บทที่ 27 จับคนร้าย

บทที่ 27 จับคนร้าย

ชลาสินธุ์นั่งทบทวนคำพูดของณิชชาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ระหว่างรอสองพ่อลูกเดินทางมาหาตามที่ได้นัดหมายกันไว้ เขาไม่แน่ใจว่าแผนการครั้งนี้จะเป็นไปได้อย่างดีหรือเปล่า เพราะจากการพูดคุยกันครั้งก่อน ภัสสราบอกว่า พ่อของเธอจะไม่เอาด้วยแล้ว

‘ตอนนี้ผมว่าตัวผมเองค่อนข้างคลี่คลายได้แล้ว ผมไม่อยากสบายตัวอยู่คนเดียวแล้วปล่อยให้คุณกับกำนันต้องตกที่นั่งลำบากกันเพียงลำพัง ผมว่าจะเปิดแถลงข่าวอีกครั้ง เชิญสื่อเล็กใหญ่ทั้งของจังหวัดและส่วนกลางมาให้หมด เพื่อส่งข้อความออกไปว่า คุณเองก็เป็นผู้บริสุทธิ์เช่นกัน เมื่อข่าวออกไปแล้ว เราอาจจะทำอะไรได้สะดวกมากขึ้นน่ะครับ’ เขาพูดตอนที่โทรศัพท์ไปหาหญิงสาวตัวต้นเหตุ

[เราเหรอคะ คุณสินธุ์หมายถึงพวกเราเหรอคะ] เสียงของหญิงสาวดูจะตื่นเต้นและปลาบปลื้มน่าดู

‘ครับ ก็เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่ ถ้าคุณรอด ผมก็รอดด้วย’ รอยยิ้มที่ส่งออกมาทำให้คำพูดของเขาดูเป็นกันเองและน่าเชื่อถือ

[งั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวสราเชิญนักข่าวนะคะ]

‘ไม่เป็นไรครับ เลขาของผมเตรียมไว้แล้ว ขอแค่คุณกับกำนันมาก็พอ’

ชลาสินธุ์นั่งอยู่ตรงร้านอาหารพักใหญ่ทีเดียว กว่าที่กำนันเพชร   เสี่ยใหญ่แห่งภูมิภาคจะมาถึง ชลาสินธุ์ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่แววตาของกำนันนั้นยังมีความกังวลและระแวงเจอปนอยู่มาก ถึงตอนนี้สถานการณ์ก็ทำให้คนที่เคยเอ็นดูชลาสินธุ์ถึงขั้นอยากได้เป็นเขยก็ไม่อาจจะไว้ใจใครได้ทั้งสิ้น

ชลาสินธุ์ยิ้มทักกำนันเพชรก่อนจะชวนให้นั่งลงปรับประทานอาหารกลางวันที่โต๊ะเดียวกัน  แสงสว่างวาบของแชตในไลน์เตือนว่ามีคนส่งข้อความมา คนที่เขาเพิ่งสูบพลังงานไปเมื่อคืนนี้เอง

ภัสสรามาถึงหลังจากนั้นไม่นาน ท่าทางเป็นกังวลของหญิงสาวคลายลงเมื่อเห็นว่ามีนักข่าวที่คุ้นหน้าค่าตากันหลายคนค่อยๆ ทะยอยกันมาอออยู่ในห้องรับรอง ซึ่งวันนี้จะใช้เป็นห้องแถลงข่าวด้วย

เมื่อถึงเวลาก็เชิญสองพ่อลูกเข้าไปในห้องนั้น โดยมีสาคเรศ วสพล และณิชชาตามเข้าไปด้วย

ในประเด็นแถลงข่าวนั้น ชลาสินธุ์แทบจะไม่ได้พูดอะไรที่ต่างไปจากที่เคยพูดไปเมื่อครั้งก่อนเลย ทำให้สองพ่อลูกมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ ร้อนถึงนักข่าวต้องเปิดข้อซักถามหลังแถลงข่าว

นักข่าวถามไปเพียงไม่กี่คำถาม ตำรวจและทหารที่สนธิกำลังกันก็กรูเข้ามาในห้องแถลงข่าว ก่อนจะแจ้งว่า สองพ่อลูกชื่อดังประจำจังหวัดถูกจับแล้ว ด้วยข้อหาเปิดบ่อนการพนัน ค้ายาเสพติด และฟอกเงิน

“นี่มันอะไรกันคะคุณพ่อ” ภัสสราตื่นตระหนก มือที่เกาะแขนกำนันเพชรนั้นสั่นเทา ดวงตาคล้ายมีน้ำเอ่อคลอ

“อย่าขัดขืนเลยกำนัน” ตำรวจหัวหน้าชุดคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของกำนันวัยเฒ่า แต่เรื่องความเก๋าก็ยังเป็นที่พูดถึงมาตลอด

“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะคุณสินธุ์” ภัสสรากรีดเสียงทันทีที่ตำรวจเข้าชาร์จเธอกับพ่อ แต่สำหรับพวกชลาสินธุ์กับทางผู้บริหารโรงแรมนั้นกลับไม่ได้รับการแตะต้องเลยสักนิด ยกเว้น...

