บทที่ 26 กู้สถานการณ์

บทที่ 26 กู้สถานการณ์

ที่ชั้นบนสุดนั้น ไม่มีการเรียกใช้บริการอะไรจากโรงแรมเป็นพิเศษ ซึ่งนั่นแหละที่ถูกมองว่าเป็นเรื่องพิเศษ ‘ผิดปกติเป็นพิเศษ’ เมียของนักพนันบางคนคงเบื่อที่ผัวของตัวเองไม่ยอมกลับบ้าน เมื่อสืบสาวราวเรื่องได้ว่า ผัวไปอยู่ที่ไหน จึงจัดการแจ้งตำรวจและเมื่อตำรวจท้องที่ไม่เล่นด้วย เรื่องราวจึงต้องขึ้นไปไกลกว่านั้น

ชลาสินธุ์งุนงงกับเรื่องที่กำลังเป็นไปเป็นอย่างมาก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า สิ่งต่าง ๆ ที่เป็นเครื่องมือสำหรับเล่นการพนันทั้งแบบออนไลน์และออฟไลน์นี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร มันอยู่เหนือหัวเขาขึ้นไปเพียงไม่กี่ชั้น

เรื่องราวยิ่งแย่ลงไปอีกเมื่อพวกเขาถูกเชิญตัวไปยังสถานีตำรวจ แล้วเจอธารากานต์กับพัฒนศักดิ์อยู่ที่นั่นอยู่แล้ว

ฝ่ายชายมองหน้าคนที่เป็นพี่ชายที่คิดไม่ซื่อของคนรักแล้วอยากจะตั๊นหน้าเสียให้เข็ด ครั้งก่อนที่เขาเอาคนมารุมซ้อมตอนคิดทำมิดีมิร้ายกับน้องสาวตัวเองนั่นยังไม่ได้ให้บทเรียนอะไรใช่ไหม ช่วงหลังที่ผ่านมาเป็นเพราะธารากานต์ยืนยันว่าไม่ได้คิดอะไรเกินกว่าพี่ชายกับชลาสินธุ์ เขาเลยไม่ว่าอะไรหากอีกฝ่ายจะมาเยี่ยมน้องสาวบ้าง

...แต่นี่มันเอาคุกเอาตะรางมาให้เนี่ยนะ...

โครม!

ยังไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วนอะไรมาก ที่แค่คิดว่าอยากก็ไม่ใช่แค่อยากแล้ว พัฒนศักดิ์โยนหมัดใส่ใบหน้าของชลาสินธุ์ทันทีแบบไม่ยั้งแรงเลยสักนิด

ชลาสินธุ์ไม่ได้หลบ และไม่ได้ตอบโต้ จึงเซไปตามแรงหมัด เขาเข้าใจว่าพัฒนศักดิ์โกรธอะไร เพราะเขาเองก็โกรธตัวเองไม่แพ้กัน

...เขาเป็นคนทำให้ธารากานต์ตกที่นั่งลำบาก...

ณิชชายืนเงียบ ๆ ไม่ได้ห้ามใครเหมือนที่ธารากานต์ทำกับคนรักและไม่ได้ปลอบโยนใครด้วย เธอแค่ยืนมองเหมือนภาพตรงหน้าเป็นแค่อากาศว่างเปล่าเท่านั้น

เมื่อทำเรื่องประกันตัวเสร็จ ทุกคนก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอก

ณิชชากดโทรศัพท์ไปมาไม่ได้สนใจใคร ขณะที่ภัสสราตรงเข้าออดอ้อนชายหนุ่มทันทีพ้นประตูห้องสืบสวน

“สราไม่ได้ทำอะไรนะคะคุณสินธุ์ เพื่อนสราเป็นคนทำ นี่ก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนแล้วค่ะ”

