บทที่ 4 ความทรงจำในวันวาน

เหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันทำให้โรสิตาหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับติณณ์ เธอต้องการเวลาจัดการกับความรู้สึกตัวเองที่กำลังว้าวุ่นราวกับวัยรุ่นที่มีฮอร์โมนพลุ่งพล่านอยู่ภายในร่างกาย

เธอเก็บเนื้อเก็บตัวเงียบเชียบอยู่ภายในห้องนอน อีกทั้งยังต้องโป้ปดกับถนัดศรีว่ารู้สึกปวดหัวตัวร้อนอยากนอนพักผ่อน จึงไม่ขอร่วมรับประทานมื้อเย็นกับประมุขของบ้านอย่างเช่นเคย

โรสิตารอจนกระทั่งทุกคนในคฤหาสน์รังสรรค์ประกาศิตแยกย้ายกันไปพักผ่อน เธอจึงค่อยย่องเบาลงมาชั้นล่างตอนกลางดึก โดยมีเป้าหมายคือตู้เย็นในห้องครัว

และก็เป็นโชคดีของเธอที่ในตู้เย็นมีแซนด์วิชทูน่า หญิงสาวผู้หิวโหยจึงจัดการสวาปามแซนด์วิชแสนอร่อย ตามด้วยนมอีกหนึ่งแก้ว

ภายหลังจากหนังท้องตึง โรสิตาจึงออกมาเดินเล่นย่อยอาหารที่แปลงกุหลาบแสนรักของเธอ สถานที่ซึ่งทำให้หญิงสาวหวนคิดถึงความทรงจำในวันวาน

หากย้อนไปเมื่อ 6 ปีที่แล้ว เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ภายหลังจากสูญเสียบิดามารดา ที่แห่งนี้เป็นเพียงแค่สวนหย่อมแสนธรรมดา มีม้านั่งหินอ่อนวางไว้เพียงเพื่อประดับสวน ไม่ค่อยมีใครสนใจจะมานั่งเล่นเดินเล่นเท่าใดนัก ที่นี่จึงถือว่าเป็นมุมสงบของเธอ และเธอก็มักจะแอบมานั่งร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง

แต่แล้ววันหนึ่งลูกชายคนเดียวของประมุขของบ้านก็บังเอิญมาเจอเธอเข้า

“มานั่งบริจาคเลือดให้ยุงเหรอเรา” เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้สาวน้อยรีบเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มจนแห้งสนิท ก่อนลุกขึ้นจากม้านั่งและหันไปเผชิญหน้า เธอไม่เคยพบติณณ์มาก่อน เพราะชายหนุ่มพักอยู่ที่คอนโดส่วนตัว ทว่าหญิงสาวจำหน้าตาเขาได้จากรูปภาพที่ประดับอยู่ภายในบ้าน

“สวัสดีค่ะคุณติณณ์” มือเล็กยกขึ้นประนมไหว้ผู้มีอายุมากกว่า เธอจำได้จากคำบอกเล่าของถนัดศรีว่าติณณ์เพิ่งเรียนจบได้ราวหนึ่งปี และกำลังจะเดินทางไปทำงานต่างประเทศ

“นั่งเถอะ ตามสบาย”

โรสิตานั่งลงบนม้านั่งตัวเดิม ขณะที่ติณณ์เดินเข้ามานั่งลงบนม้านั่งฝั่งตรงข้าม โดยมีโต๊ะหินอ่อนกั้นกลางระหว่างเขาและเธอเอาไว้

“ชื่อโรสใช่ไหม?” สาวน้อยพยักหน้าแทนคำตอบ พลางก้มหน้ามองสองมือที่กำแน่นอยู่บนตัก ติณณ์เป็นชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาทว่าเรียบเฉยจนดูออกไปทางเคร่งขรึม อีกทั้งร่างกายที่กำยำใหญ่โต ยิ่งทำให้ดูน่าเกรงขาม ส่งผลให้โรสิตาเกิดความประหม่าตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน

