ตอนที่ 29 ความลับในอดีต

ตอนที่ 29 ความลับในอดีต

“เราเป็นญาติกันค่ะ แต่ตั้งแต่ตอนรุ่นตายายแล้ว พวกเขามีปัญหาอะไรกันกานต์ก็ไม่แน่ใจ เคยถามนายเรศ ขานั้นก็ไม่รู้เรื่อง แล้วก็บอกว่า ไม่มีใครในพวกเรารู้เรื่องด้วย แต่ตอนเป็นเด็กพี่ชินกับเราก็ดีต่อกันนะคะ พี่ชินเป็นคนน่ารัก เป็นพี่ชายที่แสนดีของพวกเรา พวกเราในที่นี้ กานต์หมายรวมถึงพี่สินธุ์ด้วยนะคะ ตอนเป็นเด็กพี่สินธุ์รักและเทิดทูนพี่ชินมาก    เหมือนเป็นซูเปอร์ฮีโร่ของเขาเลย แต่ผู้ใหญ่กลับไม่ชอบนักที่เห็นพวกเราอยู่ด้วยกัน” ธารากานต์ปิดประโยคด้วยเสียงเครียดก่อนจะเงียบไป เหมือนไม่อยากจะพูดถึงมันอีกเลย

“ถ้าคุณกานต์ไม่อยากพูดถึง ณิชไม่ฟังแล้วก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ กานต์อยากพูด ก็กานต์อยากให้คุณณิชช่วยดูแลพี่สินธุ์ดี ๆ นี่ กานต์ก็ต้องรักษาสัญญาสิ ขอเรียบเรียงก่อน แป๊บเดียว” 

ณิชชาจัดท่าทางของตัวเองบนเตียงดีๆพร้อมที่จะฟังเรื่องราวอย่างตั้งใจแล้ว

“จากที่เคยเป็นเด็กที่รักกันมาก ๆ วันหนึ่งพี่สินธุ์ก็จับสังเกตได้ว่าญาติทางโน้นพยายามที่จะเปรียบเทียบพี่ชินกับพี่สินธุ์ตลอด ทุกเรื่องเลยค่ะ ทุกเรื่องเท่าที่คุณณิชจะคิดได้ เรื่องผลการเรียน ความประพฤติ การสอบ  การแต่งตัว การดูแลน้อง ทุกอย่างเลย แต่ตอนนั้นพี่สินธุ์ไม่ได้ตั้งตัว รู้ตัว

อีกที ก็ถูกฝ่ายโน้นประนามไปทั่วในงานรวมญาติของเราว่า พี่สินธุ์ไม่มีอะไรดีพอที่จะสู้พี่ชินได้สักอย่าง คุณแม่เป็นคนไม่ชอบทะเลาะกับใคร เห็นอย่างนั้นก็ได้แต่บอกให้พี่สินธุ์วางเฉย พี่สินธุ์ก็ตามใจคุณแม่ แต่เรื่องนั้น  พฤติกรรมแบบนั้นก็ทำให้ความรู้สึกของพี่สินธุ์ที่มีต่อพี่ชินเริ่มเปลี่ยนไปกานต์ไม่แน่ใจว่าเป็นยังไง แต่พี่สินธุ์ไม่พูดถึงพี่ชินอีก นั่นคงเป็นความ รู้สึกเฉย ๆ แล้ววันหนึ่งความรู้สึกเฉย ๆ ก็กลายเป็นความรู้สึกเกลียด...”

 “คะ?” ณิชชาได้ยินเสียงหายใจหนัก ๆ ของอีกฝ่าย นี่คงจะถึงจุดที่ไม่เคยมีใครก้าวล้ำเข้าไปแล้ว คุณกานต์ที่เขาเคยรู้จัก ไม่เคยเคร่งเครียดขนาดนี้เลย

“ครอบครัวของพี่ชินไม่ชอบกานต์เอามาก ๆ คอยว่า คอยพูดอยู่เสมอว่ากานต์เป็นแค่ลูกกาฝาก ลูกเลี้ยง ลูกที่ถูกพ่อแม่ทิ้งไม่ใยดี  แล้วน้องสาวของพวกเขายังต้องเอากานต์เข้ามาเลี้ยงให้เป็นภาระอีก เรียกว่า แปะคำว่า ภาระเอาไว้เต็มหน้าผากกานต์เลยละค่ะ”

ณิชชาได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกหายใจติดขัด อยากจะเข้าไปโอบกอดอีกฝ่ายเอาไว้

