กำลังตกหลุมรัก

บนที่นั่งที่ดีที่สุดในโรงภาพยนตร์วีไอพี หนังรอบดึกเริ่มฉาย และหลายคู่รักก็เริ่มพลอดรักกันอย่างสวีทหวานชื่น บางคู่ก็เริ่มลูบหัวกันอย่างรักใคร่เอ็นดู บางคู่ก็เริ่มล้วงควักกอดจูบกันนัวเนีย

ต้องมนตร์เองก็เริ่มเอนกายซบหนุ่มโฮสต์รุ่นใหญ่ที่ตัวเองอ๊อฟมา หญิงสาวเลือกดูหนังรักโรแมนติกที่มีฉากเลิฟซีนค่อนข้างเยอะ และวินาทีนี้….สำหรับต้องมนตร์แล้ว พระเอกฮอลลีวูดรุ่นใหญ่ขวัญใจสาว ๆ ทั่วโลกที่กำลังยิ้มกว้างอยู่บนจอก็ไม่น่าดึงดูดใจเท่ากับเจ้าของบ่าอุ่นที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

“ชอบรุ่นใหญ่เหรอเราน่ะ” ภาคย์เหลือบมองคนตัวเล็กที่ยิ้มพริ้มซบบ่าเขาอยู่ เธอดื่มไวน์จนพวงแก้มกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ แถมยังหาวยาว ๆ เพราะง่วงนอน พอมองไปมองมาภาพที่เธอเคยนอนหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ในศาลาวัดก็ย้อนกลับเข้ามาในหัวจนเขาต้องกลั้นขำ

“จะรุ่นเล็กหรือรุ่นใหญ่ อายุก็เป็นเพียงตัวเลขทั้งนั้นแหละค่ะ” ต้องมนตร์เอ่ยพร้อมกับช้อนสายตาหวานเยิ้มขึ้นมองเขา

“ไหนบอกจะดูหนัง แล้วทำไมถึงเอาแต่จ้องหน้าพี่” ภาคย์ดูหนังไม่รู้เรื่อง เพราะหน้าหล่อ ๆ โดนสาวสวยที่ควงมาจ้องเอา ๆ

“เอ่อ….” ต้องมนตร์ที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมรัก พยายามดึงตัวเองให้หลุดออกมาจากภวังค์แล้วเบนสายตาไปจ้องจอภาพยนตร์ตรงหน้าแทน

ภาพหนังโรมานซ์….ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา พระเอกรุ่นใหญ่ประคองแก้มสาวสวยในดวงใจของเขาเอาไว้แล้วประทับจูบ…และฉากต่อไปคือเขาช้อนอุ้มเธอเข้าไปในบ้านไม้ริมแม่น้ำแล้วร่วมรักกันอย่างดื่มด่ำเร่าร้อน

“พี่…จูบหนูหน่อยได้ไหมคะ” เธอหันไปอ้อนขอ และผู้ชายอย่างภาคย์ก็มีหรือที่จะปฏิเสธเธอได้ลง

แค่จูบก็พอภาคย์…ท่องไว้ แค่จูบก็พอ เธอขอแค่จูบ

ต้องมนตร์ทำให้ความต้องการทางเพศของภาคย์ที่เสื่อมหายไปเป็นเดือน ๆ คุกรุ่นขึ้นมาอย่างรุนแรง

“ได้สิครับ เดี๋ยวพี่จัดให้” อยู่ในโรงหนังแบบนี้มากสุดก็คงจะทำได้แค่จูบ และภาคย์ผู้ช่ำชองในบทรักเพราะผ่านศึกมาเยอะก็ไม่ทำให้เธอผิดหวัง เขาเป็นคนจูบเก่ง ทุกๆ จังหวะการขยับปากเน้นหนักเบาและตวัดลิ้นทำเอาต้องมนตร์เคลิ้มหนักจนร่องสวาทสั่นระริกหลั่งน้ำหล่อลื่นออกมาเปียกเยิ้มไปทั่วเป้าชั้นในตัวบาง

ภาคย์ปรนเปรอป้อนจูบให้เธออย่างลึกซึ้งเนิ่นนาน ความเร่าร้อนของเขาทำเอาใจเธอเต้นแรงอย่างควบคุมความต้องการของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่

นี่หากอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องนอนของเธอแล้วล่ะก็ เขาต้องเสร็จเธอแน่ ๆ

“ถ้าหนูมีพี่คอยจูบก่อนนอนแบบนี้ทุกคืนก็คงจะดี” เจ้าของแววตาหวานเยิ้มล่องลอยเอ่ยบอกเขาเมื่อเขาถอนจูบ ส่วนคนที่โดนเด็กขี้อ้อนตกก็ได้แต่อมยิ้มละมุน “พี่ขับรถไปส่งบ้านนะ แล้วเดี๋ยวพี่ค่อยเรียกแท็กซี่กลับ ส่วนค่าตัวของพี่หนูไม่ต้องจ่าย พี่ยินดีมากที่คืนนี้ได้ดูแลหนู”

“โอ้โห นี่มันป๋าชัดๆ” ต้องมนตร์ยังนึกไม่ออกเลยว่าเขามีเหตุผลอะไรที่ไปเต้นอยู่บนเวทีที่บาร์โฮสแห่งนั้น หรือเหตุผลก็คือ…เขามาเพื่อรอเจอเธอ แบบที่ปู่ย่าตายายเรียกว่าบุพเพสันนิวาสหรือพรหมลิขิตนั่นแหละ

คิดเข้าข้างตัวเองเก่งจริงๆ นะต้องมนตร์

“ถ้าพี่จะเปย์หนูหนักขนาดนี้ พี่มาเป็นแฟนหนูเลยดีกว่ามั้ยคะ” เธอพูดตอนควงแขนเขาออกจากโรงหนัง ต้องมนตร์นะต้องมนตร์ มาเที่ยวบาร์โฮสยังไงให้กลับออกไปเหมือนเด็กเสี่ย!

