Chapter 2

Chapter 2

ทานตะวันหลับตาพร้อมดิ่งลงพื้น เธอเป็นเพียงเด็กอายุแค่แปดขวบ ที่ต้องมาสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปถึงสองคน หัวใจรู้สึกเจ็บและทุกข์จนไม่อาจจะทนอยู่ที่โลกแสนโหดร้ายนี้ได้ 

เธอเป็นเพียงแค่เด็ก เป็นเด็กที่ตลอดชีวิตที่ผ่านมามีความสุข ตอนนี้ความสุขมันหลุดลอยหายไปแล้ว มันเหลือเพียงความทุกข์ระทมตรอมตรมเท่านั้น

การอยู่บนโลกนี้ลำพัง มันก็ทรมานไม่ต่างจากตาย ชีวิตนับจากนี้ ไม่รู้จะใช้ชีวิตที่โหดร้ายเพียงลำพังได้ยังไง ตายไปก็ดี! จะได้ไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่

พ่อจ๋าแม่จ๋า ทานตะวันจะไปหาพ่อกับแม่แล้วนะคะ...

เด็กน้อยตัดสินใจทิ้งตัวลง เป็นจังหวะเดียวกันที่ร่างบางเล็กถูกใครบางคนคว้าตัวเอาไว้

ใครกัน... ใครเป็นคนมาช่วยเธอ...

"ปล่อย ทานตะวันจะตายตามพ่อกับแม่ไป...ฮึก"

"ถ้าฉันไม่อนุญาตก็อย่าหวังว่าจะตายได้!" น้ำเสียงเหี้ยมเอ่ย คนร่างเล็กพยายามดิ้น แต่ทว่าร่างของเธอก็ถูกดึงแล้วเหวี่ยงลงพื้นที่ระเบียงแรงๆ

ตุ๊บ!

"โอ๊ย!" เธอร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อถูกชายใบหน้าคมเข้มเหวี่ยงลงพื้น แล้วจ้องมองอย่างโกรธๆ

"เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปสาวน้อย" เขาตรงเข้าไปบีบที่คางของเธอแรงๆ "เธอยังต้องเจ็บอีกเยอะ" 

คริสยิ้มร้ายจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้า ตอนแรกเขาก็อยากให้เด็กตรงหน้าตาย แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ความคั่งแค้นที่มีระหว่างพ่อแม่เด็กตรงหน้ามันยังไม่หมดสิ้น ลูกคนทรยศมันต้องชดใช้ความผิดแทนพ่อแม่ของมันอยู่แล้ว

พวกมันตายเร็วเกินไป ยังไม่สาสมกับสิ่งที่มันกระทำต่อเขาเลย หึ!

"คุณฆ่าพ่อแม่ทานตะวันใช่ไหม ฮึก!" ทานตะวันจ้องหน้า

"เธอเห็นเหรอว่าฉันเป็นคนทำ..." เขาแสยะยิ้มร้าย เด็กน้อยเม้มปากแน่น ใช่สิ เธอไม่เห็นหน้าคนกระทำ แต่เธอรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าเกลียดครอบครัวเธอ "เธอเงียบแบบนี้แสดงว่าเธอไม่เห็นหน้าคนทำ"

"แต่คุณเกลียดพ่อแม่ทานตะวัน" 

"หึ!" เขาแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ มองหน้าเด็กน้อยที่น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้ำตาเม็ดใสๆเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกสะใจ "ที่จริงมันมากกว่านั้นอีก ฉันอยากจะบดกระดูก พวกมันด้วยซ้ำ"

"คะ...คุณ"

ปึก! 

"นายครับ" อำพลเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นผู้เป็นเจ้านายอยู่กับเด็กน้อยที่น่าสงสาร ก็ยิ่งตกใจ "นายมาทำอะไรที่นี่"

"แค่ผ่านมาเท่านั้น" คริสพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย "ยัยเด็กนี่พยายามฆ่าตัวตาย"

"จริงเหรอครับ"

"อืม" ว่าจบคนร่างสูงก็เดินออกไปจากห้อง อำพลมองตามหลังแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ

"การฆ่าตัวตายมันเป็นบาปนะ หนูรู้ไหม?"

"แต่การทนอยู่โดยไม่มีพ่อแม่มันทรมานไม่ต่างกันหรอก ฮึก" ทานตะวันเอ่ยด้วยเสียงสะอื้น

"หนูไม่คิดเหรอว่า พ่อแม่หนูเขาดีใจแค่ไหนที่หนูปลอดภัย" คำพูดของบุรุษตรงหน้าทำให้เด็กน้อยนิ่งเงียบ "หนูควรมีชีวิตอยู่ พ่อแม่หนูจากไปก็จริง แต่ท่านจะอยู่ข้างๆหนูเสมอ ท่านอาจจะกำลังยิ้มที่เห็นลูกสาวคนเดียวปลอดภัย หนูต้องอยู่รู้ไหม?"