“พี่สินธุ์โกรธมาก จริง ๆ แล้วไม่ใช่พี่สินธุ์คนเดียวหรอก ทั้งนายเรศ ทั้งน้องธารก็โกรธ แต่เพราะพวกเรารักแม่ แม่บอกว่าไม่ให้โกรธ ไม่ให้ตอบโต้ ก็ไม่มีใครทำอะไร พ่อก็คอยดูอยู่ห่าง ๆ แล้วยิ่งโตขึ้น การแข่งขันที่ผู้ใหญ่ยัดเยียดให้กับพี่สินธุ์และพี่ชินก็หนักหนามากขึ้น พวกเขาผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ ทั้งสมองและพละกำลัง กระทั่งวันหนึ่งขณะที่กำลังมีการแข่งขันนักธุรกิจหน้าใหม่รายการหนึ่ง พี่ชินและพี่สินธุ์เข้าแข่งขันทั้งคู่เพราะอายุยังไม่เกินกำหนด จนเหลือสองคนสุดท้าย คะแนนของทั้งคู่สูสีกันมาก   เรียกว่าใครพลาดก็จะเสียโอกาสคว้ารางวัลที่หนึ่งไปเลย คณะกรรมการให้เวลาผู้เข้าแข่งขันพักชั่วโมงหนึ่ง พี่สินธุ์มาหาพวกเราตรงห้องเก็บตัว ตอนนั้นมีน้ำส้มมาเสิร์ฟ พวกเราคิดว่ามาจากทีมงาน กานต์เพิ่งไปถึงที่งานเพราะว่าเพิ่งเรียนเสร็จเลยดื่มมันเข้าไปเต็มที่ แต่ว่า..”

เสียงประตูเปิดออก ทำให้ณิชชาต้องหันไปดูทั้ง ๆ ที่โทรศัพท์ยังแนบหู สายตาตั้งคำถามโกรธ ๆ ของคนที่เพิ่งเข้ามา ทำให้ณิชชาต้องทำปากว่าคุยกับธารากานต์อยู่โดยไม่มีเสียง 

ชลาสินธุ์จ้องหน้านิดหนึ่งก่อนจะวางแก้วนมในมือไว้ที่โต๊ะหัวเตียงด้านข้างของณิชชา...ร่างบางยิ้มให้เล็กน้อย

“แต่ว่าอะไรนะคะ” ร่างบางพูดต่อ รู้สึกโล่งใจที่ชลาสินธุ์เดินผ่านไปเฉย ๆ ไม่สนใจจะซักถามว่าพวกเธอกำลังคุยกันเรื่องอะไร

“แต่ว่าในน้ำส้มทั้งถาดนั้นโดนวางยาค่ะ กานต์ทรุดลงทันทีที่ดื่มมันเสร็จ คุณแม่ก็เหมือนกัน  ส่วนคนอื่น ๆ เมื่อเห็นพวกเราล้มลง ก็รีบมาดูทำให้ไม่ได้แตะน้ำส้มพวกนั้นอีก พี่สินธุ์รีบพาพวกเราส่งโรงพยาบาลทำให้ไม่ได้เข้าแข่งขันต่อ แต่ว่ารายการเป็นรายการสดจึงต้องมีการจัดรายการต่อไป วันนั้นพี่ชินได้รับรางวัลชนะเลิศค่ะ”

“...” ณิชชาเริ่มไม่รู้แล้วว่าควรจะต้องพูดอะไรต่อไป

“วันรุ่งขึ้น  คณะกรรมการเรียกคุณพ่อของกานต์กับคุณแม่ของพี่ชินเข้าไปคุย ทางนั้นเป็นฝ่ายวางยาพวกเรา แต่คุณพ่อไม่เอาเรื่อง เพราะมันต้องเป็นข่าวแน่ ๆ คุณพ่อเป็นห่วงคุณแม่เพราะมันดูจะเป็นเรื่องเลวร้ายเกินไปที่จะยอมรับว่า ตระกูลของเราแข่งขัน เอาชนะ ชิงดีชิงเด่นกันเองจนกระทั่งแทบจะฆ่ากัน

พ่อบอกการตัดสินใจนั้นกับพี่สินธุ์ พี่สินธุ์ไม่พูดอะไรไปหลายวันเลย”

ณิชชามองร่างหนาที่กำลังจัดเตรียมกระเป๋าของตัวเองนิ่ง ๆ กางเกงสแลกส์กับเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขน ท่าทางสง่างามแบบนั้นดูไม่รู้เลยว่าเคยผ่านเรื่องราวแบบนี้มาก่อน

