로그인공유
มีคนเอาเงินมาให้ถึงหน้าบ้านก็รับสิค่ะจะรออะไร(1)
최신 업데이트:
2025-04-07 20:30:23“คุณ เรื่องที่ดินที่บ้านในหมู่บ้านตงไห่เป็นอย่างไรบ้างเรียบร้อยดีหรือเปล่าคะ” หว่านชิงถามกับสามีเมื่อได้อยู่ในห้องโถงของบ้าน หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเย็นกันเรียบร้อยแล้ว
“เรียบร้อยคุณไม่ต้องเป็นห่วง ว่าแต่ลูกของเราไปไหนอย่างนั้นเหรอ หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จก็หายไปเลย” ซูป๋อถามกับภรรยาถึงลูกสาว
“ก็ไปคุยกับมู่หานยังไงล่ะคะ เพราะเรื่องที่ลูกเล่าให้เราฟังเธอยังไม่ได้บอกกับสามี” หว่านชิงได้ตอบข้อสงสัยของสามีออกมา
“ฮ่าๆ นี่ก็แสดงว่าครอบครัวอย่างพวกเราสำคัญเป็นที่หนึ่งในใจลูกใช่ไหมที่รัก” ซูป๋อหัวเราะพร้อมกับหันไปถามกับภรรยาคู่ทุกข์ของตนเสียงหวาน
ซึ่งก็ได้รับค้อนงามๆ จากภรรยาเข้าให้ เพราะพูดอะไรไม่รู้จักอายลูกและหลานที่ต่างหันมามองพวกเขา
“เสี่ยวผิง เสี่ยวเฟย เอาขนมอีกไหม ป้าจะไปเอามาให้ หนูสองคนอยากกินอะไรบอกป้าทั้งสองคนได้เลยนะ” ฟางหรงและลี่มี่ถามเด็กน้อยที่นั่งเล่นอยู่กับตนด้วยความอ่อนโยน
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” เด็กน้อยได้แต่กล่าวขอบคุณออกมาเสียงเบา ด้วยความเขินอาย
“เสี่ยวเฟยมาให้ลุงอุ้มหน่อยครับ ลุงจะดูว่าหนูตัวโตขึ้นบ้างหรือเปล่า” ซูเฉินได้เดินเข้ามาอุ้มหลานชายที่แสนจะขี้อายเอาไว้ในอ้อมแขน
“เสี่ยวผิงคนดีมาหาลุงเร็ว ลุงมีตุ๊กตามาให้หนูด้วยนะ” ซูหยางก็หลอกล่อเด็กหญิงด้วยตุ๊กตาผ้าที่ภรรยาของเขาเย็บไว้หลายตัว
“สวยจังค่ะ ขอบคุณลุงรอง ป้ารอง” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวขอบคุณผู้ใหญ่ทั้งสองออกมาอย่างน่ารัก พร้อมกับกอดตุ๊กตาตัวน้อยในมือไม่ปล่อย
ส่วนเสี่ยวเฟยเองก็ได้หุ่นไม้แกะเป็นของเล่นเช่นกัน ซึ่งเป็นผลงานของลุงเล็กอย่างซูหลง เด็กน้อยผู้ไม่เคยมีของเล่นถึงกับยิ้มออกมาเต็มใบหน้าน้อยๆ
ยามนี้ภายในห้องนอนเดิมของซูเหยาทุกอย่างยังคงถูกจัดไว้เหมือนเดิมก่อนที่ซูเหยาจะแต่งงานไม่มีผิด เพราะคนในครอบครัวต่างรักเธอมาก
“คุณเชื่อในเรื่องที่ฉันเล่าให้ฟังหรือเปล่าคะ” ซูเหยาถามกับสามีในนามออกมาอย่างหวั่นใจ
“ผมเชื่อคุณ เพราะเรื่องแบบนี้ไม่สามารถที่จะเอามาล้อเล่นได้อย่างแน่นอน และผมก็ดูจากการกระทำของครอบครัวของคุณ ผมจึงแน่ใจในคำพูดของคุณมากขึ้นไปอีก” มู่หานพูดออกมาอย่างหนักแน่น
“ก่อนที่เรื่องมันจะเกิด เราจะต้องเตรียมตัวยังไง คุณก็บอกกับผมมาได้เลย” มู่หานถามกับภรรยาที่เปลี่ยนไปจากเดิมของตน
