หักห้ามใจไม่ได้แล้วจริง ๆ

ตัดภาพไปที่ต้องมนตร์ เธอโมโหตัวเองจริงๆ เธอบอกหมายเลขห้องให้เขาไปอย่างละเอียด แต่ดันไม่ขอเบอร์ติดต่อของเขาหรือแลกไลน์กันเนี่ยนะ! จะบ้าตาย!

เอาน่า…. ถึงยังไงก็ต้องทำใจ มันก็แค่การอ๊อฟหนุ่มโฮสมาเดทแค่ชั่วคราว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่คิดค่าตัวแล้วก็ออกเงินเลี้ยงเธอทุกอย่างก็ตามเถอะ!

พรุ่งนี้พอตื่นเช้ามาทุกอย่างก็กลับสู่โลกของความเป็นจริงแล้ว หากวันหลังเกิดเหงาขึ้นมาก็ค่อยไปเที่ยวที่บาร์โฮสแห่งนั้นอีกครั้งก็ได้

คิดแล้วเธอก็อาบน้ำนอน กอดหมอนข้างฝันหวานถึงรสจูบอันหวานซึ้งของเขาอย่างพร่ำเพ้อ…งือ….ถ้ามีเขาคอยนอนกอดทั้งคืนก็คงจะดี

หลังจากสองคืนที่เธอคิดถึงเขาแทบบ้าผ่านพ้นไป ต้องมนตร์ก็พบว่าตัวเองมายืนอยู่ตรงหน้าบาร์โฮสแห่งนี้อีกครั้ง และครั้งนี้เธอก็มาคนเดียว

หัวใจดวงน้อยเรียกร้องให้หญิงสาวก้าวเท้าเข้าไปข้างใน และถึงแม้ว่าจะมีหนุ่มหล่อเดินผ่านตาไปมา ทว่าหญิงสาวก็ไม่ว่อกแว่ก เพราะคนที่เธอต้องการมาพบในคืนนี้นั้นคือเขาแค่คนเดียว

“วันนี้จะรับกี่ดื่มดีครับ” เสียงทุ้มนุ่มของพีอาร์หนุ่มลอยมาเข้าหูหญิงสาวทันทีที่เธอหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา ทว่าแววตาของเธอกลับล่องลอยเหม่อมองไปบนเวที

พี่เขาไม่อยู่ที่นั่น ไม่มีแม้แต่เงา หรือว่าเขาจะมาทำงานนี้ในวันนั้นเป็นวันแรกและวันสุดท้ายจริง ๆ

ต้องมนตร์ใจหวิว เพียงแค่คิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเขาอีกครั้งภายในใจก็ว้าวุ่นไปหมด

“เอ่อ…คือฉันมาตามหาคนคนนึงน่ะค่ะ ฉันอยากจะดื่มกับเขา” หญิงสาวรีบบอกความต้องการของตัวเองกับพีอาร์หนุ่ม ก่อนจะหันหน้ามองกลับไปบนเวทีอีกครั้ง

“คนไหนเหรอครับ”

“ปัญหาคือคืนนี้เขาไม่อยู่ที่นี่ค่ะ” ต้องมนตร์เริ่มมีสีหน้าเซื่องซึม นึกโกรธตัวเองอยู่เหมือนกันที่ยอมให้เขาเข้ามามีอิทธิพลกับหัวใจของเธอมากขนาดนี้

ตอนแรกก็คิดว่าจะปล่อยวางได้และไม่หนัก ที่ไหนได้…ไอ้ที่หนักคืออาการของหัวใจที่เรียกร้องอย่างเจอเขาจนทนไม่ไหวในตอนนี้นี่แหละ

“วันนี้ก็เห็นขึ้นเวทีกันครบทุกคนนะครับ ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าขาดใครไป” พีอาร์หนุ่มยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปลายคางอย่างครุ่นคิด

“ก็… คืนนั้นที่ฉันมา มีพี่แก่ๆ คนนึงยืนเต้นอยู่ด้านหลัง เขาหล่อมาก ตัวสูง กล้ามใหญ่ พี่เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ถอดเสื้อเต้นแล้วก็เต้นท่าไม่เหมือนใครด้วยค่ะ… แล้วคืนนั้นฉันก็ออกไปกับเขาค่ะ”