ตุ้บ!

“มาแล้วครับ กำลังจะหนีเลย” นายตำรวจหนุ่มคนหนึ่งโยนชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงแรมสวรรยามากลางวง ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้ณิชชา

สองพ่อลูกเมื่อเห็นอย่างนั้นก็พากันตาโตเป็นไข่ห่าน

“นี่...นี่มันเรื่องอะไรกัน!” กำนันเพชรถามมองหน้าตำรวจเรียงไปทุกคน ซึ่งหลายคนเป็นคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า

“คุณถูกจับแล้ว” หัวหน้าชุดตอบเขาก่อนจะพยักหน้าไปยังคนที่ถูกโยนไปเมื่อครู่ “ส่วนไอ้นี่ก็ให้มันเลือกเอาว่ามันจะเป็นพยานให้พวกเรา หรือจะเป็นจำเลยร่วมกับพวกคุณ”

“ผมไม่รู้จักมัน” กำนันเพชรเสียงแข็ง

“หลักฐานที่ผมมีไม่ได้บอกอย่างนั้นน่ะสิ ไป เอาตัวไป”

หลังจากนั้นความชุลมุนเล็กๆ ก็เกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว นักข่าวส่วนหนึ่งตามไปที่สถานีตำรวจ ขณะที่อีกส่วนก็หวังว่าจะได้สัมภาษณ์เจ้าของโรงแรมต่อ แต่กลายเป็นว่า ณิชชากับวสพล ต้องรับหน้านักข่าวแทน ซึ่งพวกเขาก็ไม่ได้อะไรมากไปกว่าที่เคยได้ไปแล้ว

ไม่เกินชั่วโมงหลังจากนั้น คลิปกล้องวงจรปิดหลายคลิปก็ถูกสื่อหลายสำนักปล่อยออกมา เป็นคลิปที่แสดงให้เห็นว่า ภัสสรากับพ่อของเธอ ไปไหนและเจอกับใครบ้าง ซึ่งทุกอย่างก็ล้วนชี้ไปที่ความผิดที่เธอกระทำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เมื่อเป็นภาพของเธอกับชลาสินธุ์แล้วกลับไม่มีคลิปใดที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันเพียงลำพังในที่ลับเลย

และเมื่อเห็นคลิปที่กำนันเพชรพูดคุยกับพนักงานคนเมื่อครู่ก็จะเห็นว่า พนักงานคนนี้เป็นคนเปิดทางตรงลิฟต์ขนของทางด้านหลังให้คนของกำนันขนอุปกรณ์การเล่นการพนันขึ้นไปที่ชั้นบนสุด นี่จึงเป็นหลักฐานมัดตัวอีกหนึ่งชิ้นสำคัญ นอกเหนือจากคลิปที่เขาไปคุยกับ ‘นายใหญ่’ นายทุนจากต่างประเทศอีกด้วย

ทั้งหมดนี้ไม่ได้ทำให้ชื่อเสียงของครอบครัวจิรารักษนนท์ดีขึ้นจนใสสะอาด แต่ก็ไม่ได้ขุ่นคลั่กเหมือนก่อน ขณะที่ภาพกำนันคนดังพร้อมลูกสาว ถูกตำรวจควบคุมตัวในฐานะผู้ต้องหาคดีอาญาหลายคดี กลายเป็นข่าวใหญ่ในบ่ายวันนั้น

“สวัสดีครับ คุณชลาสินธุ์”

เสียงทักของกลุ่มคนที่ยืนอยู่ทำให้ความรู้สึกของเขากระตุก ณิชชาอยู่ในกลุ่มคนที่ยืนกันอยู่นั่นด้วย และดูเหมือนคนที่เขาไม่รู้จักสองคนนั้นจะสนิทสนมกับคนของเขาดี

“สวัสดีครับ” เขาเอ่ยขณะสาวเท้าก้าวเข้าไปหาคนกลุ่มนั้นพร้อมเอ่ยทัก ที่น้ำเสียงดูเหมือนจะเป็นการไล่มากกว่า

...ไอ้นั่นมันทำหน้าทะเล้น แถมยังไปยักคิ้วหลิ่วตาให้ณิชชาด้วย...