ซึ่งเขารู้สึกว่าภรรยาคนนี้ของเขาช่างเป็นคนที่น่าสนใจมากทีเดียว หล่อนเข้มแข็ง อ่อนโยน มีจิตใจดี แม้ว่าอาจจะดูแข็งๆ ไปบ้างกับเขาก็ตาม แต่เขาก็ชินกับท่าทางของหล่อนไปแล้ว
“มู่หาน” ซูเหยาเรียกสามีเสียงดัง “อะไรครับ คุณเรียกผมซะเสียงดังเชียว” มู่หานสะดุ้งที่ได้ยินเสียงเรียกจากภรรยาคนงาม
“ฉันเรียกคุณหลายครั้งแล้วนะคะ ไม่เห็นคุณตอบสักที ฉันบอกว่าในระหว่างที่เรารอสร้องบ้าน ฉันจะชวนพี่สะใภ้ทั้งสองคนไปขายของในตลาดค่ะ
ส่วนคุณก็ไปช่วยพ่อและพี่ๆ สร้างบ้าน ฉันจะเอาเด็กๆ ไปด้วย” ซูเหยาพูดออกมาถึงความตั้งใจของตน
“คุณจะไปขายที่ไหน แล้วขายอะไรหรือครับ” มู่หานถามภรรยาออกมาด้วยความสงสัย
“ขายน้ำเต้าหู้ ซาลาเปา ขนมจีบ หน้าสถานศึกษาค่ะ ฉันคิดว่าน่าจะมีคนซื้อเยอะอย่างแน่นอน และบ้านหลังนี้เองก็อยู่ไม่ไกลด้วย”
“น้ำเต้าหู้มันเป็นยังไง ขนมจีบหน้าตามันเป็นแบบไหนครับ ผมรู้จักแต่ซาลาเปา” มู่หานยังถามออกมาอย่างงุนงง
“เอาไว้พรุ่งนี้เช้า ฉันจะทำให้คุณกับครอบครัวของแม่กินค่ะ” ซูเหยาพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี
มู่หานเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของภรรยา เขาเริ่มรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเขาก็มองรอยยิ้มของภรรยาอย่างเผลอไผลต่อไป
เฮือก!! มู่หานถึงกับสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูห้องหลังจากที่ซูเหยาเดินออกไป เมื่อเขาได้รู้สึกตัวแล้วจึงได้เดินตามภรรยาของตนออกไปบ้างเช่นเดียวกัน
เช้าวันต่อมาทั่วทั้งห้องครัวในบ้านซูเวลานี้ ต่างก็อบอวนไปด้วยกลิ่นหอมที่ลอยตามลมออกมา จนลอยออกไปถึงหน้าบ้านตามแรงลม
“กลิ่นอะไรหอมจัง จะเหมือนซาลาเปาก็ไม่คล้ายเสียทีเดียว” ชายร่างอ้วนผู้มีอันจะกินคนหนึ่งทำจมูกฟุดฟิดไปมา
“กลิ่นเนื้อ แม่ครับผมอยากกิน” เด็กน้อยที่อายุเจ็ดแปดขวบที่ได้เดินจูงมือมากับแม่พูดออกมา พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอดังอึก
“เจ้าเด็กตะกละนี่” เสียงแม่เด็กกล่าวว่าลูกชาย พร้อมกับรีบจูงมือลูกของตนให้ออกจากบริเวณนี้ เพราะมันก็ทำให้เธอหิวเช่นกัน
คนในครัวบ้านซูยามนี้ ต่างก็พากันสูดเอากลิ่นหอมที่ได้มาจากซาลาเปาแป้งสีขาวนวลที่อวบนุ่ม พร้อมกับสิ่งที่เรียกว่าขนมจีบเข้าปอดกันยกใหญ่
โดยไม่ได้รู้เลยว่าหน้าบ้านของพวกเขาได้มีผู้มีอันจะกินทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ แม้แต่คนวัยชราได้พากันมายืนอออยู่เต็มหน้าประตูในเวลานี้
“เฒ่าซู อยู่ในบ้านหรือเปล่า” เสียงทุบประตูกับเสียงร้องเรียกที่ดังอยู่นอกบ้านแต่เช้า ได้ทำให้คนในบ้านซูที่กำลังลิ้มรสอาหารเช้าที่ซูเหยาทำถึงกับแปลกใจที่มีคนมาหาแต่เช้าตรู่
