พบท่านตาท่านยาย 1/1

เช้าวันต่อมาหลังจากที่พวกของอวี้หลันจัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้นคนทั้งหมดก็ได้เตรียมตัวเดินทางไปยังบ้านของท่านตาของหญิงสาวตามที่ได้ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้

เพื่อไปพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ ซึ่งเมื่อทุกคนพร้อมกันแล้วนั้นพวกของไป๋อวี้หลันก็ได้ออกเดินทางไปยังจวนตระกูลซ่งทันทีด้วยรถม้าที่หวังลู่ไปจ้างมา

ใช้เวลาในการเดินทางอยู่ไม่นานมากเนื่องจากจวนตระกูลซ่งกับจวนของอวี้หลันนั้นอยู่ในทิศตะวันออกเช่นเดียวกันดังนั้นการเดินทางจึงไม่ได้ใช้เวลานานเหมือนตอนที่หญิงสาวออกจากตระกูลไป๋ที่ตั้งอยู่ทิศตะวันตก

ในที่สุดรถม้ารับจ้างที่หญิงสาวนั่งมาก็จอดลงที่ประตูจวนไม้ขนาดใหญ่ที่บ่งบอกได้ถึงฐานะของเจ้าของจวนว่าร่ำรวยมากเพียงใด เพราะเพียงแค่ประตูหน้าจวนยังดูใหญ่โตอลังการถึงเพียงนี้

เมื่อรถม้าจอดสนิทแล้วหวังอู่ก็ทำหน้าที่ไปพูดคุยกับยามเฝ้าประตูจวนไม่นานยามคนดังกล่าวก็รีบวิ่งเข้าไปด้านในทันทีดังนั้นหวังอู่จึงได้เดินมาบอกกล่าวกับคุณหนู

“คุณหนูลงมาได้เลยขอรับ ข้าได้แจ้งให้ยามทราบแล้วว่าท่านมาขอเข้าพบนายท่าน”

“อื้อ…ไปกันเถิดแม่นม เสี่ยวอิง”

หญิงสาวกล่าวจบเสี่ยวอิงก็เป็นคนแรกที่เดินลงจากรถม้าเพื่อช่วยประคองคุณหนูของตนลงจากรถม้าอีกทีหนึ่ง เพียงแค่มือบางขาวเนียนโผล่พ้นออกมาจากรถม้าก็สามารถเรียกความสนใจจากผู้คนรอบ ๆ บริเวณจวนได้เป็นอย่างดี

ผู้คนต่างก็คอยจ้องมองเหล่าเจ้านายในตระกูลซ่งแห่งนี้เพราะทั้งฐานะทางการเมืองหรือแม้แต่ทางการเงินตระกูลซ่งก็เรียกได้ว่ามีชื่อเสียงอย่างมากมาย

ดังนั้นผู้คนมากมายจึงคอยจ้องมองอยู่ตลอดเวลา อย่างครั้งนี้ก็เช่นกันเพียงแค่มีรถม้าที่ดูธรรมดาในตอนแรกมาจอดยังคงไม่สามารถเรียกความสนใจได้มาก

แต่เมื่อหวังอู่ที่เป็นบุรุษหน้าตาดีอยู่ในระดับหนึ่งเดินตรงไปยังยามที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็เรียกสายตาจากเหล่าผู้คนได้แล้ว ยิ่งเมื่อเห็นว่ามีหญิงสาวลงมาจากรถม้าคันนั้นยิ่งเป็นที่จับตามองของผู้คนเป็นจำนวนมาก

เพียงแต่หญิงสาวเองก็ไม่ได้คิดจะใส่ใจ นางยังคงเดินลงมาจากรถม้าด้วยท่าทีสง่างามดุจคุณหนูชนชั้นสูงที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี

ยิ่งเมื่อหญิงสาวเผยโฉมหน้าอันงดงามตัดกับชุดผ้าไหมเนื้อละเอียดสีน้ำเงินเข้มก็ยิ่งส่งเสริมให้อวี้หลันดูสง่างามขึ้นจากเดิมไปอีกขั้น