"หนูไม่เหลือใครแล้ว หนูไม่มีพี่น้อง หนูไม่เหลือใคร ฮือ ๆ" ทานตะวันยกมือเล็กขึ้นมาปิดหน้าของตัวเอง ยิ่งทำให้อำพลรู้สึกเวทนา ถึงทานตะวันจะมีบ้านของบิดามารดา แต่ก็ใช่ว่าเธอจะอยู่คนเดียวได้ 

ถ้าเขาไม่ยื่นมือเข้าช่วย เธอคงต้องได้ไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นแน่ เห็นแก่อะไรหลายๆ ระหว่างพ่อแม่เด็กกับเขา เขาจะดูแลเด็กคนนี้ต่อไปเอง 

"ไปอยู่กับลุงนะ ลุงจะเลี้ยงจะดูแลหนูเอง" เด็กน้อยปาดน้ำตาแล้วจ้องมองชายตรงหน้า "ให้ลุงได้ดูแลหนูแทนพ่อแม่ของหนูนะ"

"..." ทานตะวันจ้องเข้าไปในแววตาแสนอบอุ่นนั้น แววตานั้นเหมือนแววตาของบิดาเธอไม่มีผิดเลย

"ลุงจะดูแลหนูแทนพ่อกับแม่เอง"

"ละ...ลุง"

"ลุงสัญญา ลุงจะดูแลหนูให้เหมือนลูกของลุง"

"ผู้ชายคนนั้นเขาฆ่าพ่อกับแม่หนูใช่ไหมคะ?"

"เขาไม่ได้ฆ่าหรอก หนูไม่ต้องกลัวและไม่ต้องกังวลไป"

"..." เด็กน้อยไม่ตอบ ได้แต่ปาดน้ำตาของตัวเองเบาๆ

ผ่านไปอีกหลายอาทิตย์ อำพลวนเวียนเข้าออกโรงพยาบาล จนกระทั่งถึงวันที่เขาพาเด็กน้อยร่างผอมบางเดินเข้าไปในคฤหาสน์ 

นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เด็กน้อยกอดกระชับตุ๊กตาแนบอกแล้วเม้มปากตัวเองแน่น

"ไอ้อำพล!"

"ผมจะเอาเธอมาเลี้ยง"

"มึงก็รู้ว่ามันเป็นลูกของไอ้ภานุวัฒน์"

"ลูกใครก็ช่าง ผมจะเอาเธอมาเลี้ยง"

"ไอ้ระยำเอ้ย!" คริสสบถออกมา

"ผมขอนะครับนาย ผมจะพาเธอไปพักที่เรือนไม้เล็ก" อำพลว่าจบก็รีบเดินจับมือเด็กน้อยเดินออกไป เขาพาเธอมาที่บ้านไม้หลังเล็กที่ห่างจากตึกใหญ่แล้วจัดแจงที่หลับที่นอนให้

"อยู่กับลุงกับคุณป๋าที่นี่แหละนะ"

"คุณป๋า..."เด็กน้อยเอ่ยเบาๆพลางขมวดคิ้ว

"ครับ เรียกเขาว่าคุณป๋า" 

"คุณป๋า..." เด็กน้อยเอ่ยแล้วเสหน้ามองไปที่หน้าต่าง ถึงหัวใจดวงน้อยยังทุกข์ตรมเธอก็ต้องพยายามใช้ชีวิตต่อไป

"ไอ้อำพลนายเรียกไปคุย" อำพลถึงกับถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วเดินออกไปพร้อมกับอาคม ทานตะวันยื่นมือไปดึงดอกปีบที่ออกดอกอยู่ข้างหน้าต่าง 

"แม่ขาพ่อขาทานตะวันจะพยายามอยู่ให้ได้นะคะ"

สายลมอ่อนๆโชยมาปะทะผิวกายราวกับพ่อแม่ของเธอรับรู้ในสิ่งที่เธอพูด ทานตะวันน้ำตาคลอแล้วทอดสายตามองดอกปีบที่ล่วงหล่น เธอต้องเข้มแข็งอยู่บนโลกที่อ้างว้างใบนี้ต่อไป

ผัวะ!ผัวะ!

"ไอ้ระยำ!" คริสสบถออกมาพร้อมกับรัวหมัดใส่ผู้เป็นลูกน้อง สิ่งที่ทำให้เขาโกรธคือลูกน้องคนสนิททำอะไรไม่ปรึกษา

"ชกให้ตาย ผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ"

"แสดงว่ามึงคงอยากจะตายด้วยน้ำมือกู"

แกรก มัจจุราชมันวาวจ่อที่หัวของอำพล นัยน์ตาคมเข้มวาวโรจน์ด้วยไฟโทสะที่พร้อมจะแผดเผาคนตรงหน้าให้มอดไหม้เป็นเถ้าธุรี

"ถ้านายฆ่าผมแล้วเลี้ยงทานตะวันไว้ผมก็ยินดี" อำพลพูดแล้วหลับตา

"ดี งั้นมึงก็ตายไปซะ!" คริสยิ้มร้ายแล้วเหนี่ยวไก

ปัง!