“นี่ศิลา เป็นนักข่าวที่มาช่วยสืบเรื่องนี้” ณิชชารีบบอกก่อนที่คนเจ้าอารมณ์จะโมโหเพราะความขำขันไม่เลือกที่ของศิลา “ส่วนนี่ธิติ เป็นตำรวจที่ฉันเคยเล่าให้ฟัง”

“อ้อ ขอบคุณคุณทั้งคู่มากนะครับ สำหรับเรื่องวันนี้ คราวหน้าคราวหลังถ้าลงไปกรุงเทพฯ มาพักที่โรงแรมผมได้นะครับ ผมบริการเต็มที่” ชลาสินธุ์เอ่ย ก่อนจะพูดคุยด้วยอีกสักพัก ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นการขอบคุณ

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นก็ปล่อยให้ณิชชาได้คุยกับพวกเขาตามลำพัง และสองพี่น้องบ้านจิรารักษนนท์รวมถึงธารากานต์ที่มาถึงที่โรงแรมสวรรยาทันทีที่ได้ยินข่าว ก็มาวางแผนในการกอบกู้ความไว้เนื้อเชื่อใจของผู้คนให้กลับมาไว้ใจพวกเขาให้มากขึ้นกว่านี้

“ขอบคุณพี่สินธุ์มากนะคะที่ช่วยพวกเรา” พูดขึ้นหลังจากที่ได้อยู่กันตามลำพังสามพี่น้อง และทั้งชลาสินธุ์และสาคเรศก็ทำให้เธอและพัฒนศักดิ์หลุดรอดออกมาจากเรื่องร้ายๆ นั่น

“ไม่ช่วยกันแล้วใครจะช่วยล่ะ” สาคเรศบอก

“ใช่ พี่ก็ต้องช่วยน้องสิ” ชลาสินธุ์ว่า ก่อนจะโยกหัวเล็ก ๆ เล่น

“แต่คงต้องให้เครดิตคุณณิชเขานะ” สาคเรศบอก พร้อมพนักหน้าให้ธารากานต์และอีกคนมองตาม “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณณิชเป็นคนน่ารักจนรู้จักคนไปหมด คงหาคนมาช่วยเราเยอะขนาดนี้ไม่ได้”

ที่ตรงสุดสายตาของทั้งสามณิชชากำลังนั่งเหม่ออยู่ ตรงหน้ามีโทรศัพท์กับเอกสารสองสามแผ่น

“อืม ณิชทำเรื่องนี้จนไม่ได้หลับได้นอนมาทุกคืน แล้วก็เป็นคนสะกิดพี่เรื่องนี้ เฮ้อ...อันที่จริง เขาบอกพี่มานานแล้วละ แต่พี่ไม่ฟังเอง” ชลาสินธุ์บอกน้อง เมื่อมองย้อนกับไปมันทำให้เขารู้สึกผิดแบบไม่จบไม่สิ้น

 “ท่าทางคุณณิชจะเหนื่อยจริง ๆ นะคะ งั้นให้พวกเราเลี้ยงอาหารเป็นการตอบแทนนะคะ มื้อเช้าพรุ่งนี้ก็ได้ กานต์จะทำให้ทานกัน กานต์ทำอาหารพื้นเมืองที่นี่เก่งแล้วนะ” เสียงนั้นออดอ้อนน้อย ๆ เหมือนตอนที่ชายหนุ่มยังสนิทใจในฐานะพี่น้องของพวกเขา

คนพี่ทำหน้ากระอักกระอ่วน ส่วนคนน้องปฏิเสธทันที

“ฉันต้องกลับไปดูแลงานที่กรุงเทพฯ แล้ว เชิญเธอดูแลคุณหนูใหญ่ตามสบายเลย”

“ไอ้นี่” ชลาสินธุ์หันมาดุใส่เมื่อได้ยินน้องชายจิกกัดเขาด้วยคำว่า คุณหนูใหญ่ ก่อนจะมองกลับมายังธารากานต์อีกครั้ง “แล้วนายนั่นเขาไม่ว่าอะไรหรือไง”

...มันน่าคิดน้อยเสียเมื่อไร หลังจากที่ไปฉุดเมียมันมา แล้วยังจะเลี้ยงข้าวเขาเนี่ยนะ?!...