เมื่อหญิงสาวลงมายืนบนพื้นได้อย่างมั่นคงประตูจวนก็ถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับชายสูงวัยที่มีใบหน้าอ่อนโยนกำลังยืนรอหญิงสาวอยู่ที่หน้าประตูเห็นดังนั้นหวังลู่จึงได้เอ่ยแนะนำให้หญิงสาวรูจัก

“คุณหนูท่านนั้นคือพ่อบ้านหวังขอรับ ท่านเป็นพ่อบ้านผู้ดูแลทุกอย่างในจวนแห่งนี้และท่านยังเป็นพ่อบุญธรรมของข้ากับพี่ใหญ่ด้วย”

“อวี้หลันคารวะท่านลุงหวังเจ้าค่ะ”

จบคำบอกเล่าขององครักษ์หนุ่มอวี้หลันก็เอ่ยทักทายอีกฝ่ายพร้อมทั้งก้มหัวลงเพื่อแสดงการให้เกียรติกับอีกฝ่าย จน หวังจู ถึงกับตั้งรับไม่ทันที่อยู่ ๆ หญิงสาวตรงหน้าได้ทำความเคารพตนที่เป็นเพียงบ่าวในเรือนนี้

แต่ภายในใจของเขาก็รู้สึกเอ็นดูในความมีกิริยาที่สุภาพต่อผู้ใหญ่ของหญิงสาวเป็นอย่างมาก

“คุณหนูโปรดอย่าทำเช่นนี้เลยขอรับ ข้าเป็นเพียงแค่บ่าวในเรือนไม่เหมาะที่คุณหนูจะให้เกียรติข้าถึงเพียงนี้ขอรับ”

พ่อบ้านหวังเอ่ยบอกหญิงสาวตรงหน้าด้วยความหวังดีเพราะถึงอย่างไรเสียอีกฝ่ายก็เป็นถึงหลานสาวของนายท่าซ่งอดีตราชครูจะมาแสดงความนอบน้อมกับบ่าวดูจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่

“ปกติข้าเองก็ไม่ได้ให้ความเคารพกับทุกคนหรอกนะเจ้าคะ การที่ข้าทำเช่นนี้ก็เพราะว่าท่านลุงหวังนั้นเป็นคนสนิทของท่านตาและเป็นผู้ที่คอยดูแลจวนแห่งนี้มาเป็นอย่างดีแถมท่านลุงเองก็ยังเป็นบิดาบุญธรรมของพี่หวังอู่กับหวังลู่อีก ข้าจึงไม่คิดว่าจะแปลกอย่างไรที่จะนับถือท่านลุงเหมือนญาติผู้ใหญ่เจ้าค่ะ”

อวี้หลันเอ่ยบอกด้วยใบหน้าแย้มยิ้มบางเบาเพื่อให้อีกฝ่ายไม่ต้องกังวลมากจนเกินไป

“เช่นนั้นข้าก็แล้วแต่คุณหนูขอรับ แต่ตอนนี้เชิญคุณหนูเข้าไปด้านในจวนก่อนเถิดนายท่านกับฮูหยินได้รอคุณหนูอยู่ที่ห้องรับรองแล้ว”

“เจ้าค่ะ เช่นนั้นก็รบกวนท่านลุงหวังนำทางแล้ว”

จบคำของหญิงสาวพ่อบ้านหวังก็ได้เดินนำคนทั้งหมดเข้าไปภายในจวนทันทีเพราะในตอนนี้ผู้เป็นนายทั้งสองของเขาก็จะกำลังเดินไปมาเพื่อรอคอยหลานสาวคนเดียวที่ไม่เคยพบหน้าเลยสักครั้ง

จนในที่สุดวันที่ทั้งสองจะได้พบหน้ากับหลานสาวที่เป็นดั่งตัวแทนของบุตรสาวสุดที่รักที่จากไปแล้วจึงได้มีความรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่อีกฝ่ายมาพบพวกตนในวันนี้

และแล้วเวลาแห่งการรอคอยของสองสามีภรรยาก็สิ้นสุดลงเมื่อประตูห้องรับรองถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเพรียวบางในชุดสีน้ำเงินเข้ม ได้ก้าวเดินผ่านประตูเข้ามาพร้อมกับผู้ติดตามทั้งสี่