“คุณสินธุ์คะ เชิญทางนี้หน่อยค่ะ” นี่คือคำพูดแรกที่ณิชชาพูดกับ

ชลาสินธุ์ในค่ำคืนนี้ เสียงต่ำกับสายตาที่จ้องเขม็งนั้นบอกให้เจ้าของชื่อรู้ว่า เขาควรทำตามที่หญิงสาวบอก แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้านายก็ตาม

“ไว้เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะครับ เชิญคุณสรามาทานข้าวเที่ยงด้วยกัน เผื่อว่าจะคิดหาทางหนีทีไล่กันได้” ชลาสินธุ์พูดกับคนที่ยังเกาะแขนเขาไว้พร้อมกับพยักหน้าเป็นการบอกลา

ด้านธารากานต์กับพัฒนศักดิ์ก็เดินตามณิชชาออกไปทางด้านหลังสถานีตำรวจซึ่งมีรถของชลาสินธุ์มาจอดรออยู่แล้วพร้อมคนขับเมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้าเรียก

เมื่อถึงโรงแรมก็เป็นเวลาเกือบสว่างแล้ว ไม่มีใครโหยหาการนอนหลับเลยสักนิด ชายหนุ่มคลายเนกไท เอาปลายเสื้อออกนอกกางเกง แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียง สีหน้าของเขามันมีทั้งความรู้สึกเสียใจ รู้สึกผิด และอีกหลายอย่าง

หญิงสาวเพิ่งจะถอดรองเท้าเสร็จก็ถูกเรียก

“มานั่งนี่มา” ร่างสูงบอกพร้อมกับตบลงไปบนตักตัวเอง

ณิชชาชะงักไปนิดแต่ก็รู้ว่าไม่มีทางปฏิเสธได้ จึงเดินไปทรุดลงบนตักกว้างนั้นอย่างว่าง่าย  แต่แทนที่จะถูกแทะโลม หรือรุกล้ำด้วยกริยา

ร้าย ๆ เหมือนก่อน ชลาสินธุ์กลับทำแค่เพียงวางคางหนาบนไหล่บาง โอบ

“เหนื่อยเหรอ” ร่างบางเอ่ยถาม ตอนที่นั่งบนรถ พัฒนศักดิ์ก่นด่าชลาสินธุ์เสียมากมายว่าเป็นคนที่สร้างปัญหาให้กับน้องตัวเองไม่จบไม่สิ้น ปากบอกว่ารัก แต่ก็สร้างเรื่องให้ตลอด นั่นอาจจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย เรื่องที่ทำให้เจ้านายของเธอหงอยเป็นหมาขาดน้ำแบบนี้น่าจะเป็นเพราะธารากานต์เองก็ส่งสายตาออกมาไม่ต่างกัน แม้จะเคารพรัก แม้จะเคยเชื่อใจ แต่เรื่องนี้มีจุดให้เคลือบแคลงสงสัยเยอะจริง ๆ

“อืม ฉันมันเลว ใคร ๆ ก็เห็นว่าฉันเลว นี่มีคนคิดว่าฉันเลวขนาดเปิดบ่อนใหญ่ระดับภาคเลยนะ เธอก็ด้วย เธอก็เห็นว่าฉันเลว” เขาว่าต่อ

ทั้ง ๆ ที่ยังหลับตา เสียงแผ่วเบานั้นแสดงความอ่อนล้าเหลือทน

ณิชชาปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมันไปเรื่อย ๆ อยากจะกอด อยากจะปลอบโยน แต่ความร้ายที่เขาเคยทำมันก็สั่งห้ามไว้  แต่จะให้ก่นด่าสมน้ำหน้าซ้ำ ก็คิดถึงช่วงเวลาที่เขาเคยดูแลทั้งตอนที่ป่วย ทั้งยังเป็นเจ้านายที่ดี สายไยบาง ๆ มันเริ่มก่อขึ้นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ อีกทั้งเมื่อเห็นกิริยาแบบนี้ความรู้สึกที่ว่า เขาอาจจะเป็นตัวการในเหตุการณ์เมื่อคืนมันสั่นคลอนลง

 “คุณจะผ่านมันไปได้”

 คำพูดนิ่ง ๆ นั้นทำให้ชลาสินธุ์เลิกคิ้วมองเสี้ยวใบหน้าสวยที่อยู่ตรงหน้า นั่นคือกำลังใจ คือน้ำแอ่งเล็ก ๆ ในทะเลทรายแห้งแล้งกว้างใหญ่ และเขากำลังขาดน้ำ

“ไม่สมน้ำหน้าฉันหรือไง?”