พีอาร์หนุ่มที่ฟังแล้วรู้ได้ทันทีว่าเขาคือใครถึงกับหลุดขำ คืนนั้นเขาเองก็จำได้ดี…คืนที่เศรษฐีหนุ่มใหญ่เจ้าของบาร์มาร่วมแจมบนเวทีด้วย “อ่อ…” พอมองหน้าเธอให้ชัดเต็มตาก็จำได้ว่าเธอคนนี้แหละที่ควงกันออกไปกับเจ้าของบาร์โฮสรูปหล่อในคืนนั้น “แล้วคุณไม่รู้จักชื่อของเขาเหรอครับ ”

“นั่นสิ” ต้องมนตร์ยกมือขึ้นเขกหัวตัวเอง ก็แล้วทำไมถึงไม่ยอมถามชื่อเขา!

“เขาคือคุณภาคย์ครับ คืนนี้เขาไม่ได้เข้ามา แต่ถ้าหากว่าคุณอยากเจอเขาจริงๆ ละก็…เดี๋ยวผมจะลองติดต่อเขาดู”

ดวงตาของต้องมนตร์ทอประกายอย่างมีความหวังทันทีที่เห็นพีอาร์หนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท “โทร…โทรเลยค่ะ โทรตอนนี้เลยค่ะ” น้ำเสียงสดใสกึ่งออกคำสั่งดังขึ้นในทันใด

“รอสักครู่นะครับ” พีอาร์หนุ่มนั่งนิ่งรอสายอยู่ครู่หนึ่งปลายสายก็กดรับโทรศัพท์

“สวัสดีครับคุณภาคย์…คือว่าตอนนี้มีใครคนหนึ่งมารอพบคุณภาคย์ เธอคือผู้หญิงที่มาเที่ยวเมื่อวันก่อนแล้วออกไปพร้อมกับคุณภาคย์”

ภาคย์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะผลิยิ้มบาง ๆ ที่ผ่านมาเขาคิดถึงเธอหนักมากจนยากจะเชื่อว่ามันเกิดความรักขึ้นแล้วจริงๆ หนุ่มใหญ่ใจนักเลงกะว่าช่วงดึกๆ จะบุกไปเซอร์ไพรซ์เธอที่คอนโด แต่เด็กขี้อ้อนดันเป็นฝ่ายมาหาเขาที่บาร์โฮสเสียเอง

[ เธอชื่อคุณต้องมนตร์ใช่ไหม ] ภาคย์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“สักครู่นะครับ…. คุณภาคย์ถามว่าใช่คุณต้องมนตร์หรือเปล่าครับ” พีอาร์หนุ่มรีบหันมาถามหญิงสาวที่นั่งใจเต้นแรงอยู่ข้าง ๆ

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อต้องมนตร์” เธอรีบตอบก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าเธอชื่อต้องมนตร์ จำได้ว่าเธอไม่ได้บอกชื่อเขาไปในคืนนั้น…เอ๊ะ หรือว่าเธอได้บอกไปแล้วแต่เธอจำไม่ได้ว่าบอก

“คุณภาคย์บอกว่าเดี๋ยวคุณภาคย์จะเข้ามาหาครับ ให้ผมเชิญคุณต้องมนตร์ไปนั่งรอที่ห้องวีไอพีก่อน” พีอาร์หนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนจะลุกขึ้นผายมือให้เธอด้วยความสุภาพ

“ห้องวีไอพีงั้นเหรอ” ต้องมนตร์ยิ่งประหลาดใจหนักกว่าเดิม นี่คุณภาคย์ของเธอเขาเป็นใครกันแน่ หรือที่เขาบอกว่าเขาคือเจ้าของบาร์โฮสแห่งนี้จะเป็นความจริง!

ต้องมนตร์อดทนรอคอยด้วยความตื่นเต้น จนกระทั่งพีอาร์หนุ่มคนเดิมเดินเข้ามาในห้องวีไอพีอันหรูหรา

“แล้วไหนล่ะคะคุณภาคย์” เธอรีบถามเมื่อไม่เห็นว่าคนที่เธอรอคอยจะเดินตามเข้ามาด้วย

“คุณภาคย์ให้ผมพาคุณไปที่รถเลยครับ เชิญครับ” คนตัวสูงที่รับคำสั่งมาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มละมุนก่อนจะเดินนำเธอไปยังทางออกด้านหลัง…