“หลังจากนั้นอีกสองวัน” เสียงธารากานต์เล่าต่อ “คุณพ่อไปรับคุณแม่กลับจากโรงพยาบาล  โดยที่กานต์ต้องรักษาตัวต่อเพราะอาการหนักกว่า รถคันเล็ก ๆ ของคุณพ่อผู้สมถะของเรา ถูกรถเมล์เมายาคันหนึ่งเบียดจนบี้ติดกับเสาไฟริมถนน คุณแม่กับคุณพ่อไม่ได้กลับบ้านอีกเลยนับแต่นั้น กานต์ไม่รู้ว่าพี่สินธุ์รู้สึกกับพี่ชินแบบไหน รู้แต่ว่า คงไม่มีการพูดจากันดี ๆ อีกสำหรับพวกเขาสองคน เพราะหากไม่มีเรื่องราวในวันนั้น  ไม่มีเรื่องราวที่ทำให้คุณแม่ต้องเข้าโรงพยาบาล พวกท่านก็คงยังอยู่กับเราในวันนี้”

มือของณิชชาสั่นเทา รู้ตัวอีกทีก็น้ำตาไหลไม่หยุด ดวงตาจับจ้องไปยังร่างกำยำที่ยังคงก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับสัมภาระตัวเอง แต่เสียงสะอึกสะอื้นก็ทำให้เขาหันมามอง แววตาเศร้านั้นทำให้ชลาสินธุ์ตกใจไม่น้อย เขาวาง

ทุกอย่างในมือก่อนจะมานั่งข้างคนตัวเล็กแล้วโอบกอดไว้ทันที ก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์มาคุยซะเอง

“กานต์มีอะไร คุยอะไรกัน” 

ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบ ณิชชาก็คว้าเอามือถือนั้นมากดตัดสายซะก่อน

“ขอโทษนะ ฉันขอโทษ” น้ำที่ตาหลั่งไหลออกมาราวกับจะไม่มีวันหมด ร่างบางกอดอีกฝ่ายแน่นกว่าทุกครั้งที่เคย ใบหน้าชุ่มน้ำตาซุกลงตรงอกแกร่ง พร่ำบอกแต่คำขอโทษ

มือแกร่งเช็ดน้ำตาอย่างอ่อนโยน

“ไหนเล่าสิคุยอะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”

ณิชชาจำได้ว่า นี่คือเสียงที่ชลาสินธุ์มักใช้กับน้อง ๆ ของเขา มันเป็นเสียงที่แสดงความรัก ความห่วงใยแบบไม่อาจจะประเมินค่าได้ ตอนนี้ตัวเองได้เสียงนี้มาครอบครองแล้ว

ณิชชายิ้มทั้งน้ำตา กอดเขาแน่นขึ้น

ท้องฟ้ากรุงเทพฯ ในวันนี้สดใสขึ้นมากกว่าทุกวันสำหรับณิชชา     ถึงแม้ว่ามันจะสลัว เพราะสายฝนทำให้พร่ามัวอยู่บ้าง แต่ยืนยันอีกทีว่า

ณิชชาเห็นว่ามันสดใสจริง ๆ ขนาดลูกค้าที่มีนัดคุยกับชลาสินธุ์มาเห็นยังอดยิ้มไปด้วยไม่ได้เลย ทั้ง ๆ ที่เพิ่งหงุดหงิดกับการจราจรที่แสนติดขัดมาแท้ ๆ

“คุณชลาสินธุ์ยังติดประชุมอยู่ค่ะ รอสักครู่นะคะ” ณิชชาบอก เธอต้องรีบออกมาจากการประชุมนัดแรกเพราะลูกค้าที่นัดกันไว้ตอนบ่ายสาม มาถึงตั้งแต่ยังไม่ทันบ่ายสองดีจะให้คนอื่นรับหน้าก็คงไม่เหมาะ

ณิชชาเล่าและฟังรายละเอียดคร่าว ๆ ของเรื่องที่จะพูดคุยในห้องประชุมในวันนี้ ภายในห้องรับรองแขกก่อนที่ชลาสินธุ์จะเปิดผลัวะเข้ามาแล้วต้องนิ่งค้างเมื่อเห็นว่า ณิชชายิ้มกว้างอย่างมีความสุขกับลูกค้าของเขาเพียงไร

สีหน้าไม่สู้ดีนักของชลาสินธุ์ทำให้ณิชชารีบผละออกจากลูกค้าทันทีที่ชลาสินธุ์ทักทายเสร็จแล้วเดินออกมา

“มีอะไรคะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ร่างบางถามขึ้นเมื่อทั้งคู่เข้ามาอยู่ในห้องทำงานของชลาสินธุ์แล้วคนสูงกว่าทำหน้านิ่ง ๆ

 “เปล่า”

...ก็แค่ไม่อยากให้ยิ้มกับคนอื่น...