“คุณเป็นคนเลว แต่ฉันไม่คิดว่า คุณจะทำเรื่องนี้”

 ชลาสินธุ์คลี่ยิ้มเมื่อเสียงอ่อนพูดจบ

...จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน...

 ทั้งคู่นั่งกันอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่  ไร้คำพูด  ไร้คำปลอบใจ หรือเสียงคร่ำครวญด่าทอ  พวกเขาแค่อิงแอบ  มือประสานกันไว้บนตักเล็ก ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำสิ่งที่หน้าที่กำหนดไว้

ภัสสรามาถึงในช่วงสายวันรุ่งขึ้น เพื่อมาหาชลาสินธุ์ แต่ก็ต้องสะดุดกับแววตาที่ดูเหมือนกำลังจ้องจับผิด

...หึ เป็นแค่เลขา อย่างสะเออะเลยน่า...

หญิงสาวไม่ลดตัวเองลงมาคุยกับพนักงาน โดยไม่สนใจว่า ณิชชาคือเลขาที่ชลาสินธุ์แสดงออกตลอดเวลาว่าไว้ใจ เชื่อใจที่สุด เพราะถึงอย่างไรพนักงานก็คือพนักงานอยู่วันยังค่ำ 

เธอยึดเอาชลาสินธุ์ไว้จนกระทั่งบ่าย ซึ่งณิชชาถือว่าก็เป็นการสร้างความสบายใจ สบายกายและสร้างช่องทางบางอย่างให้ตนเองมาก จึงไม่มีสักวินาทีที่เธอจะเข้ามาขัดจังหวะคนทั้งสอง แต่กลับก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ซึ่งนั่นออกจะทำให้ชลาสินธุ์หัวเสียอยู่

สักหน่อย

          ค่ำนั้นชลาสินธุ์และณิชชายังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง เพราะมีเรื่องต้องจัดการหลายเรื่อง ทั้งงานในกรุงเทพฯ ต่างจังหวัด และในส่วนของคดีความ แต่เจ้านายก็ยังอุตส่าห์สังเกตเห็นว่า เลขาของตัวเองวุ่นวายอยู่กับโทรศัพท์มากผิดปกติ ยิ่งตอนที่กลับเข้ามาในห้องพักแล้วก็ยิ่งเป็นเอาหนักมากขึ้น แรกๆ ก็แค่พิมพ์แชตธรรมดา แต่พอหนักเข้าก็มีเสียงเรียกเข้าและเจ้าตัวก็แอบไปคุยอยู่ที่ระเบียง คนที่นั่งก้มหน้าทำงานอยู่กำหมัดแน่น

“คุยกับใคร?”  ชลาสินธุ์เอ่ยน้ำด้วยน้ำเสียงเอาเรื่องทันที ที่ร่างบางเดินกลับเข้ามาในห้อง

“กับเพื่อนค่ะ” ณิชชาตอบ ออกจะงง ๆ กับน้ำเสียงห้วนสั้นแบบจับต้นชนปลายไม่ได้

“ชื่อ?”

“หา?...” 