“มาแล้วครับ” ซูหลงรีบตะโกนตอบกลับคนด้านนอก พร้อมกับที่เขากำลังเปิดประตู
และเมื่อประตูบ้านของเขาเปิดออก ซูหลงก็ถึงกับผงะด้วยความตกใจ ที่เห็นผู้คนมากมายมายืนอออยู่หน้าบ้าน
“ทุกคนสวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ” ซูหลงถามออกมาด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น พร้อมกับคิดว่าเรื่องที่น้องสาวเขาพูดเมื่อวานคงไม่มีใครได้ยินใช่ไหม
ตอนนี้ฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ รวมถึงหลังที่อยู่ภายในเสื้อที่เขาสวมอยู่ ก็รู้สึกเปียกชื้นเหงื่อไม่น้อยเลยทีเดียว
“คือพวกเราได้กลิ่นหอมของอาหารลอยออกมาจากบ้านหลังนี้ ก็เลยอยากรู้ว่ามันคืออะไร กลิ่นมันถึงได้หอมหวนชวนกินขนาดนี้” ชายร่างอ้วนถามขึ้นมา พร้อมกับกลืนน้ำลายของตนไปด้วย
“อ.. อ๋อ คือน้องสาวของผมเธอเพิ่งจะลองทำอาหารเช้าแบบใหม่ให้พวกเรากินนะครับว่ารสชาติจะเป็นอย่างไร เนื่องจากเธอตั้งใจจะทำไปขายที่หน้าสถานศึกษา” ซูหลงเมื่อรู้ว่าพวกเขามาด้วยเรื่องอะไรก็รู้สึกโล่งอก พร้อมกับรีบตอบคำถามออกมาอย่างรวดเร็ว
“แล้วตอนนี้ยังพอมีเหลือไหม ฉันจะขอซื้อ” ชายร่างอ้วนผู้ไม่ขาดเงิน พูดออกมาพร้อมกับถูไม้ถูมือของตนด้วยความอยากกิน
ตอนนี้เมื่อคนด้านนอกได้ยินสิ่งที่ชายร่างอ้วนพูด พวกเขาก็ต่างตะโกนแข่งกันออกมาเสียงดัง เพราะเขาก็อยากจะลิ้มลองอาหารเช้าที่ว่านี้เช่นกัน
“พ่อว่าพ่อออกไปดูเองดีกว่า เจ้าซูหลงไปนานเสียจริง” ซูป๋อพูดขึ้น พร้อมกับลุกออกจากเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าว ที่เด็กน้อยกำลังกินซาลาเปาไส้หมูสับเห็ดหอมจนปากมัน
ซูป๋อเมื่อเขาเดินมาถึงหน้าบ้าน เขาเองก็ถึงกับตกใจกับสภาพที่เห็นเป็นอย่างมาก เพราะมีคนมากมายเหมือนกับกำลังแข่งประมูลอะไรบางอย่าง เพราะร้องตะโกนแข่งราคากันให้วุ่นวาย
“สวัสดีครับทุกคน พวกคุณมาที่บ้านผมกันแต่เช้า มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” ซูป๋อถามคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านของตนในเวลานี้ออกมาด้วยความสุภาพ
“พวกเราอยากกินอาหารเช้าของบ้านคุณ พวกเรามีเงินอยากจะขอซื้อ” ชายร่างอ้วนที่เป็นแกนนำของทุกคนพูดออกมา พร้อมกับเสียงที่ร้องครวญครางดังออกมาจากท้องของเขา
“เอาอย่างนี้ดีไหมครับ พวกคุณรออยู่ตรงนี้กันสักครู่ เดี๋ยวผมกลับมา” ซูป๋อเมื่อได้รู้ต้นตอของการที่มีคนมาหน้าบ้านแล้วเขาก็ได้ก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปในห้องอาหารบ้านของตนทันที
“ซูเหยา บ้านเรายังเหลือซาลาเปากับขนมจีบและน้ำเต้าหู้
최신 챕터