“อยู่ที่นี่สบายดีไหม?” เธอยังคงพยักหน้าเช่นเดิม

“ทุกคนดีกับเธอไหม?” และเธอก็พยักหน้าโดยไม่สบตาเขาอีกครั้ง

“เอาปากมาไหม?” ขณะที่โรสิตากำลังจะพยักหน้า เธอต้องชะงักค้างกลางอากาศกับคำถามของชายหนุ่ม เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นก็พบว่าติณณ์กำลังพยายามกลั้นขำเอาไว้สุดฤทธิ์ นั่นทำให้เธอเผยรอยยิ้มออกมาได้

“เธอยิ้มแล้วน่ารักนะ ถ้าพูดได้ด้วยจะยิ่งน่ารักมาก”

คำชมของชายหนุ่ม ทำเอาใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กสาวเห่อร้อน จนต้องก้มหน้าซ่อนความเขินอายเอาไว้

นับตั้งแต่วันนั้น โรสิตาได้เจอกับติณณ์เกือบทุกวัน ชายหนุ่มมักเป็นฝ่ายชวนเธอคุยก่อน ส่วนใหญ่จะเป็นการถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ การได้คุยกับติณณ์ช่วยบรรเทาความเศร้าของเธอไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ

จนกระทั่งถึงวันที่ติณณ์ต้องเดินทางไปต่างประเทศ หญิงสาวรู้สึกใจหายไม่น้อย วันนั้นเธอเก็บตัวอยู่ในห้องนอนไม่ออกไปพบปะผู้คน

ในเช้าวันถัดมา เธอพบจดหมายฉบับหนึ่งสอดอยู่ใต้ประตู โรสิตาหยิบกระดาษสีขาวสะอาดตาที่ถูกพับไว้ขึ้นมาเปิดอ่าน

‘โรส คุณติณณ์ต้องไปแล้ว ขอโทษที่ไม่ได้ลา

อยู่ที่นี่เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนนะ

สักวันเราคงได้พบกัน’

โรสิตาเดินทอดน่องเรื่อยมาจนถึงแปลงกุหลาบแสนรักของเธอ อดีตสวนหย่อมในวันวาน ความทรงจำทุกอย่างยังคงแจ่มชัด ราวกับเกิดขึ้นไม่นาน ทว่าบางคนอาจลืมไปแล้ว

กลิ่นหอมของดอกกุหลาบนานาชนิด ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ แต่ยิ่งอยู่นานเข้า อากาศในยามค่ำคืนประกอบกับน้ำค้างที่เริ่มแรงขึ้น ทำให้กายสาวสะท้านจนต้องยกแขนสองข้างขึ้นโอบกอดตัวเอง เพราะชุดที่เธอใส่ลงมานั้น เป็นชุดนอนเนื้อผ้าบางเบา จึงไม่อาจปกป้องเธอจากความหนาวเย็นนั้นได้ หากมีผ้าคลุมสักผืนคงดีไม่น้อย

เพียงแค่คิด ความอบอุ่นก็เข้าปกคลุมในทันที พร้อมกับสัมผัสนุ่มละมุนของผ้าคลุมเนื้อดี ที่วางลงบนไหล่มน เมื่อเธอหันไปก็พบกับคนที่เธอพยายามหลบหน้ามาตลอดวัน

“คุณติณณ์”

“ไม่สบายอยู่ ออกมาตากน้ำค้างทำไม” เสียงทุ้มนั้นนุ่มนวลแฝงด้วยความห่วงใย จนคนตัวเล็กรู้สึกร้อนผ่าวเหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมาจริง ๆ

“เอ่อ โรสหายแล้วค่ะ รู้สึกอึดอัดเลยออกมาเดินรับลมค่ะ”

“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม ไปหาหมอไหม” โรสิตามองคนตัวโตอย่างไม่ไว้วางใจ ที่จู่ ๆ ก็เกิดแสนดีขึ้นมา

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ”

“แน่ใจ?”