“ชื่อ?” เขาถามซ้ำ มือก็คว้าหมับที่หัวไหล่บาง

“ชื่อธิติค่ะ หัวหน้าเขาเป็นตำรวจที่ดูแลคดีเราอยู่ “ฉันคุยกับเขาเรื่องคดีน่ะ พยายามยืนยันว่าเราไม่เกี่ยวข้องด้วย”

 “อืม” ชลาสินธุ์ใจเย็นลงบ้างเมื่อได้ฟังคำตอบ “แล้วได้ความว่าไง”

“เดี๋ยวจะช่วยติดตามให้ ฉันได้ภาพจากกล้องวงจรปิดตัวที่อยู่ตรงลิฟต์ขนของกับลานจอดรถเพิ่มมาด้วย ส่งให้เขาดูแล้ว เขาก็จะช่วยส่งหลักฐานบางอย่างให้กับเจ้าหน้าที่ทางนี้ด้วย แต่คงออกหน้ามากไม่ได้  เพราะคดีนี้มีคนดูแลอยู่แล้ว”

“แล้วทำไมต้องมีความลับ ทำไมต้องไปคุยที่ระเบียง” เขาถามเสียงแข็ง ทำเอาอีกคนได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“ฉันกลัวว่าจะรบกวนคุณ เห็นคุณกำลังทำงาน และอยากจะบอกคุณว่า คุณช่วยเชื่อตัวเองให้น้อยลง แล้วฟังคนอื่นให้มากขึ้นหน่อยก็ได้ รู้สึกเหมือนฉันจะเตือนคุณไปแล้วนะ เรื่องคุณภัสสราอะไรเนี่ยว่า เธอมีพฤติกรรมประหลาด ๆ คุณก็ไม่เชื่อ ชื่อเสียงที่สร้างมาตั้งแต่รุ่นพ่อมันคุ้มกันเหรอกับสิ่งที่คุณคิดจะทำน่ะ” ณิชชาร่ายยาว

ไม่มีอะไรคุ้มเลยสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการทำความรู้จักกับสองพ่อลูกนั่น หรือการดื้อรั้นจะเอาธารากานต์คืน ทั้งที่เจ้าตัวไม่เต็มใจตั้งนานแล้ว

เสียงถอนหายใจมาพร้อม ๆ กับหัวไหล่บางถูกคลายออกจากความเจ็บปวด ก่อนใบหน้าเล็กจะถูกบังคับให้รับจูบอ่อนโยน พอแผ่นหลังแตะเตียง ณิชชาก็ปล่อยให้ชลาสินธุ์ควบคุมขบวนรถไฟสายนุ่มนวลนี้ไปไหนต่อไหนตามแต่ใจเขาเลย

ชลาสินธุ์ถอนกายตัวเองออกจากร่างเล็ก หลังจากรถไฟแล่นมาจอดที่ชานชลา แต่ริมฝีปากหนาก็ยังคงนัวเนียอยู่ที่ใบหน้าของร่างเล็กที่ถูกสูบพลังจนแทบหมดตัวอยู่ไม่ห่าง ร่างเล็กที่ทำได้เพียงปรือตาขึ้นมาดูความเป็นไปต่าง ๆ ถูกร่างหนาจัดท่านอนให้สบายขึ้นกว่าเดิม มือแกร่งหยิบผ้าขึ้นมาห่มให้เธอ ก่อนจะนอนตะแคงเท้าแขนตัวเองมองร่างตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเป็นหนึ่งสัปดาห์ที่ทั้งคู่ทำงานอย่างหนัก

พวกเขาห้ามไม่ให้ออกนอกพื้นที่ที่กำหนด นั่นหมายความว่าทุกอย่างต้องทำผ่านออนไลน์และสายโทรศัพท์ สองคนช่วยกันทำงานหนักเพื่อให้หลุดพ้นจากคำครหาอันแสนอุกฉกรรจ์นี้ไปให้ได้

สาคเรศเดินทางมาช่วยพวกเขาถึงที่ ใช้วิทยายุทธทุกอย่างที่มีช่วยพี่ชายและ (คนที่เขาเห็นว่าเป็น) ว่าที่พี่สะใภ้ ให้รอดจากเหตุการณ์นี้ให้ได้ จากนั้นก็จะต้องเรียกความมั่นใจของทั้งผู้ถือหุ้นที่ตอนนี้ทดทิ้งพวกเขาจนหุ้นตกระเนระนาด

