ตอนที่ 5 ออกตามหาและล้มเจ็บ

เสียงรถที่ขับเข้ามาในบ้านทำให้คุณพรประภาหันไปมองที่ต้นทาง ในใจแอบลุ้นว่าเป็นลูกชายคนไหนที่กลับมา ช่วงนี้ดูเหมือนว่าทั้งเกื้อกูลและการุณย์จะดูยุ่งจนลืมทางกลับบ้านกันทั้งคู่ แม้แต่นภิศาเองก็หายไปหลายเดือนแล้ว พอถามจากการุณย์ก็บอกแค่ว่าจะปรับตำแหน่งงานให้น้องเลยส่งไปเรียนภาษาเพิ่มในวันหยุดทำให้ไม่มีเวลามาเยี่ยม แต่บอกเจ้าตัวให้แล้วว่าท่านถามหา

ส่วนเกื้อกูลก็เงียบหายไม่ต่างกัน จากปกติที่กลับบ้านอยู่บ้างอาทิตย์ล่ะสองสามวัน แต่ที่ผ่านมาแทบจะกลายเป็นเดือนละครั้ง ถ้าคุณเกรียงศักดิ์ผู้เป็นบิดาไม่เรียกหาก็ยากที่จะได้เจอตัว

“ว่าไงล่ะ วันนี้ลมอะไรหอบมา แม่จะได้ไปขอบคุณพระพายท่านที่ได้เอาลูกชายมาส่ง”

ทันทีที่เห็นว่าคนที่เดินเข้าบ้านมาคือการุณย์ คุณพรประภาเองก็เอยถามอย่างประชดประชันออกไปทันที มีลูกชายถึงสองคน แต่ก็เหมือนไม่มีใคร พอจะมีลูกสาวกับเขาบ้างเจ้าลูกชายคนเล็กก็ส่งน้องไปเรียนเพิ่มจนไม่มีเวลาให้ท่านอีกเช่นกัน แบบนี้มันน่าน้อยใจน้อยเสียเมื่อไหร่

“ไม่มีลมอะไรหอบมาหรอกครับคุณแม่ ผมมีธุระนิดหน่อย ว่าจะมาหาพี่เกื้อเขากลับมาบ้านบ้างหรือเปล่าครับ”

“อ้าว! ทำไมไม่โทรหากันล่ะ ทำยังกะยุคโทรเลขที่ต้องรอกันเป็นวันสองวัน นี่แค่กดเบอร์โทร.ออกก็ติดต่อกันได้แล้วนะ หรือว่าเราหลงยุคมาเหรอการุณย์ ฮึ นี่ใช่ลูกชายฉัตัวจริงของแม่หรือเปล่านี่”

คุณพรประภาเอ่ยหยอกเย้า พร้อมกับเดินไปจับหน้าของการุณย์เอียงซ้ายเอียงขวาเพื่อสำรวจ แต่คนเป็นลูกกลับไปไม่ได้เล่นด้วยเหมือนทุกครั้ง สีหน้าท่าทางของเขาดูกังวลจนคุณพรประภาอดที่จะถามออกมาไม่ได้

“มีอะไรเหรอการุณย์ ทำไมดูเคร่งเครียด”

“ผมพยายามโทร.หาพี่เกื้อแล้วครับ แต่ติดต่อไม่ได้ ไปที่คอนโดฯ ก็ไม่เจอ”

“แล้วที่บริษัทล่ะ ไม่อยู่เหรอ หรือว่าไปหาแล้วไม่เจอตัวเหมือนกัน”

“มันไม่อยู่หรอก ผมพึ่งไปมาวันนี้ เห็นเลขาบอกว่าเจ้าเกื้อไม่เข้าบริษัทสามวันแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าไปไหน”

“เอ๊ะ มันยังไงแล้วคุณ แล้วนี่การุณย์ติดต่อพี่เขาได้ล่าสุดเมื่อไหร่ลูก”