 “ไม่หรอกค่ะ คุณพัฒน์ฝากขอบคุณพี่สินธุ์กับทุกคน และเรื่องทำอะไรเพื่อตอบแทน คุณพัฒน์ก็เป็นคนคิดค่ะ”

“ทำไมคุณพัฒน์ต้องว่าอะไรพี่สินธุ์ด้วยล่ะ” สาคเรศยื่นหน้ามาถามแบบคนที่ไม่มีข้อมูลอะไรมาก่อนเลย ทำให้ต้นเรื่องทั้งสองมองหน้ากันเจื่อน ๆ

“เอ่อ...ก็ตอนที่มาที่นี่แรก ๆ พี่สินธุ์อยากให้ฉันมาช่วยสวรรยาน่ะ แล้วคุณพัฒน์ไม่ค่อยพอใจ”

“อะ...นั่นสิ เป็นฉันก็ไม่พอใจนะ”

สองคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กอีก เพิ่งนึกได้ว่า คนที่ควรต้องดูแลเรื่องโรงแรมเพราะรับผิดชอบส่วนนี้โดยตรงคือสาคเรศนี่เอง

“เอ่อ...คือ นายเรศ ฉัน...” ธารากานต์ถึงกับไปไม่เป็น ส่วนอีกคนตายไปแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกกานต์ ยังไงฝากดูแลพี่สะใภ้ด้วยนะ”

“หา?”

“หืม?”

สาคเรศมองหน้าคนทั้งคู่แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเดินจากไป

และแล้วในที่สุดประธานและเลขาก็ได้ไปเยี่ยมเยือนไร่และโรงผลิตไวน์ซึ่งมีกำลังการผลิตมากพอที่จะส่งไวน์รสชาติดีไปยังทั่วทุกภูมิภาคทั้งในและต่างประเทศด้วย

เช้าวันนี้สดใสมาก ณิชชารู้สึกมีความสุขที่สุดที่ได้มาเดินเล่นท่ามกลางธรรมชาติที่แท้จริงแบบนี้ มองไปทางไหนก็เป็นพื้นที่สีเขียว ตรงสุดปลายฟ้านั้นเป็นพระอาทิตย์ที่กำลังทอแสงสวยงาม

...คุณกานต์ช่างเลือกสถานที่และมื้ออาหารได้เหมาะสมจริงๆ...

“น่าจะเปิดให้ท่องเที่ยวด้วย สมัยนี้เทรนด์ท่องเที่ยวธรรมชาติกำลังมา”  ชลาสินธุ์แนะนำ อย่างคนที่ถือว่าตัวเองถนัดทางนี้มาก่อน เมื่อได้มาเห็นไร่และวิวทิวทัศน์โดยรอบเต็มตา

“กานต์บอกคุณพัฒน์แล้วค่ะ แต่เขาไม่ยอม” ร่างบางอมลมจนแก้มป่อง คนถูกเอ่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับอยากจะหยิกแก้มนิ่ม ๆ ขึ้นมา

 “ทำไมล่ะคะ” ณิชชาที่เงียบมาตลอดถามขึ้นบ้าง แม้จะรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับเรื่องราวในอดีตที่เจ้านายของเธอเป็นคนทำ และเธอเองทำให้มันไม่สำเร็จจนตัวเองโดนลงโทษปางตาย แต่ความเป็นคนสบาย ๆ ของธารากานต์กลับทำให้เธอรู้สึกสนิทใจที่จะคุยด้วย แต่คนที่ตอบกลับเป็นเจ้าของไร่

“ผมไม่ถนัดเรื่องนี้เลยครับ ผมถนัดขายไวน์ น้องชายก็ถนัดทำไวน์ เรื่องนี้คนเดียวที่ทำได้คือกานต์น่ะครับ แต่ไม่อยากให้เขาต้องเหนื่อยขนาดนั้น แค่ดูแลพวกผม กานต์ก็เหนื่อยมากพอแล้ว”

ณิชชายิ้มเมื่อได้ยินคำตอบ รู้สึกยินดีกับธารากานต์จริง ๆ ที่ได้คนที่รักคอยดูแลและห่วงใยขนาดนี้

“งั้นเดี๋ยวกานต์ให้คุณณิชเป็นกรณีพิเศษดีมั้ยคะ” ธารากานต์เอ่ยขึ้น

“คะ?”

“เดี๋ยวกานต์พาคุณณิชทัวร์ไร่นี้เอง”

“เอาสิคะ” ณิชชายิ้ม โดยไม่ได้เห็นว่า เจ้านายของตัวเองทำหน้าอย่างไร การพูดคุยแม้จะไม่ได้ยินเสียงหัวเราะดัง แต่ทุกคนรู้ว่าไอแห่งความเป็นมิตรก็มีมากขึ้นระหว่างทั้งสองฝ่าย ไม่รู้เพราะเจ้าของไร่สำนึกบุญคุณที่ชลาสินธุ์ได้ทำไว้ หรือตัวชลาสินธุ์เองที่เริ่มทำใจได้เรื่องธารากานต์แล้ว

... ไม่ว่ายังไง กานต์ก็คงไม่กลับมา...