บทที่ 3 เริ่มงานในตำแหน่งใหม่

“ไม่ครับคุณภา! ผมไม่อนุมัติ!!!”

ชลาสินธุ์ส่งเสียงไม่พอใจออกมาเมื่อประภาพรยื่นซองขาวที่ด้านในบรรจุใบลาออกเอาไว้ให้ เขาพูดออกมาก่อนที่จะทันได้เปิดซองนั้นเสียด้วยซ้ำ

“โธ่ คุณสินธุ์ให้พี่ออกเถอะค่ะ พี่แก่แล้วนะ แล้วครอบครัวพี่ก็เรียกร้องหาพี่แล้วด้วย” อีกคนอธิบายด้วยน้ำเสียงออดอ้อนลูกหลาน เพราะเธอต้องการลาออกก่อนเกษียณเพื่อไปลงหลักปักฐานอยู่กับสามีและลูกอีกสองคนที่ต่างประเทศ

ชลาสินธุ์ทำสีหน้าเจ็บปวดเมื่อได้ยินคำอธิบายของคนที่อายุรุ่นราวคราวแม่ของเขา ชายหนุ่มรู้ว่าประภาพรทำงานหนักเพื่อเขาและบริษัทมาตลอด ตอนแรกที่ทำกับพ่อก็คงเพื่อเลี้ยงดูลูกๆ ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา แต่ยิ่งทำก็ยิ่งทุ่มเทมากยิ่งขึ้น กลายเป็นเหมือนคนในครอบครัวของเขาไปโดยปริยาย

“คุณภาลาพักร้อนชั่วคราวได้ไหม ผมให้ลาสามเดือนเลย จ่ายเงินเดือนปกติด้วยเอ้า เถอะนะครับ อย่าไปเลย ถ้าคุณภาไป ผมก็แย่ละสิ”

อาการเหมือนเด็กน้อยขี้อ้อนแบบนี้ทำให้ประภาพรอดยิ้มไม่ได้ นานแล้วเหมือนกันนะ ที่เธอไม่ได้เห็นท่าทางแบบนี้ นับตั้งแต่ที่ผู้ชายสูงใหญ่ตรงหน้าต้องมารับหน้าที่เป็นผู้กุมบังเหียนอาณาจักรแห่งนี้กระมัง

“ไม่ได้หรอกค่ะคุณสินธุ์ พี่นัดกับสามีกับลูกไว้แล้ว พวกเราจะพากันเที่ยวเป็นปีเลยค่ะ”

“ไม่บอกกันก่อนเลย แล้วใครจะช่วยผมล่ะครับ ผมตายแน่ ๆ เลยคุณภา”

“จะตายอะไรค่ะ ก็มีน้องณิชไงคะ น้องณิชเก่งกว่าพี่ แอ็กทีฟกว่าพี่ ทันสมัยกว่าพี่อีกค่ะ น้องณิชนี่แหละที่ทำให้พี่ตัดสินใจง่ายขึ้น”

“คุณภา โธ่เอ๊ย...” ชายหนุ่มทำหน้าไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด แต่คู่สนทนากลับยิ้มน้อย ๆ อย่างเอ็นดูปนระอา

“พี่ไม่รู้นะว่าคุณสินธุ์มีปัญหาอะไรกับน้องณิชนัก เพราะเท่าที่ดูพี่เห็นแต่คุณสินธุ์ที่ตั้งแง่กับน้องเขา เอาละ...สมมติว่าศรศิลป์ไม่กินกัน...” ประภาพรหยุดพูดไปพักหนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายตั้งใจฟัง และเมื่อเห็นว่าเขาไม่มีปัญหาจึงพูดต่อ “สมมติว่า เราตัดเรื่องศรศิลป์ไม่กินกันออกไป สมมติว่า คุณสินธุ์เปิดใจกว้าง แล้วเราว่ากันแต่เรื่องงาน มีงานไหนบ้างไหมคะ ที่น้องณิชทำพลาด ขาดความกระตือรือร้น ไม่มีความรับผิดชอบ หรือทำให้เกิดความเสียหาย”

“นี่ผู้หญิงคนนั้นผ่านโปรแล้วเหรอครับ เพิ่งจะสามเดือนเอง”

“แล้วคุณสินธุ์จะเซ็นให้ผ่านไหมล่ะคะ”

“...”