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่หก สามหนุ่มหล่อแห่งเมืองหลวงผู้แตกต่าง
หนุ่มน้อยคนเล็กของครอบครัวเทียนที่ตอนนี้ได้ก้าวเท้าเข้าสู่การเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง คณะบริหารธุรกิจตามที่ตัวเองต้องการ เช่นเดียวกับชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายคนโตของซูหลงที่ต้องการจะเป็นพ่อครัวอันดับหนึ่งตามรอยเท้าของคนเป็นพ่ออีกหนึ่งก็คือบุตรชายคนโตของครอบครัวเจียงสามที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่สมาชิกครอบครัวนี้ก็มีเพียงเจียงเจ๋อที่มีครอบครัว ซึ่งตอนนี้เจียงฮวนได้มีน้องสาวน้องชายมาเพิ่มอีกอย่างละหนึ่งทั้งสามคนมีบุคลิกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแต่ก็ยังคงสนิทกัน เนื่องจากทั้งสามมีอายุไล่เลี่ยกันเกิดก่อนหลังห่างกันไม่มากทำให้ได้อยู่ปีเดียวกันเทียนหยุนนั้นเป็นเหมืนเมฆตามชื่อล่องลอยอย่างอิสระ แต่ในเรื่องความรับผิดชอบเขามีเต็มร้อยเนื่องจากได้รับการฝึกฝนมาจากผู้เป็นแม่และพ่อในการทำงานซูตงที่แม้จะมีบุคลิกหนาวเหน็บตามชื่อแต่เมื่อไหร่ที่ได้ทำอาหารหรือขนมชายหนุ่มผมยาวผู้นี้จะมีความอ่อนโยนดุจสายน้ำคนสุดท้ายเจียงฮวนชายหนุ่มผู้มีความนิ่งมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเขาก็มักจะทำตัวนิ่งอยู่เสมอต้นเสมอปลาย แต่เมื่อไหร่ก็ตามที
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่ห้า สองพี่น้องผู้โดดเดี่ยว2
ชายหนุ่มที่โดนหญิงสาวคนนี้กอดขาของตนเขาก็ตกใจ แต่เมื่อเห็นอาการอันสั่นเทาของหญิงสาวฮุ่ยหมิ่นก็รู้สึกเห็นใจผู้หญิงคนนี้ไม่น้อย ทำให้เขาก้มตัวลงไปจับไหล่บางของหญิงสาวด้วยมือทั้งสองข้าง“สหายตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว” เสียงอันอ่อนโยนของชายหนุ่มปลอบหญิงสาวที่ยังไม่ยอมลืมตาด้วยความเห็นใจเมื่อหญิงสาวผมสั้นได้ยินเสียงอันทุ้มนุ่มที่อยู่เหนือศีรษะของตนหญิงสาวก็ตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ พร้อมกับลืมตามองสิ่งที่ตัวเองกอดอยู่ก็เห็นเป็นกางเกงสีเขียวของทหารฉินเซียวซานเมื่อเห็นแบบนี้หล่อนจึงได้ผละตัวออกทันทีก่อนที่ตัวเองเกือบจะนั่งลงไปกับพื้นหิมะโชคดีที่ว่าชายหนุ่มจับไหล่ของเธอเอาไว้ ทำให้หล่อนไม่นั่งจ้ำเบ้าลงไปบนพื้นอันเย็นเฉียบ“สหายระวัง” ฮุ่ยหมิ่นกล่าวออกมาเสียงดังด้วยความตกใจที่หญิงคนนี้อยู่ ๆ ก็ผละออกจากเขากะทันหันหญิงสาวผมสั้นเมื่อได้ยินเสียงของคนพูดหล่อนจึงได้แหงนหน้าของตนมองขึ้นไปด้านบน ทำให้ดวงตากลมโตของเธอสบกับดวงตาเรียวคมดุของคนเบื้องหน้าที่กำลังมองเธออยู่เช่นกันในช่วงเวลาที่คนทั้งสองกำลังสบตากั