พี่ชายใหญ่ขอโทษขอโพยน้องชาย ไม่คิดว่าตัวเองซึ่งก็เจนจัดเรื่องงานจะพลาดได้ขนาดนี้

“สราบอกว่า ตัวเองไม่รู้เรื่อง ทั้งหมดเพื่อนเขาทำ” ชลาสินธุ์อธิบายสถานการณ์ตัวเองให้น้องชายฟังจนหมด

“เชื่อ?” สาคเรศเลิกคิ้ว

“ไม่เชื่อ แต่ไม่มีหลักฐาน” พี่ชายได้แต่ถอนหายใจ

“มีนะคะ” อีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนโต๊ะรับประทานอาหารในส่วนของห้องนั่งเล่นในห้องพักโรงแรมยื่นมือถือของตัวเองให้สองพี่น้องดู ระหว่างนั้นตัวเองก็เดินไปหยิบกระดาษที่ปรินต์รูปเหล่านั้นออกมาก่อนจะนำกลับมาวางไว้ที่โต๊ะ

“อธิบายหน่อย” เจ้านายออกคำสั่ง

“อันนี้เป็นภาพจากกล้องวงจรปิดตามที่ต่าง ๆ ที่เพื่อนฉันไปสืบหามาได้ค่ะ ทั้งหมดเป็นร่องรอยการใช้ชีวิตช่วงก่อนที่คุณสราจะมาเช่าโรงแรมนี้อยู่ประมาณเดือนหนึ่งค่ะ คนที่คุณสราไปหาล้วนเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเชื่อมโยงกับบ่อนใหญ่ ๆ ในกรุงเทพฯ และที่อื่น ๆ ทั่วประเทศ และหนึ่งในพวกนี้เป็นคนที่เป็นมาเฟียอยู่ที่ต่างประเทศด้วยค่ะ มันดีตรงที่ ทั้งหมดนี้มีเพียงคุณสรากับกำนันเพชรเท่านั้น แต่ไม่มีคุณสินธุ์อยู่ด้วย”

“...” สาคเรศมองหน้าพี่ชายอย่างคาดโทษ เขาชอบณิชชามาก และไม่อยากจะได้คนอื่นมาเป็นพี่สะใภ้แล้ว

...นี่นอกใจคุณณิชงั้นเหรอ ไอ้พี่ชาย...

“?”

“ต่อนะคะ” หญิงสาวพูดขึ้นเมื่อคล้าย ๆ จะเห็นศึกสองพี่น้องขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ “พอไม่มีคุณสินธุ์ก็มีความเป็นไปได้สูงมากว่า คุณกานต์จะไม่เกี่ยวข้องด้วยค่ะ”

“นี่เธอไปได้หลักฐานพวกนี้มาได้ยังไง”

“นายธิติเพื่อนของฉันเป็นคนหาร่วมกับคนของคุณพัฒน์น่ะ”

          ชลาสินธุ์หน้างอทันที ไม่รู้ว่าควรจะโกรธกับประโยคไหนก่อนดี

          ...ทำไมต้องเป็นผู้ชายของผู้หญิงของเขาทั้งคู่ด้วยนะ?...

          “แล้วเราต้องทำอะไรบ้าง รออย่างเดียวไม่ดีมั้ง”

          “ไม่ค่ะ ไม่รออย่างเดียว” หญิงสาวบอกสาคเรศที่เป็นคนถาม ก่อนจะหันมาทางเจ้านายตัวเอง “คุณต้องนัดคุณสรามาที่นี่ พรุ่งนี้”

          “อา...ฉันว่าไม่ได้ผล สราไม่อยากมาที่นี่ตั้งแต่มีเรื่องแล้ว”

          “ฉันมีวิธี”