“สำหรับพี่ ผ่านตั้งแต่สัปดาห์แรกแล้วค่ะ” หญิงวัยกลางคนยิ้มให้กับคำตอบของตัวเอง

“เรื่องงานผมไม่มีปัญหา แต่กับตัว...”

“ทำไมคะ น้องณิชมีอะไร”

“ชอบทำหน้าแปลก ๆ เวลามองผม”

“หืม? คิดมากหรือเปล่าคะ ปกติน้องณิชอัธยาศัยดีค่ะ ใครมาใครไปก็ยิ้มให้ทั้งนั้น รอยยิ้มของคนที่เราไม่ชอบ เลยทำให้ดูแปลก ๆ หรือเปล่าคะ” ประภาพรตั้งข้อสังเกต ก่อนจะว่าต่อ “ถ้าไม่ใช่คนนี้ พี่ก็ไม่รู้จะไปหาใครมาที่ดีกว่านี้มาให้คุณสินธุ์แล้วละค่ะ ลองมองให้ดีสิคะ ตัดความรู้สึกส่วนตัวทิ้งไป แล้วมองน้องณิชด้วยสายตาของผู้บริหารที่กำลังมองคนทำงาน คุณสินธุ์คิดว่าน้องณิชเป็นยังไงคะ”

“เป็นคนดีของคุณภาละมั้งครับ”

“หึ ต่อไปก็จะเป็นคนดีของคุณสินธุ์ด้วยค่ะ” สาวใหญ่ยิ้มกว้าง “งั้นก็เท่านี้นะคะ ลาออกล่วงหน้าหนึ่งเดือน แล้วน้องณิชขึ้นแทนพี่” ประภาพรโปรยยิ้มให้เจ้านายหนุ่มอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คนขี้หงุดหงิดและปิดใจนั่งอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าบึ้งตึง

ข่าวคราวการลาออกของประภาพรนั้นดังแบบกระซิบกันไปทั่วมาสักพัก ก็เริ่มมีการพูดคุยกันจริงจัง เมื่อที่บอร์ดประกาศของบริษัทมีประกาศแต่งตั้งให้ ณิชชา ขึ้นรับตำแหน่งเลขาท่านประธาน

น้อยคนมากที่ไม่เห็นด้วยกับการปรับโยกย้ายในครั้งนี้ เพราะมาทำงานเพียงไม่กี่เดือน กับประสานงานกับทุกฝ่าย รวมทั้งทำงานกับลูกค้าก็ได้รับแต่เสียงชื่นชม ซึ่งเรื่องราวเหล่านี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วตั้งแต่ณิชชาทำงานที่เก่า จนหลายคนเคยได้ยินชื่อเสียงด้านนี้มาก่อนแล้ว

ส่วนคนที่ไม่เห็นด้วยก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะทำงานได้ดีไม่เท่ากับณิชชา หรือ...ก็แค่ไม่ชอบ อย่างคนที่อยู่ในห้องตอนนี้

อันที่จริง เขาควรจะชอบณิชชา ควรจะชอบมาก ๆ ด้วย เพราะ

ณิชชาเหมือนกับธารากานต์ไปหมดทุกอย่าง เหมือนจะแทบจะแยกกันไม่ออก แต่สายตาที่มองเขาแบบนั้น ถ้าไม่ได้หวังก้าวหน้าเร็วโดยใช้ทางลัด แล้วจะแปลว่าอะไรได้อีก

