บทที่ 7 ลักพาตัว

งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างสนุกสนาน อย่างไรก็ตาม หญิงสาวทั้งหลายและชายหนุ่มทั้งปวงก็ได้แต่มองกันห่าง ๆ จนกระทั่งเสนาบดีกรมคลังกล่าวเชิญแขกทุกท่านร่วมสนุกแข่งขันยิงธนู โดยไม่แบ่งแยกหญิงชาย ทุกคนจึงไปรวมตัวกันที่ลานกว้างซึ่งเป็นสถานที่จัดแข่งขัน สุ่ยเฉินเฟิงซึ่งแทรกกลุ่มหญิงสาวเข้ามาใกล้พี่ชายกล่าวเสียงใส

“พี่ใหญ่ ท่านก็ลองสักหน่อย ของรางวัลก็น่าสนใจมิใช่น้อย”

ทันใดนั้น บุรุษในเครื่องแต่งกายสีเขียวเข้ม ปักลวดลายสวยงามก็ก้าวเข้ามา

“หากคุณหนูสุ่ยต้องการของรางวัล ข้าจะนำมาให้”

พลันสายตาทุกคู่จับจ้องไปที่เจ้าของเสียง บุตรชายคนเล็กแห่งจวนเสนาบดีกรมโยธานั่นเอง เขามีชื่อเสียงในฝีมือธนูอยู่พอสมควร สุ่ยเฉินเฟิงแย้มปาก

“ขอบคุณคุณชายมาก แต่พี่ชายของข้าก็จะนำมาให้ข้าอยู่แล้ว ไม่รบกวนคุณชาย”

จงเฝิ่นลู่สีหน้ามืดครึ้มแล้ว นางเม้มปาก พยายามกลืนความขุ่นเคืองใจลงท้อง งานนี้จวนเสนาบดีกรมคลังเป็นเจ้าภาพ คนที่โดดเด่นที่สุดก็ควรเป็นนาง แต่นี่อะไร บุตรีของแม่ทัพใหญ่แย่งความสนใจมากเกินไปแล้ว

บุตรชายเสนาบดีกรมโยธายังคงมียิ้มที่มุมปากก่อนเดินไปประจำจุดแข่งขัน สุ่ยฝานหรงก็เช่นกัน แน่นอนว่าสุ่ยฝานหรง รองผู้บัญชาการทหารม้าซึ่งเชี่ยวชาญทั้งอาวุธดาบและธนูย่อมสามารถคว้ารางวัลมาได้อย่างง่ายดาย กระแสความชื่นชมในตัวพุ่งสูงขึ้นอีก แม้ผู้ที่ได้รับของรางวัลอย่างแท้จริงคือ สุ่ยเฉินเฟิง แต่ผู้ที่ชื่นชมในตัวสุ่ยฝานหรงก็มิได้ใส่ใจ เพราะสุ่ยเฉินเฟิงเป็นน้องสาวแท้ ๆ นั่นเอง

เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดแขกผู้มีเกียรติต่างก็ทยอยเดินทางกลับ ฝูซิงลูกน้องคนสนิทมาแจ้งข่าวเรื่องที่สุ่ยฝานหรงสั่งงานไว้ รองผู้บัญชาการทหารม้าจึงส่งน้องสาวขึ้นรถม้ากลับจวน ส่วนตัวเองไปทำงานต่อด้วยอาชาคู่ใจ เหมยกุ้ยก็ขึ้นรถม้ากลับจวนตนเอง

รถม้าจวนแม่ทัพใหญ่ผ่านตลาด อะไรบางอย่างกระทบรถ สุ่ยเฉินเฟิงเปิดม่านหน้าต่างออกดู พลันมองเห็นชายกระโปรงสีเหลืองปักดอกไม้สีขาวพริ้วไหวกำลังลับสายตาไปทางด้านหลังเหลาเฉียน

สงสัยว่าเหมยกุ้ยจะแอบมาชิมหมูหมักพุทราอีกแล้ว อาหารที่จวนเสนาบดีกรมคลังก็อร่อยแต่เหมยกุ้ยมัวแต่พูดคุย อย่างไรก็ตามหมูหมักพุทราทำให้เหมยกุ้ยน้ำหนักเพิ่ม เอวขยายถึงสองชุ่น ไม่นับว่าน้อยเลย ไหนว่าจะลดน้ำหนัก ต้องไปดูหน้าคนอดใจไม่ไหวซะหน่อยแล้ว สุ่ยเฉินเฟิงคิดขำ ๆ แล้วบอกให้หยุดรถม้า

นางลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว แอบเดินตามหลังเพื่อน เมื่อผ่านด้านหลังของเหลาเฉียนก็เลี้ยวขวาออกไปทางซอยแคบค่อนข้างเปลี่ยว สุ่ยเฉินเฟิงหยุดชะงักส่งเสียงเรียกเพื่อน "กุ้ยเอ๋อร์"   

หญิงนางนั้นหันกลับมา ไม่คาดคิดมิใช่เหมยกุ้ย อย่างรวดเร็วกลิ่นยาฉุนเข้าสู่จมูก แขนขาอ่อนแรง สติพลันดับวูบลง ความรู้สึกสุดท้ายคือมีวงแขนแข็งแรงช้อนตัวนางไว้จึงมิได้ร่วงหล่นลงบนพื้น