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่ห้า สองพี่น้องผู้โดดเดี่ยว1
หิมะตกหนักท่ามกลางฤดูหนาวอันโหดร้ายของปีที่ภัยพิบัติได้มาเยือนในเขตภาคเหนือของประเทศทำให้ทหารต้องเข้าไปช่วยเหลือประชาชนในพื้นที่อันห่างไกลการเดินทางไปช่วยเหลือประชาชนในครั้งนี้มู่ซือกับฮุ่ยหมิ่นที่ได้เลื่อนตำแหน่งไปด้วยกันเป็นทีมแรก ท่ามกลางหิมะกองสูงพวกเขาจะต้องเดินฝ่าเพื่อไปยังหมู่บ้านเบื้องหน้าที่มีคนติดต่อมาว่าได้ถูกหิมะถล่มหลังคา ทำให้ประชาชนได้รับบาดเจ็บกันเป็นจำนวนมากและยังมีอีกหลายชีวิตที่ติดอยู่ภายใต้ซากหลังคาที่ถล่มทำให้หน่วยงานของพวกเขาจำเป็นต้องให้การช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน แต่การเดินทางฝ่าหิมะไม่ใช่เรื่องง่ายในระหว่างที่ทหารในกลุ่มของสองพี่น้องกำลังเดินทางพวกเขาก็ได้ยินเสียงของสุนัขป่าเห่ากรรโชกเสียงดังเหมือนข่มขู่อะไรบางอย่างด้านหน้าห่างจากพวกเขาไม่มากนัก ทำให้คนในกลุ่มพากันเร่งฝีเท้าของพวกตนให้เร็วขึ้น ท่ามกลางฝูงหมาป่าหกตัวที่ล้อมหญิงสาวสองคน หนึ่งในนั้นเป็นคนที่สองพี่น้องย่อมจะต้องรู้จักเป็นอย่างดี“เจินเจินพวกเราจะทำยังไงกันดีจะไปตามคนมาช่วยดันจะมากลายเป็นอาหารหมาป่าเข้าเสียได้” เสียงหญิงสาวผมสั้นท่าทางทะมัดทะแมงกล่าวกับเพื
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่สี่ กลิ่นคาวเลือดก่อเกิดรัก 2
ภายนอกถ้ำที่โจรทั้งหกนั่งรอบกองไฟที่พวกมันก่อ บัดนี้ได้มีทหารกลุ่มหนึ่งกำลังโอบล้อมพวกมันตามที่เทียนเฉินได้คาดการณ์เอาไว้“ผู้กองหานพวกเราจะรอถึงเมื่อไหร่ครับ” มู่ซือถามกับครูฝึกของตนด้วยความร้อนใจ เนื่องจากเป็นห่วงน้องชายที่อาสาเป็นตัวประกัน“เกือบได้เวลาแล้วนายก็ใจเย็นลงสักหน่อยเถอะ นายต้องเชื่อใจเทียนเฉินสิ” คนที่เป็นทั้งครูฝึกและกำลังจะเป็นน้องเขยของคนตรงหน้ากล่าว“ผมทราบครับแต่นั่นน้องชายผมนะครับ หากผมใจร้อนป่านนี้ผมบุกเข้าไปแล้ว” คนเป็นว่าที่พี่เมียแย้งพวกเขาซุ่มดูพวกมันมาจะครึ่งคืนแล้วไม่เห็นวี่แววว่าโจรร้ายพวกนี้จะหลับสักที หานจ้านจึงได้นึกถึงสมุนไพรที่มีฤทธิ์ทำให้คนสลบออกมา“มู่ซือนายเอาเจ้านี่ไปเผาให้ควันไปทางพวกมันนะรับรองพวกมันหลับแน่ ไม่หลับก็อาจจะสะลึมสะลือใช้ระวังหน่อยก็แล้วกันผลงานน้องสาวนายเลยนะ” คนเป็นหัวหน้ากลุ่มกล่าวออกมาด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจมู่ซือแม้อยากจะพูดอะไรแต่เวลานี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมดังนั้นเขาจึงได้นำสหายร่วมรบไปกับตนอีกสองคนเพื่อไปทำตามคำสั่ง