หรือจะเป็นเรื่องซุ่มซ่าม แข้งขาอ่อนแรงไปซะทุกทีที่เจอเขา หึ...ที่ผ่านมาเขาเจอคนขี้อ่อยมาแล้วมากมาย แต่ไม่มีใครน่ากลัวเท่าณิชชา ผู้หญิงคนนี้มีความเก่งกาจเรื่องการงานเป็นโล่กำบังตัวตนที่แท้จริงไว้ไม่ให้คนอื่นอ่านออก แต่กับเขานั้น...ไม่ใช่

ณิชชาไม่สามารถปิดบังเขาได้ สิ่งที่เขารู้ก็คือ เธอไม่ใช่ผู้หญิงขี้อ่อยธรรมดา แต่เป็นตัวแม่ทางด้านการก้าวกระโดดเชียวล่ะ

หึ...ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าคิดจะใช้เต้าไต่กับฉัน มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น คนเก่งในโลกนี้หาไม่ยากหรอก ต่อไปจะเป็นบทพิสูจน์ของเธอ รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ออกไปซะ!!!

ประกายตาของชายหนุ่มฉายแวววับวาว มือของเขากำแน่น

ณิชชารับตำแหน่งเลขาของท่านประธานมาสองเดือนเต็มแล้ว แม้งานของเลขาจะมากกว่าตอนที่ประภาพรอยู่หลายเท่าอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่หญิงสาวกลับทำมันออกมาได้อย่างดีเยี่ยม ไม่มีร่องรอยให้ตำหนิได้เลยสักนิด แต่เรื่อง ทำกาแฟหก เดินสะดุดล้ม ปัดของตกและอื่น ๆ ก็ยังให้เห็นอยู่เนือง ๆ ราวกับว่า ตรงนี้มันไม่เคยถูกพัฒนาเลย

“พี่พายกับพี่บัวกลับก่อนได้เลยนะคะ ณิชเก็บของอีกนิดเดียวก็จะกลับแล้วเหมือนกัน” หญิงสาวบอกกับผู้ช่วยซึ่งเป็นรุ่นพี่และทำงานที่นี่มาก่อนในช่วงเย็นวันหนึ่ง ก่อนที่ตัวเองจะเคลียร์งานเอกสารอยู่อีกครึ่งชั่วโมงก็เตรียมลุก แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเสียงอินเตอร์คอมดังขึ้น

“คะ?”

“เข้ามาให้ห้องหน่อย มีงานให้ทำ”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำเสียงเบา แล้วมองนาฬิกา ทุ่มครึ่งแล้ว

“คุณสินธุ์มีอะไรให้ดิฉันทำเหรอคะ” ณิชชาถามเมื่อก้าวเข้ามาให้ห้องเจ้านาย ในใจคิดว่า ไม่ว่าสั่งงานอะไรมา เธอจะทำให้เร็วที่สุด เพราะอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว

“ทำงานเลขาฉัน เป็นยังไงบ้าง ต่างจากตอนที่ทำงานกับคุณภายังไง”

“เอ่อ...ก็ดีนะคะ ปกติค่ะ เพียงแต่ตอนนั้นมีอะไรไม่เข้าใจก็สามารถสอบถามคุณภาได้ แต่ตอนนี้อาจจะต้องตัดสินใจเองบ้าง”

อันที่จริง ชลาสินธุ์ชอบความสามารถนี้มาก เขาเกลียดคนที่อะไรก็ต้องถาม แม้แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ณิชชาทำให้เรื่องนี้ผ่านไปได้ง่าย ๆ

“ฉันมีงานอย่างอื่นให้เธอทำ คิดว่าเธอน่าจะชอบ”

“งานอะไรคะ ดิฉันไม่...” หญิงสาวตกใจเล็กน้อยที่เห็นว่า เขาลุกออกจากโต๊ะมา แววตาของเขากร้าวจนน่ากลัว

“ก่อนอื่น ฉันต้องถามเธอก่อนว่า เธอต้องการอะไรจากฉัน”