ผู้ติดตามซึ่งสุ่ยเฉินเฟิงสั่งให้รอที่รถม้ารู้สึกแปลกใจที่คุณหนูยังไม่กลับมา เขาจึงไปที่ด้านหลังเหลาเฉียน ตามเส้นทางที่สุ่ยเฉินเฟิงเดินไป มีหญิงสาวสวมชุดสีเหลืองสดคนหนึ่งเดินสวนมา เขาจำได้ว่าเมื่อคุณหนูเห็นหญิงชุดเหลืองก็รีบร้อนเดินตามไป แล้วเหตุใดนางจึงเดินกลับเพียงลำพัง

“แม่นาง สตรีแต่งกายในชุดสีครีมที่เดินตามหลังท่าน ไปไหนเสียแล้ว”

หญิงสาวนางนั้นสีหน้าซีดขาวในฉับพลัน ท่าทีลุกลี้ลุกลน หลบสายตาลงมองพื้น ไม่ตอบแต่เดินหนีอย่างรวดเร็วแทบจะเป็นวิ่ง ผู้ติดตามเห็นมีพิรุธจึงสกัดนางไว้ หญิงสาวส่งมีดสั้นออกมาอย่างรวดเร็ว หวังจะสังหารผู้ขวางทาง แต่ไม่เกินความสามารถของผู้ติดตาม พริบตาเดียวนางก็สลบตัวอ่อนลงกองกับพื้น

ผู้ติดตามลากหญิงสาวผู้นั้นกลับเข้าไปด้านหลังเหลาเฉียนก็พบแต่ความสงัด เมื่อเดินผ่านไปเล็กน้อยก็พบทางแยกเลี้ยวซ้ายและขวา ทางด้านซ้ายเป็นซอยตื้น ๆ มองจากปากซอยเข้าไปก็เห็นว่าสุดซอยเป็นซอยตัน เขาจึงเลี้ยวขวา สองข้างทางเป็นกำแพงสูงไม่มีที่ให้ผู้คนหลบซ่อน จนกระทั่งสุดซอยก็ไม่พบคนแม้แต่คนเดียว

เขาจึงนำหญิงสาวมามัดแน่นหนาไว้บนรถม้า ให้สารถีเฝ้าไว้แล้วตนเองก็เข้าไปในเหลาเฉียน เดินหาจนทั่ว เถ้าแก่เหลาเฉียนก็แจ้งว่าวันนี้คุณหนูสุ่ยไม่ได้มา

เขาตัดสินใจตรงไปยังที่ทำการของรองผู้บัญชาการทหารม้า ความตกใจปรากฏขึ้นในแววตาของคุณชายใหญ่ตระกูลสุ่ย เขาให้ทหารไปสอบถามเหมยกุ้ยก็ได้คำตอบว่า กลับจากงานเลี้ยงนางก็ตรงกลับจวนแล้วมิได้ออกไปไหนอีกเลย ชุดสีเหลืองก็ยังอยู่ที่จวนของนาง และสุ่ยเฉินเฟิงก็บอกกล่าวเหมยกุ้ยว่าจะกลับจวนแม่ทัพใหญ่เลยโดยไม่แวะที่ใด

ผู้ติดตามนำตัวหญิงสาวชุดเหลืองเข้ามาในสภาพถูกมัดมือไพล่หลัง นางฟื้นแล้ว หน้าซีด ปากสั่น เหงื่อเปียกชื้นไปทั้งตัว เมื่อถูกเค้นถามก็เข่าอ่อนทรุดไปกองกับพื้น แต่ก็ยังยืนกรานว่าไม่เกี่ยวข้องกับการที่สุ่ยเฉินเฟิงหายตัวไป

“บ่าวไม่รู้เรื่องจริง ๆ เจ้าค่ะ ไม่รู้จักด้วยซ้ำไปว่าคนที่ท่านถามหาหน้าตาเป็นเช่นใด”

“เสื้อชุดนี้ เจ้าได้มาอย่างไร” รองผู้บัญชาการทหารม้าถามเสียงเครียด มองแล้วคล้ายชุดของเหมยกุ้ยมาก ไม่แปลกที่สุ่ยเฉินเฟิงจะเดินตามหญิงชุดเหลืองไป มองด้านหลังนางก็คล้ายเหมยกุ้ยหลายส่วน

“บ่าวซื้อมาจากร้านเสื้อในตลาดเจ้าค่ะ”

เมื่อมองชัด ๆ แล้ว จะเห็นว่าเนื้อผ้า ความละเอียดของลวดลายแตกต่างกัน แต่หากมองไกล ๆ ก็จะคล้ายกัน สุ่ยฝานหรงสงสัยว่าการหายตัวของน้องสาวในครั้งนี้ จะมีคนของจวนเสนาบดีกรมคลังหรือคนที่ไปร่วมงานมีส่วนรู้เห็นด้วย เพราะทุกคนรู้ว่าเหมยกุ้ยแต่งกายด้วยชุดสีเหลืองแบบนี้ การจะให้สุ่ยเฉินเฟิงสำคัญผิดคิดว่าเป็นเพื่อนของนาง ต้องมีคนส่งข่าวเรื่องเครื่องแต่งกายให้คนร้ายแน่นอน