“หนูน่ารัก คืนนี้พี่มาทำงานคืนแรก ไม่นึกว่าจะมีใครสนใจ ขอบคุณนะที่เอ็นดูพี่” ภาคย์ยังคงสวมบทหนุ่มโฮสอยู่เช่นเดิม โอบกอดคนตัวเล็กอย่างเอาอกเอาใจลงลิฟต์ไปที่รถ จากนั้นก็เปิดประตูรถให้ เตรียมตัวจะขับรถไปส่งเธอที่บ้าน “กดโลเคชั่นไปบ้านหนูให้พี่หน่อย” เขายื่นโทรศัพท์ให้ทันทีที่มานั่งประจำที่ตรงที่นั่งของคนขับ

ต้องมนตร์ได้แต่มองเขาตาละห้อย พยายามหักห้ามใจไม่ให้ตกหลุมรักเขามากไปกว่านี้ นี่สินะที่เขาบอกว่าเวลาซื้อผู้ชายกินแล้วอย่าเอาความรู้สึกลงไปเล่น แล้วเธอก็อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าจูบของเขาทำเอาเธอติดใจหนักมาก…จนกระทั่งตอนนี้ช่องทางรักของเธอก็ยังคงชุ่มฉ่ำอยู่เลย

แม้ใจก็คิดอยากจะรวบรวมความกล้าขอมีเซ็กซ์กับเขา แต่ปากกลับพูดไม่ออก เพราะหากว่ามันเกิดขึ้นแล้วความรู้สึกของเธอคงจะถลำลึกหลงรักเขาหนักยิ่งกว่าเดิม

“ไปที่คอนโดหนูดีกว่า ที่บ้านมีพ่อกับแม่ แล้วก็พี่สาวอีกสองคน หนูไม่อยากให้ที่บ้านรู้ว่าหนูไปทำอะไรมา” ต้องมนตร์มีคอนโดห้องเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ มันตั้งอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยที่เธออยู่มาตั้งแต่สมัยเรียน แม้กระทั่งเรียนจบแล้วอย่างตอนนี้เธอก็ชอบอยู่คนเดียวที่คอนโดมากกว่า

“จากที่นี่ไปคอนโดหนูขับรถแค่สิบนาทีเอง” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อน รู้สึกอยากให้ระยะทางกับระยะเวลามันยาวนานกว่านั้นสักสิบเท่า “แม้ว่าหนูจะอยากอยู่กับพี่จนถึงเช้า แต่พอเช้าแล้วพี่ก็ต้องจากหนูไปอยู่ดี เพราะฉะนั้นเราแยกกันตอนนี้เลยดีกว่า หนูขอบคุณพี่มากๆ นะคะสำหรับคืนนี้ พี่ทำให้หนูมีความสุขมากจริงๆ” เธอสบตาเขาอย่างเว้าวอน ส่วนภาคย์ก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะโดนกลืนกิน และเมื่อเขาขับรถเข้ามาจอดส่งเธอตรงหน้าล็อบบี้ เธอก็เอ่ยปากขอสิ่งที่ต้องการอีกครั้ง

“พี่ช่วยจูบลาหนูหน่อยได้ไหมคะ และหนูก็จะจดจำมันไว้ตลอดไป” พอถึงวินาทีที่ต้องจากลา ต้องมนตร์ก็ใจหาย แต่อย่างน้อยก็ขอตักตวงจูบฟิน ๆ จากเขาอีกสักรอบ

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาระบายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ่งเห็นเธอออกอาการคลั่งไคล้เขามากขนาดนี้ ภาคย์ก็นึกอยากจะเล่นตัวขึ้นมาดื้อ ๆ “พี่ขอค้างไว้ก่อน พี่ยังไม่อยากจูบลาหนู และพี่ก็เชื่อว่าเราจะต้องได้เจอกันอีก แล้วเดี๋ยวพี่จะจูบคืนให้ตอนที่เราเจอกันครั้งต่อไปก็แล้วกัน”

ที่พูดออกไปแบบนั้นเป็นเพราะว่าเขาอยากเจอเธออีกจริงๆ“โอเค!! จะเอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ หนูอยู่คอนโดนี้ชั้น 11 ห้อง 1122 พอออกจากลิฟต์แล้วเลี้ยวซ้ายนะคะ อยู่คนเดียว โสดสนิท” เธอเอื้อนเอ่ยเชื่องช้าก่อนจะเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถไป ไม่เป็นไร ไม่ยอมจูบ ก็ไม่ต้องจูบ!

ภาคย์มองเธอเดินจากไปจนลับตา ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงเปื้อนยิ้มอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเขาขับรถกลับ มีเพียงใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอที่วนเวียนอยู่ในหัว ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขากับเธอจะได้โคจรมาเจอกันอีก

“ชั้น 11 ห้อง 1122 งั้นเหรอ” ภาคย์พึมพำ ชายหนุ่มอดขำขึ้นมาไม่ได้ นี่กะจะให้เขาหาทางขึ้นไปหาเวลาคิดถึงอย่างนั้นเหรอ ยั่วเก่งนัก เดี๋ยวเถอะ ถ้าหากเขาเอาจริงขึ้นมาแล้วจะเดินขาสั่น!