ชาวบ้านมา

หลังกินข้าวเสร็จ ฉางเล่ยอาสาไปล้างถ้วยชาม ส่วนซูเมี่ยวจินถูกแม่ฉางรั้งไว้เพื่อสอบถามเรื่องสิ่งของมากมายที่ซื้อมา

“เมี่ยวจิน ลูกซื้อของมากขนาดนี้ทำไมกัน แล้วแบบนี้จะมีเงินพอจัดงานแต่งงานของพวกลูกเหรอจ๊ะ” หลิวเอ้อหลิงจับมือซูเมี่ยวจินและถามด้วยความกังวล

“มีสิคะแม่ พวกเรายังเหลือเงินอีกมาก แม่ไม่รู้หรอกว่าข้าวสาร เครื่องปรุงกับอาหารแห้งที่พวกเราซื้อมาทั้งหมด ราคาถูกว่าที่ขายในอำเภอถึงสองเท่าเลยนะคะ ถ้าไม่ซื้อมากักตุนเอาไว้ก่อน เราก็ถือว่าไปเมืองมณฑลเสียเที่ยวแล้ว” ซูเมี่ยวจินอธิบาย

“เฮ้อ! แล้วพวกจักรยาน นาฬิกาอะไรพวกนั้นล่ะลูก ราคาคงไม่ใช่ถูก ๆ แน่”

“พวกนี้เป็นของจำเป็นในบ้านเรานะคะ ใช่ว่าเราจะใช้รถยนต์กันทุกวันเสียหน่อย ถ้าไปใกล้ ๆ เราก็ใช้แค่จักรยานสามล้อได้นี่คะแม่ ประหยัดน้ำมันด้วย” ซูเมี่ยวจินหาข้อดีของสิ่งของแต่ละอย่างที่เธอซื้อมา

“เฮ้อ! นี่มันเหมือนบ้านเราเอาเปรียบลูกเลยนะเมี่ยวจิน” หลิวเอ้อหลิงยังคงไม่สบายใจ

“โธ่! แม่อย่าพูดแบบนี้สิคะ อีกไม่กี่วันหนูก็จะเป็นสะใภ้บ้านนี้แล้ว ของพวกนี้ก็ถือเสียว่าเป็นของขวัญที่หนูมอบให้ทุกคนในบ้านสิคะ” ซูเมี่ยวจินบอกยิ้ม ๆ

“แต่ว่า… แม่ไม่อยากให้หนูใช้เงินเพื่อพวกเราจนหมดนี่นา”

“เอาล่ะ ๆ แม่อย่าพูดมากนักเลย ในเมื่อเมี่ยวจินซื้อของมาแล้ว เราคงเอาไปคืนไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ถือเสียว่าลูกให้ของขวัญพวกเราอย่างที่เธอว่าเถอะ” ฉางชิงหยูรีบตัดบท เขากลัวว่าซูเมี่ยวจินจะรำคาญการซักถามของภรรยา

“จริงด้วยค่ะแม่ พี่สะใภ้หวังดีกับพวกเรานะคะ แม่ก็ไม่ต้องคิดมากนักหรอกค่ะ ตอนนี้หนูอยากรู้ว่าเราจะจัดงานแต่งงานให้พี่ชายกับพี่สะใภ้วันไหนมากกว่า” ฉางเซียงจูนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้

“อ่า… แม่เกือบลืมไปเลย เมี่ยวจินอยากจัดงานวันไหนลูก”

“อืม… หนูว่าวันเสาร์ที่จะถึงนี้ดีไหมคะ น้องสาวหยุดเรียนพอดี”

“ถ้าอย่างนั้นก็อีกสามวันสินะ ลูกจะให้แม่เชิญแขกมากแค่ไหน พ่อกับแม่จะได้บอกข่าวกับชาวบ้านในหมู่บ้านและให้ผู้ใหญ่บ้านมาเป็นพยาน”

“เชิญแค่คนที่ดีกับครอบครัวเราก็พอค่ะ หนูไม่อยากเชิญคนนอกเข้าบ้าน”

ทั้งสี่คนนั่งปรึกษาหารือกันไม่นาน ฉางเล่ยก็เข้ามาคุยกับพวกเขาต่อเรื่องแขกที่จะเชิญมางานแต่งงานในครั้งนี้ เมื่อเวลาล่วงเข้าเกือบห้าทุ่ม ฉางเล่ยจึงบอกให้ทุกคนกลับห้องไปพักผ่อน ส่วนเขายังคงนอนที่นอกห้องเหมือนเดิม รอจนกว่าจะแต่งงานกับซูเมี่ยวจิน เขาจึงจะเข้าไปนอนในห้องเดียวกับเธอได้

