บทที่ี 8

บริเวณลานใต้ตึกคณะมีนักศึกษายืนมุงอยู่หลายสิบคน พอเดินเข้าไปใกล้ ๆ จะเห็นโต๊ะเล็ก ๆ หลายโต๊ะตั้งเรียงกันอยู่ มีป้ายหน้าซุ้มว่ารับสมัครนักศึกษาฝึกงาน ดาวนิลอยู่ปีสุดท้ายแล้วย่อมสนใจเรื่องการฝึกงาน หรือเตรียมหางาน แต่จำนวนคนที่ล้นออกมานอกบูธยาวเหยียด หญิงสาวจึงเลี่ยงไปอีกด้านหนึ่งก่อน รอให้คนบางตากว่านี้ค่อยเข้าไปดูรายละเอียด

พอเตรียมจะถอยออกมา ดันมีแรงกระแทกจากนักศึกษาชายที่เหมือนจะหนีบางอย่าง และแรงกระแทกนั้นก็มากพอที่ทำให้ดาวนิลถลาลงไปกับพื้น แขนและฝ่ามือครูดไปกับซีเมนต์จนได้เลือด หนังสือที่ถือเอาไว้ในมือหล่นกระจาย หลังความตกใจที่เกิดขึ้น ความเจ็บก็ตามมาในทันที กระนั้นดาวนิลก็ยังแข็งใจลุกขึ้นยืนด้วยตนเอง แม้จะเห็นว่ามีมือยื่นเข้ามาคล้ายจะช่วยพยุง

“โทษที ไม่ทัน…เอ่อ…มอง” พินันท์ชะงักไปทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวร่างบางที่เขาชนจนกลิ้งไปกับพื้น ยื่นมือไปช่วย แต่เธอกลับเงยหน้าขึ้นมองเพียงแวบเดียวแล้วลุกขึ้นด้วยตัวเอง ไม่มีการโอดโอยหรือชักสีหน้าไม่พอใจ ชายหนุ่มดึงมือกลับมาเก้อ ๆ เห็นหนังสือที่ตกอยู่ไม่ไกลจึงเดินไปเก็บมาถือไว้ให้ก่อน

“เจ็บมากไหมครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่เก็บหนังสือให้ดาวนะคะ” หญิงสาวแบะมือออกเพื่อขอหนังสือคืนมา แต่อีกฝ่ายไม่ยอมส่งให้แถมยังก้มมองมือเธอจนดาวนิลต้องมองตาม ฝ่ามือของเธอถลอกไปหมด เม็ดกรวดหยาบบ้างละเอียดบ้างยังฝังอยู่ในบาดแผล

“ผมถือให้ก่อนดีกว่า จะไปเรียนเหรอ” พินันท์มองลงไปยังขาเรียวขาวผ่อง กระโปรงพลีทของเธอคลุมเข่าไปแล้ว แต่เขาก็คิดว่าคงได้รอยเขียวช้ำแน่ ๆ

“ดาวจะรอสมัครฝึกงานค่ะ”

พินันท์มองซุ้มที่ยังเต็มไปด้วยฝูงชน สลับกับหญิงสาวหน้าใส สุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยชวนอีกฝ่ายไปนั่งรอที่โต๊ะหินอ่อนที่ถัดไปไม่ไกล

"เอ่อ…หนังสือของดาว" หญิงสาวเรียกไว้ เพราะชายหนุ่มที่ชนเธอกระเด็น กำลังหันหลังจะเดินหนี

"ยึดไว้เป็นตัวประกันก่อน จะไปซื้อยามาให้"

"ไม่เป็นไร" ดาวนิลรีบปฏิเสธ ไม่อยากยุ่งวุ่นวายเพราะเรื่องเล็กน้อย เขาไม่ตั้งใจเธอรู้

"เรียนการโรงแรม" ชายหนุ่มเดาได้จากชื่อรายวิชาบนปกหนังสือ "โอเค เดี๋ยวไปเรียกคนมาให้"

"ห๊า" เรียกใคร เรียกมาทำไม ดาวนิลกลอกตาขยับจะถาม แต่ก็ไม่ทันกับที่อีกฝ่ายก้าวห่างออกไปไกลเสียแล้ว

ผ่านไปเพียงครู่เดียว หญิงสาวก็เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เพราะมีพนักงานของเฮฟเว่นกรุป ถือแฟ้มเอกสารรับสมัครงานเดินมาหาถึงโต๊ะ ดาวนิลอยากจะออกปากถามถึงชายหนุ่มที่น่าจะเป็นต้นเรื่อง แต่พนักงานสาวสวยกลับแนะนำสวัสดิการและโอกาสหลังจากฝึกงานจนละเอียดยิบ แล้วตบท้ายด้วยคำถามเหมือนสะกดว่า "สนใจไหมคะ"

"ฝึกงาน ได้เงินด้วยเหรอคะ"

"ได้ค่ะ น้องสามารถแจ้งวันที่สะดวกแล้วให้หัวหน้าจัดตารางให้ ถือว่าได้ทั้งประสบการณ์ ได้ทั้งค่าขนม ถ้าทำงานดี จบแล้วก็บรรจุเป็นพนักงานต่อได้เลย ถ้าลงสาขาต่างจังหวัด เรามีที่พักพนักงานให้ด้วย ใครอยากเก็บเงินนะ พี่แนะนำเลยว่าได้เก็บเต็ม ๆ แน่"

"ดาวสนใจมากเลยค่ะ แต่วันนี้ดาวไม่ได้เตรียมเอกสารมา"

"กรอกใบสมัครไว้ก่อน พรุ่งนี้พี่มาออกบูธอีกวันหนึ่ง น้องค่อยเตรียมมายื่นเพิ่มนะคะ" พนักงานสาวสวยแนะนำอย่างมีน้ำใจ สมเป็นคนที่ทำงานในสายงานบริการ แบบนี้ลูกค้าคงประทับใจจนมาซ้ำ ๆ ขนาดกับนักศึกษาธรรมดา ๆ อย่างเธอยังถูกทรีตซะเหมือนคนสำคัญ

สิ่งที่หญิงสาวไม่รู้ก็คือฝ่ายพนักงานคิดไปแล้วว่าดาวนิลเป็นคนสำคัญ ไม่อย่างนั้นลูกชายเจ้าของโรงแรมคงไม่เรียกให้มารับสมัครด้วยตัวเองถึงขนาดข้ามแถวนักศึกษาที่ต่อคิวกันตาปริบ ๆ นับร้อย

ดาวนิลรับใบสมัครมาก้มหน้าก้มตากรอก เดือนพราวกลับมาแล้ว ตัวเธอเองแม้อยากรั้งอยู่ข้างกายติณขนาดไหนก็ต้องเตรียมที่ทางไว้เพื่ออนาคตของตนเองด้วย ติณคงไม่เก็บเธอไว้ชั่วชีวิต และเธอเองก็ไม่อยากขวางทางรักทางแค้นของใครอีก