บทที่ 8 มัจฉาพระกาฬฝ่าป่าไม้กินเนื้อคน

ร่างสูงเพรียวของฉินอ๋องก้าวเข้ามาในห้องทำงานของรองผู้บัญชาการทหารม้า เมื่อได้รับข่าวจากสุ่ยฝานหรง เขาก็รีบรุดมาอย่างเร็ว ดวงตายาวรีบัดนี้เปล่งประกายโหด

“ยังไม่สารภาพงั้นหรือ ถ้าเช่นนั้น ข้าจะสอบถามเอง”

เท่านั้นเอง หญิงสาวก็ร้องโหยหวน การสอบปากคำผู้ต้องหาของฉินอ๋องเป็นที่เลื่องลือ ไม่มีผู้ที่ฉินอ๋องสอบปากคำด้วยตนเองแล้วไม่คายความลับ ทันใดนั้น ร่างกายของนางก็ชักเกร็ง นัยน์ตาเหลือกลาน ฉินอ๋องตะโกนลั่น

“อย่าให้นางฆ่าตัวตาย”

แต่ก็สายไปเสียแล้ว ผิวของหญิงสาวเป็นสีม่วงคล้ำช้ำเลือดช้ำหนองอย่างรวดเร็ว นางขบกัดยาพิษที่ซ่อนไว้ในซอกฟันให้แตกออก พิษเข้าทำลายระบบหายใจอย่างรวดเร็วและยังมีผลต่อระบบการหมุนเวียนของโลหิต

เมื่อนายทหารคนสนิทของสุ่ยฝานหรงตรวจสอบศพ ก็พบว่านางมีสัญญลักษณ์กองโจรปีศาจคำราม รองผู้บัญชาการทหารม้าเคร่งเครียด เส้นเลือดปูดโปนบนขมับ เขาสั่งห้ามทุกคนแพร่งพรายเรื่องนี้ เพื่อมิให้กระทบต่อชื่อเสียงของสุ่ยเฉินเฟิง

คนของสุ่ยฝานหรงทำงานอย่างรวดเร็ว ร่างของหญิงสาวนางนั้นถูกเคลื่อนย้ายออกไปจากที่ทำการรองผู้บัญชาการทหารม้าอย่างเงียบเชียบ

ภายในห้องทำงานของรองผู้บัญชาการทหารม้าเต็มไปด้วยผู้คนที่มีสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อเหลียงจื้อและจางชุนซึ่งฉินอ๋องส่งไปหาข่าวกลับมารายงาน ด้วยเครือข่ายการข่าวที่กว้างขวางของฉินอ๋อง มีเบาะแสว่าสุ่ยเฉินเฟิงน่าจะถูกลักพาตัวไปยังเขาเกาชาน

เมื่อรู้สถานที่สุ่ยฝานหรงผุดลุกขึ้นทันที ความวิตกกังวลห่วงความปลอดภัยของน้องสาวเกินขีดจำกัด เขาจะต้องไปช่วยเหลือนางเดี๋ยวนี้

ฉินอ๋องรีบบอกว่า “เขาเกาชานอันตรายมาก มีของจำเป็นที่ต้องใช้ รอซักครู่เถิด” แล้วจึงหันไปสั่งจางชุน “เจ้าไปพบพ่อบ้านที่จวน บอกเขาว่าข้าต้องใช้ห่อของที่มีรูปใบไม้สีแดงอยู่ด้านบนสองห่อและของในกล่องสีเขียวที่ต้องใช้คู่กัน แล้วเจ้ารีบนำมาให้ข้าภายในหนึ่งเค่อ” จางชุนรับคำสั่งแล้วเร่งรีบไปยังจวนฉินอ๋องทันที

สุ่ยฝานหรงหันไปสั่งการฝูซิง นายทหารคนสนิท “ฝูซิงไปนำแผนที่ของเขาเกาชานจากห้องหนังสือของที่ทำการมาเดี๋ยวนี้”