ก่อนฟ้าสว่างวันต่อมา เสียงนาฬิกาปลุกซึ่งได้รับเป็นของแถมดังขึ้นในห้องของพ่อแม่ฉาง ทั้งสองงัวเงียลุกขึ้นมาปิดเสียงและมองดูเวลาก็พบว่าตอนนี้ตีสี่ครึ่งแล้ว พวกเขาจึงบิดตัวไปมาก่อนจะชวนกันออกไปเตรียมอาหารให้ลูก ๆ ถึงแม้ว่าเมื่อคืนนี้ หลิวเอ้อหลิงจะบ่นเรื่องการใช้เงินของซูเมี่ยวจิน แต่พอพวกเขารู้ว่านาฬิกาตั้งโต๊ะเรือนนี้แถมมาให้ด้วยก็ดีใจกันใหญ่ แน่นอนว่าซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยไม่ได้บอกราคาเต็มของนาฬิกาทั้งสองเรือน ขอเพียงให้พ่อแม่สบายใจขึ้นบ้าง พวกเขาก็ดีใจมากแล้ว

เสื้อผ้าใหม่ที่ซูเมี่ยวจินซื้อมา พ่อแม่ฉางไม่คิดจะใส่เร็ว ๆ นี้ พวกเขาบอกว่าอยากใส่ตอนงานแต่งงานก็พอแล้ว ส่วนอีกสองชุดก็เอาไว้ใส่เวลาเข้าไปในเมือง ซูเมี่ยวจินไม่อยากเรื่องมากกับพวกท่าน เธอจึงปล่อยให้พวกท่านสวมชุดเก่าตามสบาย

เสียงเปิดประตูของพ่อแม่ ทำให้ฉางเล่ยลืมตาตื่นขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือ เขารีบลุกขึ้นเก็บที่นอนและไปช่วยพ่อแม่ทำกับข้าว ทั้งที่ตัวเองยังสวมชุดนอนอยู่

“ลูกไม่เหนื่อยหรือยังไง นอนต่ออีกหน่อยก็ได้นะ” หลิวเอ้อหลิงบอกลูกชาย

“ไม่เหนื่อยครับแม่ พวกเราช่วยกันจะได้กินข้าวแต่เช้าหน่อย หลังอาหารผมจะพาเมี่ยวจินไปบอกข่าวกับผู้ใหญ่บ้านเรื่องงานแต่งงานด้วยครับ” ฉางเล่ยบอกแผนการในวันนี้ของเขาให้พ่อแม่ฟัง

“อืม… แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ส่วนญาติเราที่อยู่หมู่บ้านเสิ่น พ่อกับแม่จะลางานไปเชิญพวกเขามาเอง ยังไงก็มีจักรยานใหม่แล้ว คงใช้เวลาไปกลับไม่นาน” ฉางชิงหยูอยากปั่นจักรยานคันใหม่จึงรีบอาสาไปเชิญญาติต่างหมู่บ้านทันที พี่น้องของเขาส่วนใหญ่อยู่ที่นั่น รวมถึงครอบครัวของหลิวเอ้อหลิงด้วย มีเพียงพวกเขาที่แยกบ้านออกมายังหมู่บ้านเติ้งหลังแต่งงาน เพราะที่นั่นมีคนในหมู่บ้านมากเกินไป พวกเขาจึงย้ายออกมาตั้งหลักที่หมู่บ้านเติ้ง

“ลูกไม่ต้องเป็นห่วงพ่อนะ แม่จะไปกับเขาด้วย ปล่อยไปคนเดียวไม่ได้หรอก เดี๋ยวจะมัวแต่ดื่มกับพวกพี่ชาย พี่สาวแล้วไม่ยอมกลับบ้าน”

“โธ่! คุณก็พูดเกินไป ผมไปเชิญพวกเขามางานแต่งงานลูกนะ จะไปอยู่ดื่มได้ยังไงกันล่ะ พวกเรายังต้องไปยืมโต๊ะ เก้าอี้กับชาวบ้านสำหรับใช้ในงานลูกอีก” ฉางชิงหยูเห็นภรรยามองเขาในแง่ร้ายจึงได้รีบแก้ตัว

ฉางเล่ยอมยิ้มที่เห็นพ่อกับแม่หยอกล้อกันเหมือนเมื่อก่อน นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มเต็มใบหน้าของพวกท่าน ตอนนี้ที่บ้านไม่ลำบากเรื่องเงินทอง ทำให้พวกท่านสบายใจมากขึ้น ไหนจะเรื่องงานแต่งงานของเขาที่พวกท่านรอคอยมานานหลายปี เขาจึงปล่อยให้พ่อกับแม่ทำตามใจตัวเองเกี่ยวกับงานแต่งงาน