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่สี่ กลิ่นคาวเลือดก่อเกิดรัก 1
ยามเย็นย่ำท่ามกลางป่าใหญ่ที่ปราศจากเสียงร้องของสัตว์ เทียนเฉินผู้ที่ได้ปลอมตัวเป็นหนึ่งในตัวประกันที่ถูกผู้ร้ายค้าอาวุธเถื่อนจับตัวมาพร้อมกับกลุ่มคนอีกสี่คนหนึ่งในนั้นมีหญิงสาวใบหน้ากลมดวงตาเรียวเล็กอยู่ในกลุ่มนี้ด้วย เทียนเฉินคิดว่าเด็กคนนี้บางทีน่าจะเป็นเด็กวัยมัธยมที่ถูกเจ้าชั่วพวกนี้จับมา“ลูกพี่อีกนานไหมกว่านายใหญ่จะมา” เสียงของหนึ่งในพ่อค้าอาวุธดังขึ้นขัดความคิดของเจ้าหน้าที่หนุ่มที่ตอนนี้แต่งตัวเหมือนคนทำงานในหน่วยงานวิจัยขององค์กรบางอย่างที่คนร้ายพวกนี้ต้องการตัว“นายก็รอหน่อยเถอะอีกไม่นานเจ้านายก็น่าจะมาแล้ว ว่าแต่ทำไมตัวประกันของเราถึงมีเด็กมาด้วยวะ” ชายหน้าบากที่ถูกเรียกว่าลูกพี่ถามกับลูกน้องที่มีอาวุธปืนอยู่ในมือหลังจากที่มองไปยังหญิงสาวร่างเล็กใบหน้ากลม“ก็ฉันเห็นว่าหล่อนอยู่กับเจ้าหน้าที่พวกนี้ก็เลยจับมาทั้งหมด แต่พี่ว่าหล่อนยังเป็นนักเรียนอยู่เหรอ หรือว่าจะปล่อยหล่อนไปเด็กขนาดนี้คงจะบอกตำรวจหรือทหารอะไรได้ไม่มากหรอก” คนพูดเป็นชายที่มีลูกสาวอยู่ในวัยมัธยมถามความเห็นกับลูกพี่ใหญ่“แกจะบ้าเหรอห
ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย ตอนพิเศษที่สาม แม่คุณจะรับฉันได้จริง ๆ เหรอ 2
มิเชลรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นความฝันที่ไม่ใช่ความจริงหากเป็นความฝันหญิงสาวก็ไม่คิดอยากจะลืมตาตื่นชายหนุ่มที่ฉุดหญิงสาววิ่งมาไกลแล้วจึงได้รู้สึกเบาใจว่าไม่น่าจะมีคนตามพวกเขามาทัน เขาจึงได้ปล่อยข้อมือของหญิงสาวคนนี้ลง“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” หลังจากที่เขาปล่อยมือของตนแล้วชายหนุ่มก็มองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้แม้จะยังสวมแว่นตาอยู่แต่ด้วยการที่พวกเขาวิ่งกันมาไกลก็ยังพอเห็นใบหน้าอันแดงเรื่อจากแสงไฟทำให้ใบหน้านั้นดูน่ารักเทียนเฟยรู้สึกตกใจความคิดของตัวเองอยู่ไม่น้อยนี่เขาชมคนอื่นนอกจากน้องสาวของตน ทางด้านหญิงสาวที่กำลังรู้สึกเขินอายได้มองเห็นอาการเลิ่กลั่กของชายหนุ่มมาดนิ่งหล่อนก็หลุดยิ้มออกมาก่อนที่จะตอบชายที่อยู่ในความทรงจำออกไป“ฉันไม่เป็นไรค่ะแค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย” หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยหอบตามที่ตนพูดไปจริง ๆ“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ คุณพักอยู่ที่ไหนให้ผมไปส่งเถอะผู้หญิงเดินคนเดียวยามค่ำคืนน่าเป็นห่วง” เทียนเฟยกล่าวตามที่ตัวเองรู้สึก“คือฉันพักอยู่ที่...มันจะสะดวกสำหรับพี่หรือเปล่าคะ” หล่อนแทนตัว