คุณพรประภาเอ่ยถามลูกชายคนเล็กของท่านด้วยความร้อนใจ ไม่รู้ว่าเกื้อกูลหายตัวไปไหน แล้วยังติดต่อไม่ได้แบบนี้คนเป็นแม่อย่างท่านก็เริ่มใจคอไม่ดี

“เมื่อวานครับ ตอนโทรไปเห็นบอกว่ากำลังกลับจากสุโขทัย”

“สุโขทัย ไปทำไม”

คราวนี้เป็นคุณเกรียงศักดิ์บ้างที่เป็นคนเอ่ยถามเพราะความสงสัย แต่ยังไม่ทันที่ท่านจะได้คำตอบโทรศัพท์มือถือของการุณย์ก็มีสายเรียกเข้า เขาจึงขอตัวออกไปรับให้ห่างออกมาจากบิดามารดาเพราะกลัวว่าจะเป็นเกื้อกูลที่อาจจะคุยกันในเรื่องที่กำลังปิดบังพวกท่านอยู่ แต่ทันทีที่รับสายเนื้อความที่คนโทร.เข้ามาบอกกับเขาก็ทำเอาชายหนุ่มถึงกับตกใจ

“คุณพ่อคุณแม่ครับ พี่เกื้อรถชนอยู่ที่โรงพยาบาล”

หลังจากได้ฟังความจากลูกชายคุณพรประภาไม่ใช่เพียงแค่ตกใจ แต่ท่านถึงกับเข่าอ่อนลงทันทีจนคนเป็นสามีต้องรีบเข้าประคอง

“เป็นอะไรมากมั้ยการุณย์ ตอนนี้พี่เขาเป็นยังไงบ้าง”

คุณเกรียงศักดิ์รีบถามทันทีที่พาภรรยามานั่งลงที่โซฟาแล้วเรียกหายาดมยาหอมจากแม่บ้านมาด้วยความร้อนใจ

“เห็นบอกว่าขับรถชนแผงลอยข้างทางครับ โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไรมาก แต่พี่เกื้อวูบหมดสติไปเพราะมีไข้สูง”

หลังจากนั้นไม่นานการุณย์และบิดามารดาก็พากันแห่ไปที่โรงพยาบาลทันทีด้วยความเป็นห่วงลูกชายคนโตของบ้าน

เมื่อเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้ามาคุณพรประภาก็ถึงกับรีบถลาเข้าไปดู สองมือของคนเป็นแม่ลูบไล้ไปตามใบหน้าและสำรวจดูเนื้อตัวของลูกอย่างถี่ถ้วน โดยภาพรวมที่เห็นแล้วไม่เป็นอะไรมากนอกจากว่ามีแผลแตกที่หน้าผากเท่านั้น แต่ร่างกายกับใบหน้าของเกื้อกูลกลับดูซีดและโทรมลงไปถนัดตา ทั้งที่ท่านไม่ได้เจอหน้าเขาแค่เดือนกว่าเท่านั้นเอง

“นี่มันอะไรกันการุณย์ ทำไมพี่เราเป็นแบบนี้ล่ะ”

คุณพรประภาถามลูกชายคนเล็กของท่านพลางดึงเอามือของลูกชายคนโตขึ้นมาจับแล้วลูบคลำ ส่วนการุณย์เองไม่รู้จะต้องตอบผู้เป็นแม่ยังไงจึงได้แต่นิ่งเงียบ รอให้พี่ชายตื่นขึ้นมาแล้วอธิบายเองคงจะดีกว่า

“นัท..”

