ตอนที่3 เหอหย่งหมิง

แสงตะวันเบิกฟ้าเสียดแทงหมู่เมฆาลงมาจนเบื้องล่างนภาสว่างจ้าไปทั่ว เหล่าสกุณาขับขานร้องรับกันดังไกลเป็นทอดๆ

บนเตียงนอนกว้างใหญ่ภายในห้องหอที่เกิดเหตุการณ์ร้อนแรงเมื่อยามค่ำคืน บัดนี้คงเหลือเพียงความยับเยินให้ได้เห็น

เหอหย่งหมิงลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนอีกฝ่ายที่ยังคงนอนหลับใหลในสภาพเปลือยเปล่า

ร่างสง่าที่ไร้อาภรณ์เช่นกันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งเพื่อดึงสติของตนเองให้กลับมา

สายตาคมปลาบเหลือบไปมองคนข้างกายกัน เห็นนางยังคงหลับตาพริ้มไร้วี่แววว่าจะตื่นขึ้นมา

เนื้อตัวขาวผ่องนวลเนียนของนางบัดนี้มีแต่ริ้วรอยเป็นจ้ำเต็มไปหมด เนื้อนุ่มอิ่มน้ำหลายจุดมีรอยฟันขบกัด

ไม่ไกลกันมีร่องรอยของผ้าปูเตียงที่ยับย่น อันเกิดจากการพัวพันระหว่างเขากับนาง ทั้งยังมีคราบเลือดสีแดงฉานเป็นด่างเป็นดวงปะปนกับคราบน้ำขาวขุ่นไปทั่ว กลิ่นคาวคละคลุ้งตลบอบอวลไปทั้งห้อง

ชายหนุ่มจำได้ดี ว่าเขาเข้าหอกับนางได้ร้อนเร่าปานใด และร้อนแรงแค่ไหน

เดิมทีเขามิใช่บุรุษหยาบช้าหรือเป็นชายกักขฬะ ที่ทำการร่วมรักกับสตรีรุนแรงเช่นนี้

และยิ่งไม่เคยเสียการควบคุมตัวตนเลยสักครา

แต่ทว่าเมื่อคืน เขากลับเกิดอาการกระสันจนเกินยับยั้ง ทั้งยังหลุดการควบคุมอารมณ์กำหนัดของตนเองได้ถึงเพียงนั้น

นั่นย่อมมีเหตุผลเดียวก็คือ เขาถูกวางยา

สายตาคมเข้มมองสตรีบนเตียงอุ่นอย่างนึกขัดเคืองในใจขึ้นมาอีกครั้ง

จะเป็นผู้ใดไปได้ หากมิใช่ฝีมือของลี่เหยาถิง!

นางคงสั่งบ่าวไพร่ของนางลอบวางยาเขาในจอกสุราระหว่างงานเลี้ยง มิเช่นนั้น เมื่อคืนยามที่เขาปลอบใจเพ่ยจี เขาจะกล้าล่วงเกินนางบนตั่งยาวในเรือนนั้นได้อย่างไร?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคนรักก็ผุดเข้ามาในโสตประสาท เสียงห้ามปรามแว่วหวานก็ดังเข้ามาในห้วงคำนึง

‘หย่งหมิง ท่านจะทำอะไร ไม่นะ...ท่านไม่ควรทำอย่างนี้’

เมื่อคืนบนตั่งนั่น เพ่ยจีพยายามห้ามปรามเขาแล้ว หากแต่ท่าทางอ่อนหวานของนางยิ่งทำให้เขาไม่อาจห้ามใจในแบบที่ไม่เคยเป็น

กระทั่งนางมารผู้เป็นเจ้าสาวของเขาเข้าไปขัดขวาง

ชั่วขณะที่สติของเขาเริ่มพร่าเลือน ก็ได้วาจาร้ายกาจของนางมารตนนี้ช่วยกระตุ้น

‘คืนนี้เป็นคืนเข้าหอของข้ากับท่าน คนที่มีสิทธิ์ร่วมเตียงกับท่านมีเพียงข้า เพราะท่านคือคนของข้า เหอหย่งหมิงคือคนของลี่เหยาถิงผู้เดียว’