ซูเมี่ยวจินตื่นมาล้างหน้าล้างตาเมื่อได้ยินเสียงคนด้านนอกห้อง เธอไม่เหนื่อยมากนักจึงอยากตื่นมาช่วยงานคนในบ้าน ฉางเซียงจูเองก็ลุกขึ้นมาตอนตีห้าเช่นเดียวกัน เธอเคยชินกับการตื่นแต่เช้าแล้ว

ครอบครัวฉางกินอาหารกันตอนตีห้าครึ่ง หกโมงเช้า ฉางเซียงจูก็เข้าไปเอากระเป๋าของตัวเองเพื่อออกไปโรงเรียนในอำเภอ วันนี้เธอยังคงออกจากบ้านเวลาเดิม ถึงแม้จะมีจักรยานแล้วก็ตามที

“ปั่นระวัง ๆ ด้วยล่ะลูก อย่าลืมล็อกรถให้ดีด้วย พี่สะใภ้อุตส่าห์ซื้อให้นะ”

“รู้แล้วค่ะแม่ หนูไปก่อนนะคะทุกคน” ฉางเซียงจูโบกมือก่อนจะปั่นจักรยานออกจากบ้านไปอย่างร่าเริง เธอเคยหัดขี่จักรยานของเพื่อนในอำเภอมาก่อน แต่ไม่เคยคิดว่าสักวันหนึ่งจะมีจักรยานเป็นของตัวเอง

ชาวบ้านเห็นสาวน้อยบ้านฉางปั่นจักรยานใหม่เอี่ยมสีชมพูก็พากันยืนดูอย่างประหลาดใจ ครอบครัวฉางที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้าน ทำไมถึงมีเงินซื้อจักรยานราคาแพงแบบนี้ได้

“นี่ ๆ แกว่าบ้านฉางไปหาเงินมาจากไหนเยอะแยะ” ป้าฟางตะโกนถามป้าเหวินข้างบ้านที่ยืนมองอยู่ด้วยกัน

“ฉันจะไปรู้เหรอ แกอยากรู้ก็ไปถามคนบ้านฉางเองสิ” ป้าเหวินถึงแม้จะชอบสอดรู้เรื่องชาวบ้าน แต่เธอก็ไม่มีนิสัยว่าร้ายใครเหมือนป้าฟาง

“ชิ ฉันว่าพวกเขาต้องหาเงินสกปรกมาแน่ ๆ” ป้าฟางสันนิษฐานเสียงดัง

ป้าเหวินส่ายหน้าอย่างรำคาญใจ เธอรีบเข้าไปบ้านไปเพื่อจะได้ไม่ต้องมาฟังเรื่องไร้สาระที่ป้าฟางเดาสุ่ม

ก่อนที่พ่อแม่ฉางจะออกจากบ้าน ชาวบ้านหลายคนพากันเดินมารอพวกเขาที่หน้ารั้วบ้านเพื่อสอบถามถึงจักรยานของลูกสาวบ้านฉาง

“แม่ฉาง ๆ ออกมานี่หน่อยสิ” แม่เฒ่าฮัวถูกป้าฟางไปเรียกให้มาถามคนบ้านฉางร้องเรียกเสียงดังอย่างไม่คิดจะเกรงใจ

ซูเมี่ยวจิน ฉางเล่ยและฉางชิงหยูหันมองไปทางหลิวเอ้อหลิงเป็นตาเดียวกัน พวกเขานึกไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าชาวบ้านจะต้องมายุ่งเรื่องรถจักรยานของบ้านพวกเขาแต่แรกแล้ว ทั้งสี่ลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อออกไปด้วยกัน แทนที่จะปล่อยให้แม่ฉางรับหน้าชาวบ้านพวกนั้นคนเดียว ซูเมี่ยวจินมีสีหน้าเย็นชาเมื่อสิ่งที่เธอคิดเป็นจริง

“มาแล้ว ๆ” หลิวเอ้อหลิงร้องบอกออกไปก่อนที่พวกเขาจะเคาะจนประตูรั้วพัง

“ผมออกไปเปิดประตูเองครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องออกไป” ฉางเล่ยรู้ดีว่าคนพวกนี้เป็นยังไง เขาจึงไม่อยากให้คนพวกนี้เข้ามาในบ้านสุ่มสี่สุ่มห้า

พ่อแม่ฉางพยักหน้ารับคำลูกชาย ส่วนซูเมี่ยวจินก็ไปยืนเคียงข้างฉางเล่ยด้วยแววตาเย็นชา เธออยากรู้ว่าชาวบ้านพวกนี้ต้องการทำอะไร ถ้าเป็นอย่างที่คิดกันเอาไว้ว่าพวกเขาจะต้องเข้าบ้านมารื้อค้นสิ่งของจริง ๆ เธอกับฉางเล่ยจะไล่พวกเขาออกไปทันที ไม่อย่างนั้นบ้านเล็ก ๆ หลังนี้คงพังยิ่งกว่าเดิมแน่