เสียงครางแผ่วเอ่ยเรียกหาคนที่อยู่ในความคิดผ่านออกมาจากริมฝีปากที่แห้งผาก จนคนที่อยู่ใกล้ฟังความได้ไม่ถนัดนัก

“อะไรนะ เกื้อ นี่แม่เองนะลูก ได้ยินแม่มั้ย เมื่อกี้ลูกว่าอะไรนะ”

คุณพรประภาบีบมือลูกชายแล้วพยายามจะฟังอีกครั้งว่าเขาพูดอะไร แต่เกื้อกูลก็เงียบไป จนกระทั่งการุณย์ขยับมาเรียกเขาที่ข้างเตียงอีกฝั่งถึงได้เห็นว่าชายหนุ่มพยายามจะลืมตา

“การุณย์ เจอนัทมั้ย”

ทันทีที่เห็นหน้าน้องชาย เกื้อกูลก็เอ่ยถามถึงคนที่เขาเฝ้าตามหาทันที จนคนเป็นพ่อแม่หันมองหน้ากันด้วยความสงสัย

“อะไร ทำไมตาเกื้อตื่นมาถึงถามหานัทเลย มีอะไรเหรอการุณย์”

คุณเกรียงศักดิ์ถามมาด้วยความแปลกใจ การุณย์มองหน้าพ่อของเขาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะโทร.ตามพยาบาลให้มาดูอาการพี่ชายที่พึ่งตื่น แล้วจึงมานั่งสารภาพในเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อกับแม่ฟัง

เกื้อกูลนอนหลับตาเมื่อคุณพรประภาเดินเข้ามาหาเขาที่เตียงอีกครั้ง หลังจากที่พยาบาลมาตรวจดูอาการเบื้องต้นแล้วก็ออกไปแล้ว

“ไหน จะเอายังไงบอกแม่มาซิ”

เขาลืมตาขึ้นมามองผู้เป็นแม่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ผมจะไปตามหานัทครับ”

“ที่เจ็บอยู่นี่ก็เพราะตามอยู่ไม่ใช่เหรอ ตามมากี่เดือนแล้วล่ะ ป่านนี้แล้วยังไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้นัทกับหลานของแม่เขาจะเป็นยังไงกันบ้าง เกื้อนะเกื้อแม่อุตส่าห์ไว้ใจ เห็นว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว แล้วทำไมถึงได้ทำแบบนี้”

“ที่ว่าไปสุโขทัยมา ไปตามนัทเขาที่บ้านแม่มาเหรอ” คุณเกรียงศักดิ์ถามขึ้นมาบ้าง เพราะจำได้จากการุณย์ว่าเกื้อกูลพึ่งกลับมาจากสุโขทัย

“ครับ” คนเจ็บเอ่ยตอบเสียงเบา “แต่นัทเขาไม่ได้กลับบ้าน คุณแม่ของนัทก็ไม่รู้ว่านัทหายตัวไป”

“แล้วเกื้อได้บอกเขามั้ย”

“ไม่ได้บอกครับพ่อ”

“พี่เกื้อ”

การุณย์เดินกลับมาในห้องพักผู้ป่วยหลังจากออกไปโทรศัพท์อยู่สักพัก สีหน้าเขาดูตื่นเต้นจนคนนอนป่วยอยู่แทบจะทนรอฟังไม่ได้

“มีอะไรการุณย์ เจอนัทแล้วเหรอ”

“คุณปานโทรมาบอกว่าเมื่อบ่ายนี้เจอนัทที่ห้างแถวรังสิต”

“จริงเหรอการุณย์ แล้วนัทเขาเป็นยังไงบ้าง ปานเขาได้คุยกับนัทบ้างมั้ย”

เกื้อกูลขยับลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงด้วยอาการร้อนรน ข่าวที่การุณย์เอามาบอกทำเอากำลังเขาฟื้นขึ้นมาแทบจะทันที

“ใจเย็นก่อนพี่ คุณปานเขาไม่ได้คุยกับนัท แค่เห็นอยู่ไกลๆ แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยเราก็รู้แล้วว่านัทเขาอยู่แถวไหน ไม่ใช่หาไปเรื่อยอย่างทุกวันนี้”