เหอหย่งหมิงขมวดคิ้วเคร่งเครียด สีหน้าขรึมลงกว่าเดิม เขาขบกรามแน่น ข่มอารมณ์เดือดพล่านที่กำลังปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

เขาหลงกลนางจนย่อยยับน่าอับอาย ชายชาตินักรบเช่นเขาต้องพลาดท่าเสียทีให้กับสตรีร้ายกาจอย่างลี่เหยาถิง

ทั้งๆ ที่เขาเห็นสิ้นทุกอย่างที่นางกระทำ แต่กลับทำอะไรมิได้นอกจากรับผลของมัน

แล้วอย่างนี้เขาจะมองหน้าเพ่ยจีได้อย่างไร!

‘หย่งหมิง ข้ารักท่าน และจะรักท่านเพียงคนเดียว ชั่วชีวิตนี้ข้าคงไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว’

‘สัญญากับข้า...ว่าท่านจะมีข้าเพียงคนเดียว’

‘ท่านสัญญาแล้วนะ ข้าดีใจเหลือเกิน’

‘ข้ารักท่าน หย่งหมิง...’

น้ำเสียงอ่อนหวาน กิริยาอ่อนโยน แววตาจริงใจ มือเล็กนุ่มนิ่มที่เอื้อมมาจับมือกันอย่างรอคอยคำตอบด้วยความหวังของหญิงคนรักลอยเข้ามาในโสตประสาทไม่ขาดสาย

เหอหย่งหมิงค่อยๆ หลับตาลงอย่างอ่อนแรง รู้สึกว่าตัวเขานี้มันช่างน่าขันเสียจริง

นำลูกน้องออกรบมาไม่รู้กี่ครา กำชัยการศึกมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่กลับต้องหมดท่ากับเรื่องอิสตรีเช่นนี้

ร่างสูงให้รู้สึกหมดความภาคภูมิในตนเองยิ่งนัก มิคาดว่าเรื่องราวความรักชายหญิงจักทำให้เขาเหน็ดเหนื่อยสิ้นแรงต่อกรถึงเพียงนี้

เดิมทีเขาก็มิบุรุษที่ใคร่จะใส่ใจเรื่องประโลมโลกพวกนี้เลยสักนิด ความอ่อนโยนถนอมบุปผาหรือความคิดลึกซึ้งอันใดเกี่ยวกับสตรีก็ไม่มี

ในเมื่อเขาเติบโตมาท่ามกลางสนามรบ บิดาก็เอาแต่สู้ศึกจนตัวตายเพื่อมารดาของเขาที่ตายไปจะได้ภาคภูมิใจ

เกิดเป็นบุรุษล้วนแล้วแต่ต้องมีปณิธานอันยิ่งใหญ่ ต่อให้ไม่ปรารถนาต่อลาภยศ หากแต่ก็ยังคาดหวังว่าตนเองจะสร้างคุณงามความดี มีชื่อเสียงเกริกก้องเชิดชูผู้ให้กำเนิด

แต่ดูเถิดว่าบุตรชายของท่านพ่อกับท่านแม่กลับทำเรื่องให้ต้องขายหน้า

มีคนรักก็ไม่อาจรักษาคำพูดได้ จำต้องแต่งงานกับสตรีเจ้าเล่ห์มากแผนการ ซ้ำถูกวางยาจนหมดแล้วซึ่งศักดิ์ศรี

เหอหย่งหมิงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหรี่ตามองอย่างเย็นชาไปยังสตรีร่างเปลือยที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ใบหน้าหล่อเหลาเย็นเยียบเรียบตึง

ในใจให้นึกดูแคลนลี่เหยาถิงเหลือจะกล่าว

มีสตรีดีๆ ที่ใดใช้ตัวแลกเช่นนี้กัน!

ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียงนอนทันที แล้วพาเรือนกายเปล่าเปลือยไปใส่เสื้อผ้าที่ตกเกลื่อนบนพื้นอย่างไม่ใส่ใจว่าจะเรียบร้อยหรือไม่ ก่อนจะเดินออกจากห้องหอไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งเอาไว้เพียงสตรีไร้อาภรณ์ให้นอนฝันหวานเพียงลำพัง