“แน่-ใจ-ค่ะ” เธอกล่าวอย่างหนักแน่นด้วยหน้าตาจริงจัง เพื่อยืนยันคำพูด จนเผลอไผลจ้องนัยน์ตาคู่คมที่ทำเธอหวั่นไหวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน กว่าจะรู้ตัวใจดวงน้อยก็กลับมาเต้นโครมครามอีกครั้ง เธอจึงต้องรีบแสร้งทำเป็นหันไปชื่นชมกุหลาบในแปลง

ติณณ์เห็นท่าทางประดักประเดิดของเธอ จึงนึกอยากแกล้ง ชายหนุ่มโน้มตัวลงกระซิบข้างใบหูเล็ก

“โกหกตกนรกฉันก็ต้องลำบากตามลงไปช่วยอีก” เสียงพร่าและลมหายใจอุ่นที่รินรดข้างใบหู ทำเอากายสาวขนลุกชันจนต้องหดคอ

“เป็นอะไรโรส” ติณณ์ทำทีแกล้งถามไปอย่างนั้น หญิงสาวก็ส่ายหน้าเร็ว ๆ แทนคำตอบ

“คุณติณณ์ไปนอนเถอะค่ะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว อีกสักเดี๋ยวโรสก็จะขึ้นไปนอนแล้วเหมือนกัน” โรสิตารีบเปลี่ยนเรื่อง พร้อมทั้งไล่คนที่มาคอยกวนใจให้ขึ้นไปนอน

“ไปนั่งเล่นที่ศาลากัน”

“งั้นโรสไปนอน คุณติณณ์นั่งเล่นไปนะคะ”

กล่าวจบโรสิตาตั้งท่ารีบเดินหนี แต่ด้วยความรีบร้อน เมื่อไปได้เพียงสองก้าวก็สะดุดเข้ากับบางอย่างจนร่างบางเกือบหน้าคะมำ โชคดีที่มีอ้อมแขนแข็งแรงรวบเอวคอดไว้ได้พอเหมาะพอดี ก่อนที่เธอจะล้มลงไป

“ซุ่มซ่าม”

“ขอบคุณค่ะ เอ่อ คุณติณณ์ปล่อยโรสก่อนค่ะ” ร่างบางดิ้นยุกยิก ทว่ายิ่งดิ้นวงแขนแกร่งยิ่งกระชับรอบเอวเธอไว้แน่น จนสองร่างแนบชิดกัน

“ฉันจะปล่อยถ้าเธอเดินไปที่ศาลาดี ๆ แต่ถ้าไม่ เธอคงนึกไม่ถึงแน่ ๆ ว่าฉันจะพาเธอไปยังไง”

“ปะ ปะ ไปค่ะ” สิ้นเสียงหวาน อ้อมแขนแข็งแรงก็ปลดปล่อยเธอเป็นอิสระ โรสิตาจึงรีบเดินไปนั่งที่บันไดทางขึ้นศาลา ติณณ์เดินตามเธอมานั่งลงข้างกันบนบันไดถัดขึ้นไปอีกหนึ่งขั้น ทั้งสองคนนั่งอยู่ท่ามกลางความเงียบ มีเพียงเสียงจักจั่นเรไรที่ดังขึ้นเป็นช่วงๆ ทำให้บรรยากาศไม่วังเวงจนเกินไป

“ขอบใจนะโรส” เสียงทุ้มเปล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย คนตัวเล็กจึงหันไปมองพร้อมคิ้วผูกโบ

“คะ?”

“ขอบใจที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอช่วยดูแลเอาใจใส่คุณพ่อฉันและทุก ๆ คนในบ้านหลังนี้”

“คุณลุงกับคุณป้ามีบุญคุณกับโรสมาก มากจนไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไง ที่ผ่านมาโรสทำทั้งหมดด้วยความเต็มใจค่ะ คุณติณณ์ไม่ต้องขอบคุณโรสก็ได้” หญิงสาวกล่าวตอบพร้อมส่งรอยยิ้มสดใส แต่นัยน์ตาคู่งามมีแววแห่งความอาลัยเมื่อกล่าวถึงผู้มีพระคุณทั้งสอง

ติณณ์เองก็เช่นกัน ถึงแม้ว่า 2-3 ปีมานี้ ความสัมพันธ์ของเขากับบิดาจะดีขึ้นมาก ได้โทรคุยกันเกือบทุกวัน แต่เขาก็ไม่มีโอกาสได้ดูแลท่าน ตอนนี้คงทำได้เพียงเข้ามาดูแลบริษัทตามที่ผู้เป็นบิดาปรารถนามาโดยตลอด