เมื่อได้รับแผนที่ สุ่ยฝานหรงกางแผนที่ลงบนโต๊ะ ทุกคนในห้องเข้าไปรุมล้อมแล้วต่างก็มีสีหน้าผิดหวังไปตามกัน แผนที่มีเพียงข้อมูลทั่วไปเช่น ที่ตั้ง พื้นที่ป่า พื้นที่แม่น้ำ เท่านั้น ไม่มีรายละเอียดอื่นใด ฉินอ๋องและสุ่ยฝานหรงใช้ข้อมูลเท่าที่มีร่วมกันวางแผนจู่โจมกองโจรปีศาจคำราม

ต่อมาไม่นานนัก เสียงเกือกม้ากระทบพื้นดินบอกให้รู้ว่าม้าฝูงนี้กำลังห้อตะบึงอย่างรวดเร็ว ฉินอ๋องสีหน้าถมึงทึงนำหน้า สุ่ยฝานหรงตามมาติด ๆ พื้นที่ตั้งเขาเกาชานอยู่ทางทิศตะวันตกบนรอยต่อระหว่างเมืองหลวงและเมืองฮวง ไม่มีผู้คนสัญจรผ่านทาง เส้นทางขรุขระเหลือทน ในที่สุดขบวนม้าก็มาถึงเชิงเขาเกาชาน

เขาเกาชานเป็นแหล่งกบดานของกองโจรปีศาจคำราม ภาครัฐพยายามปราบปรามมาหลายครั้งแต่ยังไม่สำเร็จ ด้วยมีป่าไม้กินเนื้อคนเป็นที่กำบัง แม้แต่พรานป่าที่ชำนาญในการเดินป่าอื่น ๆ ก็เป็นอาหารของบรรดาต้นไม้เสียนักต่อนัก อีกทั้งยังมีแม่น้ำที่กระแสน้ำไหลเชี่ยวกรากขวางกั้นก่อนถึงเขตป่าไม้กินเนื้อคนอีกด้วย

กองกำลังทหารมิได้หยุดพักแม้แต่น้อย ทุกคนมุ่งหน้าไปยังยอดเขา แต่การขี่ม้าขึ้นภูเขาค่อนข้างลาดชันทำให้การเดินทางไม่เร็วเท่าที่ใจต้องการ  

ในที่สุดก็มาถึงริมแม่น้ำ ทุกคนมองตรงไปยังฝั่งตรงกันข้าม ต้นไม้ขนาดหลายคนโอบยืนต้นเรียงรายเต็มภูเขา ผิวไม้สีน้ำตาลอมแดง มียางไม้สีแดงไหลออกมาแห้งเกรอะกรังตามลำต้น ใบไม้สีเขียวสดสวยงาม แทบมองไม่เห็นใบที่แห้งเหี่ยวเลย ถ้าไม่เพราะมีกลิ่นคาวรุนแรงลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ  ก็จะเป็นป่าไม้ที่สมบูรณ์แบบมากทีเดียว

ฉินอ๋องพยักหน้าให้จางชุน องครักษ์ฝีมือดี จางชุนเสียบไก่ตายซึ่งซื้อมาจากในเมืองเข้ากับปลายธนู จากนั้นยิงข้ามแม่น้ำไปยังฝั่งตรงข้าม

ทันใดนั้น เหมือนลมพายุพัดผ่าน ต้นไม้หลายต้นกิ่งใบกวัดไกวอย่างรุนแรง ดูราวจะถอนรากโคนเพื่อแย่งอาหาร ก่อนที่ไก่จะตกถึงพื้น ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งก็ยื่นกิ่งมารับไว้ได้และใช้กิ่งก้านรัดแน่นจนเหยื่อแหลกเหลว เลือดไก่ที่ไหลถูกดูดซึมเข้าไปในกิ่งก้านอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวแม้แต่ซากก็ไม่เหลือ