“คะ? เอ่อ...คุณสินธุ์หมายถึงอะไรคะ ดิฉันไม่เข้าใจ” หญิงสาวตอบตะกุกตะกัก จนถึงตอนนี้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ไม่รู้?” เขาเลิกคิ้ว มือทั้งสองข้างสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง “ฉันหมายถึง ที่เธอพยายามใกล้ชิดฉันด้วยท่าทางแปลกๆ หรือเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง อย่างมักจะล้มใกล้ๆ ฉัน มันจะทำเหมือนต้องการความช่วยเหลือเวลาอยู่กับฉัน หรือมองฉันด้วยแววตาบางอย่างที่เธอชอบส่งออกมานั่นน่ะ เธอต้องการอะไร”

“หา? เปล่านะคะคุณสินธุ์ ณะ...ณิช...คือ...ดิฉัน ดิฉันไม่ได้ต้องการอะไรเลยค่ะ ไม่ได้ทำอย่างที่คุณสินธุ์บอกด้วยค่ะ” ณิชชาร้องเสียงหลง ตกใจจนหน้าซีด ทั้งจากคำพูดและท่าทีคุกคามของเขา

“เหรอ? เธอเข้ามาอยู่ที่นี่ครึ่งปีแล้วณิชชา ท่าทางของเธอไม่เคยเปลี่ยน สายตาของเธอก็ด้วย ครึ่งปี ฉันคงไม่ได้เข้าใจผิดหรอกมั้ง”

ท่าทางแบบนั้น คำพูดแบบนั้น ทำให้หญิงสาวตกใจกลัวจนพูดไม่ออก ในใจร่ำร้องให้พี่อัคของเธอช่วย

แต่พี่อัคก็ไม่อยู่ตรงนี้...

“ถ้าอยากใกล้ชิดฉันมาก ฉันจะให้งานเธอเพิ่ม” เขาพูดเสียงต่ำ เป็นการเป็นงาน นั่นทำให้หญิงสาวใจชื้นขึ้นมาหน่อย “งานเยอะหน่อย อาจจะต้องพ่วงหลายตำแหน่ง แต่ว่าเธอก็จะได้เงินเพิ่มด้วย หึ” เขาส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่า หญิงสาวตาวาว

“งานอะไรคะ”

“จริง ๆ เลขานี่ก็ครอบคลุมถึงผู้ช่วยฉันด้วยใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ พี่ภาบอกว่า เลขาคุณสินธุ์ก็คือ ผู้ช่วยส่วนตัวคุณสินธุ์ด้วย”

“ใช่ ผู้ช่วยส่วนตัวก็คือต้องดูแลทุกอย่าง ทั้งเรื่องงานภายใน ภายนอก เรื่องส่วนตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า รวมถึงเรื่อง...บนเตียง”

“คุณสินธุ์!!!”

ณิชชาไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เพราะชลาสินธุ์ทดลองงานทันที

เขาตะโบมจูบไปยังริมฝีปากของหญิงสาวจนทั้งปากนั้นเจ็บร้าวไปหมด หญิงสาวพยายามผลักไสเขาออก แต่เหมือนกำลังออกแรงสู้กับกำแพงหนาที่ไม่ว่าออกแรงเท่าไรก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด เอวบางแทบขาดของเธอถูกเรียวแขนแกร่งรัดเอาไว้จนแน่น

“อ๊ะ...เจ็บ...ปล่อยนะ ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนี้” หญิงสาวพูดออกมาได้ในที่สุด ตอนที่เขาปล่อยปากของเธอแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะหยุดและฟัง เพราะเขาหันไปฝังเขี้ยวลงกับซอกคอหอมของเธอทันที

“โอ๊ย...ปล่อย...บอกให้ปล่อยไง”

“อ๊ากกก!!”

ชลาสินธุ์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดหลังจากที่หญิงสาวเองก็เล่นเหมือนกันกับเขา เธอกัดคอเขาจนจมฟันทีเดียว

“ก็คุณเริ่ม อุ๊ก...”