“ให้คนไปตามดูให้พี่ทีการุณย์ ออกจากโรงพยาบาลแล้วพี่จะไปหาเขาเอง”

หลังกลับจากไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล นภิศาขอให้ชิดชลช่วยพาไปซื้อของใช้ที่จำเป็นบางส่วนมาเก็บไว้เพื่อเตรียมไว้ให้ลูกหลังคลอด ถึงจะอายุครรภ์เจ็ดเดือนเข้าไปแล้วแต่ท้องของเธอก็ยังโตไม่ค่อยมาก แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวเล็กในท้องก็คงจะแข็งแรงมากทีเดียว เพราะตั้งแต่ที่อัลตราซาวด์จนรู้ว่าเป็นลูกชายพ่อหนุ่มน้อยในท้องของเธอก็แสดงวิทยายุทธโชว์คนเป็นแม่อยู่บ่อยๆ จนหลายครั้งที่เธอต้องเอนหลังรอให้เขาสงบก่อนถึงจะไปทำอะไรได้

“อีกสองสามวันพี่มีธุระไปต่างจังหวัด คงไม่ได้เข้าไปที่คลินิก ถ้าช่วงเลิกงานนัทก็ไม่ต้องไปขึ้นรถเมล์นะ ให้ขึ้นแท็กซี่เอา แล้วอย่ากลับค่ำล่ะ”

“ค่ะ ขอบคุณพี่ชลมากเลยนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ นัทจะระวัง”

“เอ พี่ว่าไม่ดีกว่า ถ้านัทกลับเองพี่ไม่สบายใจเลย เดี๋ยวฝากขวัญเขาให้ช่วยมาส่งนัทที่คอนโดแทนพี่แล้วกัน”

“โธ่ พี่ชลคะ นัทกลับได้ค่ะ อย่าไปรบกวนพี่ขวัญเขาเลย”

นภิศาบอกอย่างเกรงใจ เธอไม่อยากรบกวนทั้งชิดชลและขวัญฤทัยพี่พนักงานประจำคลินิกของชิดชลที่ต้องคอยไปรับไปส่งเธอ ถึงแม้ทั้งสองคนจะบอกว่าเต็มใจเพราะเป็นห่วงแต่นภิศาเองกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระให้พวกเขาต้องลำบาก

“ตกลงตามนี้แหละ อย่าขัดใจพี่ เดี๋ยวพี่จะฟ้องหนูดีนะ”

คุณหมอชิดชลเอ่ยทีเล่นทีจริงพาดพิงถึงน้องสาว เพราะหลังแต่งงานกนกรัตน์ก็ได้มอบหมายให้เขาช่วยดูแลเพื่อนของเธอแทนเพราะตัวเธอเองต้องย้ายไปอยู่บ้านสามีที่ต่างจังหวัด ถึงแม้การดูแลนภิศาจะกลายเป็นเหมือนภาระผูกพันที่ชิดชลต้องรับผิดชอบแต่เขาก็เต็มใจ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าในใจของหญิงสาวมอบให้เขาได้แค่ตำแหน่งพี่ชายก็ตามที

หลังจากที่ชิดชลกลับไปแล้วคุณแม่ท้องป่องก็กลับมานั่งมองข้าวของที่เธอพึ่งซื้อมา เกินครึ่งหนึ่งเป็นส่วนที่ชิดชลออกตัวจ่ายถึงแม้เขาจะบอกว่าซื้อให้หลานแต่มันก็ดูจะมากเกินไปสำหรับคนที่ไม่ได้มีความเกี่ยวพันกันในทางสายเลือดเลย