“เดี๋ยวฉันไปชงชาให้ดีกว่า คุณกานต์บอกว่าควรปรับให้คุณดื่มชา แล้วก็ลดปริมาณกาแฟลง”

“ไม่ต้องเลย มานี่” ไม่พูดเปล่า ชลาสินธุ์ยังลากเอาคนที่กำลังจะเดินออกจากห้องมากอดเอาไว้แน่น ๆ แกล้งกดจูบ กดหอมไปทั่วไปหน้าเล็ก ๆ

 “ยิ้มให้เขาทำไม”

“ใครนะคะ”

“ก็ไอ้อ้วนไม่มีตานั่นไง ยิ้มทีตาจะปิด” ชลาสินธุ์ตอบให้ซึ่งก็ใช้เวลานานทีเดียวกว่าณิชชาจะรู้ว่า เจ้านายตัวดีหมายถึงลูกค้าที่มารอเขานั่นเอง

“ทำไมไปว่าเขาอย่างนั้นล่ะคะ ตาคุณสุธีออกจะโหงวเฮ้งดี  แล้วเขาก็เป็นลูกค้านะคะพูดถึงเขาดี ๆ สิ เดี๋ยวก็เผลอไปทำหน้าแบบนี้ใส่เขาหรอก”

“แล้วยิ้มให้เขาทำไม  ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย” 

ณิชชาปวดหัวหนัก ไม่คิดว่า พออะไรต่ออะไรระหว่างเธอกับ

ชลาสินธุ์มันดีขึ้น จะทำให้คนตรงหน้ากลายร่างเป็นเด็กชายร่างยักษ์เอาแต่ใจ พูดจาไม่รู้เรื่องไปได้แบบนี้

“ก็ลูกค้านี่ ฉันก็ต้องยิ้มให้สิ จะให้ไปขบหัวเขาหรือไง”

“หึ ช่างเถียงนักนะ ตบด้วยปากซะดีมั้ย”

“ลองดูสิ” เมื่ออีกคนท้าทาย มีหรือคนที่ชอบเอาชนะจะยอม

 ...ตบสิ...

ชลาสินธุ์ตบณิชชาอย่างเชื่องช้า จนอีกคนหายใจไม่ออก ร้อนถึงคนตบต้องปล่อย

“ตบแล้ว เจ็บมั้ย” เขากระซิบเสียงพร่าที่ข้างหู

“บ้า!” ร่างบางก้มหน้าตอบ

ชลาสินธุ์เห็นรอยแดงเรื่อขึ้นเต็มแก้ม ก็อดไม่ได้ที่จะหอมฟอด

ใหญ่ ๆ ลงไปอีก 

“อื้อ อย่าสิคะ  ลูกค้ารออยู่”

ชลาสินธุ์ถอนหายใจ นี่ถ้าไม่มีไอ้อ้วนตาปิดนั่น จะชำเลาคนในอ้อมแขนนี่ซะให้เข็ด หึ

การพูดคุยกับลูกค้าของชลาสินธุ์นั้นกินเวลาสั้นมาก สั้นเพราะเจ้าของบริษัทไม่มีสมาธิเอาซะเลย หลังจากกลับจากต่างจังหวัด ชลาสินธุ์ลองเปิดใจตัวเองตามที่ธารากานต์ร้องขอ แล้วก็พบว่า...

แทบจะควบคุมความรู้สึกและพฤติกรรมของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ มันอยากก่าย อยากกอด อยากสัมผัส คอยหึง คอยหวง คอยห่วงไปซะทุกอย่าง ไม่ได้การละ ชลาสินธุ์มองลูกค้าตาหยีนั่นอย่างครุ่นคิด มองแววตาของ

ณิชชาที่ดูเคร่งเครียดกับการประชุมครั้งนี้เอามากๆ

...ขอกลับไปกอดร่างเล็ก ๆ หอม ๆ นั่นให้หนำใจก่อนดีกว่า...

ก่อนจะปิดการประชุมแล้วเดินออกมาเฉย ๆ แถมยังส่งสายตาไปเร่งให้เลขารีบตามมาอีกด้วย