็นสภาพจิตใจของมิ้นเองที่ไม่พร้อมรับกับสถานการณ์ แต่ตอนนี้มิ้นพร้อมแล้วค่ะ ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรมิ้นก็พร้อมสู้แล้ว”

“เติบโตแล้วสินะ” พี่แทนยกมือมายีหัวฉันเบา ๆ

“คิดว่านะคะ อีกอยากมีแฟนที่ดีแล้ว จะกลัวอะไรจริงไหม ฮี่ฮี่” ฉันหันไปยิ้มให้เขาจนตาหยี สองมือของเขาบีบแก้มฉันทั้งสองข้างด้วยความมันเขี้ยว

“อยากเห็นบทเต็มจังว่าเรื่องราวของบทนำในเรื่องจะเป็นยังไงกันนะ” ฉันพึมพำออกมาเบา ๆ

“จริง ๆ อย่างหนูไม่ต้องอ่านก็ได้นะ...”

“ไม่อ่านบทแล้วจะแสดงได้ไงคะ พี่ก็...”

“แสดงได้สิครับเพราะว่ามัน...”

“ว่า?” ฉันหันไปเลิกคิ้วเพราะไม่เข้าใจที่พี่แทนจะสื่อ

“ไม่บอกหรอกครับ รอให้หนูไปเจอหน้างานดีกว่า เตรียมตัวเข้ากองนะครับ”

“ก็ได้ ๆ เรื่องงานแสดงไม่มีอะไรที่ยากเกินกว่าที่มิ้นจะทำได้หรอกค่ะ”

เราสองยิ้มให้กันด้วยความอบอุ่น ก่อนที่ฉันจะนั่งทอดนัยน์ตามองไปยังต้นไม้ใบหญ้าตรงหน้าด้วยใจเลื่อนลอย ฉันมีความสุขมากเสียจนอยากหยุดเวลาไว้แบบนี้จัง

“หนูคิดอะไรอยู่ครับ” เสียงพี่แทนถามขึ้นเบา ๆ ฉันนิ่งไปครู่ ก่อนจะตอบออกไป

“หนูแค่...กลัวว่าทุกอย่างในวันนี้จะหายไปตอนเรากลับถึงกองถ่ายค่ะ” ฉันหันไปยิ้มเจื่อน ๆ เขาเงียบไป ฉันกัดริมฝีปากตัวเองนิด ๆ แล้วพึมพำออกมาอย่างไม่ปิดบัง “มันเหมือนฝันเลยค่ะ ในชีวิตนี้หนูไม่เคยมีความสุขแบบนี้เลย” เขาขยับมาใกล้ ๆ ฉัน

“ถ้าหนูกลัวว่าเป็นฝัน พี่ก็จะพยายามทำให้หนูรู้ว่ามันคือโลกแห่งความเป็นจริงครับ” ฉันหันไปจ้องนัยน์ตาที่แน่วแน่ของขา

“แต่หนูกลัว...กลัวว่าหนูจะเป็นปัญหาสำหรับพี่” ฉันก้มหน้าถอนหายใจ เมื่อนึกถึงความเป็นจริงก่อนจะพูดต่อ “พี่เป็นถึงทายาทเจ้าของสื่อ เป็นผู้อำนวยการ เป็นนักเขียนบทชื่อดัง แต่หนู...เป็นแค่...”

“อย่าพูดแบบนั้น” พี่แทนพูดตัดบททันที “มิ้นคือคนที่พี่เลือกจะเดินเข้าใกล้ หนูคือนักแสดงที่เก่งที่สุดในสายตาพี่ ที่สำคัญหนูคือนคนที่พี่อยากอยู่ด้วยหลังจากนี้” เขายิ้มบาง ๆ แล้วเบนสายตาไปมองลำธาร

“มิ้นเป็นดารา กลัวว่าพอกลับไปทุกอย่างจะวุ่นวาย กลัวคำพูดคน กลัวสายตาคนในกองมองพวกเรา กลัวว่ามันจะทำให้เราห่างกัน เพราะหนูต้องคอยปกปิดความสัมพันธ์กับพี่ทั้งที่ใจหนูไม่โอเคเลย หนูควรทำยังไงดีคะพี่”

สองแขนโอบรั้งเอวฉันให้เข้าใกล้ก่อนจะกอดฉันแน่น

“อย่าคิดมาก...แค่เดินไปด้วยกันก็พอ..พี่มีวิธีครับ”

“พี่พูดอะไร หนูก็เชื่อหมดแล้วค่ะ”