นภิศารู้ดีว่าชิดชลคิดอย่างไรกับตน และเธอเองก็ได้พูดเรื่องนี้กับเขาแล้วอย่างตรงไปตรงมาด้วยไม่อยากเอาเปรียบเขาในด้านความรู้สึกเพราะต้องการความช่วยเหลือ เหตุผลไม่ใช่แค่เธอลืมเกื้อกูลไม่ได้ แต่เธอไม่สามารถเอาเปรียบเขาได้ในทุกๆ ทาง ไม่ว่าจะเรื่องลูกที่เขาต้องมารับผิดชอบแทนคนอื่น หรือแม้แต่ภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ ที่จะตามมาอีก ทุกวันนี้ในหลายเรื่องที่เขาให้ความช่วยเหลือมาเธอก็เกรงใจเหลือเกิน จนตอนนี้เริ่มคิดแล้วว่าถ้าคลอดลูกแล้วเธออาจจะย้ายที่อยู่อีกสักครั้งเพื่อไม่ให้เป็นภาระของใคร

“ถ้าหนูคลอดออกมาแล้ว เราจะไปอยู่ที่ไหนกันดีคะ เราจะกลับไปหาคุณยายกันดีมั้ย”

เธออยากถามลูกว่าจะเสียใจมั้ยถ้าจะพาเขาไปให้ไกลจากคนเป็นพ่อ แต่แค่คำว่าพ่อที่เอ่ยปากออกมาเพื่อคุยกับลูกเธอก็ไม่อยากเอ่ยให้เขาได้ยิน หากว่าลูกของเธอเกิดมาจนรู้ความแล้วรับรู้ว่าคนเป็นพ่อไม่ต้องการเขา เขาจะรู้สึกยังไง แล้วเธอต้องปลอบลูกหรืออธิบายให้ลูกฟังว่ายังไงดี

“ทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้นะคุณเกื้อ”

เอ่ยลอยๆ ไปถึงเขาแต่น้ำตาเธอกลับหยดแหมะลงที่หลังมือในขณะที่กำลังลูบท้องสัมผัสลูกน้อยในครรภ์อยู่เบาๆ ยิ่งรู้สึกถึงการดิ้นที่สะเทือนถึงฝ่ามือน้ำตาคนเป็นแม่อย่างเธอก็ยิ่งไหล หนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดมา หนึ่งชีวิตที่เป็นสายเลือดของเขาแท้ๆ ทำไมถึงได้คิดทำลายได้ลงคอ

การจากมาของเธอครั้งนี้เขาจะรู้สึกยังไงบ้าง นึกถึงกันบ้างมั้ย ใส่ใจกันบ้างหรือเปล่า ป่านนี้แล้วเขาก็ยังคงเงียบหาย ในขณะที่เธอเองนอนร้องไห้แทบทุกคืน ที่ผ่านมาเธอคงไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาเลยนอกจากนางบำเรอคนหนึ่ง ที่คิดถึงก็มาหา มีค่าแค่ตอนที่เขาอยากนอนกับใครสักคน แล้วคนคนนั้นก็เป็นเธอที่เป็นเหมือนเมียบำเรอผูกขาด มีค่ามีตัวตนแค่ตอนอยู่ด้วยกันตามลำพัง นอกเหนือจากนั้นเธอก็แค่เด็กในอุปการะของแม่เขาก็เท่านั้นเอง

นภิศาปาดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นเพื่อจัดเก็บของให้เข้าที่ มีหลายๆ อย่างที่เธอต้องเตรียมไว้ เพราะลูกของเธอใกล้คลอดเต็มที ต่อไปนี้จะไม่คิดถึงเขาอีกแล้ว ชีวิตของเธอจะมีแค่ลูกเท่านั้น พอแล้วกับคนใจร้ายที่เดินหันหลังให้เธอไปในวันที่เธอร้องไห้อ้อนวอนขอเขาเก็บลูกไว้ นอกจากจะไม่ไยดีแล้ว เขายังทิ้งเธอเอาไว้ให้ฟูมฟายอยู่คนเดียว ไม่คิดจะเหลียวแลหรือแม้แต่คำโกหกปลอบโยนเหมือนที่ผ่านมา