17 - ขอให้โชคดี

ขอให้โชคดี

ช่วงสายของวัน วันนี้เป็นวันหยุดพอดี คุณพัฒน์เลยตื่นสายได้ แต่เขาก็ต้องตื่นเร็วกว่าที่คิดเอาไว้ เพราะไอร้อนจากคนข้างกาย ที่แพร่มาถึงตัวเขา ทำให้เขาไม่อาจหลับต่อได้

“คือโตฮ้อนคักแท้” (ทำไมตัวร้อนจัง) เสียงอุทานออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดทันที เมื่อมือหนาแตะลงที่หน้าผากมนของหญิงสาว

คุณพัฒน์รีบดีดตัวลุกขึ้น หาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้แก่หญิงสาว แล้วจึงต่อสายหาใครบางคน และช่วยวานในสิ่งที่เขาต้องการมาให้ทันที เพราะไม่อยากปล่อยเธอไว้ที่นี่คนเดียว

“สิไปไส มื้อนี้หยุดบ่แม่นติ” (จะไปไหน วันนี้หยุดไม่ใช่หรือ) ชญานุชถามน้องชายขึ้นมาทันที เมื่อเห็นอีกฝ่ายเตรียมตัวที่จะออกไปข้างนอก ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุด

“ไปซื้อของให้บักเกื้อ” (ไปซื้อของให้ไอ้เกื้อ) ชนาวุฒิตอบพี่สาวออกไปตามตรง

“เกื้อ...ซื้ออีหยัง?” (เกื้อ...ซื้ออะไร?)

“ยา” เสียงเรียบตอบพี่สาวออกไป

“เกื้อเป็นหยัง คือต้องไปซื้อยา” (เกื้อเป็นอะไร ทำไมต้องซื้อยา) ชญานุชถามน้องชายออกไปด้วยความเป็นกังวล เมื่อน้องชายบอกออกมาแบบนั้น เพราะเธอเองก็รักและเอ็นดูคุณพัฒน์ดุจน้องชายคนหนึ่ง

“เดี๋ยวกลับมาเว้าสู่ฟัง ข่อยไปก่อนเด้อเอื้อย เดี๋ยวบักเกื้อสิด่าเอา” (เดี๋ยวกลับมาเล่าให้ฟัง ผมไปก่อนน่ะพี่ เดี๋ยวไอ้เกื้อจะด่าเอา) ชนาวุฒิไม่ได้ตอบรายละเอียดอะไรพี่สาว เพราะเขาเองก็ทราบมาแค่นี้เช่นกัน ไว้กลับมาจะอธิบายให้ฟังทีหลัง แต่ตอนนี้เขาต้องรีบไปแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ซ้า” (ช้า) เปิดประตูออกไปแต่ไม่ได้เปิดออกกว้างเกรงว่าเพื่อนจะเห็นคนด้านใน พร้อมกับเสียงต่อว่าเพื่อนทันที โทษฐานที่มาช้า แม้จะอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่นัก เพราะเป็นห่วงคนที่นอนซมกับพิษไข้

“บักห่า! กูกะฟ้าวได้ส่ำนี้ล่ะ ว่าแต่มึงให้กูซื้อยาซื้อโจ๊กมาให้ มึงกะปกติดี” (ไอ้ห่า! กูก็รีบได้เท่านี้ล่ะ ว่าแต่มึงให้กูซื้อยาซื้อโจ๊กมาให้ มึงก็ปกติดี) ชนาวุฒิถามออกไปด้วยความสงสัย เพราะดูท่าทีของเพื่อนแล้ว ไม่เห็นจะเป็นอะไรมาก ยังคงยืนด่าเขาได้ปกติดี

“เอ่อ...บ่แม่นกู แต่เป็น...” (เอ่อ...ไม่ใช่กู แต่เป็น...) คุณพัฒน์อ้ำอึ้ง เพราะไม่รู้ว่าจะบอกเพื่อนเช่นไรดี และไม่กล้าบอกด้วยว่าเขานั้นพาใครมานอนด้วย เพราะกลัวจะถูกเพื่อนแซว

“กูเข้าไปได้บ่?” (กูเข้าไปได้ไหม?) เสียงเรียบพร้อมกับใบหน้านิ่งถามขึ้น เมื่อเห็นท่าทีเป็นกังวลของคุณพัฒน์

“บ่ได้ มีคนนอนอยู่” (ไม่ได้ มีคนนอนอยู่) คุณพัฒน์รีบปฏิเสธทันควัน และพยายามที่จะดันประตูเอาไว้ เพราะกลัวเพื่อนจะเห็นคนที่นอนอยู่บนที่นอนด้านใน

“มึงพาไผมานอนนำ” (มึงพาใครมานอนด้วย) ชนาวุฒิถามออกไปทันที เมื่อเห็นท่าทีร้อนรนของเพื่อนที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด เขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพื่อนมีพิรุธ มีอะไรปิดบังเขาอยู่ คงจะมีเรื่องเดียวแหล่ะ ที่คนอย่างคุณพัฒน์ไม่กล้าเล่าบอก เพราะทุกเรื่องพวกเขาแทบจะไม่มีอะไรปิดบังกันเลย