“ฝั่งนั้นเป็นป่าไม้กินเนื้อคนยาวเหยียด ยากที่จะผ่านพ่ะย่ะค่ะ” สุ่ยฝานหรงสีหน้าหม่นหมอง

“ใช้ไฟเผาไม่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ” จางชุนเสนอแนะ

ฉินอ๋องส่ายหน้า “หากเผาก็จะเกิดไฟป่ายากเกินควบคุม คนบนยอดเขาอาจเสียชีวิตทั้งหมด และอาจลามไปยังพื้นที่ป่าอื่นอีกด้วย” ทุกคนนิ่งเงียบใช้ความคิดว่าจะมีอะไรเหมาะสมกว่าแผนที่วางหรือไม่ เพราะแผนนั้นก็อันตรายเหลือเกิน จะมีทางใดปลอดภัยกว่าและต้องช่วยเหลือสุ่ยเฉินเฟิงได้ทันเวลาด้วย

หลังจากเงียบขรึมไปอึดใจหนึ่ง ฉินอ๋องตัดสินพระทัยเด็ดขาด กล่าวว่า “ข้าจะไปทางน้ำ จางชุน เหลียงจื้อ และหน่วยมัจฉาพระกาฬมากับข้า ส่วนท่านดำเนินการตามที่สั่งไว้”

“แต่ทางน้ำก็อันตรายมากนะพ่ะย่ะค่ะ ไม่แน่ว่ารากไม้ที่อยู่ในน้ำจะยอมนิ่งเฉย เฟิงเอ๋อร์เป็นน้องสาวของกระหม่อม ได้โปรดทรงอนุญาตให้กระหม่อมไปทางน้ำเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ได้ ข้าว่ายน้ำ ดำน้ำ ได้ดุจมัจฉา เก่งกว่าท่านมากนัก อีกทั้งครั้งนี้เป็นการทวนกระแสน้ำขึ้นสู่ที่สูง ความยากลำบากย่อมมีมากขึ้น ท่านรับห่อนี้ไปดำเนินการตามแผนเถิด” ฉินอ๋องพยักหน้าให้จางชุนส่งสิ่งของห่อใหญ่สองห่อให้สุ่ยฝานหรง “ระมัดระวังด้วย สิ่งนั้นอันตรายมากถึงชีวิต แล้วพบกันบนยอดเขา”

สุ่ยฝานหรงรับห่อของมา มองเทียนตี้หย่งพร้อมหน่วยมัจฉาพระกาฬเคลื่อนตัวลงน้ำอย่างแผ่วเบา  ร่างสูงเพรียวของฉินอ๋องและหน่วยมัจฉาพระกาฬเคลื่อนไหวอย่างปราดเปรียวในน้ำ ลัดเลาะริมฝั่งนี้ เมื่อมองไปยังฝั่งตรงข้าม มองเห็นรากไม้ในน้ำพยายามยืดรากออกมาจนสุด หวังจะเกี่ยวกระหวัดกลุ่มคนไปเป็นอาหาร บางรากถึงขนาดพุ่งออกมาจากลำต้นหวังจะแทงทะลุร่างกำยำหลายร่างที่ดำน้ำท้าทาย น่าเสียดายที่เมื่อหลุดจากขั้วก็ร่วงผลอยเป็นปุ๋ยอยู่ในน้ำ

หน่วยมัจฉาพระกาฬโผล่ขึ้นหายใจเป็นช่วง ๆ ต้องเร่งรีบว่ายน้ำไปให้ถึงจุดหมายโดยเร็วที่สุด ระยะเวลาต้องสอดคล้องกับการดำเนินการที่ต้นทางของสุ่ยฝานหรง ในที่สุดฉินอ๋องและหน่วยมัจฉาพระกาฬก็มาถึงใจกลางเขาเกาชาน ดวงตะวันคล้อยต่ำลงเรื่อย ๆ  กลุ่มคนปีนป่ายขึ้นยอดเขาอย่างว่องไว ต้องไปให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายจากสิ่งที่จะมาพร้อมความมืด