“...” เขานิ่งเงียบ เมื่อโดนชนาวุฒิจับได้ ว่าเขานั้นซุกซ้อนใครเอาไว้ แต่เขาจะให้มันเข้าไปยังไง ก็ห้องเขาไม่มีผนังกั้นห้องนอน และหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ ร่างกายก็ไม่ได้มีเสื้อผ้าใส่สมบูรณ์ เพราะเธอป่วยอยู่ และใส่เสื้อปผ้าของเขา เขาไม่อยากให้เพื่อนเห็นเธอในสภาพนั้น

“หรือว่าสิเป็น...” คิ้วขมวดนึกคิด แต่เขาก็พอจะทราบแล้วแหละว่าคนในนั้นคือใคร เพียงแต่อยากให้เจ้าตัวบอกกับเขาเอง

“มุก” เสียงเอ่ยบอกเพื่อนอย่างแผ่วเบาราวกับกระซิบ

“บักเกื้อ!” ชนาวุฒิเบิกตาโตทันที ที่ได้ยินชื่อที่เพื่อนบอกว่าคนในนั้นคือใคร เขาทราบอยู่แล้วว่าเพื่อนมีใจให้เธอ แต่ไม่คิดว่าทั้งคู่จะไวไฟขนาดนี้ ทั้งที่ดูภายนอกจะเป็นเงียบ ๆ ทั้งคู่

ชนาวุฒิมองหน้าเขาด้วยความเป็นกังวล เพราะรู้ว่าสถานะที่แท้จริงของทั้งคู่นั้นต่างกันอย่างลี่ลับ คนหนึ่งเป็นดอกฟ้าลูกคุณหนู ส่วนเพื่อนเขาคือหมาวัดที่ไม่มีอะไรเลย

“เออน่า มึงกลับไปก่อนส่า มื้อนี้บ่คอยสะดวก เดี๋ยวมื้อหลังกูสิแวะไปหามึงเอง ขอบใจหลายเด้อ สำหรับยากับโจ๊ก ทั้งหมดนี้จักบาท” (เออน่า มึงกลับไปก่อนเถอะ วันนี้ไม่ค่อยสะดวก เดี๋ยววันหลังกูจะแวะไปหามึงเอง ขอบใจมากน่ะ สำหรับยาและโจ๊ก ทั้งหมดเท่าไหร่) คุณพัฒน์เองก็บอกเพื่อนออกไปไม่ให้เป็นห่วงตน เพราะเขาก็พอจะทราบ และยอมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นเอาไว้แล้ว ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรแบบนี้ลงไป

“กูบ่เอาดอก แต่กูขอให้มึงโชคดี หวังว่าพ่อเขาสิเข้าใจ และยอมรับมึงเป็นลูกเขยน่ะ” (กูไม่เอาหรอก แต่กูขอให้มึงโชคดี หวังว่าพ่อเขาจะเข้าใจ และยอมรับมึงเป็นลูกเขยน่ะ)

ชนาวุฒิรีบปฏิเสธ และอวยเพื่อนในเพื่อน ก่อนที่จะกลับไปทันที เพราะไม่อยากอยู่รบกวนเพื่อน และเพื่อนก็คงไม่อยากให้เขาอยู่เป็นส่วนเกินด้วย

เมื่อชนาวุฒิกลับไปแล้ว เขาก็กลับเข้ามาดูคนที่คงยังนอนป่วยอยู่บนที่นอน มือหนาลูบศีรษะและแก้มนวลสีแดงระเรื่อของเธออย่างอ่อนโยน

“อื้อออ” เสียงอู้อี้ของคนที่นอนป่วยดังออกมาทันที เมื่อถูกรบกวน แต่ก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาสักที

“มุกลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนครับ จะได้หายป่วย” เสียงนุ่มเอ่ยบอก และพยายามปลุกเธอขึ้นมา

“มุกไม่หิว พี่เกื้อทานไปเลยค่ะ” เธอรีบปฏิเสธ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะทันที

“ถ้ามุกไม่ยอมลุกขึ้นมาดี ๆ พี่จะทำแบบเมื่อคืนอีกนะครับ” เขาพูดพร้อมกับคร่อมทับร่างเธอทันที แล้วดึงผ้าห่มที่เธอดึงไปคลุมลงมา พร้อมกับมองเอด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ขู่เธอ

“อื้อ...ไม่ได้ค่ะ มุกยังเจ็บ” เธอรีบดันตัวเขาไว้ทันที เมื่อเขาเริ่มซุกไซ้เธอ

“ถ้าอย่างนั้น ก็ลุกขึ้นมากินข้าวครับ จะได้กินยา” เสียงนุ่มกระซิบบอกเธออีกครั้ง

และคราวนี้เธอจึงยอมลุกขึ้นมาอย่างว่าง่าย เพราะกลัวว่าเขาจะทำเช่นนั้นอีกครั้ง โดยที่มีเขาเป็นคนป้อนให้เธอเองกับมือ